All Chapters of คลั่งรักเมียแต่ง: Chapter 81 - Chapter 90

หลังจากที่นั่งฟังคุณหมอพูดได้ครู่หนึ่ง พิภพก็เริ่มจับใจความได้ แต่ประโยคที่บอกว่าลูกแท้ๆ มันยังคาใจเขาอยู่ คนที่นั่งหน้าเศร้าอยู่ข้างนอกก็ลูกไม่ใช่เหรอ.."อิงจะไม่ขอร้องให้พี่ช่วย แล้วแต่พี่จะช่วยหรือไม่ช่วยคุณลุง เพราะอิงเป็นคนนอก""แล้วพี่เป็นคนในหรือไง""ใช่ค่ะ พี่เป็นลูกชายของคุณลุง ตอนนี้เหลือแต่พี่คนเดียวที่จะช่วยชีวิตคุณลุงได้" น้ำอิงต้องทำใจยอมรับเรื่องนี้ให้ได้ก่อน ถึงแม้มันจะขัดแย้งกับความคิดของเธอมากก็ตามที"พี่คนเดียว? คงไม่ใช่แล้วล่ะมั้ง""ผมไม่รู้ว่าพวกคุณกำลังมีปัญหาอะไรกันอยู่ แต่ผมเป็นหมอต้องช่วยคนไข้ไว้ก่อน เราตรวจของคุณแทนแล้ว ตับของทั้งสองเข้ากันไม่ได้ เพราะคุณแทนไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไข" เหมือนที่หมอบอกไว้ว่าการช่วยเหลือคนไข้คือหน้าที่ของหมออยู่แล้ว และเคสนี้ต้องช่วยเป็นการด่วน ถ้าพูดโน้มน้าวจิตใจของคนที่สามารถจะบริจาคอวัยวะได้หมอก็ต้องรีบทำ"ไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไข?" ประโยคนี้พิภพหันมองไปที่น้ำอิง คิดว่าน้องสาวคงจะให้คำตอบได้ที่ทางหมอต้องได้ตรวจ เพราะคนไข้บอกว่าเป็นลูกชายแท้ๆ และคะยั้นคะยอที่จะบริจาคให้พ่อให้ได้ พอตรวจแล้วมันเข้ากันไม่ได้ คุณหมอก็เลยหาสาเหตุว่าทำ

ก่อนที่ประตูห้องผ่าตัดจะปิดลง สายตาคมละจากใบหน้าของผู้เป็นแม่ มองไปดูเธอ..คนที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง คุณพิภพ..พอประตูปิดเท่านั้นแหละ ไม่รู้ว่าน้ำตามาจากไหนบ้าง มันแข่งกันไหลออกมาจากดวงตางามทั้งสองข้าง จนหญิงสาวต้องได้รีบหลบมุม เพราะไม่อยากให้ญาติของเขาเห็นกลัวพวกท่านจะต่อว่า"การผ่าตัดคงอีกหลายชั่วโมง ฉันว่าคุณไปหาอะไรทานก่อนดีไหม" น้ำอิงเดินมานั่งคุยกับเหมือนฝัน "ฉันไม่หิวค่ะ" จริงๆ เธอก็ยังไม่ได้ทานพร้อมกันกับเขา ถึงแม้จะโกหกเขาว่าออกไปหาอะไรทานมาแล้ว..แต่ไม่ใช่เลย "แย่จัง ฉันกำลังหิวพอดีเลย ว่าจะชวนคุณออกไปทาน" ทำไมคนฉลาดแบบน้ำอิงจะดูไม่ออก ถ้าเป็นเธอ..เธอก็ทานอะไรไม่ลงเหมือนกัน และที่น้ำอิงหาเหตุผลมาคุยกับเหมือนฝันแบบนี้ ส่วนหนึ่งก็เพราะปราณี นางก็แอบสังเกตอยู่เหมือนกันว่าแฟนของลูกชายยังไม่ได้กินอะไรเลย"ก็ได้ค่ะ" เหมือนฝันก็เลยยอมลงมากับน้ำอิง และอีกหนึ่งคนที่น้ำอิงต้องลากลงมาหาอะไรกินบ้างก็คือสามี "กินให้หมดนะคะ ถ้าไม่หมดฉันโกรธด้วย" น้ำอิงเห็นว่าเขาเอาแต่เขี่ยข้าว "คุณนั่นแหละทานเยอะๆ""ถ้าคุณไม่กินฉันก็ไม่กิน""ผมยังไม่หิว" ชายหนุ่มวางช้อนลง ถึงแม้จะถูกขู่แบบนั้น แต่เขา

