บททั้งหมดของ เมื่อดอกวสันต์ผลิบานอีกครั้ง: บทที่ 1 - บทที่ 10

“รุ่นพี่คะ ฉันตัดสินใจได้แล้วค่ะ”ฉันยืนอยู่หน้ากระจก มองดูตัวเองที่ทั้งซูบซีดและผอมแห้งในนั้นที่จริงแล้วการตัดสินใจเรื่องสำคัญสักอย่างในชีวิต ก็ไม่ได้ยากเย็นขนาดนั้น“รั่วถัง......เธอจะตอบตกลงแต่งงานกับฉันไหม ?”น้ำเสียงหนักแน่นของกู้โย่วอันดังมาจากปลายสายจู่ ๆ ฉันก็รู้สึกปวดใจเล็กน้อยพยักหน้าเบา ๆ ในขณะที่น้ำตากำลังไหลรินลงมา : “ฉันตกลงค่ะ”“รั่วถังเธอรู้หรือเปล่า ? ตอนที่อยู่มหาวิทยาลัย ฉันเฝ้ารอวันนี้มาตลอดเลยนะ”ไม่รู้ว่าตัวฉันที่อยู่ในกระจก มีรอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากตั้งแต่เมื่อไร“รอฉันอีกครึ่งเดือนนะคะ ฉันจะจัดการธุระทางนี้ให้เรียบร้อย”“ได้ รั่วถัง พี่จะรอเธอเสมอ”เพิ่งวางสายโทรศัพท์ จู่ ๆ ประตูห้องของฉันก็ถูกผลักเข้ามาจาดด้านนอกอย่างแรง“รั่วถัง” พ่อส่งเสียงกระแอมอย่างกระอักกระอ่วนเล็กน้อย“น้องสาวของลูกสุขภาพไม่ดี ห้องของลูกหันเข้าหาแสงแดด พวกลูกลองสลับห้องกันดูสักสองสามวันดีไหม ?”แม่เลี้ยงรีบเอ่ยปาก : “เหล่าเฉิน อย่าไปรบกวนคุณหนูใหญ่เลยค่ะ”ซ่งยางยางเองก็แสดงท่าทีน้อยเนื้อต่ำใจ : “จริงด้วยค่ะ คุณพ่อ หนูไม่เป็นไรค่ะ อย่าทำให้พี่ต้องรู้สึกไม่พอใจเพรา

จู่ ๆ ซ่งยางยางกลับร้องไห้ขึ้นมา: “พี่จินหนาน อย่าทะเลาะกับพี่เพราะฉันเลยนะคะ”“ฉันไม่เป็นไรค่ะ พี่โกรธฉัน ก็สมควรแล้ว......”ซ่งยางยางส่งเสียงร้องกระซิก ๆ ออกมา ราวกับว่าได้รับความน้อยเนื้อต่ำใจอย่างที่สุดสุดท้ายสายตาที่โจวจินหนานจ้องมองฉัน ก็เย็นชาลงอย่างสมบูรณ์“เธออิจฉาที่ฉันชอบยางยาง”“อิจฉาที่ฉันทำดีกับเขา”“อิจฉาที่ทุกคนต่างก็รักใคร่เอ็นดูเขา”“เฉินรั่วถัง เธอไม่ใช่เธอคนเดิมนานแล้ว”“เธอในตอนนี้ ผิดเพี้ยนไปนานแล้ว ไม่ใช่หรือไง?”พอเขาพูดจบ ก็อุ้มซ่งยางยางหันหลังเดินจากไปฉันมองดูร่างของพวกเขาที่เดินห่างออกไปไกลจู่ ๆ ก็พบว่า ไม่รู้น้ำตาของตัวเองแห้งเหือดลงตั้งแต่เมื่อไรเป็นแบบนี้ก็ดีช่วงที่ผ่านมา ฉันร้องไห้เพราะโจวจินหนานไปหลายครั้งแล้วต่อไป ฉันคงไม่มีทางเจ็บปวดใจ และเสียน้ำตาเพราะเขาอีกแล้วจริง ๆ ตอนดึก จู่ ๆ ในกลุ่มเพื่อนก็คึกคักขึ้นมาโจวจินหนานส่งข้อความประโยคหนึ่งลงในกลุ่ม“จู่ ๆ ก็อยากแต่งงานขึ้นมา ทำไงดี?”ในกลุ่มเกิดความโกลาหลขึ้นทันที“พี่จินหนาน ในที่สุดพี่ก็จะแต่งงานกับถังรั่วแล้ว”“ควรเปลี่ยนคำเรียกเป็นพี่สะใภ้แล้วสิ”ทุกคนในกลุ่มเริ่ม@ฉัน :

