All Chapters of รักเรานั้นร่วงโรย: Chapter 1 - Chapter 10

"ฉันถอดออกมาแล้ว""นี่มันเป็นแหวนที่ฉันทำขึ้นเอง เป็นเครื่องยืนยันถึงความรักของเราเลยนะ เธอถอดมันทำไม?"อันหนิงบอกปัด "ช่วงนี้ฉันอ้วนขึ้น ใส่แล้วมันแน่น"เผยซือเหนียนได้ยินแบบนั้น ก็สีหน้าดีขึ้นหน่อย เขากลับมายิ้มบางๆ "งั้นวันหลังฉันเอาไปปรับขนาดที่ร้านทำเครื่องประดับ""ค่อยว่ากันแล้วกัน""จริงสิ อะไรอยู่บนโต๊ะ?"เผยซือเหนียนชี้ไปยังกล่องใส่เครื่องประดับที่แสนประณีตซึ่งวางอยู่บนโต๊ะ ด้วยความตื่นเต้น "อาหนิง ของขวัญที่เธอซื้อให้ฉันหรอ?"อันหนิงพยักหน้า "ใช่"ข้างในนั้น บรรจุเงินก้อนเล็กๆ เอาไว้เธอหลอมแหวนแต่งงานของพวกเขา แล้วใส่มันไว้ข้างในทว่าเผยซือเหนียนกลับดีใจมาก "วันนี้เป็นวันอะไรหรือไง? อาหนิงถึงเป็นฝ่ายซื้อของขวัญให้ฉัน?"หัวใจของอันหนิงเย็นวาบขึ้นมาอีกครั้ง"วันนี้...เป็นวันครบรอบวันแต่งงานของเรา"สีหน้าของเผยซือเหนียนย่ำแย่ลงในเสี้ยววินาทีเขาโอ๋อันหนิงในเชิงเอาใจ "ขอโทษน้าอาหนิง ช่วงนี้ฉันงานยุ่งมากจริงๆ ไม่งั้นคืนนี้เราออกไปกินข้าวกันดีไหม? ฉันจะจองร้านอาหารเดี๋ยวนี้...""ไม่ต้องหรอก ฉันกินมาแล้ว""งั้นฉันพาเธอไปดูวิวกลางคืน? ไปเดินเล่นริมแม่น้ำดีไหม?""ฉัน

หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ ทั้งสองคนก็ไปบริษัทพร้อมกันแต่อันหนิงขยะแขยงเบาะข้างคนขับเกินจะควบคุม จึงดึงดันไปนั่งเบาะหลัง"ฉันเมารถ นั่งเบาะหลังยังดีหน่อย เพราะเปิดหน้าต่างได้ลม"เผยซือเหนียนจึงไม่ได้บังคับเธอต่อ "เอางั้นก็ได้ ฉันจะพยายามขับให้นุ่มหน่อย"เมื่อถึงหน้าประตูบริษัท เผยซือเหนียนก็วิ่งเหยาะๆมาเปิดประตูรถให้เธอเมื่ออันหนิงลงจากรถ ก็ถูกจับตามองโดยเหล่าพนักงานที่กำลังเข้างานกันในเวลาคับขันอีกครั้งมีผู้บริหารระดับสูงสามสี่คนวิ่งเหยาะๆ เข้ามา แล้วประจบ "คุณนายมาด้วยหรอครับ? ประธานเผยพร่ำบ่นให้ฟังทุกวันว่าคุณนายชอบดื่มชานม ผมก็เลยไปซื้อมาให้ครับ"อีกคนก็พูดขึ้นว่า "ขนมผมก็ไปซื้อมาด้วย เพราะคุณนายชอบมินิเค้ก"เผยซือเหนียนด่ากึ่งเล่น "พวกคุณอย่าขุนเพิ่มเชียว ตอนนี้อาหนิงก็อ้วนขึ้นนิดหน่อย จนแหวนแต่งงานยังใส่ไม่เข้าแล้ว""ประธานเผยพูดผิดแล้วครับ ดูยังไงคุณนายก็ผอมมาก ถ้าใส่แหวนไม่ได้ แสดงว่าปัญหาอยู่ที่แหวน โดนน้ำแล้วหดแหงๆ!""ไปไกลๆ จะประจบสอพลอก็ให้มันเนียนหน่อย นี่จะออกนอกหน้าไปไหม? เงินที่ไหนโดนน้ำแล้วหด!""นายนั่นแหละไม่เก็ท ประธานเผยรักคุณนายขนาดนี้ ขอแค่คุณนายแฮปปี้

