บททั้งหมดของ Bad Gears เสี่ยงรักวิศวะร้าย : บทที่ 11 - บทที่ 20

“อุ๊ย! นั่นมันยัยคู่ขวัญกับยัยกุ้งเน่านี่นา”เพียงแค่เดินไปถึงโซนที่นั่งวีไอพี เสียงสัมภเวสีก็เสียดแทงแก้วหูปรี๊ดๆ คนพูดคือลูกหนู ลูกสาวของนักการเมืองท้องถิ่นจังหวัดใกล้เคียงของกรุงเทพ ยัยนี่ไม่ถูกกับฉัน ไม่รู้เหมือนกันว่าไปทำอะไรให้นางโกรธ เจอกันทีไรนางพูดจิกฉันก่อนทุกที ซึ่งฉันไม่ปล่อยให้นางพูดฝ่ายเดียวอยู่แล้ว“หวัดดียัยหนูเน่า วันนี้ก็หนีขึ้นมาจากท่อน้ำเสียอีกแล้วสินะ กลิ่นเหม็นหึ่งโชยมาถึงนี่เชียว”ฉันทิ้งตัวลงบนเก้าอี้สนามโดยมีข้าวหอมนั่งลงข้างๆ ไม่มองไปทางลูกหนู แต่เหลือบตาไปมองปฏิกิริยาของนางแทน ให้ท่าทางนั้นไปกระตุ้นต่อมโกรธของนางเพิ่ม“แก! อีกุ้งเน่า อีปากดี!”“ขอบใจที่ชมนะจ๊ะอีหนูเน่า หนูท่อ หนูตกบ่อขยะ”ฉันหยิบแก้วเหล้าจากถาดใส ที่บริกรของสนามแข่งยกมาเสริฟ ยื่นให้ข้าวหอมไปก่อน ค่อยหยิบของตัวเองมาทีหลัง ที่นี่บริการดีทุกอย่าง โดยเฉพาะลูกค้าระดับวีไอพีที่จ่ายเงินเพิ่ม เครื่องดื่มทุกชนิดเติมได้ไม่อั้น มีบริกรคอยดูแลเสริฟของให้ ไม่ต้องเดินไปหาซื้อเองในร้านค้าของสนาม“อุ๊ย! ไลน์เนอร์ก็มาเหมือนกันนี่!”เสียงเรียกชื่อของไลน์เนอร์เป็นเสียงของยัยลูกหนู ฉันทำเป็นไม่สนใจ แต่ก็แอบเหลื

“นี่! ทำ! ทำอะไรเนี่ย!”“หึ! เธอไม่ได้ชอบพี่อาเธอร์ใช่ไหม?”“ถะ ถามทำไม?”“ถ้าเธอชอบเขา เตรียมตัวชิบหายได้เลย”ดวงตาคนพูดน่ากลัวมาก เป็นครั้งแรกที่เห็นความน่ากลัวขนาดนี้ในดวงตาเขา ไลน์เนอร์ปล่อยมือออกจากผมของฉัน ใบหน้ากวนๆที่เห็นก่อนหน้านั้น รู้สึกว่ามันดูดีกว่าใบหน้าตอนนี้เยอะเลยนี่สินะความน่ากลัวของจริง“อย่าเข้าไปยุ่งกับพี่อาเธอร์อีก ฉันเตือนเพราะหวังดีนะไวท์”เหมือนเขาจะหวังดีจริงๆ เพราะแววตาห่วงใยที่เหลือบมามอง ฉันยังคงยืนนิ่ง ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเตือนฉัน เขากับพี่อาเธอร์มีปัญหาอะไรกัน แล้วมันร้ายแรงถึงขั้นไหน“ทำไม?”ต่อมเผือกทำงานแบบไม่รู้เวล่ำเวลา และไม่ดูสีหน้าคู่สนทนาด้วย คิ้วเรียงสวยมุ่นเข้ามาใกล้กัน คนตัวสูงกว่าร้อยเก้าสิบขยับก้าวเข้ามา ฉันถอยหลังช้าๆ ตามสัญชาตญาณการเอาตัวรอด“ไม่ต้องเสือกเลย ฟังที่เตือนก็พอ”“อะ! ไอ้นี่!”“ฟังนะไวท์ เธอต้องฟังนะ”ดวงตาของไลน์เนอร์ดูแปลกไป จากที่อ่านความรู้สึกยากอยู่แล้ว ตอนนี้ยากกว่าเดินมาก เดี๋ยวก็ดูโกรธ แป๊บๆก็ฉายความใจดี บางทีก็รู้สึกอบอุ่น หลายอารมณ์จนเลือกไม่ถูกว่าเขาอยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่“อือ”“ดีมาก”มือใหญ่วางลงบนศรีษะของฉัน ขย

