All Chapters of เด็กท่านอธิการ: Chapter 11 - Chapter 20

คนอยากเอาชนะยกสะโพกขึ้น ดึงชั้นในออกมาพับให้เป็นชิ้นเล็ก และจับยัดลงในกระเป๋ากางเกงให้ปรมะ ทำให้ชายหนุ่มละสายตาจากถนนหันมามองเป็นเชิงถาม“ลูกชุบให้คุณเสือค่ะ เผื่ออยากใช้มันตอนที่ไม่อยู่กับลูกชุบ” ปรมะหัวเราะออกมาเบาๆ พลางส่ายหน้า หันกลับไปมองยังถนนเบื้องหน้าตามเดิมแต่กลับยื่นมือมาบีบเต้างามนั้นหนักๆ ให้หายหมั่นไส้ และยังเลื่อนลงมายังกายสาวอวบอูมลูบไล้เบาๆ โดยเฉพาะติ่งเนื้อเล็กที่ยื่นออกมา ปรมะลูบวนไปมาจนลูกชุบเผลอร้องครางออกมาเบาๆ“อื้อ” ขาเรียวแยกออกกว้างอำนวยความสะดวกให้ ร่างบางขยับจัดท่านั่งให้เข้าที่เข้าทาง“อื้อ...งือ...คุณเสือขา...ซี้ด” ลูกชุบปรือตาหวานฉ่ำมองชายหนุ่มด้วยไฟเสน่หา มือบางเลื่อนขึ้นมากอบกุมเต้างามของตัวเอง บีบเคล้นยั่วยวนคนที่กำลังหอบหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆปรมะเหลือบตามองความอวบอูม ที่นิ้วตัวเองกำลังสัมผัส ผนังอ่อนนุ่มตอดรัดแน่น ก็อยากจะจอดรถเข้าข้างทาง และจับแท่งเนื้อกระแทกรูสวาทแรงๆ แต่ก็ทำไม่ได้“ยั่วเก่งนักนะ” เสียงทุ้มเริ่มกระเส่า เป้ากางเกงก็เริ่มตึงจนแทบปริแตก“ก็คุณเสือบอกให้ลูกชุบเกี่ยวเบ็ดรอเองนี่คะ...อ้ะ... จะโทษลูกชุบได้ยังไงล่ะ” ไม่พูดเปล่า มือบางยังยื่นม

ลูกชุบกลับมาที่ห้องพักอย่างคนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว คำพูดของโรสที่เอ่ยบอกเธอ ไหลวนเข้ามาในความคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า พร้อมกับลมหายใจที่ผ่อนออกมาด้วยความเครียดเช่นกันทำไมเธอจะไม่รู้ ว่าที่โรสเอ่ยออกมาแบบนั้นหมายความว่าอย่างไร หญิงสาวต้องการอะไร ร่างบอบบางในชุดเสื้อยืดตัวโคร่ง ที่มีเพียงชุดชั้นในสวมใส่ด้านใน เอนตัวพิงพนักโซฟา พลางคิดว่าเธอควรจะบอกเรื่องนี้กับปรมะดีไหมเสียงกริ่งหน้าห้องพักดึงสติให้ลูกชุบกลับมาอยู่ที่เดิม ร่างบางเดินออกมาเปิดประตูให้คนที่ยืนอยู่หน้าห้อง ร่างสูงแทรกตัวเข้ามาในห้องพัก ลูกชุบที่เป็นเจ้าของห้องจึงทำหน้าที่ปิดประตูคนที่อารมณ์ค้างตั้งแต่เมื่อช่วงเที่ยง ก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงให้เสียเวลา รั้งร่างบางเข้ามาแนบกาย“ว้าย!...อื้อ” เสียงร้องด้วยความตกใจ หายไปในลำคอ เมื่อถูกริมฝีปากร้อนชื้นบดจูบลงมาปรมะรวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างขึ้นเหนือศีรษะตรึงไว้กับผนังห้อง บดจูบดูดกลืนลิ้นเล็กในโพรงปากหวาน เกี่ยวตวัดรัดรึงไว้แนบแน่นไม่ยอมผละออกห่าง ในขณะที่ร่างกายก็ขยับเข้าแนบชิดกับร่างบาง จนแทบไม่มีช่องว่างให้อากาศรอดผ่านไปได้นานนับนาที

