Semua Bab นิยายชุดหวานรัก: Bab 121 - Bab 130

หยาดพิรุณมองค้อนสามีอย่างหมั่นไส้ กระนั้นหญิงสาวก็ยอมเดินเข้าสู่อ้อมกอดของเขาอย่างเต็มใจ“ไปเร็วเลยนะทูนหัว ขึ้นมาคร่อมพี่เร็วๆเข้า” หยาดพิรุณทำตามที่สามีบอกอย่างว่าง่าย เขากระซิบสั่งอะไรเธอก็ทำตามไม่อิดออด ร่วมชั่วโมงที่เธอถูกสามีหลอกล่อให้เริงระบำเพลงสวาทอยู่บนตัวเขา กว่าคนหื่นไม่เลือกสถานที่ ไม่เจียมสังขารจะพอใจ คนเฝ้าไข้ก็อ่อนล้าแทบสลบคาอกกว้าง หยาดพิรุณหลับตาลง จำยอมเอนกายลงนอนบนเตียงเดียวกับสามี เพราะไม่มีเรี่ยวแรงเหลือพอที่จะพาตัวเองลงไปนอนเตียงตัวเองเช้าวันต่อมาพ่อนนท์ แม่พราวพาเจ้าพุมาเยี่ยมคุณพ่อแต่เช้า ผู้สูงวัยสังเกตเห็นลูกสะใภ้ดูอิดโรยก็เห็นใจ“ได้พักผ่อนบ้างหรือเปล่าน้ำฝน หน้าตาไม่สดชื่นเลยลูก” แม่พราวถามด้วยความเป็นห่วง คนถูกถามสะดุ้งน้อยๆ พักผ่อนอะไรกันล่ะ เธอถูกคนไข้สำออยกวนทั้งคืน“เอ่อ...เมื่อคืนน้ำฝนนอนไม่ค่อยหลับค่ะคุณแม่ สงสัยเพราะแปลกที่” หยาดพิรุณตอบแม่สามี หญิงสาวหลบสายตาท่าน ทำทีเดินไปอุ้มเอาลูกชายจากท่านพาเดินไปหาคนเป็นพ่อเพลิงตะวันยิ้มแต้เมื่อภรรยาเดินอุ้มลูกเข้ามาใกล้ เขายักคิ้วให้เธอ แล้วยื่นสองมือออกไปรับลูกชายมากอด

“อืม...” น้องพริ้งใช้นิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากจิ้มลิ้มน่ารัก เอียงคอเล็กน้อย และมีสีหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มกว้างอย่างดีใจ“ก็เรียกว่าพี่พี่พร้อมไงคะ”“ทำไมต้องเรียกพี่สองทีด้วย”“ก็พี่พร้อมเป็นพี่กว่าน้องพริ้งไงคะ ก็ต้องเรียกว่าพี่พี่พร้อม ส่วนน้องพริ้งเป็นพี่ธรรมดา ให้น้องเรียกว่าพี่ทีเดียวก็พอ...พี่พริ้ง” คนใฝ่ฝันว่าจะมีน้องยิ้มหวาน แค่คิดว่าจะมีน้องมาเรียกพี่พริ้งทุกวันก็ปลื้มปริ่มดีใจเหลือจะกล่าว แต่คนที่จะต้องถูกเรียกว่าพี่พี่พร้อมกลับนั่งเกาหัวแกรกๆ มันมีด้วยหรือเรียกพี่สองทีเนี่ยคุณปู่กัมพลกับคุณย่ากิ่งแก้วฟังที่หลานๆคุยกันแล้วก็ได้แต่อมยิ้ม หวังว่าอีกไม่นานลูกชายและลูกสะใภ้จะมีเจ้าตัวเล็กเพิ่มมาอีกหลายๆคน มาคลอเคลียอยู่ใกล้ๆ ให้ท่านได้เลี้ยงดูใกล้ชิด ได้ยิ้มและหัวเราะไปกับการเฝ้าดูหลานๆเติบโตขึ้นทุกวันอย่างมีความสุขแบบนี้เมื่อรถยนต์แล่นมาถึงจุดหมายคือไร่ภูอิงฟ้า คุณตาคุณยาย ลุงเพลิง ป้าน้ำฝนและเจ้าน้ำพุตัวน้อยก็ออกมายืนรอรับอยู่หน้าบ้านแล้ว วันนี้กวีนัดกับลูกเมียไว้ว่าจะพามาพักผ่อนกางเต็นท์นอนดูดาวที่บ้านลุงเพลิง

เสียงตะโกนลั่นไร่ภูอิงฟ้าทำให้คนที่เพิ่งบอกความลับกับสามีไปต้องส่ายหน้า พรรณดาราหัวเราะคิกกับการกระทำของสามี เขาคงอึดอัดจนต้องตะโกนออกมาเพื่อระบายความดีอกดีใจ จะตะโกนในเต็นท์ก็กลัวว่าลูกจะตื่น เลยต้องรีบวิ่งออกจากเต็นท์ไปตะโกนไกลๆ หญิงสาวนั่งรออีกครู่หนึ่งสามีก็กลับเข้ามาในเต็นท์“กี่เดือนแล้วครับ” กวีคลานเข้ามานั่งตรงหน้าภรรยา เขาหอบหายใจแรง ไม่รู้ว่าเพราะเหนื่อยหรือตื่นเต้นกับข่าวดีที่เมียเพิ่งบอก“สองค่ะ”“ทำไมเพิ่งมาบอกพี่”“หนูเพิ่งทราบวันก่อนเองค่ะ ตอนแรกหนูไม่แน่ใจ เมื่อวันก่อนตอนจะไปรับลูกที่โรงเรียน ก็เลยแวะตรวจค่ะ”กวีโอบกอดภรรยามานั่งบนตักอีกครั้ง เขาจูบขมับหอมกรุ่นแรงๆ กระซิบคำรักเสียงหวาน“พี่รักหนู” พรรณดารายิ้มอย่างมีความสุข หญิงสาวเอนหลังพิงแผ่นอกกว้าง จับมือหนาสองข้างมาวางทาบบนหน้าท้องตนเอง แล้ววางมือประกบหลังมือเขา“ตั้งสองคนแน่ะ เลี้ยงไหวไหมคะ” กวีวางคางเกยบ่าเมียรัก เขาลูบหน้าท้องเธอไปมาช้าๆ“ทำไหวก็ต้องเลี้ยงไหวสิ”“นี่ภูมิใจขนาดนั้นเลยหรือคะ”“ใครจะไม่ภูมิใจล่ะ ยิงปืนใหญ่กระบอกเดียวได้ลูกมาตั

“ก็เคยไป แต่ไปมาตั้งหลายปีแล้ว นะคะพี่เพลิงขา ให้หนูไปนะคะ หนูสัญญาว่าจะดูแลตัวเองดีๆ จะไม่ทำให้พี่เพลิงต้องเป็นห่วง”เพลิงตะวันหันกลับมามองหน้าน้องสาว แววตาอ้อนวอนของเธอ ทำให้เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่“อือๆจะไปก็ไป ขับรถดีๆ ห้ามเถลไถลไปไหน แล้วก็ต้องกลับบ้านก่อนสองทุ่มนะ”พรรณดารายิ้มกว้าง หญิงสาวกอดแขนพี่ชาย แล้วอิงซบอย่างออดอ้อน“พี่เพลิงน่ารักที่สุดเลย ขอบคุณนะคะ”เพลิงตะวันมองตามน้องสาวที่วิ่งเข้าไปในบ้านอย่างดีใจ แม้จะเป็นห่วงแต่ก็รู้ล่ะว่าตัวเองคงไม่สามารถกางปีกปกป้องน้องตลอดไปได้ อีกอย่างน้องสาวเขาโตแล้ว และไม่ได้เป็นหญิงสาวเรียบร้อยไร้เดียงสาสักหน่อย เขารู้ว่าเธอเก่งและเอาตัวรอดได้ ไม่อย่างนั้นจะไปอยู่เมืองนอกตามลำพังได้หรือ แต่ที่เธอยอมอยู่แต่ในไร่ตามที่เขาบอกเพราะเกรงใจเขาเท่านั้นเองพรรณดารารวบผมยาวมัดหางม้า อวดดวงหน้าเนียนสดใส รอยยิ้มพริ้มเพราที่ประดับบนใบหน้าเป็นนิจ ทำให้หญิงสาวดูราวกับเด็กสาวอายุสิบเจ็ด เธอสวมเสื้อยืดสีกรมท่า ด้านหลังเสื้อสกรีนโลโก้ไร่ภูอิงฟ้าเหมือนกับพนักงานทุกคนที่มาช่วยงานที่บูท หญิงสาวสวมกางเกง

“ค่ะ” พรรณดารารับคำ ยิ้มหวานให้พี่ชาย หญิงสาวมองค้อนคนที่เธอไม่อยากเจอหน้า ก่อนจะหมุนตัวเดินไปทางแปลงเกษตรสาธิตที่อยู่ห่างอาคารแสดงสินค้าไปเล็กน้อย“พี่วี! มึงจะไปไหน” เพลิงตะวันรีบขยับไปดักทางคนที่ทำท่าจะเดินตามน้องเขาไป“ไปดูแปลงเกษตร”“ไม่ต้องเลย ไปดูแลลูกค้าคนสำคัญของพี่โน่น” เพลิงตะวันจับกวีหมุนแล้วรุนหลังเขาให้เดินกลับเข้าไปหาลูกค้าของเขา“ไอ้เชี่ยเพลิง ที่มึงกีดกันกูอยู่เนี่ย เพราะมึงหึงกูหรือเปล่า นี่มึงคิดมิดีมิร้ายกับกูอยู่ใช่ไหม” กวีขืนตัวไว้ ไม่ยอมเดินไปข้างหน้าตามแรงดันของเพลิงตะวัน“ปัญญาอ่อน ไปๆอย่ามายุ่งกับน้องผม ไม่งั้นพี่เจ็บตัวแน่ ที่นี่ถิ่นผมนะ อย่าทำตัวมีปัญหา”“เออๆ ไปก็ได้วะ เก็บน้องมึงไว้ในไร่ดีๆล่ะ ออกจากไร่ไปเมื่อไหร่ กูจับปล้ำทำเมียทันที” กวียิ้มยียวน ก่อนจะเดินหนีไป ปล่อยให้คนหวงน้องได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันมองตามด้วยความรู้สึกอยากกระทืบคนพูดให้ตายคาตีนเพลิงตะวันมองตามรถตู้ของโรงแรมนำคณะรองรัฐมนตรีกลับออกไปจากไร่ไปจนลับสายตา เมื่อแน่ใจแล้วว่าไอ้เจ้าของโรงแรมที่วอนตายในไร่ออกไปพร้อมรถตู้คัน