All Chapters of รัตติกาลแห่งตราบาป: Chapter 21 - Chapter 30

โรแอนด์ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี เธอชื่นชอบสวนด้านหลังแห่งนี้มากทีเดียว เพราะว่าที่นี่ไม่ค่อยมีผู้คนเดินผ่านไปมา นั่นทำให้เธอสามารถใช้เวลาอยู่ที่นี่อย่างเงียบๆ คนเดียวได้ อีกทั้งดอกไม้ในสวนแห่งนี้ก็เต็มไปด้วยดอกไม้ที่ทั้งแปลกตาและหายาก เมื่อจัดการงานทุกอย่างเสร็จแล้ว โรแอนด์ก็มานั่งอ่านคู่มือของซักคิวบัสมือใหม่ใต้ต้นไม้ เธออ่านเกือบจบแล้วเหลือเพียงไม่กี่หน้าเท่านั้น“หากซักคิวบัสทำสัญญาจนเกิดเป็นรอยประทับตราขึ้นมาแล้ว ไม่ว่าชายผู้นั้นจะอยู่ที่ไหนซักคิวบัสก็สามารถไปหาได้ในความฝัน”โรแอนด์เบิกตากว้างอย่างมีความหวังในทันที นี่หมายความว่าเธอสามารถไปหาเอสวา ได้อย่างนั้นหรือ? แบบนั้นก็ดีไปเลยสิ เพียงแต่นี่อาจจะติดปัญหานิดหน่อยตรงที่เขาไม่ค่อยนอนเธอรีบหอบหนังสือและไม้กวาดเพื่อกลับมายังที่พักของเอสวาที่ในยามนี้มันคือบ้านพักของเธอแล้ว โรแอนด์เขียนจดหมายไปหาเอสวาในทันที“นอนพักผ่อนให้มากหน่อยนะคะ แล้วข้าจะเข้าไปหาท่านในความฝันเอง”เขียนแบบนี้ไม่เผยพิรุธออกมาหรอกใช่ไหม จดหมายที่จะเข้าไปในวิหารอาจจะถูกเปิดอ่านก่อน..เพราะแบบนั้นเธอจึงจำเป็นที่จะต้องใช้คำพูดที่ระมัดระวังมากพอสมควรโรแอนด์รีบวิ่งนำจดหมา

เอสวาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ที่ด้านนอกแสงแรกของดวงตะวันสาดส่องมาทางหน้าต่าง ความอบอุ่นจากแสงของดวงตะวันนั้นทำให้เขารู้ได้ในทันทีว่าตัวเองตื่นนอนแล้วสิ่งแรกที่เขาทำคือการแย้มยิ้มออกมาราวกับคนบ้า..โรแอนด์ของเขานั้นน่ารักมากจริงๆ ไม่ว่าจะช่วงเวลาไหนก็ตามที เธอน่ารักและ..น่าทะนุถนอมมากทีเดียวรอข้าหน่อยนะโรแอนด์ อีกไม่นานหรอก ข้าจะทำให้เราได้อยู่ด้วยกันตลอดไปโดยไม่มีใครหน้าไหนมาแยกจากเราได้ทั้งนั้น“ท่านเอสวาครับ วันนี้ท่านผู้นำศาสนามีคำสั่งให้ท่านออกเดินทางไปช่วยเหลือประชาชนที่เกิดโรคระบาด..”ต่อให้เบื้องหน้าคือหุบเหวหรือว่านรก ..เขาก็จะเดินก้าวผ่านไปเพื่อที่จะไปหาเธอให้ได้“รับทราบแล้วครับ”ไม่เป็นไร เขาจะไม่เป็นอะไรทั้งนั้น คนที่เสียใจมากที่สุดจะต้องเป็นพระสันตะปาปามาคิวลัสที่เจ้าปลิงตัวอ้วนนั้นไม่เห็นค่าของเขา และคิดแต่จะใช้เขาเพื่อเป็นตัวแทนตัวเองในการทำงานต่างๆเมื่อถึงเวลาข้าจะเอาคืนให้สาสมเลยมาคิวลัส..ช่วงนี้ก็เสพสุขบนกองเงินกองทองของเจ้าให้พอ เพราะเมื่อถึงเวลานั้นแม้แต่แรงที่จะวิ่งหนีไป ข้าก็จะไม่ยินยอมให้เจ้าทำเช่นนั้นได้.................มีเรื่องราวน่าแปลกเกิดขึ้นมานั่นคือเธอตามหา

