ผู้กองปราบกำราบรัก의 모든 챕터: 챕터 1 - 챕터 10

ณ บ้านไม้หลังขนาดกลางในหมู่บ้านชนบทแห่งหนึ่งที่อยู่ทางตอนเหนือของประเทศไทย ได้มีกลุ่มชายในเครื่องแบบ 4-5 คนกำลังสังสรรค์กันอย่างสนุกสนาน“ผู้กองดื่มน้อยไปแล้วครับ เอานี่ครับผมรินให้” จ่าแสนลูกน้องผู้ใต้บังคับบัญชารินเหล้าที่ชาวบ้านหมักเองให้ผู้กองหนุ่มได้ดื่ม“ขอบคุณมากจ่าแสน แต่ผมพอแล้วดีกว่า พวกจ่าตามสบายเลย” เสียงของผู้กองหนุ่มตอบปฏิเสธเพราะวันนี้เขาดื่มไปหลายแก้วแล้ว ด้วยความที่ไม่ใช่คนชอบดื่มจึงไม่สามารถฝืนทนดื่มต่อไปได้อีก แม้ว่าเหล้าที่ชาวบ้านหมักดองเองจะรสชาติถูกปากก็ตาม“โธ่... ผู้กองปราบอีกแก้วเถอะครับ” จ่าแสนยังคะยั้นคะยอไม่เลิก คนที่ร่วมวงด้วยก็รบเร้าผู้กองหนุ่มด้วยเช่นกัน แต่ผู้กองหนุ่มที่เป็นเจ้านายของพวกเขาก็ยังคงปฏิเสธอยู่ดี“พอแล้วจริง ๆ ครับ ตามสบายเลยผมขอตัวก่อน อ้อ! อย่าดื่มกันจนเมาล่ะ อย่าลืมนะที่เรามาที่นี่เป็นเพราะอะไร”“รับทราบครับผู้กอง” เมื่อผู้ใต้บังคับบัญชาตอบรับคำผู้กองหนุ่มก็เดินแยกจากไปอีกทาง เขาไม่ได้เข้าบ้านไปนอนพัก แต่มายืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่แทนสายตาของผู้กองหนุ่มเหม่อมองออกไปไกล แม้ว่าตอนนี้ตะวันจะลับขอบฟ้าไปแล้ว แต่ว่าความสวยงามที่ธรรมชาติรังสรรค์ขึ้

“ผู้กองครับได้เรื่องแล้วครับ” จ่าแสนวิ่งเข้ามารายงานผู้บังคับบัญชาหลังได้รับคำสั่งให้ไปตรวจตราพื้นที่ของชุมชนแห่งนี้“รายงานมา”“สัมปทานป่าไม้ของเถ้าแก่ฮวงอยู่ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่ครับ ห่างออกไปจากพื้นที่ชุมชนเพียงแค่สิบกิโลเมตรเท่านั้น ปกติพื้นที่ของชุมชนแห่งนี้ก็ติดป่าและมีบางส่วนติดภูเขาอยู่แล้ว เมื่อผมลองไปตรวจสอบดูก็พบว่ามันอยู่ไม่ไกลจากที่หัวหน้าคมได้บอกเราไว้จริง ๆ ครับ”“ที่นั่นเป็นยังไง มีอะไรน่าสงสัยไหม”“มีครับ ปางไม้ของเถ้าแก่ฮวงหากดูผิวเผินก็เหมือนจะปกติ ทว่าหากได้ลงพื้นที่และมีการตรวจสอบที่ละเอียดจะเห็นได้ว่า มีคนงานตัดไม้บางส่วนใช้เส้นทางเดินออกมาจากป่าลึก ทั้งยังมีท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ นอกจากนี้ผมยังเห็นว่าปางไม้นั้นมีการลักลอบตัดไม้หวงห้ามรวมไปถึงไม้หายากด้วยครับ เช่นพวกไม้ชิงชัน ไม้พะยูงครับ” คำรายงานของจ่าแสนลูกน้องใต้บังคับบัญชา ทำให้ผู้กองปราบพยักหน้ารับด้วยความพอใจ“งั้นแสดงว่าที่พวกหัวหน้าคมสงสัยก็เป็นความจริง มีคนให้ความช่วยเหลือเถ้าแก่ฮวงอย่างลับ ๆ คนที่มีไม้ชิงชังและไม้พะยูงอยู่ในครอบครองแต่กลับไม่มีการตรวจสอบอย่างจริงจัง หรือตรวจสอบแล้วไม่เจอ เรื่องนี้ก็บ่งช