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในช่วงเช้าของวันใหม่ ปรมะควานมือหาที่มาของเสียงและกดปิด ในขณะที่เปลือกตายังปิดสนิทอยู่เช่นเดิมเพราะค่ำคืนที่ผ่านมา กว่าชายหนุ่มจะได้นอนหลับพักผ่อน ก็เป็นเวลาของวันใหม่ เพราะกลิ่นหอมของเด็กในปกครองช่างหอมหวาน จนเขาเสพติดกลิ่นเธอไปแล้วร่างสูงลงจากเตียงนอน ออกมานอกห้องเพื่อหาคนที่ตัวเองนอนกอดไว้จนหลับไป รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าของคนที่เพิ่งตื่น เมื่อเห็นลูกชุบยืนอยู่ในห้องครัวร่างสูงเดินเข้าไปหา สวมกอดเอวคอดจนลูกชุบสะดุ้งตกใจ และฝั่งจมูกลงบนแก้มเนียนใสของหญิงสาวไปหนึ่งฟอดใหญ่"หอมจัง" ลูกชุบหันมองยังเจ้าของประโยค ไม่รู้ว่าชายหนุ่มชมกลิ่นหอมของอาหารที่กำลังทำ หรือว่าชมอะไรกันแน่ แต่ไม่ว่าจะชมอะไร แก้มของเธอก็เห่อร้อนขึ้นมาแล้ว"ค่ะ""ตื่นเช้าจัง แด๊ดดี้คิดว่าหนูจะลุกไม่ไหวซะอีก" คนถูกหยอกเย้าหน้าแดงก่ำ เรียวปากอิ่มเม้มเข้าหากันกับประโยคชวนอายนั้น"ไม่ไหวก็ต้องตื่นค่ะ เพราะต้องมาทำอาหารให้แด๊ดดี้ทานก่อนไปทำงาน" ปรมะเกยคางบนลาดไหล่เล็ก มือหนาที่โอบเอวบาง ลูบไล้หน้าท้องแบนราบของหญิงสาวเล่นไปมา ยอมรับว่าประโยคของลู

“ชั่วโมงหน้าอย่าลืมเอางานมาส่งนะคะ ส่วนวันนี้พอแค่นี้ค่ะ” เสียงอาจารย์สาวดังขึ้นหน้าห้องเมื่อสอนเสร็จเรียบร้อย“ลูกชุบจ๊ะ วันนี้อาจารย์รบกวนเก็บงานกับเพื่อนๆ ไปส่งที่ห้องพักหน่อยนะจ๊ะ”“ได้ค่ะ” ลูกชุบตอบรับเสียงใส ไม่มีแววขุ่นเคืองในใจแม้แต่น้อย ทั้งที่รู้อยู่เต็มอก ว่าอาจารย์โรสต้องการกลั่นแกล้งเธอแน่ๆ“ลูกชุบ แกไม่รู้จริงอะ” จีน่าเอ่ยถาม มองตามหลังอาจารย์สาวสวยที่เดินออกจากห้องไป“รู้ แต่ทำไงได้ อาจารย์สั่งเราก็ต้องทำ”“แม่พระ แล้วตกลงแกได้ถามคุณเขาไหม ว่าเป็นอะไรกัน ทำไมอาจารย์ถึงได้กล้าจับมือ และเรียกชื่อเล่นคุณเขาแบบนั้น”“ไม่ได้ถามว่าเป็นอะไร เพราะอาจารย์มาบอกด้วยตัวเอง ว่าผู้ใหญ่อยากให้หมั้นกัน”“งานงอก!!... แล้วยังไงอะ แกได้บอกเรื่องนี้กับคุณเขาไหม คุณเขาว่ายังไง” จีน่าร้อนใจยิ่งกว่าเพื่อนเสียอีก ยิ่งเห็นลูกชุบนั่งนิ่งก็ยิ่งร้อนใจ“คุณเขาบอกว่า เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับคนนั้นมากกว่าน้องสาว และไม่คิดจะหมั้นหร

"จะทำอะไรก็ให้มันพอดีหน่อยนะ ไม่ใช่ให้ความอยากมาครอบงำ จนทำอะไรน่าเกลียดไม่เลือกสถานที่แบบนี้" ลูกชุบหยุดเดินเมื่อได้ยินเสียง พร้อมทั้งประโยคไม่รื่นหูดังตามหลังมา ก่อนจะหันกลับมามอง"ขอบคุณนะคะที่เตือน" โรสเดินยิ้มเข้ามาหา จ้องหน้าลูกชุบด้วยสายตาหยามเหยียด"อาจารย์บอกแล้วไม่ใช่เหรอคะ ว่าอีกไม่นานอาจารย์กับพี่เสือก็ต้องแต่งงานกัน ทำไมถึงยังทำตัวเหมือนของฟรี ที่เขาอยากจะหยิบกินเมื่อไหร่ก็ได้แบบนี้ล่ะ" ลูกชุบยิ้มให้"แต่เท่าที่หนูถามคุณเสือ คุณเสือบอกหนูว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับอาจารย์แล้วนะคะ ไม่ได้รักอาจารย์แล้ว หนูไม่รู้ว่าคุณเสือพูดจริงหรือหลอก แต่หนูก็ขอเลือกที่จะเชื่อคุณเสือค่ะ ขอบคุณอาจารย์โรสนะคะที่เป็นห่วงและหวังดี แค่นี้ใช่ไหมคะ หนูจะได้ไปเรียนวิชาอื่นต่อ" โรสเชิดหน้ากำมือแน่น เมื่อถูกเด็กที่คิดว่าใสซื่อไร้เดียงสาอย่างลูกชุบย้อนเข้าให้อย่างเจ็บแสบส่วนลูกชุบเมื่อไม่ได้รับคำตอบจากคนตรงหน้า จึงเดินจากมาพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาทางปากอย่างโล่งอก ที่ไม่ถูกโรสตบหน้าเข้าให้ และยังนึกชื่นชมตัวเองในใจ ที่กล้าดียังไงถึงได้ปากดีขนาดนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือ