Semua Bab นิยายชุดหวานรัก: Bab 131 - Bab 140

“หนูพรรณ”พรรณดาราลุกขึ้นจากโซฟาเมื่อคนที่เธอมาหาเดินเข้ามาในห้องรับรองแขก“งานหนัก หรือเปลี่ยนไปจีบสาวบ้านอื่นแล้วคะ ทำไมถึงไม่ไปที่ไร่เลย” กวีไม่รู้ว่าจะขำหรือดีใจดี นี่เธอคิดถึงเขาใช่ไหม และก็กำลังงอนเขานิดๆใช่ไหม“อยากไปใจจะขาด แต่ช่วงนี้งานเข้า พี่ปลีกตัวไปไม่ได้เลย”“แล้วทำไมไม่โทรบอก” พรรณดาราถามแล้วก็ต้องกัดริมฝีปากตัวเอง เธอเป็นคนห้ามไม่ให้เขาโทรหาเองนี่นา“งั้นต่อไปนี้ให้พี่โทรหาได้แล้วใช่ไหมครับ ถ้าหนูพรรณอนุญาตให้พี่โทรหาได้ พี่จะโทรรายงานความประพฤติทุกชั่วโมงเลยก็ได้”“ก็ดีค่ะ แล้วต่อไปอย่าหายไปแบบนี้อีกนะคะ”กวียิ้มพอใจ แบบนี้คือเธอยอมเปิดใจให้เขาแล้วใช่ไหม ร่างสูงเดินเข้าไปยืนตรงหน้าหญิงสาว“เราเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหม”“ก็ดูๆไปก่อนค่ะ” พรรณดาราไม่ใช่หญิงสาวเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ เธอเป็นคนตรงๆ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ถ้าใช่เธอก็ยอมรับว่าใช่ ความตรงๆกับหัวใจนี้เธอได้มาจากแม่พราว ที่เธอมาหาเขาถึงนี่ ก็เพราะแม่พราวเป็นคนแนะนำนั่นแหละ“ถ้าหนูรู้สึกว่าพี่เขาใช่ ก็ทำตามที่หัวใจต้องการ” แม่พราวเนี่ยไอดอลต

“กลับมากันแล้วเหรอ เป็นไงเพลิง ได้เจอน้ำฝนไหม แคกๆ” เพลิงตะวันมองคนที่เอนกายนั่งพิงพนักโซฟาแสร้งทำสีหน้าอิดโรยด้วยสายตาไม่พอใจ อย่ามาทำเป็นแสดงละครเลยลุงเพชร ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่านี่คืออาการแกล้งทำ“ไม่ได้เจอครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ” เพลิงตะวันถอนหายใจแล้วเดินหนีขึ้นห้องไป ลุงเพชรไม่ช่วยอะไรเขาสักนิด แล้วยังจะมาแกล้งเขาอีก เออ...เขามันคนเคยไม่ดี ใครๆก็ไม่รัก ไม่อยากช่วยเหลือ ไม่สงสารคนที่ไม่ได้เจอหน้าลูกเมียมาหลายวันแล้วกันบ้างเลย “น้ำฝน พี่ขอคุยด้วยได้ไหมครับ” วาโยเคาะประตูห้อง แล้วเรียกน้องสาวที่หลบมาพักที่บ้านกับเขา ซึ่งเขาก็ยินดีที่จะให้เธอพักอยู่ได้นานเท่าที่เธอต้องการ“ค่ะ พี่โย” หยาดพิรุณเปิดประตูให้พี่ชาย แล้วเดินกลับไปนั่งบนเตียง มองดูลูกชายที่เพิ่งนอนหลับปุ๋ยไปได้ไม่นานวาโยเดินเข้ามานั่งอีกฝั่งของเตียง เขาแตะแก้มหลายชายเบาๆอย่างเอ็นดู“หลับไม่รู้เรื่องเลยน้ำพุเอ๊ย!” วาโยแซวหลานแล้วเงยหน้าขึ้นมองน้องสาว เห็นเธอถอนหายใจเบาๆแล้วก็เห็นใจ หยาดพิรุณใจแข็งกับสามีได้ไม่นานหรอก แค่นี้ก็หงอยจนน่าเป็นห่วงแล้ว“ว่า