ฉันกำลังนั่งอยู่บนรถม้าที่เคลื่อนตัวไปข้างหน้า สายลมเย็นที่พัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างทำให้ร่างกายรับรู้ได้ถึงความเหน็บหนาวในยามราตรีโรแอนด์ขบเม้มริมฝีปากเบาๆ ทำไมกันนะ ทำไมฉันถึงทำอะไรไม่ได้เลย ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ปกป้องใครก็ไม่ได้ช่วยเหลือเอสวาหรือแม้กระทั่งช่วยเหลือเฟอน่าก็ทำไม่ได้ ทุกคนเอาแต่ปกป้องฉัน ส่วนฉันก็เอาแต่หนี..เธอหลับตาลงช้าๆ ด้วยความรู้สึกเจ็บปวด“คุณส่งหนูมาที่นี่ทำไมกันคะ ในเมื่อหนูทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่างเดียว หนูได้แต่รอคอยให้คนอื่นมาปกป้อง หนูไร้ค่ามากขนาดนั้นแล้วคุณส่งหนูมาที่นี่ทำไมกัน อย่างน้อยก็ให้พลังอะไรกับหนูบ้างสิ!!”เธอเอ่ยถามออกมาพร้อมกับหยาดน้ำตาที่รินไหลออกจากดวงตาทั้งสองข้าง โรแอนด์ไม่เคยรู้สึกสิ้นหวังขนาดนี้มาก่อนเลย..เธอไม่อยากตกอยู่ในสภาพที่ทำอะไรไม่ได้สักอย่างเช่นนี้เลย เธออยากจะช่วยเหลือคนอื่นได้บ้างก็ยังดี“สิ่งที่เจ้ากำลังทำอยู่..นั่นแหละคือการช่วยเหลือเอสวาแล้ว..”โรแอนด์ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเธอก็พบกับห้องว่างเปล่าอันไร้ที่สิ้นสุด ในยามนี้เธอไม่ได้นั่งอยู่บนรถม้าแล้วแต่กลับอยู่ในสถานที่ที่เธอมาในตอนแรกหลังจากเธอตาย“ชะ..ช่วยยังไ

แคนนอนคุกเข่าและเฝ้าวิงวอนต่อผู้ที่อยู่สูงสุดเหนือสิ่งอื่นใด เขามีความตั้งมั่นในศรัทธาอย่างแรงกล้าชนิดที่ว่าแผ่นดินจะถล่มลงมาก็ไม่อาจเปลี่ยนใจของเขาได้ เพื่อความรักแล้ว..เขายินดีถวายทุกสิ่งอย่างที่เขามีให้เป็นเครื่องบูชายันแก่ท่านผู้นำศาสนาชีวิตของอินคิวบัสสองตนอาบชุ่มไปด้วยเลือดจากดาบที่ทำจากโลหะศักดิ์สิทธิ์ เขาคิดว่าเฟอน่าเองก็คงมีจุดมุ่งหมายเดียวกัน นางจะต้องยินยอมสละทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้เราได้รักกันสิ ความคิดของเรานั้นคงตรงกัน..ดวงตาที่มืดบอดของแคนนอนไม่สนใจว่าเฟอน่าจะรู้สึกอย่างไรเพราะเขาเดินทางมาไกลมากแล้ว เขาจับตัวของซักคิวบัสตนหนึ่งเพื่อไปถวายให้แก่พระสันตะปาปาที่2“คำมั่นสัญญาที่ข้าให้ไว้..ย่อมต้องเปิดเผยมันให้เจ้ารู้แคนนอน วิธีที่เจ้าจะสามารถครองรักกับปีศาจสายเลือดของซาตานเจ้าจะต้องตามหาเด็กคนหนึ่งให้พบเจอ..เด็กที่เกิดมาเป็นลูกรักของพระเจ้าแต่ทว่าจิตใจของเขานั้นช่างดำมืด เขาจะสังหารมารดาของตัวเอง หลังจากนั้นหัวใจของเขาจะจมดิ่งลงไปยังความมืดมิดที่สุดหยั่ง..เด็กที่อ่อนโยนแต่ทว่ากลับโหดเหี้ยมไร้ปรานี เด็กที่จะทำให้โลกใบนี้เจิ่งนองไปด้วยเลือดของมนุษย์เพื่อสังเวยให้แก่ราชาปีศา

ฉันยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ท่ามกลางฝุ่นควันมากมายที่ฟุ้งกระจายไปตามอากาศ ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆหลงเหลืออยู่ท่ามกลางเศษซากปรักหักพังของวิหารศักดิ์สิทธิ์เลย คนที่รอดคือคนที่หลบหนีออกมาก่อนที่ตัววิหารจะถล่ม ส่วนผู้ที่อยู่ด้านในนั้น..มั่นใจได้เลยว่าพวกเขาไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว ฉันไม่ได้อยากจะตอกย้ำความจริงที่กำลังตีแสกหน้า แต่ว่าฉันสัมผัสถึงพันธสัญญาที่ทำเอาไว้กับเอสวาไม่ได้เลย ไม่มีสัญญาณอะไรทั้งนั้นที่จะบอกว่าเขายังคงมีชีวิตอยู่ พระเจ้าคงกำลังลงโทษฉันอยู่ใช่ไหม เพราะว่าฉันคือปีศาจที่โลภมากเกินไป ฉันอยากจะมีความรักกับลูกรักของพระองค์ เช่นนั้นแล้วนี่คือบทลงโทษของปีศาจที่ไม่รู้จักเจียมตัว โรแอนด์ปล่อยให้น้ำตาอาบแก้มโดยไร้เสียงสะอื้น ความรู้สึกแสบร้อนผุดขึ้นมาที่ดวงตาพร้อมกับท่าทีสิ้นหวังที่แม้แต่การก้าวเดิน ฉันยังไม่มีเรี่ยวแรงที่จะกระทำเช่นนั้นเลย องค์รัชทายาทลีออนเดินเข้ามาหาโรแอนด์ เขาอุ้มเธอขึ้นมาในอ้อมแขนก่อนที่จะพาเธอเดินออกไปจากตรงนั้นเพราะทหารของพระราชวังกำลังจะเข้าไปจัดการค้นหาผู้รอดชีวิต..ทั้งที่ความจริงจะเป็นการตามหาศพของพระสันตะปาปามาคิวลัสก็เถอะ จริงอยู่ที่การตกลงของเขา