All Chapters of สวาทรักนายเหมืองภูภูมิ (ซีรีส์เมียข้าใครอย่าแตะ): Chapter 11 - Chapter 20

“แกเคยตกหลุมรักใครหรือชอบใครทั้งๆ ที่ไม่รู้หรือพึ่งรู้จักไหม” “เคยสิ ทำไมจะไม่เคย ถามทำไมหรือว่าตอนนี้แกชอบใคร” มุกดาเองก็มีโมเมนต์แอบรักข้างเดียวเหมือนกัน “ไม่รู้สิ ไม่มั่นใจเหมือนกันว่านั่นเรียกว่าชอบไหม แต่รู้สึกดีเวลาได้เห็นหน้า”“ใคร”“พระเอกซีรีส์เกาหลี”“ยัยบ้า ที่แท้ก็ตกหลุมรักพระเอกซีรีส์เกาหลีเนี่ยนะ”“อือ หล่อดีออก” โรสรินยิ้มกว้างให้เพื่อน เธอขี้ขลาดเพราะไม่กล้าบอกความจริงออกไป ว่าคนที่เธอพูดถึงคือภูภูมิ นั่นเพราะเธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร นั่งคิดนอนคิดก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องรู้สึกแบบนั้นกับเขา ใจหนอใจทำไมถึงได้สับสนไปหมดกระทั่งภาพที่เห็นวันนี้ทำให้เธอต้องหยุดตัวเองแล้วดึงสติกลับมา เขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอแต่เธอนั้นกลับคิดมโนไปไกลแสนไกลจนเพ้อเจ้อ เธอกับเขาเกี่ยวข้องกันเพราะเรื่องงานห้ามคิดเป็นเรื่องอื่นเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นทุกอย่างจะพัง บ้านที่วาดหวังไว้ก็จ

 “อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด คนจะเกิด คนจะตาย คนจะมีความรักมันห้ามกันไม่ได้” เมื่อก่อนมุกดาไม่เคยเชื่อเรื่องพวกนี้กระทั่งมันเกิดขึ้นกับเธอเอง“พอเลย”“นี่ ฉันมีอะไรจะบอก คือว่าฉันกำลังคบอยู่กับพี่ตั้ม” คนมีความรักหน้าแดงก่ำอย่างเขินอาย อันที่จริงมุกดาตั้งใจปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับเพราะสถานะของเธอกับอีกฝ่ายยังไม่ชัดเจน กระทั่งเมื่อคืนเขาก็ขอเธอเป็นแฟนและจูบแรกมันก็ได้เกิดขึ้น “พี่ตั้ม คนที่แกเจอที่ร้านกาแฟแล้วเขาก็เข้ามาขอเบอร์แกเลยนะเหรอ”“อื้อ คนนั้นแหละ” ใบหน้าของคนมีความรักแดงก่ำเพราะความเขินอาย เวลานี้ไม่ว่ามุกดาจะมองไปที่ไหนทุกอย่างก็ล้วนเป็นสีชมพูทั้งนั้น “ว้าว! อะไรมันจะพรหมลิขิตขนาดนั้น”“พี่เขาก็พึ่งขอฉันเป็นแฟนแต่ฉันก็อยากบอกให้แกรู้เป็นคนแรก เผื่อวันหนึ่งฉันหายไป แกจะได้รู้ว่าฉันหนีไปกับเขา” คำพูดทีเล่นทีจริงของมุกดาทำให้โรสรินมองค้อนใส่ “ยั

โรสรินนั่งมองเหตุการณ์ผ่านกล้องวงจนปิดและเห็นว่ามีขโมยคนหนึ่งตรงมายังที่พักของเธอ ถ้าปล่อยให้รอดไม่วายก็คงย้อนกลับมาก่อเหตุอีก เมื่อเห็นแบบนั้นจึงตัดสินใจขัดคำสั่งของภูภูมิเป็นครั้งแรก แต่จังหวะนรกก็เกิดขึ้นในเวลาต่อมา “เฮ้ย!” ทั้งโรสรินและขโมยต่างตกใจเมื่อเจอหน้ากันในระยะประชิด ขโมยกวัดแกว่งมีดปลายแหลมไปมาเพื่อข่มขู่และตั้งใจจะจับผู้หญิงตรงหน้าเป็นตัวประกันโรสรินเหมือนจะเดาใจอีกฝ่ายออก ขืนเป็นแบบนั้นต้องไม่ได้การแน่ เผลอๆ เธออาจถูกไล่ออก ทางเดียวที่จะยุติเรื่องนี้คือต้องจับตัวขโมยให้ได้ทั้งสองฝ่ายกำลังหยั่งเชิงกันและกันแต่คนที่กดดันดูเหมือนจะเป็นขโมยเพราะหากมีคนที่เหมืองมาสมทบการจับตัวประกันก็จะยิ่งยากขึ้น เมื่อคิดแบบนั้นจึงตรงปรี่เข้าหาโรสรินแต่เธอก็อาศัยทักษะมวยไทยที่ร่ำเรียนมาป้องกันตัว  หมัด เข่า ศอก อาวุธทุกอย่างถูกประเคนให้โจรรายนั้น จนผู้ชายร่างสูงใหญ่ร่วงลงไปนอนแผ่อย่างหมดสภาพ ในขณะที่โรสรินยังดูสบายๆ ก่อนจะเห็นโจรอีกคนวิ่งผ่านหน้าไปจึงตั้งหลักแล้ววิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งข้างหลังของเธอคือภูภูมิ“ไซมอน จับมันมัดไว้ก่