“เดินไหวหรือเปล่า?”“ไหว! เดินไหว”“หึ! อวดเก่ง!”เอ้าไอ้นี่! ฉันเดินไหวจริงๆ ถ้าเขาปล่อยฉัน ฉันจะเดินให้ดู แต่ไลน์เนอร์ไม่ปล่อย เขายังคงใช้ร่างกำยำนั้นเป็นหลักให้ฉันเดิน แขนข้างขวาที่เห็นรอยสักโผล่พ้นออกมารำไร โอบอยู่รอบเอวของฉัน สีหน้าเขายังคงเหมือนเดิม มันเต็มไปด้วยความหงุดหงิด แม้จะเห็นในมุมที่ต่ำกว่าปกติ“นี่! ทำหน้าดีๆหน่อย เสียดายของ”“หน้าฉันเป็นแบบนี้อยู่แล้ว”“ชิ! ก็เห็นยิ้มออกบ่อย”ฉันก้มหน้าลงมองทางเดิน เหมือนรอยยิ้มมุมปากของไลน์เนอร์จะติดอยู่ในใจของฉัน เขาเป็นคนที่ยิ้มได้เท่มาก สีเสน่ห์จนอยากให้เขายิ้มแบบนั้นบ่อยๆโอ้ย! ฉันเมาหนักจนเพี้ยนหรือเปล่าเนี่ย คนป่าเถื่อนอย่างไลน์เนอร์เนี่ยนะ เขาไม่เหมาะกับรอยยิ้มหรอก อย่าคิดบ้าๆแบบนั้นอีกเชียวนะ“เดี๋ยว! เดี๋ยวก่อน! นายจะพาฉันไปไหน?”ฉันร้องลั่น เมื่อทางเดินที่ควรมุ่งสู่ลานจอดรถ มืดสลัวไร้แสงไฟสาดส่อง คนข้างๆถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก้มใบหน้าลงมาใกล้จนได้กลิ่นของบุหรี่จางๆ“ฉันบอกว่าจะไปส่งใช่ไหม รถฉันจอดอยู่ทางนั้น” ปลายนิ้วมือของไลน์เนอร์ พุ่งตรงไปทางที่ไร้แสงไฟ บริเวณที่เราอยู่มืดสลัวพอๆกัน แต่มันดีกว่าทางนั้นแน่นอน“อ่า! งั้นเหรอ”

