บททั้งหมดของ ปม​สวาท​ซาตาน: บทที่ 21 - บทที่ 30

หลายชั่วโมงต่อมา...“อื้อ” เสียงครางแผ่วเบาดังขึ้นในลำคอ ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงทุ้มดังมาจากข้างหลัง คาริสารีบหันไปมอง จึงเห็นว่าคนที่กำลังเดินมุ่งหน้าเข้ามาหานั้นกลับเป็นคนที่เธอรู้จักเป็นอย่างดี“เต... ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง”“ก่อนจะถามอะไร นึกให้ดี ๆ ก่อนไหม ว่าทำไมถึงไปเดินให้รถชน” คาริสานึกย้อนกลับไปก่อนที่จะเกิดเรื่อง!อยู่ ๆ น้ำตามันก็ไหลออกมา แม้ว่าเธอจะพยายามอดกลั้นมันเอาไว้แล้วก็ตาม“ว่าไงล่ะ จะตอบฉันได้หรือยังว่าทำไมถึงเดินกลางถนนแบบนั้น คนอย่างเธอใช้ชีวิตอย่างมีสติและรอบคอบเสมอไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมวันนี้ที่ฉันเห็น เหมือนไม่ใช่เธอเลยนะ”“ฉันแค่เหนื่อย!” เธอพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาปนเศร้า แต่คนฟังกลับเค้นหัวเราะออกมา“เหตุผลปัญญาอ่อน” เขาพูดแล้วส่ายหัว คาริสาเงยหน้ามองเตชินที่ทำท่าเหมือนหัวเราะเยาะ“หมายความว่าไง”“ก็หมายความว่าเธอมีเรื่องปิดบังอยู่ แต่จะว่าไปฉันก็ไม่เคยเห็นเธอเปิดเผยเรื่องส่วนตัวอยู่แล้ว”“ก็รู้อยู่แล้วจะถามทำไม ที่จริงนายไม่มีสิทธิ์มาตั้งคำถามแบบนี้กับฉันตั้ง

คาริสาเดินเข้าไปภายในห้องทำงานของคุณหญิงตามปกติ ก่อนจะหยุดนิ่งพลางขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงคนสนทนากันอยู่ในห้อง“คนของแม่ไม่ได้คิดจะมาจับลูกชายผมใช่ไหม!” แอเรียลขึ้นเสียงดังใส่ผู้เป็นแม่“แน่นอน! คนของฉันมีศักดิ์ศรีพอ” คุณหญิงมีหรือที่น้อยหน้า เห็นลูกชายตัวดีขึ้นเสียงดังใส่ อีกทั้งยังลุกขึ้นยืนค่ำศีรษะท่านราวกับไม่ให้เกียรติขนาดนั้น“เด็กคนนั้นปั่นหัวอะไรมา ถึงได้ออกโรงปกป้องกันออกนอกหน้าขนาดนั้น”“ทำไม ฉันรักฉันเอ็นดูของฉัน ฉันอยากได้มาเป็นหลานสะใภ้”“หลงนังเด็กนั่นจนไม่สนว่ามีหัวนอนปลายเท้าหรือเปล่า”“อย่ามาว่าคนของฉันนะ” แอเรียลยังไม่ทันจะพูดจบประโยค คุณหญิงก็ตะเบ็งเสียงขึ้นแทรก “คนที่แกถามหาหัวนอนปลายเท้า คือคนที่มีบุญคุณกับฉันและบริษัทฯ นี้มาก ในขณะที่แกช่วยอะไรไม่ได้เลย”ท่านเอ่ยเสียงสั้นในประโยคสุดท้าย ทั้งโกรธทั้งน้อยใจลูกชาย“หมายความว่าไง”“ช่างมันเถอะ ฉันขออย่างเดียว เรื่องเดียวเลยนะ คาริสาคือคนของฉัน ถ้าแกแตะต้องเด็กคนนี้แม้แต่ปลายเล็บแล้วก็... ฉันไม่ยอมแน่!”“ผมจะไปทำนังเด็กนั่นทำไม ถ้ามันไม่มาสร้างควา

“ฉันรักนาย อึก! ฉันรักนายนะแดน!”เฮือก!คาริสาตะโกนจนสุดเสียงก่อนจะสะดุ้งตื่นขึ้นมา เสียงหายใจดังเฮือก จากสายตาพร่ามัวค่อย ๆ ปรับให้เธอมองเห็นสิ่งที่อยู่รอบ ๆ ตัวชัดขึ้น“ฉันอยู่ที่ไหน”ในห้องที่เงียบจนทำให้คาริสาได้ยินเสียงหายใจของตัวเอง ความล้าของร่างกายทำให้ตัวของเธอค่อย ๆ ขยับตัวอย่างช้า ๆ สายตาหญิงสาวกวาดมองไปรอบ ๆ ห้องก็เห็นผู้ชายร่างสูงยืนกอดอกเฝ้ามองเธออยู่ตรงประตู และตอนนี้เขาก็กำลังมุ่งหน้ามาหาคาริสา“เจอเธอทีไรมีเรื่องตลอด” เขาพูดพร้อมหยิบขวดน้ำเทใส่แก้วแล้วยื่นให้คาริสา “อ่ะ ดื่มน้ำก่อน”เตชินประคองให้คาริสาลุกมาดื่มน้ำ“ที่นี่ที่ไหน ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” คำถามกลับไร้คำตอบ แต่แล้วอยู่ ๆ คาริสาก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นสมองเกิดอาการปวดหัวอย่างรุนแรง“โอ๊ยยยยย!” ความทรงจำที่ค่อย ๆ ไหลเข้าหัว มองเห็นภาพเป็นฉาก ๆรถตู้ที่ขับมาจอดกะทันหันตรงหน้าเธอในห้องที่มืดโทรศัพท์ที่แบตเตอรี่เหลือ 20%“เคสฉันรักเธอ”เสียงของแดเนียลเสียงตัวเองร้องไห้ภาพที่ถูกใครบางคนตบหน้า

