All Chapters of เมื่อดอกวสันต์ผลิบานอีกครั้ง: Chapter 11 - Chapter 20

เมื่องานเลี้ยงจบลง ฉันก็มารอกู้โย่วอันอยู่ที่โถงด้านล่างจู่ ๆ เพื่อนที่เมืองจิงก็โทรศัพท์เข้ามา“ถังถัง สองสามวันนี้ยุ่งอะไรอยู่เหรอ ไม่เห็นหน้าเธอเลย”“มีธุระส่วนตัวจ้องจัดการนิดหน่อยน่ะ”“งั้นอีกเดี๋ยวออกมาสังสรรค์กันหน่อยสิ”ฉันหัวเราะ : ไม่ล่ะ พวกเธอสังสรรค์กันไปเถอะ”“นี่ ถังถัง อย่าเพิ่งวางสายนะ คือว่าอย่างนี้......”“เฮ้อ ที่จริงแล้วเป็นจินหนาน คืนนี้จินหนานอารมณ์ไม่ดี ดื่มจนเมาไปแล้ว ใครเตือนก็ไม่ยอมฟัง”“ถ้าเธอไม่ติดธุระอะไรละก็ มาดูเขาหน่อยสิ กลัวว่าถ้าเขาดื่มต่อไป จะมีเลือดออกในกระเพาะอีก”“พวกเธอโทรหาซ่งยางยางเถอะ”“ถังถัง จินหนานเพิ่งจะไล่ซ่งยางยางกลับไป”“พวกเราทุกคนดูออกว่าในใจของเขายังมีเธออยู่ เขาคงนึกเสียใจขึ้นมาแล้ว”“พอได้แล้วจ้าวเซิน ฉันกับเขาเลิกกันแล้ว”ฉันถือโทรศัพท์ไว้ในมือ กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ : “ต่อไป เรื่องของเขาไม่เกี่ยวอะไรกับฉันแล้ว พวกเธอเองก็ไม่ต้องโทรมาหาฉันแล้ว”ฉันเพิ่งจะพูดจบ ก็มีเสียงดังก้องเข้ามาในหูดูเหมือนโทรศัพท์ของจ้าวเซินจะถูกคนอื่นแย่งไปแล้วฉันไม่อยากสนใจเรื่องพวกนี้ กำลังจะกดวางสายเสียงของโจวจินหนานก็ดังขึ้นมา“เ

จินหนาน ถ้านายยังดื่มต่อไปอีก ยังอยากมีชีวิตอยู่อีกไหม?”“รู้ไหมว่าช่วงนี้ทุกคนต่างก็เป็นห่วงนายมาก ?”เพื่อนกดขวดเหล้าเอาไว้ แล้วพูดเตือนสติด้วยความหวังดี : “เมื่อกี้ซ่งยางยางโทรมา เธอกำลังจะมารับนายกลับแล้ว หยุดดื่มได้แล้ว ตกลงไหม ?”จู่ ๆ โจวจินหนานก็รู้สึกรังเกียจชื่อซ่งยางยางขึ้นมาอย่างถึงที่สุดเขาผลักเพื่อนออกไป แล้วโยนขวดเหล้าลงบนพื้นอย่างแรง“ใครใช้ให้พวกนายโทรหาเธอ ? ฉันใช้ให้เธอมาหรือไง ?”“เธอเป็นแฟนของนายนะ ถ้าไม่หาเธอแล้วจะหาใครล่ะ”“เธอเป็นแฟนฉันซะที่ไหน ?”โจวจินหนานหัวเราะเยาะ : “แฟนของฉันคือใคร พวกนายยังไม่รู้แก่ใจอีกเหรอ ?”บรรดาเพื่อน ๆ ต่างหันมองหน้ากัน : “จินหนาน นายลืมไปแล้วหรือเปล่าว่า นายกับถังถังเลิกกันแล้ว......”“จริงด้วย นายยังเคยพูดไว้ในกลุ่มเลยว่า ให้พวกเราเรียกซ่งยางยางว่าพี่สะใภ้”“ก่อนที่ถังถังจะออกจากกลุ่ม ยังแสดงความยินดีกับพวกนายด้วย”“นายกับซ่งยางยางกำลังจะหมั้นกันอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง ?”“จะไม่มีการหมั้นหมาย”โจวจินหนานสั่งให้คนเปิดเหล้าเพิ่มอีกขวด“จินหนาน นายดื่มอีกไม่ได้แล้ว......”“นายคิดว่าฉันจะฟังคำเตือนของพวกนายหรือไง ?”“ใ

