All Chapters of เด็กท่านอธิการ: Chapter 21 - Chapter 29

ความหงุดหงิดไม่พอใจ สะสมมาตั้งแต่เริ่มทานอาหารจนทานเสร็จ ปรมะแทบไม่มีอารมณ์ทานอาหารด้วยซ้ำ เพราะเอาแต่มองลูกชุบสนทนากับต้นดูเหมือนทั้งคู่จะสนิทสนมกันเกินเหตุจนน่าหมั่นไส้ พานให้ทานอะไรไม่ลงเอาเสียเลย แม้กระทั่งตอนนี้ที่กำลังจะกลับ ต้นยังคงร่ำลากับลูกชุบ จนปรมะต้องข่มอารมณ์ไว้ นับหนึ่งถึงสิบในใจไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งและที่ทำให้ปรมะหงุดหงิดมากที่สุด คงเป็นเพราะลูกชุบก็สนทนาตอบกลับต้นเช่นกัน คุยกับผู้ชายคนอื่นเหมือนที่ตรงนี้ไม่มีเขานั่งอยู่"ผมขอเบอร์น้องลูกชุบหน่อยได้ไหมครับ" ลูกชุบอึกอักไปชั่วครู่ ส่วนปรมะนั้นหน้าตึงขึ้นมาทันควัน หันขวับมองลูกชุบตาขวาง โรสที่นั่งสังเกตการณ์ก็อมยิ้มออกมา"นี่อย่าบอกนะคะ ว่าต้นหลงเสน่ห์ความน่ารักของลูกชุบเขาให้แล้ว เพราะขนาดอาจารย์ยังคิดว่าลูกชุบน่ารักเลยค่ะ จริงไหมคะพี่เสือ" หันมาเติมเชื้อไฟใส่คนที่นั่งอยู่ข้างกัน ใบหน้าปรมะตอนนี้บอกบุญไม่รับเลยจริงๆ"ก็ถ้าผู้หญิงง่าย ผู้ชายก็อยากได้ทั้งนั้นล่ะครับ" เพราะความหงุดหงิด ที่เห็นผู้ชายเข้ามาพัวพันลูกชุบ หรืออาจจะเพราะความหึงหวงในใจลึกๆ ทำให้ปรมะเอ่ยออกไปแบบไม่คิ

ปรมะมองตามร่างบางจนประตูห้องน้ำปิดลง ลมหายใจอุ่นพ่นออกมาเบาๆ ความรู้สึกผิดกระแทกเข้าที่ใจครั้งแล้วครั้งเล่ายิ่งหวนคิดไปถึงน้ำตาของหญิงสาว ที่ไหลออกมาก็ยิ่งรู้สึกผิด ไม่น่าปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลเลยจริงๆ เขาน่าจะใจเย็นให้มากกว่านี้เสียหน่อย มือหนายกขึ้นลูบหน้าตัวเองด้วยความเครียด กระแทกลมหายใจออกมาอีกครั้งลูกชุบนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ภายในห้องน้ำ เสียงสะอื้นไห้คละเคล้ากับหยาดน้ำตา ที่รินไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง สองมือโอบกอดเข่าตัวเองไว้เธอเสียใจที่ตัวเองถูกด้อยค่า เสียใจที่ปรมะดูถูก เสียใจที่เขากระทำกับเธอเหมือนเธอไม่มีความรู้สึกหากเลือกได้ เธอก็ไม่อยากมาอยู่ในสภาพแบบนี้เหมือนกันเขาคิดว่าเธอมีความสุขกับชีวิตที่เป็นอยู่ตอนนี้หรือไง เขาคิดว่าเธอไม่ทรมานใช่ไหม เธอต้องเอาตัวเข้าแลกเป็นหลักประกัน เพื่อให้เขามั่นใจว่าเธอจะไม่หนีหายไปไหน ยอมให้ตัวเองไร้ศักดิ์ศรีเธอผิดเหรอ?ไม่รู้ว่าใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานแค่ไหน ปล่อยให้ตัวเองนั่งเปียกน้ำ จมอยู่กับน้ำตาจนพอใจ ลูกชุบจึงอาบน้ำและเมื่อก้าวขาออกมาจากห้องน้ำ ร่างบางที่อยู่ในชุด