"ถ้าไม่มีใครบอก ฉันก็จะไปดูเอง" ชายชราที่ไม่มีแม้เรี่ยวแรงจะกระดิกตัว แต่ต้องพยายามดันร่างกายให้ลุกขึ้น"พี่อย่าทำแบบนั้นสิคะ พี่รู้ไหมว่าทุกคนพยายามช่วยพี่ แต่ทำไมพี่ถึงไม่..""ไม่ต้องมาพูด เธอรู้..บอกพี่มา!" คำพูดที่ออกจากปากแทบจะฟังไม่ได้ยิน เพราะแรงจะพูดก็ไม่ค่อยมี"ฉันบอกพี่ไม่ได้ พี่ต้องนอนพักผ่อนร่างกายให้แข็งแรงค่อยไปดูเอง""ก็ได้ถ้างั้นพี่ไปเอง อึก" ถึงแม้จะเจ็บมากแต่ทัตเทพก็พยายามลุกขึ้น จนหมอได้รีบเข้ามาช่วยไว้ เพราะกลัวแผลที่ผ่าตัดจะฉีก"ยังทำเป็นเก่งอีก ตอนนี้คนที่ช่วยพี่ยังไม่ฟื้น พี่ไม่สงสารคนที่บริจาคตับให้พี่หรือไง""ใคร?" ในใจทัตเทพคิดไว้สองคน ไม่ว่าจะเป็นคนใดคนหนึ่ง ท่านก็ไม่อยากจะให้บริจาค เพราะพวกเขาคือดวงใจของท่าน"ฉันขอร้องนะพี่ พักฟื้นร่างกายตัวเองก่อน"หน้าห้องไอซียู.."ถ้าคืนนี้คนไข้ยังไม่ฟื้น เราต้องเผื่อใจไว้บ้างนะครับ" หมอจะโกหกญาติไม่ได้ เพราะเรื่องนี้ญาติต้องรับรู้ไปพร้อมกัน"ไม่! คุณหมอพูดอะไร คุณหมอจะมาปัดความรับผิดชอบแบบนี้ไม่ได้ คุณหมอรู้ไหมว่าเขายังไม่กินข้าวตั้งแต่เมื่อวาน" เหมือนฝันควบคุมสติตัวเองไม่ได้แล้ว"คุณหมอต้องช่วยลูกชายฉันนะ ฉันมีลูกชายแค

