บททั้งหมดของ องค์หญิงกาลกิณี: บทที่ 11 - บทที่ 20

บทที่ 12 ไม่ใช่ความผิดของนางเมื่อเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นงานเลี้ยงได้จบลงทุกคนต่างพากันแยกย้ายและตื่นกลัวจะเกิดอันตรายกับตนเอง เรื่องที่เกิดขึ้นก็ถูกกล่าวขานกันไปทั่ววังหลวง ต่างก็พูดกันเป็นเสียงเดียวว่าเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นจากองค์หญิงหนิงเอ๋อที่มาปรากฎกายขึ้นในวังวันนี้ ทำให้ฮองเฮาไม่พอใจเป็นอย่างมากจึงส่งตัวองค์หญิงกลับที่เรือน“หนิงเอ๋อเจ้าไม่ต้องคิดอันใด เรื่องทั้งหมดไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเจ้า ข้าจะไม่ยอมอยู่นิ่งข้าจะหาคนที่ทำเรื่องนี้ขึ้นมาให้ได้ เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะนะ อย่าได้เอาเรื่องวันนี้มาใส่ใจ แม่นมข้าขอฝากหนิงเอ๋อของข้าด้วย เจ้าเองก็เช่นกันดูแลองค์หญิงให้ดีอย่าให้เกิดเรื่องอันใดขึ้นกับองค์หญิงเป็นอันขาด ตอนนี้เรายังไว้ใจใครไม่ได้”“เพคะ/พะย่ะค่ะ”“ท่านแม่เองก็เช่นกันนะเพคะ อย่าคิดมากจนไม่มีเวลาดูแลตนเอง ข้าได้หาใส่ใจไม่ ข้าเคยเจอเหตุการณ์เช่นนี้อยู่เรื่อยจนข้าชินชาแล้ว ท่านแม่โปรดดูแลรักษาพระวรกายให้ดีนะเพคะ .”“เจ้าไปเถอะ เดี๋ยวข้าต้องเข้าไปหาฝ่าบาท”เมื่อร่ำลาเสร็จสิ้นหนิงเอ๋อก็ได้นั่งเกี้ยวกลับเรือน ระหว่างทางก็ได้นึกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทุกอย่างล้วนมีเงื่อนงำ นางไม่เคยรู้จั

บทที่ 14 เจ้ามันต่ำเรื่องนี้จึงทำให้หวงกุ้ยเฟยไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่ยังดีที่ทหารผู้นั้นไม่ถูกมาถึงนาง เพราะถูกใต้เท้าไป๋ขู่จะฆ่าล้างครอบครัวของทหารผู้นั้น อีกอย่างทั้งคู่ไม่เคยรักกันมันเป็นเพียงเรื่องที่กุขึ้นมาของใต้เท้าไป๋ ทหารผู้นี้เกรงว่าใต้เท้าไป๋จะจัดการกับลูกเมียของเขาที่รออยู่ที่บ้าน จึงยอมรับสารภาพเรื่องนี้ทั้งหมด“ท่านแม่ได้ยินเรื่องที่ทหารฆ่านางกำนัลหรือยังเพคะ”เสี่ยวหลงเดินเข้ามาหาหวงกุ้ยเฟยที่ตำหนัก“ข้าได้ยินแล้ว หึ! นางองค์หญิงนั่นช่างดวงแข็งเหลือเกิน นางไม่ถูกกล่าวหาแถมยังได้ของปลอบขวัญจากฝ่าบาทอีกด้วย อีกไม่นานก็คงยกสมบัติทั้งหมดให้นางสินะ ข้าได้ยินนางกำนัลตำหนักของฮองไทเฮาพูดคุยกันว่าตอนนี้ฮองไทเฮามอบที่ดินกับแหวนมรกตให้นาง ตอนนี้ทุกคนในวังหลวงแทบจะรักนางจนหมด อีกไม่นานเจ้าก็มิใช่บุตรสาวที่โปรณปราณของฮ่องเต้แล้ว” “ข้าไม่ยอม ข้าจะไปหานาง” พูดไม่ทันจบองค์หญิงเสี่ยวหลงก็สั่งให้ทหารนำเกี้ยวมาให้นางและพานางไปที่เรือนขององค์หญิงหนิงเอ๋อ หวงกุ้ยเฟยไม่ได้ห้ามปรามนางแถมยังเข้าข้างนางและออกตามนางมาด้วยเช่นกันฝั่งด้านของหนิงเอ๋อเมื่อองครักษ์หลิวกลับมาวันนั้นก็ได้บอกเรื่องร

องครักษ์หลิวไม่ทันได้ให้องค์หญิงเหมยฟางได้ตอบอันใดก็รีบเดินหนีไป“เจ้านี่ช่างไม่มีความรู้สึกเสียจริง ข้าแสดงออกขนาดนี้ยังไม่รู้อีกหรือว่าข้าคิดอย่างไรกับเจ้า แต่ไม่เป็นไรข้าองค์หญิงเหมยฟางเสียอย่าง ข้าจะพิชิพใจท่านให้ได้องครักษ์หลิว ” เหมยฟางยิ้มออกมาอย่างมีแผนร้าย ก่อนจะรีบวิ่งไปหาฮองเฮาเมื่อทุกคนกลับไปหมดสิ้นหนิงเอ๋อเข้ามาที่ห้องนอนของตนเองอย่างเหนื่อยล้า นางกำลังโน้มตัวลงนอนก็มีเสียงดังออกมาจากด้านนอก“องค์หญิงท่านนอนหรือยัง ข้าขอเข้าไปหาองค์หญิงได้หรือไม่ขอรับ” เสียงของหางเฟิ่งที่ดังอยู่ด้านนอก หนิงเอ๋อจึงบอกให้เขาเข้ามา“เข้ามาสิข้ายังไม่ได้นอน” หนิงเอ๋อเดินมาเปิดประตูให้หางเฟิ่งเขาถือลูกประคบติดตัวมา“เจ้ามาหาข้าพร้อมลูกประคบทำไมกัน นี่มันก็มืดค่ำแล้ว”“ก็เพราะใบหน้างดงามขององค์หญิงบวมแดงเป็นรอยฝ่ามือ ข้าเลยนำลูกประคบนี่มาประคบหน้าวันรุ่งขึ้นใบหน้าองค์หญิงจะได้ไม่บวมแดงไปมากกว่านี้ขอรับ ““เอามานี่สิ เจ้าเองก็กลับไปพักได้แล้วเดี๋ยวข้าทำเอง”หนิงเอ๋อยื่นมือไปรับลูกประคบแต่ทว่าหางเฟิ่งไม่ยอมเขาจับตัวองค์หญิงนั่งลงบนที่นอนพร้อมใช้มือที่หนาใหญ่ของเขาสัมผัสใบหน้าหนิงเอ๋ออย่างเบามือ ห

