Semua Bab รัตติกาลแห่งตราบาป: Bab 31 - Bab 39

มาลิคแทบจะอ้าปากค้างในทันที ดวงตาของเขาเบิกกว้างมากยิ่งกว่าทุกครั้งในชีวิต เขาตกใจจนแทบสิ้นสติและถามตัวเองว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นเขามีดวงตาที่สามารถมองเห็นร่างที่แท้จริงได้และเขามั่นใจมาก ว่าบุรุษที่กำลังยืนอยู่เบื้องหน้าของเขานั้นมันคือท่านเอสวาไม่ผิดแน่ แต่สิ่งที่แตกต่างไปคือพลังทั้งหมดของท่านเอสวา ไม่มีพลังสีทองอย่างที่เขาเคยเห็น พลังในยามนี้คือพลังสีดำสนิทที่ทั้งชวนให้อึดอัดและสัมผัสได้ถึงความอันตรายมาลิคมองเห็นเขาบนศีรษะและ..ปีกขนาดใหญ่ที่กลางแผ่นหลัง มันเหมือนกับรูปลักษณ์ของซาตานมากกว่าที่จะเป็นมนุษย์“ฮะ..ฮ่า ข้าคิดเอาไว้แล้วเชียว”เอียนหัวเราะเสียงดังพร้อมกับชี้นิ้วไปที่บาทหลวงเอสวา“ข้าคิดเอาไว้ว่าพวกท่านคนใดคนหนึ่งจะต้องเก็บโรแอนด์เอาไว้กินเอง เอ๊ะ..หรือว่าไม่ใช่แค่คนเดียวแค่พวกท่านผลัดกัน..อะ..เฮือก!!”กลุ่มควันสีดำพวยพุ่งทะลุหน้าอกของเอียนไปอย่างรวดเร็ว และที่น่าตกใจมากกว่านั้นคือบนอกของเขาบริเวณที่ถูกกลุ่มควันพวกนั้นพุ่งผ่านมันเกิดเป็นรูโบ๋ราวกับถูกของมีคมคว้าน..เลีอดสีแดงไหลออกมาพร้อมๆ กับเศษเนื้อที่ร่วงหล่น“อะ..อ้าก!! ช่วยด้วย!!เจ้าทำอะไรกับข้ากัน ช่วยข้าสิมาลิค อ้าก!”

“ต้องทานอาหารบ้างนะคะ การอดอาหาร นานๆ เช่นนี้จะทำให้ร่างกายของท่านเป็นอันตราย..”สาวใช้พยายามพดคุยกับโรแอนด์แต่ไม่ว่านางจะกล่าวคำใดออกมา สตรีงดงามผู้นั้นก็ยังคงนั่งกอดเข่าอยุ่บนเตียงเช่นเดิม ไม่ดื่มน้ำหรือว่าแตะต้องอาหาร ทำได้เพียงการนั่งมองออกไปที่ด้านนอกหน้าต่างราวกับว่ากำลังรอคอยอะไรสักอย่าง หากมิใช่ว่าองค์รัชทายาททรงรับสั่งให้นางดูแลสตรีผู้นี้เป็นอย่างดีแล้วละก็ นางเองก็คงจะเดินหนีออกไปแล้วไม่สนใจไยดีสตรีที่แม้แต่ร่างกายของตัวเองยังไม่สนใจลีออนเดินเข้ามาในห้องพักข้างๆ ห้องนอนของเขา เขานั่งลงบนเตียงก่อนจะส่งสายตาให้สาวใช้เดินออกไปให้หมด เขายกมือขึ้นมาโอบกอดโรแอนด์เอาไว้ในอ้อมแขน ราวกับว่ากำลังปลอบโยนเธอจากฝันร้าย“วันนี้ก็ไม่แตะต้องอาหารอีกแล้วอย่างนั้นหรือ เจ้าไม่หิวแน่หรือ? หรือว่าเจ้าต้องการที่จะกลืนกินพลังชีวิตของข้า เช่นนั้นก็ทำสิโรแอนด์ เจ้าต้องการสิ่งใดข้ายินดีจะมอบให้เจ้าทั้งนั้นเลย เจ้าเอ่ยปากออกมาแล้วร้องขอมันกับข้า..”เขาไม่ได้โกหกที่ว่าเขาส่งมอบให้เธอได้ทุกอย่าง ลีออนให้โรแอนด์ได้ทุกอย่างจริงๆ เขาคิดว่าเธอน่าจะเป็นซักคิวบัส แต่ทว่าทำไมเธอถึงไม่คิดกินฝันของเขาเลยล่ะ หรื