ข้อความของหลินจิ้งยังเด้งเข้ามาไม่หยุด[หลินจิ้ง : จริงสิ ให้คุณดูอะไรนี่ (รูปภาพ) นี่เป็นผลตรวจของฉัน ฉันท้องล่ะ]อันหนิงขยายรูปภาพดู จนในที่สุดก็เห็นตัวอักษาที่อยู่ด้านหน้าสุดของผลตรวจได้อย่างชัดเจน[อายุครรภ์ 8 อาทิตย์, เสี่ยงแท้ง][หลินจิ้ง : เมื่อวานเราทำกันที่ดาดฟ้าไปหลายรอบ ลองทำกันจนครบทุกท่า อาจจะเพราะรุนแรงไปหน่อย เบบี๋ก็เลยมีภาวะเสี่ยงแท้ง เฮ้อ ต้องโทษเขานั่นแหละ เห็นบอกว่าตอนอยู่ที่บ้านนอนกับคุณที่ไม่ต่างอะไรกับผักปลาแล้วมันไม่มีความรู้สึก พออยู่กับฉันก็เลยอยากทำอะไรที่มันเร้าใจสักหน่อย][หลินจิ้ง : หมอบอกว่า ไม่ว่าจะเก็บเด็กไว้หรือเอาออก ก็ต้องได้รับการยินยอมจากพ่อของเด็ก ฉันก็เลยต้องเรียกเขาลงมา ยังไงซะ ถ้าเทียบกันระหว่างเรื่องลำไส้กับลูกแล้ว ลูกก็ต้องสำคัญกว่าหน่อย คุณว่าจริงไหม?]อันหนิงเรียกรถออกจากโรงพยาบาลไปเองเธอไปยังสำนักงานกฎหมายแห่งนึง"สวัสดีค่ะ ฉันอยากให้ทางคุณช่วยร่างใบหย่าให้ฉันหน่อยค่ะ"เธอไม่ได้ต้องการอะไร ทางทนายก็น่าเชื่อถือผ่านไปครึ่งชั่วโมง เธอก็ได้เอกสารหย่าในฉบับสมบูรณ์มาแล้วทนายบอกเธอว่า "ไม่ต้องให้ฝ่ายชายเซ็นชื่อ แค่แยกกันอยู่ครบสองปี

เผยซือเหนียนวางสาย ไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติแต่อย่างใดส่วนหลินจิ้ง ก็ดูจะไม่ค่อยแฮปปี้สักเท่าไหร่ "วันเวลาที่พี่เป็นของฉันแค่คนเดียวมันผ่านไปเร็วจนใกล้จะจบลงแล้ว ต่อจากนี้ก็ต้องกลับมาหลบๆ ซ่อนๆ อีกเหมือนเดิม"เผยซือเหนียนได้ยินแบบนั้น ก็บอกหล่อนด้วยน้ำเสียงที่แฝงตักเตือน "ห้ามทำให้อันหนิงรู้สึกได้ถึงความผิดปกติเด็ดขาด ไม่อย่างงั้นเธอรู้ดีว่าจะต้องเจอกับอะไร"หลินจิ้งบีบน้ำตา "ค่ะๆๆ รู้แล้วค่ะ พี่พูดเป็นล้านรอบแล้ว"เผยซือเหนียนเห็นหล่อนเหมือนจะร้องไห้ ก็ก้มหน้าโอ๋หล่อนนิดหน่อย "คนท้องเขาไม่ให้ร้องไห้กัน มันจะส่งผลไม่ดีกับลูกนะ""ก็พี่ดุฉัน""งั้นพี่จะไถ่โทษ ด้วยการซื้อกระเป๋าให้เธอ ชอบรุ่นไหนล่ะ?"หลินจิ้งเงยหน้าขึ้น "เรากลับบริษัทกันเถอะ ก่อนที่พี่จะกลับบ้าน เรามาทำกันอีกรอบ"เผยซือเหนียนไม่ค่อยเห็นด้วยนัก "ฉันบอกอาหนิงไปแล้วว่าอีกสองชั่วโมงจะถึงบ้าน ไม่ทันหรอก""พี่ก็บอกว่าระหว่างทางรถติดสิ ถึงยังไงทางด่วนมาสนามบินมันก็ติดจริงๆนี่นา..."เผยซือเหนียนดูนาฬิกาข้อมือ ยังคงลังเลอยู่หลินจิ้งจึงโอบรอบคอของเขาทันที แล้วจูบลงบนริมฝีปากของเขาแรกเริ่มเผยซือเหนียนดันหล่อนนิดหน่อย

เผยซือเหนียนยิ่งคิดก็ยิ่งลนลาน เขากลัวว่าเธอจะทำไปโดยอารมณ์ชั่ววูบ ออกไปนอนโรงแรมของใช้ไม่ครบครัน ที่กลัวว่านั้นคือเธออาจจะประมาทเมื่อออกไปใช้ชีวิตคนเดียว หรือเดินเล่นไหนต่อไหนแล้วไม่มีเงินใช้ เขานั่งลงบนชิงช้าโดยอัตโนมัติ ล็อคอินเข้าบัญชีธนาคารแล้วเริ่มโอนเงินให้เธอเขากดโอนไปเท่าไหร่ก็ไม่ทันได้มอง รู้แค่ว่าตัวเองใส่เลขศูนย์ไปหลายตัว เพราะกลัวว่าเธอจะลำบากถ้าต้องออกไปอยู่เองข้างนอก หารู้ไม่ว่าเธอไม่ต้องการให้เขาเลี้ยงดูมาตั้งนานแล้วไม่ช้าสายจากเจ้าหน้าที่ธนาคารก็โทรเข้ามา "คุณเผยคะ ธุรกรรมของคุณล้มเหลวทั้งหมดค่ะ"เผยซือเหนียนที่อยู่ท่ามกลางความเสียศูนย์และสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอีกต่อไป ก็ถามไปทันที "จำนวนเงินกับจำนวนครั้งเยอะเกินไปใช่ไหม? ผมยืนยันตัวได้ว่าผมเป็นคนทำธุรกรรมเองทั้งหมด ถ้าต้องการยืนยันตัวตนหรือเซ็นชื่อ ผมจะทำให้ทันที ผมต้องการโอนเงินให้ภรรยาของผม"เขาจำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่เป็นคนโอนเงินให้อันหนิงด้วยตัวเองคือเมื่อไหร่ ราวกับว่านานมาแล้วที่ความมั่งคั่งกับสถานะที่สูงส่งทำให้เขาทอดทิ้งเรื่องเล็กๆ น้อยๆ มากมายนี้ไปวันครบรอบวันแต่งงานก็จ้างบริษัทออแกไนซ์มาช่วย