บททั้งหมดของ ไม่เป็นหรอกนางเอก ข้าอยากเป็นมารดาพระเอกมากกว่า: บทที่ 41 - บทที่ 50

การลืมเป็นกลไกการป้องกันตัวจากความเจ็บปวดที่ดีประการหนึ่ง แต่คนที่สาดสุราลงคอเพื่อให้เมามายแล้วลืมเลือนความเจ็บปวดกลับไม่อาจที่จะทำได้อย่างใจ ยิ่งอยากจะลืมกลับยิ่งจดจำ ยิ่งพยายามนิ่งเฉยกลับยิ่งรู้สึก ถึงแม้จะเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางข้ามวันข้ามคืนแต่กลับไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ มันช่างเป็นช่วงเวลาที่สุดแสนทรมานโดยแท้ มุมปากได้รูปกดลึกเป็นรอยยิ้มเยาะหยัน ช่างน่าขันยิ่งนักที่บุรุษผู้ใช้ชีวิตมาอย่างโชกโชน พบเจอเหตุการณ์ต่างๆ มามากมายหลายรูปแบบเช่นเขา จะมาทุกข์ใจแสนสาหัสเพราะสตรีรุ่นลูกเช่นนี้ บทจะมีความรักก็รักอย่างง่ายดายแต่กลับต้องพบกับความผิดหวัง เห็นทีเสร็จจากการถอนรากถอนโคนเหล่ากบฏที่แฝงตัวอยู่ในราชสำนักครานี้สำเร็จและตบแต่งสตรีที่คู่ควรให้บุตรชายเป็นที่เรียบร้อย เขาคงต้องระเห็จตัวเองกลับไปยังชายแดนไม่กลับมาที่นี่อีก พอกันทีกับความโลเลของใจคนชีวิตมันก็เพียงเท่านี้ ชีวิต สอนให้รู้จัก ความไม่แน่นอน สอนให้รู้ว่า มีความสุขก็ต้องมีความทุกข์ สอนให้มีสติกับสิ่งที่ทำอยู่ในปัจจุบัน สอนให้รู้จักรอ เพราะไม่มีอะไรได้ดั่งใจทุกอย่าง อาจมีทั้งสมหวังและผิดหวังร่างสูงนอนเอามือก่ายหน้าผากระบายลมหาย

หลังจากนั้นหนึ่งบุรุษและหนึ่งสตรีที่หารือกันไปกัดกันไปก็มาปรากฏกายอยู่บนถนนด้านหน้าจวน คนหนึ่งมุ่งหน้าไปหาสตรีอันเป็นที่รักเพื่อแจ้งข่าวแก่นางและอธิบายให้นางเข้าใจ ส่วนอีกคนมุ่งหน้าไปยังจวนที่อยู่ติดกันแต่เพียงไม่นานก็กลับเข้ามาด้วยอารมณ์ที่เดือดปุดๆ ไม่ยอมพูดไม่ยอมจา ใบหน้าที่แต่งแต้มอย่างงดงามนั้นงอง้ำบูดบึ้ง จนเสี่ยวมี่ที่ถูกสั่งให้รออยู่ที่จวนมองมาอย่างแปลกใจ แต่ก็ทำได้เพียงเดินตามผู้เป็นนายที่ก้าวเท้าฉับๆ ไปยังกำแพงที่กั้นระหว่างสองจวน'ขออภัยด้วยขอรับ ท่านแม่ทัพสั่งไว้ว่าไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้าพบขอรับ'นั่นคือสิ่งที่ทหารเฝ้าประตูจวนเอ่ยบอกนาง'แม้แต่ข้าน่ะหรือ''ขอรับ'เซี่ยเยี่ยนเฉินเจ้าคนบัดซบ คิดหรือว่าข้าจะยอมโฉมสะคราญมาหยุดยืนอยู่ตรงกำแพงที่กั้นระหว่างสองจวน แหงนเงยใบหน้าขึ้นมองจนคอตั้งบ่า จนผู้ที่ตามหลังมาเริ่มที่จะใจคอไม่ดี"เสี่ยวมี่ ท่านพ่อเล่า""นายท่านเข้าวังไปตั้งแต่เช้าแล้วเจ้าค่ะคุณหนู""ดีเลย เช่นนั้นเจ้าก็ไปเอาบันไดมาให้ข้าที"นั่นอย่างไร นางคิดผิดเสียที่ไหน"คุณหนูทำไมถึงไม่เข้าทางประตูดีๆ เจ้าคะ""ก็เจ้าคนบัดซบนั่นไม่ให้ข้าเข้าไปน่ะสิ"ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกเดือดดาล

หลังม่านมุ้งสีขาวโปร่งบางที่ปลิวไสว ปรากฏเงาร่างสองร่างตระกองกอดคลอเคลียกันอยู่บนเตียงหลังใหญ่ ฝ่ายบุรุษเอนกายพิงพนักหัวเตียงกึ่งนั่งกึ่งนอน ในอ้อมแขนแกร่งโอบกอดกายงามของโฉมสะคราญเอาไว้อย่างหวงแหน ฝ่ายสตรีเรือนร่างอวบอิ่มพิงซบแผ่นหลังเล็กของตนแอบอิงแผงอกกว้างซุกหาไออุ่นจากกายหนาอย่างออดอ้อนออเซาะ แว่วเสียงสนทนาหยอกล้อเคล้าคลอเสียงหัวเราะสะท้อนดังอยู่ไม่ขาด รอบกายของคนทั้งสองอบอวลห้อมล้อมไปด้วยกลิ่นอายความหวานหลังจากที่ได้อาบน้ำชำระกายด้วยกันทั้งสองคน เซี่ยเยี่ยนเฉินที่สวมเพียงอาภรณ์ตัวในสีขาวเพียงตัวเดียวผูกเอาไว้เพียงหลวมๆ อวดแผงอกแน่นตึงด้วยมัดกล้าม โอบอุ้มโฉมงามที่สวมอาภรณ์ชุดเดิมของนางเรียบร้อย พะเน้าพะนอกายงามไปวางบนเตียงใหญ่ อยากกกกอดนางให้หายคิดถึง ยังไม่คิดจะปล่อยให้นางกลับเรือนโดยง่าย"กลับจากเรือนของเจ้า ข้าก็คิดมากจนไม่อาจข่มตาหลับตลอดทั้งคืน แต่เจ้าคงจะหลับสบายเลยใช่หรือไม่"เซี่ยเยี่ยนเฉินเอ่ยกับคนงามที่หลับตาพริ้มแอบกินเต้าหู้เขาโดยการกดปลายจมูกลงบนแผงอกแกร่งจนเขารู้สึกคันยุบยิบอยู่ในอก"ข้าก็ต้องหลับให้เต็มอิ่มสิเจ้าคะ ตื่นมาจะได้งดงามไร้ที่ติแล้วรีบมาหาท่าน หากอดหลับอ

อิงอิงขลุกอยู่แต่ในเรือนใหญ่ล่วงเข้าวันที่สามแล้ว นางไม่แม้แต่จะก้าวออกจากเรือนของบิดา หมกตัวอยู่แต่ในห้องตำราเท่านั้น ใช้เวลาในแต่ละวันหมดไปกับการออกแบบอาภรณ์ชุดใหม่และการนำเอาสิ่งที่ได้รู้ได้เห็นมาในชีวิตก่อนของตนมาปรับใช้ ปรับปรุงให้เข้ากับหอชุ่ยเผิงกิจการที่นางร่วมหัวจมท้ายร่วมลงทุนด้วย เพราะการทำให้ตัวเองไม่ว่างนั้นจะเป็นการช่วยให้นางไม่มีเวลาคิดถึงใครบางคนให้จิตใจฟุ้งซ่านและมันก็ช่วยได้ดีมากเลยทีเดียว มีเสี่ยวมี่คอยส่งข่าวรายงานความเคลื่อนไหวของคนผู้นั้นให้นางรับรู้ ส่วนในตอนกลางคืนก็อาศัยเรือนบิดาหลับนอนเช่นกัน และมันช่างเป็นช่วงเวลาที่นางรู้สึกทุกข์ทรมานใจมากที่สุด ได้แต่ครุ่นคิดว่าตนเองนั้นทำถูกแล้วหรือไม่ เพราะคล้ายกับว่าการกระทำนี้เป็นการทรมานตัวเองไปด้วย นางรู้สึกคิดถึงคนผู้นั้นเหลือเกิน จนคิดจะล้มเลิกแผนการอยู่หลายหน ยิ่งเสี่ยวมี่บอกกับนางว่าท่านแม่ทัพมารอนางอยู่ที่เรือนจนดึกดื่นทุกคืนนางก็ใจอ่อนยวบ แต่เพียงจะก้าวออกมาไปหาอีกฝ่ายเท่านั้น เซี่ยชิงเทียนก็มักจะโผล่หัวออกมาขวางนางเสียทุกครั้งไปราวกับอีกฝ่ายคอยจับตามองนางอยู่อย่างไรอย่างนั้น คอยเอ่ยกรอกหูนาง พูดจาโน้มน้าวจนนาง

อิงอิงรีบก้าวเท้าตามคนที่ไม่คิดที่จะรอนางด้วยความขุ่นเคืองใจ ด่าว่านางเสร็จก็ย่ำเท้าเดินจากไปโดยไม่คิดที่หันมามองด้านหลัง อีกทั้งยังไม่คิดจะสืบสาวราวเรื่องหาตัวคนกระทำผิดมาลงโทษให้นางอีกด้วยคอยดูเถอะเมื่อท่านแม่ทัพมาถึงนางจะฟ้องให้เขาจัดการทั้งคนที่คิดจะทำร้ายนางและเจ้าตัวดีนั่นที่ไม่คิดจะดูดำดูดีนาง ถึงแม้ว่าเมื่อครู่เขาจะเป็นคนช่วยนางก็เถอะ ว่านางโง่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว แต่นี่ยังย้ำแล้วย้ำอีก ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเช่นนั้นก็เถอะ แต่ก็เพราะนางเป็นห่วงหลันหลันและอยากเจออีกฝ่ายจนทำให้ไม่ทันได้คิดให้ถี่ถ้วนเสียก่อนก็เท่านั้นเอง ใครจะไปคิดว่าฝ่ายนั้นจะใจคอโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้กันยิ่งได้รู้ได้เห็นเช่นนี้ก็อดที่จะเป็นห่วงจ้าวอี้หลันไม่ได้ นางไม่ได้พบกับอีกฝ่ายมาหลายวันแล้วไม่รู้ว่าจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้าง อีกฝ่ายนั้นต้องเจอกับเล่ห์กลและอันตรายเหล่านี้มาตลอด ไม่รู้ว่าอยู่รอดมาจนถึงตอนนี้ได้อย่างไรกัน ครั้งนี้นางก็ขอภาวนาให้อีกฝ่ายนั้นอยู่รอดปลอดภัย รอวันที่จะได้ออกจากที่แห่งนี้อย่างสง่าผ่าเผย ไม่ถูกตราหน้าว่าเป็นบุตรอกตัญญู และวิธีเดียวที่นางคิดได้คืออีกฝ่ายจะต้องแต่งออกมา และคนที่หลันหลัน