บทที่ 18 พาตัวไปให้ไกลหนิงเอ๋อเมื่อมาถึงวังหลวงนางก็รีบเสด็จไปหาฝ่าบาทที่ตำหนักของฝ่าทบาททันที ทั้งๆ ที่ในชีวิตนี้นางไม่เคยคิดที่จะมาเหยียบเลยสักครั้ง“ไปทูลฝ่าบาทให้ข้าทีว่าข้านั้นขอพบ เดี๋ยวนี้” หนิงเอ๋อร้อนรนจิตใจกลัวฝ่าบาทจะลงโทษหางเฟิ่งนางจึงได้ตะโกนออกไปแต่ไม่ทันที่ทหารจะได้เข้าไปที่ตำหนักหวงกุ้ยเฟยก็ได้เดินออกมา และมาพูดคุยกับหนิงเอ๋อ“เกิดเรื่องอันใด ที่ทำให้องค์หญิงเช่นเจ้ามาที่ตำหนักของฝ่าบาทอย่างรีบร้อนเช่นนี้กันนะ” หวงกุ้ยเฟยแกล้งไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น“ท่านอย่ามาแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง ทั้งๆ ที่เรื่องทั้งหมดนั้นท่านเป็นคนสร้างมันขึ้นมา ท่านต้องการอะไรกับข้ากันแน่”“หึ หึ อย่างเจ้านะหรือที่ข้าจะต้องการอันใดด้วย เจ้ามันก็แค่องค์หญิงที่ถูกทิ้งเท่านั้น ข้าจะบอกเจ้าก็ได้เพราะข้าเห็นใจกับความรักของเจ้าหรอกนะ ถึงยอมบอก บัดนี้นายโลมคนรักของเจ้าคงจะช้ำตายไปแล้วแน่ๆ ฝ่าบาทได้สั่งให้โบยถึงร้อยครั้งไหนจะนำตัวไปแช่น้ำอีก หากไม่โดนโบยจนตายก็น่าจะแผลเน่าเปื่อยตายเป็นแน่ ” หนิงเอ๋อจ้องตาเขม็งกำหมัดแน่นใบหน้าเริ่มบึ้งตึง หวงกุ้ยเฟยก็ได้เข้ามาใกล้นางและกระซิบเพื่อไม่ให้ผู้อื่นได้ยิน“ตอ

บทที่ 20 เจ้าต้องแต่งกับท่านแม่ทัพนี่คือคำสั่ง“"บังอาจนัก " ฝ่าบาทโกรธนางเป็นอย่างมากแต่ไม่สามารถหาคำพุดมาต่อว่านางได้ จู่ๆ เสียงขันทีจากด้านนอกก็ได้ดังขึ้นมา"ฝ่าบาทท่านแม่ทัพหลิวอี้เฟยขอเข้าเฝ้าพะน่ะค่ะ" หนิงเอ๋อที่กำลังโมโหก็ได้ตอบกลับขันทีผู้นั้น"ออกไปบอกว่าฝ่าบาทยังไม่พร้อมที่จะพบผู้ใด ข้ากับฝ่าบาทยังพูดคุยกันยังไม่เสร็จ" เมื่อเห็นดังนั้นขันทีกำลังจะเปิดประตูออกไปบอกท่านแม่ทัพก็ถูกฝ่าบาทเรียกไว้ก่อน"เดี๋ยวก่อนไปตามท่านแม่ทัพมา ""พะย่ะค่ะ""ดูสิเพคะ ขนาดท่านพูดคุยกับข้าอยู่แต่เมื่อผู้อื่นมาทำยังเลือกผู้อื่นมากกว่าข้า ข้าจะจำที่ท่านทำกับข้าไว้ในครั้งนี้ ข้าไม่มีวันยกโทษให้ท่านเป็นอันขาด""ข้าพูดอย่างไรเจ้าก็ไม่ยอมฟัง หากเจ้าต้องการความรักจากข้า ข้าจะมอบให้แก่เจ้าเอง ชายผู้นั้นหาได้มีฐานะที่เคียงคู่กับเจ้าได้ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดข้าถึงสั่งลงโทษเพราะว่าชายผู็นั้นรับสารภาพว่าเข้ามาหาเจ้าเพื่อหวังความสุขสบายแถมยังหว่านเสน่ห์ให้เจ้าหลงใหล หาได้จงรักภักดีต่อเจ้า ""ไม่จริงเพคะหม่อมฉันไม่เชื่อ " หนิงเอ๋อไม่อาจจะเชื่อคำพูดที่ออกมาจากปากฝ่าบาทได้ ทันใดนั้นเองท่านแม่ทัพหลิวอี้เฟยก็ได้