12 : 45 น.เพราะมีเรียนบ่าย และฉันขาดเรียนติดต่อกันหลายวัน ถึงจะรู้สึกปวดหัวเพราะอาการเมาค้าง และเรื่องตำแหน่งงานที่สูงขึ้นของพ่อ ฉันก็ต้องแบกสังขารมามหาวิทยาลัย วันนี้เดินทางมาด้วยรถโดยสารเหมือนเดิม ส่วนคันที่ถูกทิ้งไว้ร้านเหล้า มันถูกคนของพ่อนำกลับมาเมื่อเช้า ตอนที่กำลังจะออกมาจากบ้าน คนงานทำการติดแผ่นป้ายทะเบียนให้อยู่จึงไม่ได้ใช้งานมันปึ่ก!“อ๊ะ! โทษที! ไม่เห็นว่ามีคนอยู่”เป็นเสียงของลูกหนู และเป็นเธอที่ใช้ร่างกายชนฉันจากด้านหลัง ฉันหันกลับไปมอง ยัยนั่นตกใจเล็กน้อย แต่ก็ยังคงทำหน้ายิ้มเยาะอยู่เหมือนเดิม‘ผู้หญิงของฉัน’ฉันชะงักเพราะเสียงของไลน์เนอร์ที่ดังอยู่ในหัว มันคล้ายกับความฝันเมื่อคืนเลย แล้วผู้หญิงของฉันที่เขาพูดถึง มันคือลูกหนู ผู้หญิงที่กำลังทำหน้าวอนโดนตบอยู่ตรงนี้“อยากมีเรื่องมากหรือไง?”“ก็ไม่นี่! แค่มองไม่เห็นปะ! แต่ฉันไม่คิดเลยนะ ว่าคนอย่างเธอจะเรียนอยู่มหาวิทยาลัยนี้”เพราะมหาวิทยาลัยแห่งนี้ เป็นมหาวิทยาลัยเอกชนที่มีค่าเทอมแพงที่สุด และยัยลูกหนูที่เรียนมนุษยศาสตร์เอกการแสดงคนนี้ ไม่เคยเห็นฉันตอนที่ยังเป็นแค่ไวท์มาก่อน เธอไม่รู้ว่าฉันเรียนอยู่ที่นี่ไม่ใช่เรื่องแปล

“ไม่ต้องแยกกันนั่งนะ กูให้ทางร้านเตรียมสถานที่ไว้ให้แล้ว”ไนท์พูด เหมือนเขารู้ว่าพวกเราจะไม่พอใจแน่ๆ จึงออกหน้าบริการเรื่องสถานที่ พวกเราไม่คุยกับเขา เดินตรงไปยังโซนที่มาบ่อยๆ ฉันมองหาที่นั่งที่ดีที่สุด เมื่อเจอก็เดินปรี่เข้าไปนั่ง มองหน้านักร้องสุดหล่อที่กำลังร้องเพลงอยู่ พรูลมหายใจออกเบาๆ เมื่อมันไม่ช่วยให้ความหงุดหงิดลดน้อยลงเลย“ไวท์จะดื่มอะไร?”วาโยนั่งลงข้างๆ ถามฉันพลางยกมือเรียกบริกร เมื่อบริกรชายวางแผ่นเมนูลง ฉันก็จับพลิกมันไปมาเพื่อเลือก เพราะยังเมาค้างอยู่ ถึงจะอยากเมาเพิ่มมากแค่ไหน ใจมันก็ไม่กล้าพอ สั่งเหล้าผสมมาดื่มพลางๆไปก่อนแล้วกัน“คอกเทลก่อนแล้วกัน”“เอา Pink lady ไหม?”วาโยหยิบเมนูที่ฉันเลือกบ่อยที่สุดขึ้นมาถาม ฉันจึงพยักหน้าตอบเขาไป เขาเงยหน้าสั่งเมนูนั้นกับพนักงานให้ ไม่วายหันมาถามเรื่องกับแก้มต่อ“ขอ Pink Lady ครับ แล้วกับแก้มล่ะไวท์?”“อะไรก็ได้”เพราะเน้นดื่มไม่เน้นเคี้ยว ฉันจึงไม่สนใจกับแก้มมากนัก วาโยสั่งของที่ฉันชอบกินมาสามอย่าง สั่งของตัวเองมาเพียงอย่างเดียว เสร็จแล้วก็ยื่นเมนูไปให้เพื่อนคนอื่นสั่งบ้าง จากนั้นก็ยกมือเท้าคางจ้องหน้าฉัน“ทำไมถึงลุกขึ้นมาแต่งตัว