“ทำยังไงดี จะทำยังไงดี”“โอ๊ย ไม่น่าเลยยายสา แกไม่น่าอยากรู้อยากเห็นเลย แล้วทีนี้จะทำยังไง”สามินีพูดออกมาด้วยความกังวล ตั้งแต่กลับมาจากปางไม้เถ้าแก่ฮวงหญิงสาวก็นอนไม่หลับ เธอรู้สึกกลัวและระแวงไปหมดว่าจะมีใครมาทำร้ายเธอหรือเปล่า“ฮือ... แล้วทีนี้จะทำยังไง” หญิงสาวโอดครวญ นั่งซบหน้ากับมือตัวเอง คิ้วสวยขมวดเข้าหากันแน่นเพราะกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก ก่อนที่จะนึกถึงคนที่เธอคิดว่าจะให้ความช่วยเหลือและทำให้เธอลดความกังวลและความหวาดกลัวได้บ้างตืด... ตืด...สามินีโทรไปหาคนที่คิดว่าจะช่วยเธอได้ เธอเฝ้ารออย่างมีความหวัง ใจก็ภาวนาขอให้เขารับสายเธอด้วย แล้วคำขอของเธอก็เป็นจริง“สวัสดีครับน้องสามีอะไรให้พี่ช่วยหรือเปล่าครับ”“พี่คมช่วยสาด้วยค่ะ” ใช่แล้วคนที่เธอโทรหาคือคมสัน ญาติผู้พี่ของเธอ ซึ่งเป็นคนแนะนำให้เธอมาสอบบรรจุครูที่นี่ เนื่องจากเธอเคยบอกเขาว่าอยากไปใช้ชีวิตห่างไกลผู้คนหน่อย เพราะต้องการความเรียบง่ายอีกอย่างที่เธอตัดสินใจโทรหาเขาเพราะนอกจากจะเป็นญาติของเธอแล้ว เขายังเป็นถึงหัวหน้าเจ้าหน้าที่ป่าไม้อีกด้วย เรื่องนี้คนแรกที่เธอควรบอกถึงสิ่งที่รู้มาก็ควรจะเป็นเขา!“มีอะไรครับ”“คือเรื่อง

“นี่คือคนที่จะไปทำงานกับผมเหรอครับครูสา”“ใช่ค่ะ มีพวกลุง ๆ น้า ๆ ที่ว่างงานและสนใจแค่สิบคน ส่วนคนอื่น ๆ ถ้าไม่สนใจก็มีงานกันแล้ว สาขอโทษนะคะที่หามาได้แค่นี้ คงช่วยอะไรคุณจอมพลได้ไม่มาก” สามินีบอกอย่างรู้สึกผิด“ไม่เป็นไรเลยครับ เท่านี้ก็ช่วยผมได้มาก ๆ แล้ว ผมต้องขอบคุณครูสามากเลยนะครับที่ช่วยหาคนให้”“ไม่เป็นไรค่ะ สายินดี” สามินีตอบแล้วยิ้มให้ชายหนุ่ม ส่วนนายจอมพลก็ยิ้มให้หญิงสาวด้วยสายตาลึกซึ้ง“อะแฮ่ม!” ผู้กองปราบที่รู้สึกขัดใจจนทนที่จะเห็นคนทั้งคู่มองกันไม่ไหวจึงกระแอมออกมา เรียกสติให้นายจอมพลหันมาสนใจ“เอ่อ นี่คือ”“อุ้ย! สาลืมแนะนำไปเลยค่ะ นี่พี่ชายสา พี่ปราบมาจากกรุงเทพ เพราะสาตัดสินใจมาเป็นครูที่นี่โดยไม่ฟังคำห้ามของครอบครัว พอพี่ปราบกลับมาจากต่างประเทศก็ตัดสินใจมาหาสาที่นี่เลยค่ะ มาเพื่อดูความเป็นอยู่ของสาโดยเฉพาะ เพิ่งมาถึงเมื่อวานตอนเช้านี้เองค่ะ พี่ปราบคะนี่คุณจอมพลค่ะ”“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณปราบ”“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”ชายหนุ่มสองคนยื่นมือจับกัน สายตาก็มองกันด้วยความเคลือบแคลง“เอาเป็นว่าผมกลับก่อนนะครับครูสา เดี๋ยวครั้งหน้าผมพาไปเที่ยว”“เอ่อ... ค่ะ” สามินีหันมา

“ว่าไงนะ! ขบวนรถส่งสินค้าของเราถูกโจมตีโดยตำรวจ!”“ครับนาย”“มันจะเป็นไปได้ยังไง แล้วหลานชายฉันล่ะ”“ปลอดภัยครับ ตอนนี้กำลังมา” ลูกน้องของเถ้าแก่ฮวงพูดอธิบายถึงสถานการณ์ตอนนี้ให้ฟังเมื่อคืนหลังจากที่นายจอมพลหลานชายของเถ้าแก่ฮวงได้นำลูกน้องของตนขับรถส่งสินค้าที่มีของผิดกฎหมายบรรจุอยู่เต็มคันรถไปตามเส้นทางเดิมที่ใช้เป็นประจำในระหว่างที่กำลังจะถึงทางเลี้ยวไปเส้นทางใหม่ที่จะตรงไปยังจุดนัดพบนั้นกลับถูกกลุ่มทหารที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนเข้าโจมตี โชคยังดีที่เขาหนีเอาตัวรอดมาได้ ทว่ารถส่งสินค้ากลับต้องถูกยึดไปอย่างน่าเสียดายเถ้าแก่ฮวงนั่งรอหลานชายกลับมาด้วยอารมณ์หลากหลาย ทั้งหงุดหงิดที่สินค้าถูกตรวจพบและชิงไปโดยพวกตำรวจ ทั้งห่วงหลานชายที่เขารักเหมือนลูก ในขณะเดียวกันก็กังวลถึงความปลอดภัยของตัวเองและธุรกิจของตน3 ชั่วโมงผ่านไปที่เถ้าแก่ฮวงรอด้วยความไม่สบายใจนั้น นายจอมพลก็ได้เดินทางมาถึงบ้านเสียที ใบหน้าอิดโรยของชายหนุ่มที่เถ้าแก่ฮวงเห็นนั้น ทำเอาอกของเถ้าแก่ฮวงร้อนรุ่ม“ตาพลหลานเจ็บตรงไหนบ้าง”“ถูกยิงที่ไหล่ขวาครับลุง ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว” นายจอมพลตอบด้วยความเหนื่อยล้า เดิมทีเขาอยากนอนพักเพื