“คุณพ่อขา คุณแม่ขา ช่วยติ๊บด้วยค่า” เจ้าของเสียงสดใสวิ่งเร็วเข้ามาในห้องโถงของบ้าน พอเห็นบิดามารดานั่งคุยกันอยู่ก็รีบเข้าไปนั่งแทรกกลาง โอบกอดบิดาไว้แน่นแล้วซุกหน้ากับอกท่านอย่างต้องการที่พึ่งพาและปกป้อง           “กระติ๊บ!” เสียงเข้มของพี่ชายที่ไล่หลังมาทำให้คนเป็นน้องสะดุ้งโหยง           เพชรนิลเดินตามน้องสาวเข้ามาด้วยใบหน้าเคร่งขรึม เมื่อเห็นยายตัวเล็กซุกตัวอยู่กับอกบิดาก็ถอนหายใจแรง ส่ายหน้าระอาใจ           “ก็เป็นซะอย่างนี้ แล้วเมื่อไรจะโต จะรู้จักรับผิดชอบหน้าที่ของตัวเองสักที” เพชรนิลว่าพลางเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ใกล้กัน ทว่าสายตาดุยังจับจ้องมองน้องสาวที่อยู่ในอ้อมอกบิดาตลอด           “มีอะไรหรือต่าย น้องทำอะไรผิดหรือลูก ทำไมทำหน้าดุแบบนั้น” แม่กระแตถามบุตรชายคนโต แต่สายตาเอ็นดูกลับมองไปยังบุตรสาวคนเล็กที่ซุกอยู่

เจ้าของรีสอร์ตบ้านไร่รักละมุนเป็นเพื่อนของกวีซึ่งเป็นหลานเขย เขาเป็นชายหนุ่มอายุสี่สิบปี นิสัยใจคอก็ได้รับการการันตีจากหลานเขยและหลานสาวว่าเป็นคนดี ไว้ใจได้ อีกทั้งวาโยซึ่งมีฐานะเป็นพี่เขยของพลอยชมพูก็ได้ให้คนสืบประวัติเบื้องหน้าเบื้องหลังของชายหนุ่มมาแล้ว ไม่พบประวัติเสียใดๆ ดังนั้นทุกคนจึงวางใจที่จะให้พลอยชมพูไปทำงานที่นั่น“ค่ะคุณแม่” พลอยชมพูรับคำหนักแน่น เธอคิดไว้แล้วว่าจะตั้งใจทำงาน เรียนรู้ทุกอย่าง จะไม่ทำให้ใครมาตราหน้าว่าเป็นลูกคุณหนู เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อหรอก หญิงสาวกอดร่ำลาพ่อเพชรกับแม่กระแตอีกครู่หนึ่ง เมื่อรถแท็กซี่ที่โทรเรียกไว้แล่นเข้ามาจอดเทียบประตูหน้าบ้าน เธอจึงประนมมือไหว้ลาบุพการีแล้วหยิบกระเป๋าเป้ใบโตไปขึ้นรถพ่อเพชรกับแม่กระแตมองตามท้ายรถแท็กซี่ที่แล่นพ้นประตูรั้วบ้านไปด้วยความเป็นห่วง ทั้งสองถอนหายใจออกมาพร้อมกัน“เราไปเยี่ยมลูกทุกสัปดาห์ได้ไหมคะคุณเพชร” แม่กระแตถามเสียงเศร้า พอลูกไปจริงๆแล้วก็รู้สึกใจหาย เพราะไม่เคยต้องห่างกันนานขนาดนี้เลย พ่อเพชรหัวเราะในลำคอ โอบกอดบ่าบอบบางมาแนบชิด“แค่หกเดือนเอง เดี๋ยวลูกก็กลับมาอยู่กับเราเหมือนเดิ

พลอยชมพูนั่งรอจนถึงสองทุ่มก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีรถมารับ หญิงสาวเริ่มกระวนกระวาย มองซ้ายขวาด้วยความระแวง แสงไฟนีออนหลอดเดียวภายในเพิงพักที่ติดๆดับๆยิ่งทำให้เธอขวัญผวา ผู้คนเริ่มบางตาจนแทบไม่เหลือใคร แม่ค้าแม่ขายเข็นรถกลับบ้านไปจนหมดแล้ว ตึกแถวขนาดสี่คูหาที่มีร้านขายของชำเล็กๆเพียงร้านเดียวก็เลื่อนประตูเหล็กปิดหนีเธอไปแล้วด้วย มือเรียวสวยล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าถือ พลอยชมพูตัดสินใจโทรหาพบรักอีกครั้ง เธอไม่ได้คิดจะเร่งเขา แต่อย่างน้อยก็ขอให้ได้รู้ว่าเขาไม่ได้ลืมที่รับปากเธอไว้ว่าจะส่งคนมารับเธอที่นี่ หญิงสาวโทรหาเขาถึงสามครั้ง ทว่าคนที่เธอโทรหากลับไม่ยอมรับสาย ใบหน้าน่ารักเริ่มฉายแววกังวลชัดเจนขึ้น ขณะที่หญิงสาวนั่งรอนายจ้างส่งคนมารับอยู่ด้วยความเป็นกังวลอยู่นั้น ก็มีจักรยานยนต์ที่ดัดแปลงแต่งท่อให้มีเสียงดังเกินที่กฎหมายกำหนดแล่นผ่านเพิงพักผู้โดยสารไปอย่างรวดเร็ว แต่เพียงครู่เดียวมันก็วกกลับมาจอดตรงหน้าเธอ สัญชาตญาณระวังภัยทำให้พลอยชมพูกอดกระเป๋าเป้ใบใหญ่แนบอกแล้วรีบลุกขึ้นยืนท