All Chapters of ผู้กองปราบกำราบรัก: Chapter 11 - Chapter 20

ฟุบ!เสียงชายหนุ่มวางร่างบอบบางของหญิงสาวลงบนเตียงนอนหนานุ่มด้วยความแผ่วเบา มือหนาประคองใบหน้าของเธอออกจากอกของเขาช้า ๆ ก่อนจะวางศีรษะเธอลงบนหมอน จากนั้นจึงได้ยกมือเกลี่ยเส้นผมที่หลุดมาปรกใบหน้าสวยของเธอออกไปทัดหูให้อย่างหวังดี“รู้ตัวไหมครับว่าคุณสวยมาก”“...” นายจอมพลพูดพร้อม ๆ กับเลื่อนสายตาลงมองเรือนร่างบางที่ยังใส่เสื้อผ้าอยู่ครบชุดด้วยความพึงพอใจ หลังจากนี้เพียงแค่เขาถอดเสื้อผ้าของเธอและเขาออก กิจกรรมรักที่เขาเคยฝันถึงและแอบเก็บมาช่วยตัวเองจะได้เป็นความจริงเสียที!“ยิ่งตอนนี้คุณยิ่งน่าหลงใหลไปทั้งตัวเลย”“อื้อ!” สามินีสะบัดหน้าหนีเพราะความรำคาญที่ถูกมือหนาไล้กรอบหน้าเธอไปมา จอมพลยกยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วยกนิ้วแตะริมฝีปากเรียวบางของเธอแทน“ยิ่งปากกระจับสีชมพูของคุณนี่ยิ่งน่ากินเข้าไปใหญ่! อ่าส์... ผมชักจะทนไม่ไหวแล้วสิ” นายจอมพลพูดพร้อมกับไล้ปลายนิ้วไปกับริมฝีปากของเธอราวกับกำลังจะหยอกล้อก็ไม่ปาน“อื้อ! อย่ากวน!” เสียงหวานของหญิงสาวที่พูดขึ้นอย่างรำคาญกลับทำให้ชายหนุ่มหัวเราะ“น่ารักน่าเอ็นดูจริง ๆ เป็นของผมเถอะนะครับครูสา ผมสัญญาจะดูแลคุณอย่างดี”ฟอด!นายจอมพลพูดจบก้มลงไปหอมแก้มเนียน

หลังจากเห็นรอยแดงที่อยู่บริเวณลำคอของหญิงสาวแล้ว ชายหนุ่มก็เงียบไปทั้งยังรู้สึกโกรธที่รอยนี้ผู้ชายคนอื่นเป็นคนทำขึ้นมา“ฮึก! พี่ปราบรังเกียจสาใช่ไหม สาสกปรก” สามินีร้องทักเมื่อเห็นว่าเขาเงียบไป หญิงสาวรู้สึกใจหายมากและพยายามสะบัดตัวหนีเขา“สาใจเย็น ๆ พี่ไม่ได้รังเกียจ” เมื่อหญิงสาวดิ้นออกจากอ้อมกอด ผู้กองปราบก็ยิ่งกอดรัดเธอไว้แน่นกว่าเดิม อะไรที่พยายามหลีกหนีในตอนแรกตอนนี้กลับบดเบียดกับแขนแกร่งของเขาเต็ม ๆ“ฮึก พี่ปราบโกหก พี่ปราบเงียบไป”“ที่พี่เงียบเพราะกำลังคิดว่าจะทำยังไงให้เราหยุดร้องดี แล้วพี่ก็คิดขึ้นมาได้ ถ้าสารังเกียจรอยนั้นให้พี่รักษาให้ไหมครับ” ผู้กองปราบถามอย่างเจ้าเล่ห์ เขาไม่ได้คิดจะเอาเปรียบเธอ ทว่าเมื่อหญิงสาวเปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้าถ้าเขาไม่เกิดอารมณ์คงจะเป็นไปไม่ได้ อย่าลืมนะว่าเขาก็คือมนุษย์ปุถุชนธรรมดา ไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่จะได้ไม่รู้สึกอะไรหญิงสาวหยุดร้องไห้ คิ้วเรียวสวยของเธอย่นเข้าหากันด้วยความสงสัย ก่อนจะถามออกไปว่า “รักษายังไงคะ”“พี่จะลบรอยให้”“!!!” เพียงเขาพูดแค่นี้ สามินีก็เข้าใจได้ทันที คำว่า ‘ลบรอย’ เพื่อนของเธอเคยพูดให้ฟังตอนที่ยังเรียนกันอยู่ในมหาวิทยา