ปรมะใช้ผ้าเช็ดตัวซับน้ำที่หยดอยู่ตามลำตัว ให้คนตัวเล็กที่ยืนตัวแดงซ่านอยู่ตรงหน้า หลังจากชายหนุ่มอาบน้ำถูสบู่ ล้างทำความสะอาดให้เรียบร้อย เหลือบสายตามองรอยช้ำที่แขนของลูกชุบก็รู้สึกผิดขึ้นมา ใบหน้าคมโน้มต่ำจุมพิตลงบนรอยนั้นย้ำๆ“ขอโทษนะที่ทำให้เจ็บ ขอโทษจริงๆ” ประคองใบหน้างามไว้ ใช้นิ้วเกลี่ยแก้มเนียน และเกลี่ยปอยผมที่หลุดร่วงมาคลอเคลียใบหน้าไปทัดใบหูให้ ลูกชุบยิ้มหวานให้คนที่ยืนหน้าเศร้า สายตาแสดงความรู้สึกผิดออกมาตามที่เอ่ย“แด๊ดดี้สัญญาว่าจะไม่ทำให้ลูกชุบเจ็บตัวแบบนี้อีก” ลูกชุบโอบกอดเอวสอบ ขยับตัวเข้าหาเขย่งเท้าขึ้นหอมแก้มสาก“ไม่ต้องคิดมากนะคะ เรื่องมันผ่านมาแล้ว ชุบขอแค่แด๊ดดี้ใจดีกับชุบก็พอ ไม่ทำเหมือนที่ผ่านมาอีก”“มันจะไม่มีวันเกิดขึ้น แด๊ดดี้สัญญา”ลูกชุบยิ้มหวาน รั้งใบหน้าคมลงมารับจูบจากตัวเอง ขบเม้มเรียวปากหยักทั้งบนและล่าง มือบางเลื่อนลงมาหยอกเย้ากับยอดอกสีน้ำตาล สะกิดนิ้วลงไปรัวเร็วจนแข็งเป็นไต พาให้ปรมะเสียววาบตรงยอดอกและลำรัก จนเริ่มแข็งขึงบดเบียดกับหน้าท้องแบนราบ“อื้อ&rd

หลังจากตกลงคบหาดูใจเป็นแฟนกัน ก็ผ่านมาร่วมเดือนเห็นจะได้ ทว่าเมื่ออยู่ที่มหาวิทยาลัย ทั้งสองคนก็ใช้ชีวิตปกติเหมือนดังที่ผ่านมา ไม่ได้แสดงออกชัดเจนว่าทั้งคู่คือแฟนกันเหตุผลที่ยังทำตัวเช่นเดิมไม่ได้มาจากปรมะ แต่มาจากลูกชุบเองต่างหาก ที่ไม่อยากเปิดเผยต่อคนอื่นในมหาวิทยาลัย เพราะเป็นห่วงภาพลักษณ์ของปรมะจะเสียหาย อาจจะมีข่าวลือไปในทางเสื่อมเสีย ที่อธิการบดีของมหาวิทยาลัย มีความสัมพันธ์ฉันชู้สาวกับนักศึกษาซึ่งปรมะก็ได้บอกลูกชุบไปแล้วว่าไม่เป็นไร ชายหนุ่มไม่ได้ห่วงเรื่องภาพลักษณ์ถึงขนาดนั้น และอีกอย่างชายหนุ่มก็อยากให้เกียรติลูกชุบเช่นกัน แต่ลูกชุบก็ยังยืนกรานที่จะทำเช่นนั้น ปรมะจึงต้องปล่อยเลยตามเลย“แอบเอากาแฟมาวางไว้อีกแล้วเหรอ แด๊ดดี้บอกแล้วไงครับว่าไม่ต้อง” เมื่อเปิดประตูห้องทำงานเข้ามา ก็เห็นว่าคนที่เพิ่งแยกกันเมื่อไม่กี่นาที ก่อนถึงหน้ามหาวิทยาลัย กำลังวางแก้วกาแฟลงที่โต๊ะทำงานลูกชุบหันมายิ้มให้ เดินเข้ามาสวมกอดร่างกำยำของปรมะ พร้อมกับหอมแก้มสากชายหนุ่มไปฟอดใหญ่“ชุบอยากทำให้แด๊ดดี้นี่คะ”“ดื้อนักนะเรา”