Semua Bab รักเรานั้นร่วงโรย: Bab 11 - Bab 20

ไม่บ่อยนักที่เขาจะยอมลดทิฐิ แต่เวลานี้เพื่ออันหนิงแล้วถึงก้มหัวก็ต้องยอม โชคดีที่หลังจากอีกฝ่ายแน่ใจแล้วว่าภรรยาของเขาหายตัวไปจริงๆ ก็ยอมรับปากเผยซือเหนียนได้บัญชีโซเชียลของอันหนิงมาได้สมใจ รูปโปรไฟล์เป็นรูปที่เธอวาดเอง ให้ความรู้สึกเหมือนกันกับตัวตนของเธอและชื่อบัญชี เป็นความรู้สึกงดงามและสงบที่ไม่อาจอธิบายได้ปกติแล้วอันหนิงไม่ใช่คนช่างพูด จึงเป็นเรื่องเหนือความคาดหมาย เมื่อเธอลงบันทึกชีวิตตัวเองบนโลกโซเชียลอยู่หลายปีเธอสร้างแอคเค้าท์บนแอปนี้เป็นกลุ่มแรกๆ บันทึกแรกสุดของเธอโพสต์ตอนที่พวกเขาเพิ่งเริ่มคบกันได้ไม่นาน[คบกันแล้ว (*^▽^*)]อิโมจิที่ฮิตๆ ในสมัยนั้น เมื่อมาดูตอนนี้กลายเป็นเฉยไปแล้ว แต่เผยซือเหนียนก็ยังอ่านไปพร้อมกับรอยยิ้ม แม้ว่าจะผ่านไปหลายปี แต่เขายังสัมผัสได้ถึงความรักหวานแหววเมื่อครั้งที่อันหนิงกับเขาคบกันเธอชอบแชร์ชีวิตของตัวเองลงบนแอปนี้มาก ยามว่างก็จะฝึกวาดรูป พอมีแฟนเขาก็มักจะให้ของขวัญแก่เธอ นอกจากนี้ยังมีช่อดอกไม้ที่ถือในงานแต่งกับชวนดอกไม้ที่ถูกตัดแต่งอย่างประณีตหลังแต่งงาน...เผยซือเหนียนไล่ย้อนอ่านไปทีละโพสต์ หัวใจของเขาอ่อนยะยวบจนเหมือนจะเหลวลงพื้นแ

เผยซือเหนียนเห็นว่าไม่ว่าจะทำยังไงทนายก็ไม่หลงกล เขาก้มหน้าลงแสดงจุดยืนอีกครั้ง "งั้นเราก็คงไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก ไม่ว่าคุณจะปรินท์มาเท่าไหร่ ผมก็ไม่มีทางเซ็น ส่วนจะไปฟ้องกับทางศาล ก็แล้วแต่คุณ"เขาไม่เชื่อว่าถึงเวลานั้นอันหนิงจะไม่ปรากฎตัวที่ศาล ก่อนถึงเวลานั้น เขาจะต้องคิดทุกวิถีทางเพื่อขอร้องให้เธอยอมให้อภัยพวกเขารักกันมานานตั้งหลายปี มีความทรงจำร่วมกันมากมายตั้งไม่รู้เท่าไหร่ ถ้าได้เจอกันอีกยังไงก็ต้องใจอ่อน ตราบใดที่เขายืนหยัดที่จะไม่หย่า สักวันนึงเธอจะต้องเปลี่ยนใจกลับมาหาเขาแน่ทนายได้เตรียมรับมือสำหรับเหตุการณ์นี้มาแล้ว เขาเริ่มร่ายกฎหมายให้เผยซือเหนียนฟัง"คุณเผย ที่จริงคุณอันไม่จำเป็นต้องฟ้องร้องเลยก็ได้ นี่เป็นแค่แผนสำรองในกรณีที่เลือกไม่ได้ก็เท่านั้น ถ้าเป็นไปได้ เธอยังหวังว่าจะจบกับคุณโดยดี อย่างเช่นแยกกันอยู่สองปี ก็สามารถดำเนินการทางกฎหมายได้แล้ว ศาลจะตัดสินให้หย่าด้วยเหตุผลที่ทั้งคู่ไม่ได้รักกันแล้ว"ทั้งหมดนี้อันหนิงศึกษามาล่วงหน้า หลังจากตัดสินใจว่าจะยุติความสัมพันธ์นี้ เธอก็ใช้ความได้เปรียบจากอิสระในการออกไปไหนมาไหน พิจารณาถึงความเป็นไปได้ที่จะเกิดขึ้น พร้อมทั

หลินจิ้งเข้าใจความหมายของเขาผิดมหันต์ ก็โผเข้าสู่อ้อมกอดเขาด้วยรอยยิ้ม "แบบนี้มันก็ยิ่งเร้าใจน่ะสิ? ซือเหนียน เรามา...กรี๊ด! ทำอะไรของคุณ!"เธอพูดได้ครึ่งเดียว ก็ถูกเผยซือเหนียนที่สุดจะเหลือทนกระชากชุดนอนออกจากตัวเผยซือเหนียนเพิกเฉยต่อเสียงกรีดร้องของใบหู กระทั่งชุดโปรงถูกโยนลงบนพื้นอย่างสมบูรณ์แล้วถึงได้หยุดการกระทำลง โดยที่เขาไม่ได้มองหลินจิ้งเลยตั้งแต่ต้นจนจบบรรดาคนรับใช้แค่มาทำงานแลกเงินเท่านั้น ใครจะมาอยากดูเหตุการณ์แบบนี้ ต่างก็พากันซอยเท้าหนีไปยังสวนหลังบ้านด้วยความเร็วหลินจิ้งหน้าถอดสีในตอนแรก แต่จนกระทั่งบริเวณนั้นไม่มีใครแล้ว ก็ยิ้มอย่างมั่นใจว่าตัวเองเข้าใจถูก "แหม ทำอย่างกับเค้าไม่เก็ทความต้องการของพี่อย่างงั้นแหละ ทำไมต้องรุนแรงแบบนี้ด้วยล่ะ"หล่อนพูดพลางแนบตัวเข้าไปในอ้อมกอดของเผยซือเหนียน โดยไม่คิดจะปิดบังความคิดอ่านของตัวเองแม้แต่น้อยที่พวกเขาสองคนมาคบหากันได้ก็เพราะเรื่องบนเตียง ไม่ได้มีความรักเข้ามาเกี่ยวข้องแต่อย่างใด จึงไม่จำเป็นต้องเหนียมอาย ตราบใดที่เธอให้ความสนุกกับเขา ก็จะได้เงินจำนวนมากส่วนที่เขาจะเห็นเธอเป็นแค่ของเล่นไม่ใช่คนรักนั้น ก็ไม่มีความหมาย