อ้อมกอดของเอสวายังคงหนักแน่นและอบอุ่นเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา มือเขาค่อยๆ ลูบไล้ไปตามแผ่นหลังของเธออย่างแผ่วเบา เธอกอดเขาเอาไว้แน่นราวกับต้องการส่งผ่านความรู้สึกในใจนี้ไปให้เขาเอสวาค่อยๆ เล่าเรื่องของเขาให้โรแอนด์ฟังอย่างช้าๆ เล่าตั้งแต่ตอนที่เขาพยายามจะตายเพราะชีวิตมันสิ้นหวังไปหมด เล่าให้เธอฟังทุกสิ่งอย่างโดยไม่คิดปิดบังเธอเริ่มกอดเขาแน่นขึ้นเมื่อได้ฟังถึงเรื่องราวความเจ็บปวดของเขา ในความฝันแรกของเอสวาเธอจำได้ดีว่าตัวเองมองเห็นเขาในวัยเด็กเป็นเช่นไร มันทั้งน่าสงสารและน่าเห็นใจมากแค่ไหน เธอรู้ว่าเขาภาวนาถึงพระเจ้าอย่างแรงกล้าเพื่อให้มีใครสักคนมาพาเขาออกไปจากวังวนที่แสนโหดร้ายในชีวิตนั้นของเขา“ทุกอย่าง..มันผ่านไปแล้วนะเอสวา เรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นมานั้นมันผ่านไปแล้วเพราะฉะนั้น..อะไรที่เมื่อคิดถึงแล้วเจ็บปวดท่านควรจะปล่อยวางมัน..”โรแอนด์กล่าวพร้อมกับยกมือขึ้นมาจับเข้าที่ใบหน้าของเขา ในยามนี้เราอยู่ดินแดนปีศาจ เธอเคยคิดว่าที่นี่คือปรโลกแต่ดูเหมือนจะไม่ใช่แบบนั้น ที่นี่มืดครึ้มและดูแล้วหดหู่ใจไม่น้อยแต่ทว่าเมื่อได้ลองออกออกไปที่ด้านนอกหน้าต่างจริงๆ ทุกชีวิตล้วนแล้วแต่น่าสงสาร ไม่เว้น

เหมือนพายุกำลังพัดหมุนวนเวียนอยู่ในร่างกาย สัมผัสที่เอสวาส่งมอบให้มันช่างแสนหวานจับใจมากเกินกว่าที่เธอจะทำใจยอมรับไหว แน่นอนว่าเขานั้นหลงเสน่ห์อย่างมากในยามที่เขากำลังขยับเขยื้อนร่างกายของเขาอยู่บนตัวของฉันฝ่ามือนั้นลูบไล้ไปตามเนินอกที่นูนขึ้น เขาออกแรงที่ฝ่ามือเพื่อบีบเคล้นมันอย่างถึงใจ ดวงตาคู่นั้นจับจ้องมองเธอไม่วางสายตา เม็ดเหงื่อผุดพราวระยับบนใบหน้าที่แสนหล่อเหลาของเขา นั่นทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองถูกมนต์สะกด จนหัวใจร่ำร้องถึงความไม่ยุติธรรม เธอหลงใหลเขาถึงเพียงนี้ไม่รู้เหมือนกันว่าเอสวาจะรู้สึกเช่นไรกับเธอบ้าง ตัวของเขาจะหลงใหลเธอบ้างรึเปล่านะ เขาจะรักเธอเหมือนอย่างที่เธอรักเขา จะเทิดทูนและบูชาเธอเหมือนกับที่หัวใจของเธอรู้สึกบ้างรึเปล่า?“เอสวา..ท่านรักข้าบ้างรึเปล่า?”เอสวาเลิกคิ้วขึ้นเลิกน้อย เรียวขาทั้งสองข้างของเธอกำลังพาดอยู่บนบ่าของเขาและนั่นทำให้เอสวาพรมจูบลงไปบนเท้าที่เปลือยเปล่าของโรแอนด์“มากกว่านั้นโรแอนด์มากกว่าคำว่ารัก..ข้ามอบให้เจ้าทั้งหมด..ทั้งลมหายใจ ชีวิต ทุกสิ่งทุกอย่าง หากสายตาที่กำลังเป็นกังวลของเจ้ามองมาที่ข้า ข้าพูดได้เต็มปากเลยว่าเจ้านำเอาเวลาที่แส

“แล้วก็ยังมีเรื่องของพิธีสาบานตนเพื่อรับใช้นายท่านของเหล่า4ตระกูลใหญ่ นายท่านต้องการให้จัดพิธีนั้นในวันงานเลี้ยงต้อนรับด้วยเลยไหมครับ หรือว่าจะจัดขึ้นแยกกัน”เอสวาหลุบตาลงเพื่อมองดูโรแอนด์ที่กำลังครอบครองส่วนนั้นของเขาเอาไว้ในปาก เธอดูน่ารักเสมอในสายตาของเขา..“เรื่องนั้นเอาตามที่สะดวกเถิด ข้าแค่ต้องการให้จัดพิธี..อะ..อึ่ก..”เธอรู้สึกมันเขี้ยวเขามากทีเดียวที่เขากล้าพูดคุยงานในขณะที่เรากำลังทำเรื่องเช่นนั้น เพราะแบบนั้นโรแอนด์จึงจงใจดูดดึงส่วนปลายนั้นแรงๆ พร้อมกับใช้ฟันหยอกล้อกับแท่งร้อนที่อยู่ในโพรงปากเบาๆ“เป็นอะไรรึเปล่าครับนายท่าน..”อาเดนเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเขาเห็นสีหน้าที่ดูคล้ายว่ากำลังเจ็บปวดของนายท่านเอสวาก้มหน้าลง เขาหลับตาก่อนจะที่มุมปากจะยกสูงขึ้น“ไม่มีอะไร ข้าอยากให้เจ้าจัดงานพิธีสาบานตนก่อน ข้าต้องการให้ทั้ง4ตระกูลกล่าวคำปฏิญาณว่าจะรับใช้ข้าและว่าที่ราชินีของข้าพร้อมๆ กัน”อาเดนพยักหน้าพร้อมกับจดรายละเอียดเรื่องงานที่เขากำลังพูดคุยกับนายท่านลงในสมุดเล่มเล็กที่พกติดตัวมาโรแอนด์แลบลิ้นออกมาเลียหยดหยาดที่ซึมออกมาจากปลายยอด ขณะที่ใช้ริมฝีปากเพื่อครอบครอง ปลายนิ้วก