“สบายดี” แม้จะตอบว่าสบายดีแต่จู่ๆ น้ำตาของมุกดาก็ไหลอาบแก้มก่อนที่เจ้าตัวจะกลับรีบเช็ดให้แห้ง ทุกอย่างโอเคยกเว้นเรื่องหัวใจที่กำลังเผชิญกับปัญหาใหญ่ ตั้งใจว่าจะเล่าให้โรสรินฟังแต่เห็นว่าอีกฝ่ายพึ่งหายป่วยรวมถึงงานก็ยุ่งๆ จึงละไว้ก่อนทั้งคู่คุยกันอยู่นานก่อนที่จะวางสายจากกัน โดยไม่ลืมที่จะกำชับให้อีกฝ่ายดูแลตัวเอง ก่อนที่โรสรินจะเดินไปดูภูภูมิที่ตอนนี้แม้จะยังไม่หายสนิทแต่อาการป่วยก็ดีขึ้นมาก“คุณจะไปไหนคะ”“ดูคนงาน”“ไม่ได้ค่ะ ยังไม่หายดีห้ามออกไปไหนเด็ดขาด” นอกจากไม่ให้ภูภูมิออกไปไหนแล้วโรสรินยังยืนขวางประตูไว้อีกด้วย แม้ตัวเธอจะเล็กนิดเดียวเมื่อเทียบกับความสูงใหญ่ของภูภูมิ ทว่าแววตานั้นกลับมุ่งมั่น“ผมหายแล้วคุณ หายไข้ หายทุกอย่าง ขืนยังให้นั่งๆ นอนๆ อยู่แบบนี้อีก ผมจะเป็นง่อยเอาได้”“แต่ว่า”“ขอบคุณที่เป็นห่วง”“ใครบอกฉันเป็นห่วง ฉันแค่กลัวจะติดไข้จากคุณต่างหาก”

“ไม่หิวได้ยังไง ตั้งแต่มาบินมาจากแทนซาเนียคุณแทบไม่ได้แตะอะไรเลย เอาแต่ร้องไห้ด้วยซ้ำ ผมว่าน้ำในร่างกายคุณหายไปเกินครึ่งแล้วมั้ง”“ฉันกินอะไรไม่ลงจริงๆ” “ฝืนกินหน่อย เดี๋ยวผมกินเป็นเพื่อน นะครับ” ภูภูมิคะยั้นคะยอกระทั่งโรสรินใจอ่อน ชายหนุ่มจึงโทรไปสั่งอาหารที่ล็อบบี้ด้านล่าง ไม่นานอาหารไทยหลายเมนูก็ถูกนำมาเสิร์ฟตรงหน้าของโรสรินเวลานี้มีทั้งผัดไทย ส้มตำ ยำ ลาบหมู ข้าวเหนียวผัดกะเพราหมูกรอบ น้ำแตงโมปั่น น้ำมะพร้าวน้ำหอมหรือแม้แต่ผลไม้อย่างทุเรียนก็มี แต่เธอกลับกินผัดไทยไปแค่ไม่กี่คำ ดื่มน้ำแตงโมปั่นไปสองสามอึกก็บอกว่าอิ่มเสียแล้วแม้จะอยากให้เธอกินมากกว่านี้แต่พอได้สบตาอันแดงก่ำเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักของเธอ ชายหนุ่มกลับใจอ่อนเสียเอง จากนั้นโรสรินก็ขอตัวไปพักผ่อนอย่าว่าแต่โรสรินเลยที่กินอะไรไม่ลง ภูภูมิเองก็แทบไม่แตะอาหารบนโต๊ะเลยด้วยซ้ำ ชายหนุ่มนั่งมองโทรศัพท์เพราะต้องการความคืบหน้าจากพี่ชายที่ให้ช่วยสืบเรื่องคนร้าย แต่กลับไม่มีใครโทรหาเขาแม้แค่สายเดียว