ป้าคนนึงทีเพิ่งหย่ากับสามีที่นอกใจมาหมาดๆ เกลียดพวกเมียน้อยจนเข้าไส้ ก็เดินขึ้นไปขวางทางเธอ แล้วด่ากราด "อายุก็แค่นี้ริอาจทำเรื่องต่ำทราม จะเป็นเมียน้อยทำบ้านเค้าแตกให้ได้เลย? ถุย พวกสันดานเมียน้อย!"หลินจิ้งเห็นว่าเธอเป็นแค่คนแปลกหน้าแต่มาด่าตัวเอง ก็ด่ากลับอย่างไม่ยอมแพ้ "นี่ป้า สภาพนี้คงอยากจะเป็นเมียน้อยแต่ไม่มีปัญญามากกว่ามั้ง มาด่าฉันเป็นเมียน้อย คงไม่ใช่ว่าตัวเองเอาผัวไม่อยู่ เลยโดนทิ้งมาหรอกนะ?""ถุย ก็ยังดีกว่าแกที่แก้ผ้าโดนเขาไล่ตะเพิดออกมาล่ะวะ!" ป้าโมโหจนยื่นมือออกมากระชากเธอสถานการณ์กลายเป็นวุ่นวายขึ้นมาทันทีป้าคนนั้นอาศัยอยู่แถวนี้ ไม่นานก็เรียกรวมพลเพื่อนๆ มารุมด่าหลินจิ้ง ว่าเป็นเมียน้อยหน้าด้าน ส่วนคนอื่นๆ ที่มามุงดูดราม่านี้ ก็เรียกทุกคนเข้ามาดูเพิ่ม จนไม่นานก็รวมคนได้จำนวนมากเสียงเอะอะดังใหญ่โตจนคนในวิลล่ายังได้ยิน แต่เผยซือเหนียนกลับเพิกเฉย ขังตัวเองไว้ในโลกส่วนตัวไม่ยอมออกมาไม่ว่าหลินจิ้งจะปากจัดยังไง ก็ไม่อาจด่าสู้กับคนจำนวนมากขนาดนี้ได้ เธอโมโหจนร้องไห้ อยากจะปิดหน้าแล้ววิ่งหนีออกไปจากวง แต่ก็เกือบถูกพวกหื่มกามยื่นมือมาแตะอั๋งอีก"ไสหัวไป! อย่ามาแตะตัว

กระดาษที่อยุ่บนพื้นพวกนั้นเป็นกระดาษชนิดเดียวกับที่อันหนิงเขียนจดหมายทิ้งไว้ให้เขา เขาเอาสมุดเล่มที่เธอใช้ไม่หมดย้ายจากห้องหนังสือมาห้องนอน จากนั้นก็นั่งเขียนหามรุ่งหามค่ำติดต่อกันอยู่หลายวันเวลาไร้ซึ่งความหมายในขณะนี้แม่ของเผยซือเหนียนพูดทั้งน้ำตา "อันหนิงไม่ได้อยากเจอลูกแล้ว ต่อให้ลูกเขียนจดหมายขอโทษจนล้นห้องมันจะไปมีประโชน์อะไร? ลูกต้องพูดคำพวกนี้กับเธอด้วยตัวของลูกเอง"เผยซือเหนียนครุ่นคิดอย่างจริงจังนิดหน่อย ยอมรับว่าที่แม่พูดนั้นมีเหตุผล แต่เขาจมอยู่ใต้ตมโคลน จนไม่สามารถออกมาได้แล้ว เขาช้อนดวงตาแดงก่ำขึ้น แล้วพูดอย่างยืนหยัด "เธอจะต้องรู้แน่ ขอแค่ผมเขียนพวกนี้ให้หมด เธอก็จะให้อภัยผม ใช่แล้ว ผมต้องจริงใจให้มาก..."เสียงของเขาแหบแห้ง ทว่ากลับแฝงไว้ด้วยความบ้าคลั่งที่ผิดปกติ ดวงตาก็เป็นประกายแปลกประหลาด พูดได้ครึ่งนึง จู่ๆ ก็ลุกขึ้นแย่งสมุดกลับไป แล้วใช้มือสั่นเทาของเขาเขียนลงไปในสมุด เขาเขียนไปพร้อมกับพูดพึมพำ"อันหนิง ฉันผิดไปแล้ว เธอจะให้อภัยฉันใช่ไหม? ถ้าฉันเขียนจนหมดสมุดเล่มนี้ เธอก็จะต้องกลับมายกโทษให้ฉันแน่ ขอโทษนะ..."เผยซือเหนียนพร่ำประโยคเหล่านี้อย่างไม่รู้จักเหน็ด