“ว่าไง” ผู้กองปราบถามปลายสายถึงเรื่องที่เขาให้จัดการ“นายจอมพลตอนนี้ฟื้นแล้วครับ เอาผิดใครไม่ได้เพราะพวกผมจัดการตัวเองจนหน้าตาเขียว ทั้งยังสลบกับการถูกลอบทำร้าย ทำให้นายจอมพลเชื่อสนิทว่าเป็นคนอื่นที่ให้ความช่วยเหลือผู้กอง ไม่ใช่พวกเรา” หนึ่งในผู้ใต้บังคับบัญชาของเขารายงาน“อืม ดีแล้ว แล้วยังไงต่อ”“ผมคิดว่าจากนี้ไปครูสาไม่น่าจะปลอดภัยครับ ส่วนข้อมูลและทุกอย่างที่ผู้กองให้จัดการก็เสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว ตอนนี้รอแค่คำสั่งบุกจับกุมเท่านั้นครับ”“ดี ส่วนเรื่องของครูสาไม่ต้องห่วงผมจัดการเอง แค่นี้นะ” ผู้กองปราบพูดก่อนจะวางสายไปชายหนุ่มเอี้ยวตัวเอาโทรศัพท์วางไว้บนหัวเตียงของหญิงสาว ส่วนตัวเองก็นอนตะแคงยกมือเท้าศีรษะไว้ สายตาอ่อนโยนถูกทอดมองออกไปยังเจ้าของชื่อที่ถูกพูดถึง สามินี!ร่างของหญิงสาวหลับสนิทลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอนั่นทำให้ชายหนุ่มอย่างผู้กองปราบไม่อยากรบกวน แต่แล้วเมื่อเลื่อนสายตาไปยังซอกคอรวมถึงเนินอกที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมาก็จะปรากฏร่องรอยรสรักของเมื่อคืนให้เห็นว่าเขาและเธอร้อนแรงแค่ไหนชายหนุ่มใช้สายตาโลมเลียจ้องมองหญิงสาวก่อนจะตัดใจโน้มหน้าไปหอมแก้มเธอช้า ๆ จากที่คิดว่าจะแค่ห

“ไม่สบายใจเหรอคะ” หนูนิดมองหญิงสาวที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอที่มีท่าทางเหม่อลอยอย่างเห็นใจ ก่อนจะตัดสินใจเข้าไปทัก“เอ่อ ค่ะ” สามินีหันไปตอบคนที่เข้ามาทักเธอ ก่อนที่จะยิ้มให้บาง ๆ“เป็นห่วงพี่ปราบเหรอคะ”“!.. ค่ะ” สามินีนิ่งไปก่อนจะยอมรับออกมา เธอเป็นห่วงเขามาก ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นยังไงเกิดอะไรขึ้นบ้างเขาจะปลอดภัยไหม“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ พี่ปราบต้องปลอดภัยแน่นอน”“แต่นี่มันสามวันแล้วนะคะ” สามินีแย้งแม้ว่าเธอจะย้ำกับตัวเองว่ายังไงซะเขาก็ปลอดภัย แต่ว่าก็อดเป็นห่วงเขาไม่ได้อยู่ดี ยิ่งเขาหายไปสามวันติดต่อไม่ได้แบบนี้เธอยิ่งเป็นห่วงตั้งแต่วันที่ชายหนุ่มพาเธอมาบ้านเดชอนันต์ ตอนนี้ก็ล่วงเข้าสู่วันที่สามแล้ว ที่ชายหนุ่มไปปฏิบัติการจับกุมนายจอมพล เป็นสามวันที่เธอติดต่อเขาไม่ได้เลย!“ใจเย็นก่อนเถอะค่ะ หนูนิดเชื่อว่าพี่ปราบต้องกลับมาอย่างปลอดภัยในเร็ววันนี้แน่นอน” หนูนิดปลอบแม้ว่าเธอจะไม่รู้สถานการณ์ของผู้กองปราบแต่จะให้เธออยู่เฉย ๆ ไม่พูดอะไรกับสามินีเลยก็ไม่ได้สามินีเข้าใจคำพูดของหนูนิด แต่เธอก็ไม่สามารถหยุดเป็นห่วงเขาได้ ทุกวันทุกคืนเธอได้แต่มองหน้าจอว่าเมื่อไหร่เขาจะโทรเข้ามา จากความ

13:00 น.ร้อยเอกปราบดาก็ต้องเผชิญหน้ากับกองทัพนักข่าวที่พยายามวิ่งกรูเข้ามาหาเขาหลังจากที่เขาพากองกำลังทหารและผู้ต้องหาทั้งหมดออกมาจากป่าได้ และได้ส่งคนเจ็บทั้งหมดขึ้นรถไปรักษาตัวรวมถึงส่งผู้ต้องหาทั้งหมดขึ้นรถไปยังเรือนจำรอการดำเนินคดีทันทีที่ร้อยเอกปราบดานายทหารหนุ่มเดินแยกตัวออกมาจากกลุ่มรถหลังจากที่สั่งงานต่าง ๆ เรียบร้อยแล้ว กองทัพนักข่าวก็พุ่งเข้าหาเขาทันที“ไม่ทราบว่าเรื่องนี้มีความเป็นมาอย่างไรคะผู้กอง” นักข่าวสาวคนหนึ่งเอ่ยปากถาม“ผู้ต้องสงสัยที่ถูกจับกุมตัวในครั้งนี้จะดำเนินการต่อไปอย่างไรครับ” ไม่ทันที่ผู้กองปราบจะตอบคำถามแรกคำถามที่สองสามสี่ก็ตามมา จนผู้กองหนุ่มต้องยกมือขึ้นเพื่อหยุดคำถามที่จะออกมาจากปากนักข่าวทั้งหลาย เมื่อเห็นทุกคนเงียบผู้กองหนุ่มจึงได้พูดออกมา“ขอบคุณทุกคนที่ให้ความสนใจข่าวนี้นะครับแต่ผมยังพูดอะไรมากไม่ได้เนื่องจากมีผลต่อรูปคดี เอาเป็นว่าที่ผมบอกได้ก็คือ ทั้งหลักฐานและพยานเรามีพร้อมเอาผิดแน่นอนครับ จากนี้ก็ให้เป็นเรื่องของกฎหมายและหน่วยงานที่เกี่ยวข้องต่อไป ผมทำหน้าที่ของผมเสร็จเรียบร้อยแล้ว ขอตัวก่อนครับ”พูดจบผู้กองปราบก็เดินหนีออกจากกองทัพนักข่าวทั