บทรักล่วงเลยไปนานเกือบสองชั่วโมง ดูเหมือนแดเนียลยังไม่สาแก่ใจ เขายังมีแรงมากพอที่จะสร้างบทรักอันเร่าร้อนกับเธอต่อคาริสาเริ่มหายใจหอบ สองขาเรียวสั่นเทาด้วยความเหนื่อยล้า เนื่องจากต้องเกี่ยวเข้ากับเอวสอบเอาไว้เป็นเวลานาน แดเนียลเล่นคาเจ้าเอ็นอุ่นไว้ในร่างกายของหญิงสาวไม่ยอมถอดออกเมื่อรู้สึกว่ามันกลับมาแข็งตัวได้อีกครั้ง เขาก็ออกรบอย่างหนักหน่วงและต่อเนื่องไม่หยุดหย่อนจนน้ำรักมันไหลล้นเต็มง่ามขา“แดน ไปต่อที่เตียงเถอะ ฉันไม่ไหวแล้ว เมื่อยขาไปหมดแล้ว” คาริสาพูดพลางแนบใบหน้าลงบนไหล่กว้าง“แค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วเหรอ” หากเป็นเมื่อก่อนแค่สามสี่รอบคาริสาก็แทบจะสลบคาอกเขาแล้ว แต่ทว่าตอนนี้แดเนียลคงไม่ยอมหยุดง่าย ๆ“ไปต่อที่เตียงก็ได้ แต่บอกไว้ก่อนนะว่าฉันยังไม่พอใจ เธอจะต้องโดนเอาอีกหลายท่า”แดเนียลโอบรัดเอวบางแล้วกระแทกกายแกร่งอันใหญ่ยาวเข้าไปอย่างหนักหน่วง เมื่อรู้สึกว่ามันแข็งตัวขึ้นมาอีกแล้ว ร่องสาวได้แต่กระตุกระรัวเมื่อถูกกระตุ้นด้วยแรงกระแทกกระทั้น“อืมส์ อ๊ะส์” ความใหญ่ถูกดันเข้าไปในช่องรักตามจังหวะการก้าวเดินไปจนถึงเตียงนอนที่คุ้นเคย

“หนูชื่ออะไร” ภาคินชายวัยสามสิบปลาย ๆ พยายามทำความรู้จักกับเด็กน้อยอายุเก้าขวบ“คาริสาค่ะ ชื่อเล่นชื่อเคส”“ว้าว ชื่อเพราะจังใครตั้งให้”“หนูไม่รู้ค่ะ” ทั้งคู่นั่งสนทนากันอยู่ภายในรถคันหรูเด็กน้อยกอดหนังสือเล่มหนึ่งไว้แน่น สีหน้าของเธอดูไม่อยากจะสนทนากับเขานัก สังเกตจากคำพูดที่ถามคำตอบคำ“นั่นหนังสืออะไร ขอลุงดูหน่อยได้ไหม” เธอยื่นหนังสือเล่มนั้นให้เขาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ“มีคนให้หนูมาค่ะ หนูชอบมากเลย”เพียงแค่เห็นปกหนังสือก็ทำเอาภาคินขมวดคิ้วเป็นปม เนื่องจากมันเป็นหนังสือคณิตศาสตร์หลักสูตรมัธยมปลาย“หนังสือเล่มนี้เป็นเนื้อหาของ ม. ปลาย เลยนะ หนูอ่านเข้าใจด้วยเหรอ”“...” นานนับนาทีกว่าเด็กน้อยจะพยักหน้ารับ“เด็กเก้าขวบเนี่ยนะ” ภาคินพึมพำ เขาไม่อยากจะเชื่อ“...” คาริสาเม้มปากเบา ๆ หลายคนในสถานสงเคราะห์ก็คิดแบบเดียวกับภาคิน“ใครเป็นคนให้หนูมา” คาริสาชี้ไปที่มุมบนขวาหน้าแรกของหนังสือ ซึ่งมีชื่อที่ถูกเขียนด้วยหมึกดำบ่งบอกความเป็นเจ้าของ “หนูรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร”“หนูจะรู้ได้ไงคะ หนูเด็กเก้