“ฉันแพ้ลูกท้อจริง ๆ ค่ะ คุณพ่อเองก็รู้”“เรื่องที่เฉินรั่วถังสั่งให้คนรับใช้ในบ้าน ทาน้ำลูกท้อเอาไว้บนเตียงของฉัน ก็เป็นคุณพ่อเองที่สืบรู้......”ซ่งยางยางกุมใบหน้าร้องไห้ออกมาด้วยความน้อยใจอย่างที่สุด“ยังจะแก้ตัวอีกเหรอ !”จู่ ๆ โจวจินหนานก็เดินตรงเข้ามาหนึ่งก้าว แล้วกำคอเสื้อของซ่งยางยางเอาไว้แน่นเขารูปร่างสูงใหญ่ ทำให้ตอนนี้คล้ายกับว่าซ่งยางยางถูกหิ้วจนตัวลอยขึ้นมา“พี่จินหนาน......พี่รีบปล่อยฉันเร็วเข้า ฉันหายใจไม่ออกแล้ว”โจวจินหนานก้มหน้าลงมองเธอ ใบหน้าอันหล่อเหลาค่อย ๆ บูดบึ้ง : “ซ่งยางยาง เธอลืมไปแล้วหรือเปล่าว่า ที่เธอใช้อยู่คือน้ำหอมที่รั่วถังชอบที่สุด”“และเป็นน้ำหอมที่ฉันเคยซื้อให้เขานับครั้งไม่ถ้วน”“เพียงแต่ภายหลังฉันลืมไปแล้ว......”จู่ ๆ โจวจินหนานก็ส่งเสียงหัวเราะเยาะออกมา ลืมที่เขาหลงลืมมีมากเกินไปเขาลืมไปแล้วว่าหลายปีที่ผ่าน ความหลงใหลและความรักที่เฉินรั่วถังมีให้เขา ลึกซึ้งเพียงใดเขาลืมความรักที่มีให้แก่กันระหว่างพวกเขาในตลอดสามปีที่ผ่านมา และลืมไปว่าเธอเฝ้ารอวันที่จะได้แต่งงานกับเขาขนาดไหนเขาลืมไปแล้วว่าตอนที่เลิกกัน เฉินรั่วถังหลั่งน้ำตาเงียบ ๆ ต

‘คุณพ่อ’ ที่ปกติแล้วเอ็นดูเธอที่สุด กลับไม่เหลียวมองเธอเลยสักครั้งเขาโบกมือ ราวกับกำลังไล่ยุงไล่แมลงวันที่น่ารังเกียจออกไปให้พ้น ๆ สั่งให้คนไล่สองแม่ลูกออกไปจากบ้านตอนที่ก้าวออกจากประตูใหญ่ ซ่งยางยางยังไม่ยอมตัดใจเธอกอดเสาประตูเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ตะโกนด้วยเสียงแหบพร่า : “โจวจินหนาน......พี่จะทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้ พี่ทำไม่ได้ ฉันท้องแล้ว เด็กเป็นลูกของพี่ พี่ต้องรับผิดชอบฉัน !”สุดท้ายเธอตะโกนจนผมเผ้ารุงรัง ราวกับหญิงเสียสติ“จินหนาน ?” เฉินเหวินโจวหันกลับไปมองเขาโจวจินหนานรู้สึกสะอิดสะเอียนจนพูดไม่ออก อยากจะหัวเราะ แต่ก็หัวเราะไม่ออกตอนนั้นเขาหลงรักผู้หญิงที่น่ารังเกียจแบบนี้ได้ยังไงนะ“ลุงเฉิน”โจวจินหนานเดินตรงเข้าไป มองดูชายชราตรงหน้าที่ผมขาวไปกว่าครึ่งแล้ว : “ผมไม่เคยแตะต้องเธอเลย”“ผมสาบานได้ ผมไม่เคยแตะต้องเธอมาก่อนเลย”“งั้นก็ดี งั้นก็ดี” เฉินเหวินโจวถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก แล้วโบกมืออีกครั้งบอดี้การ์ดลากตัวทั้งสองคนออกไป เสียงตะโกนโห่ร้อง เสียงเอะอะโวยวายเหล่านั้นก็หายเงียบไปดวงอาทิตย์ค่อย ๆ ลับขอบฟ้า ปกคลุมคฤหาสน์หลังใหญ่สายตาของทั้งสองคนจ้องมองไปที่ดอกวสั

งานแต่งในวันนั้นหรูหราอย่างยิ่ง และยังโรแมนติกที่สุดด้วยโจวจินหนานกับเฉินเหวินโจว ไม่อาจเหยียบเข้ามาในงานแต่งได้แม้แต่ครึ่งก้าว แต่พวกเขากลับมีความคิดที่ตรงกันว่าจะไม่ยอมจากไปเพียงแต่ เฉินเหวินโจวไม่อาจยืนหยัดจนงานแต่งสิ้นสุดลงได้จู่ ๆ เขาก็หัวใจวาย ถูกรถฉุกเฉินส่งตัวไปที่โรงพยาบาล แม้จะยื้อชีวิตเอาไว้ได้ แต่ยังคงนอนหมดสติอยู่ส่วนเขา ยืนรอจนกระทั่งงานแต่งสิ้นสุดลงไม่รู้ว่าเพราะอะไร ซีเหอเพื่อนสนิทของรั่วถังถึงไม่เคยบล็อกเขาเพราะฉะนั้น เขาจึงเห็นงานแต่งแทบทั้งหมด ในโมเมนต์วีแชตของซีเหอโจวจินหนานรู้ก่อนจะถึงงานแต่งแล้วว่า เจ้าบ่าวของรั่วถังคือกู้โย่วอันเป็นรุ่นพี่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยคนหนึ่งของเธอ เยี่ยมยอดมาก เธอเคยเอ่ยชมเขาอยู่หลายครั้งตอนนั้นพวกเขายังมีสถานะไม่ชัดเจน ทุกครั้งที่ได้ยินชื่อเขาก็จะรู้สึกหึงหวงเพราะฉะนั้นภายหลังรั่วถังจึงไม่ได้เอ่ยถึงเขาอีก และจงใจที่จะตีตัวออกห่างกู้โย่วอันแต่กลับคิดไม่ถึงว่า ไป ๆ มา ๆ สุดท้ายรั่วถังก็แต่งงานกับเขาอยู่ดีในฐานะที่เป็นผู้ชายด้วยกัน โจวจินหนานแทบจะมองออกตั้งแต่แวบแรกว่ากู้โย่วอันรักเธอมากจริง ๆ ในภาพทุกภาพ ในคลิ