ซ่งยางยางย้ายมาอยู่ที่ห้องของฉันส่วนฉัน กลับไม่ได้ย้ายไปที่ห้องของเธอแต่หาห้องรับแขกห้องหนึ่งอยู่เป็นการชั่วคราวก่อนเครื่องนอนที่คนรับใช้เตรียมไว้ให้ฉันทั้งเย็นและชื้นฉันจึงนอนหลับโดยสวมเสื้อผ้าเอาไว้ยังไงซะก็เหลืออีกแค่ไม่กี่วันแล้วหากผ่านไปได้ ทุกอย่างก็จะสิ้นสุดลงโดยสมบูรณ์แล้วแต่เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันเพิ่งตื่นและเดินลงมาจากชั้นบนก็มองเห็นห้องโถงด้านข้าง ที่มีรูปที่ระลึกและเครื่องเซ่นไหว้ของแม่วางอยู่กระจัดกระจายไปหมดรูปถ่ายของแม่ถูกโยนลงบนพื้น กรอบรูปแตกละเอียด มีรอยเท้าเหยียบอยู่บนรูปถ่ายเต็มไปหมดแม่ที่แต่เดิมอมยิ้มเล็กน้อย กลับดูเหมือนกำลังหันมาร้องไห้กับฉันส่วนของเซ่นไหว้ก็กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น และสุนัขตัวโปรดของซ่งยางยาง ก็กำลังแทะเล็มอาหารอยู่ซ่งยางยางยืนอยู่ด้านข้าง ปรบมือชื่นชมฉันยืนอยู่ตรงนั้น รู้สึกว่าเลือดทั่วทั้งร่างกายกำลังพุ่งปรี๊ดขึ้นไปบนหัวสติสัมปชัญญะทั้งหมดที่มี ความคิดทุกอย่างที่พยายามฝืนข่มเอาไว้ หมดสิ้นไปแล้วฉันฟาดแจกันลงไปที่สุนัขตัวนั้นราวกับคนเสียสติสุนัขตัวน้อยตกใจจนวิ่งหนีไป ซ่งยางยางส่งเสียงกรีดร้องขึ้นมา เศษแจกันบาดเข้าที

ที่เหลือ ก็คือของขวัญสารพัดที่โจวจินหนานมอบให้ฉันตลอดสามปีที่ผ่านมามีทั้งของเล่นแปลกใหม่ที่น่าสนใจและยังมีเครื่องประดับที่ล้ำค่าฉันเลือกของที่มีราคาแพงเหล่านั้นออกมา เตรียมให้เพื่อนสนิทเก็บรักษาเอาไว้แทนฉันก่อนรอให้ฉันไปจากเมืองจิงแล้ว ค่อยให้เธอเอาไปคืนให้กับโจวจินหนานแทนฉันทำแบบนี้ จึงจะถือว่าทั้งสองฝ่ายไม่มีอะไรติดค้างต่อกันส่วนของเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่มีราคา ที่เอามาใช้หลอกให้ฉันมีความสุขพวกนั้นฉันก็ไม่ลังเลที่จะเอามันทั้งหมดใส่ถุงไปโยนทิ้งเมื่อก่อนแม้แต่พวงกุญแจชิ้นเล็ก ๆ ฉันก็มองมันเป็นของล้ำค่าแต่ทว่าตอนนี้ พอต้องทิ้งมันไป ฉันกลับไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยสักนิดหลังจากจัดการของทั้งหมดนี้แล้ว ฉันก็บรรจงห่อรูปถ่ายที่ระลึกของแม่ ไว้ในช่องแยกของกระเป๋าเดินทางแล้วก้าวเดินออกจากบ้านที่ฉันอยู่อาศัยมานับสิบปีโดยไม่หันกลับไปมองตอนที่ก้าวออกจากประตูใหญ่ รถของโจวจินหนานก็ขับเข้ามาพอดีฉันไม่แม้แต่จะหันมองแต่จู่ ๆ รถก็ขับเข้ามาจอดข้าง ๆ ฉันกระจกที่นั่งแถวหลังเลื่อนลง เผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาและสง่างามของโจวจินหนานสายตาของฉันกวาดผ่านไปอย่างเย็นชา ส่วนฝีเท้าก็ไม่ได้หยุ

เป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้วโจวจินหนานกลับยังไม่ประกาศให้เริ่มต้นงานเลี้ยงวันเกิดเขานั่งอยู่บนโซฟา เล่นไฟแช็กที่อยู่ในมือด้วยสีหน้าเรียบเฉยทำเพียงยกข้อมือขึ้นเพื่อดูเวลาเป็นระยะ ๆ และปลดล็อกหน้าจอมือถือเป็นระยะ ๆ “พี่จินหนาน” ซ่งยางยางกัดริมฝีปาก เขย่าแขนเสื้อของเขาเบา ๆ “พี่ก็ดึกมากแล้ว ทุกคนหิวกันหมดแล้วค่ะ......”โจวจินหนานหันมองเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่น่าแปลกที่รอยยิ้มนั้น กลับดูเหมือนไม่ได้ปรากฏออกมาทางสายตา“คงเป็นเธอที่หิวมากกว่า”เขาหยิกแก้มของซ่งยางยาง แล้วพูดหยอกล้อออกมาหนึ่งประโยค“ฉันหิวจะตายอยู่แล้วค่ะ อยากรีบกินเค้กจะแย่แล้ว”ซ่งยางยางฉวยโอกาสซบเข้าไปในอ้อมอกเขาโจวจินหนานได้กลิ่นหอมจาง ๆ บางอย่าง แต่กลับรู้สึกคุ้นเคยมากเขาผงะไปครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยถามขึ้นเบา ๆ ว่า : “เธอใช้น้ำหอมอะไรเหรอ ?”“ฉันหยิบมาลวก ๆ จากห้องแต่งตัวในบ้านน่ะค่ะ”ซ่งยางยางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย : “ทำไมเหรอคะพี่จินหนาน ไม่หอมเหรอคะ ?”โจวจินหนานส่ายหน้า : “หอมมากเลย”ดูเหมือนนั่นจะเป็นกลิ่นของน้ำหอมที่เฉินรั่วถังใช้เป็นประจำเพียงแต่เขานึกไม่ออกไปชั่วขณะ ว่าเป็นของยี่ห้ออะไรตอนที่ทุ