"ไหนบอกว่าเขาพ้นขีดอันตรายแล้ว ทำไมยังไม่ฟื้นอีกคะ" เหมือนฝันนั่งรอมาทั้งคืน ไม่สิ..หลายคืนแล้วด้วย ถ้าตอนไหนทนความง่วงไม่ได้เธอก็จะนอนหลับพิงเก้าอี้ตรงหน้าห้องไอซียู"เราต้องให้เวลาเขาบ้าง" เพราะบางคนถ้าพ้นขีดอันตรายแล้วกว่าจะฟื้นตัวก็หลายวันอยู่"แม่ว่าหนูไปหาอะไรกินบ้างดีกว่าไหม" ไม่ใช่ว่านางไม่สังเกต นี่แหละเขาเรียกว่าคู่ชีวิต เพราะถ้าอีกคนยังไม่รู้ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไง อีกคนก็จะกินไม่ได้นอนไม่หลับ คอยเฝ้าและเป็นห่วงคู่ของตัวเอง"ฝันยังไม่หิวค่ะ" เธอจะกินลงได้ยังไง กี่วันแล้วที่เขาไม่ได้กินข้าวไม่ได้กินน้ำ"ถ้าตาภพฟื้นขึ้นมา เห็นว่าหนูเป็นแบบนี้คงตำหนิแม่แย่เลย""ทำไมต้องตำหนิคุณแม่ด้วยล่ะคะ""เดี๋ยวก็ว่าแม่ดูแลเมียเขาไม่ดี""ฝันไปทานก็ได้ค่ะ" เหมือนฝันลุกขึ้นแล้วเดินออกมาจากที่ตรงนั้น แต่ขณะที่เดินไม่เว้นแม้แต่ตอนที่จะลงลิฟต์ หญิงสาวก็ยังคงชำเลืองมองกลับไปด้านหลัง เผื่อว่าจะได้ยินว่าเขาฟื้นแล้วหลังจากพักฟื้นร่างกายมาได้สักระยะแล้ว ทัตเทพก็ได้ลุกขึ้นมากายภาพบำบัด ที่ท่านฮึดอยากจะลุกขึ้นมาให้ได้ เพราะอยากจะมาพบหน้าลูกชายทั้งสองคนบ่ายคล้อยของวันเดียวกันทุกคนต่างก็มารอแบบใจจดใจจ

พอเห็นว่าเป็นใครที่เรียก เหมือนฝันก็วางของแล้วเดินเข้ามาหา"ขอโทษด้วยนะคะ ที่เพิ่งได้มาหา""ขอโทษทำไมคะ""พี่ภพใกล้จะออกจากโรงพยาบาลแล้วนะคะ""ดีใจด้วยค่ะ""คุณโกรธพี่ภพเหรอ""ไม่ได้โกรธค่ะ คุณกลับไปเถอะฉันจะได้ทำงานต่อ""ยิ่งคุณห่างออกมาแบบนี้ พี่ภพก็ยิ่งจะ.." น้ำอิงรีบหยุดคำพูดตัวเองไว้ เพราะจะพูดทุกคำที่คิดไม่ได้ ..แต่ถึงแม้ไม่พูดต่อเหมือนฝันก็รู้ดีว่าน้ำอิงจะพูดอะไร"เรื่องนั้นช่างมันเถอะค่ะ ฉันคงไม่สำคัญเขาถึงจำไม่ได้""ฉันเข้าใจคุณนะคะ เรากลับไปด้วยกันนะ""ขอโทษค่ะ ฉันต้องเอาของไปหน้างานช่วยเพื่อนก่อน" ขณะที่พูดเหมือนฝันก็อายมาก ดูเธอจะคนละชนชั้นกับคนที่มาหาเลย เพราะตอนนี้ใบหน้าของเธอคลุมไปด้วยหมวกผ้าและหมวกเซฟตี้ แต่กับอีกคน เธอสวยดูสูงส่ง"ฉันขอร้องล่ะค่ะกลับไปด้วยกันนะ""ถ้าคุณเข้าใจฉัน คุณจะรู้ว่าทำไมฉันถึงไม่กลับไป" เหมือนฝันยกยิ้มให้น้ำอิงเล็กน้อยก่อนที่จะเดินกลับไปหากลุ่มเพื่อน เธอยังคงทำงานอยู่ที่เดิม เพราะรายชื่อของเธออยู่กับคนงานชุดนี้ นั่นแสดงว่าเหมือนฝันต้องเดินจากแคมป์นั้นเพื่อมาทำงานที่นี่ และพอเลิกงานเธอก็ต้องได้เดินกลับ รวมระยะทางแล้วเกือบ 4 กิโลเมตรได้"ทำงานให้