บททั้งหมดของ สวาทรักนายเหมืองภูภูมิ (ซีรีส์เมียข้าใครอย่าแตะ): บทที่ 21 - บทที่ 28

ด้านหลังของพร้อมพลคือสารพัดรูปปั้นที่คนดีๆ คงไม่สะสมไว้ดูเล่นแน่นอน ถัดไปคือกระดูกสัตว์ บรรดาหม้อไหมองยังไงก็เหมือนสำนักหมอผีไม่มีผิด แต่สิ่งที่ภูภูมิตกใจคือศีรษะของผู้หญิงที่วางอยู่บนพานหน้าแท่นบูชา ที่เวลานี้ค่อยๆ แห้งกรอบจนมองไม่เห็นรูปร่างหน้าตาว่าเป็นใคร ทว่าจู่ๆ เขากลับคิดถึงมุกดาขึ้นมา“นั่นศีรษะคุณมุกดาหรือเปล่า” ภูตะวันเอ่ยขึ้นซึ่งคำถามของนายหัวหนุ่มเหมือนระเบิดที่ทำให้พร้อมพลลนลานก่อนจะตะคอกเสียงดังกลับมา“พวกมึงอย่ายุ่งกับของๆ กู ออกไป” “ออกแน่เพราะกูก็ไม่อยากอยู่นักหรอก” นายหัวหนุ่มตอกหลับเสียงห้วนเช่นกัน ส่วนพร้อมพลนั้นแม้เวลานี้เขาจะตัวคนเดียวแต่กลับไม่ได้แสดงท่าทีหวาดกลัว หนำซ้ำยังมองไปมารอบๆ ตัวคล้ายมองหาใคร ก่อนจะยิ้มที่มุมปากออกมา “มึงฆ่าคุณมุกดาทำไม” ภูภูมิเอ่ยถามขึ้น ซึ่งเขามั่นใจว่าถ้าโรสรินอยู่ตรงนี้ด้วยเธอต้องถามคนร้ายด้วยคำถามเดียวกับเขาแน่นอน “กูไม่ได้ตั้งใจฆ่ามัน กูแค่…” พร้อมพลสารภาพผิดออกมาเป็นฉากๆ ว่าเขานั้นไม่ได้ตั้งใจฆ่ามุกดาแต่พลั้งมือบีบคอเธอ

“ศาลาไหนครับ” ลูกชายคนกลางอย่างภูตะวันเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่ยังงุนงงไม่แพ้น้องชายคนเล็กอย่างภุภูมิแม้แต่น้อย “ศาลานี้นี่แหละ เธอชื่อมุกดา” ชื่อที่ได้ยินทำเอาทุกคนอึ้งแต่ก็มีอยู่หนึ่งคนที่ไม่ได้แสดงท่าทีตกใจอะไร นั่นเพราะภูเมฆตกใจมาก่อนหน้านี้แล้ว “มุกดา เพื่อนคุณโรสเหรอครับคุณพ่อ” ภูภูมิเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจพร้อมตั้งคำถามว่าบิดาไปรู้จักกับมุกดาได้ยังไง “อืม สงสัยอะไรไปถามกับบีมเอา พ่อกับแม่ขอตัวไปไหว้ศพก่อน”“ครับๆ” เสียงทุ้มของภูภูมิเอ่ยรับคำก่อนจะพาบิดาและมารดาไปไหว้ศพโดยโรสรินเป็นคนคอยจุดธูปส่งให้ เธอยกมือไหว้แขกที่ไม่คุ้นหน้าเพื่อขอบคุณ แม้ตอนนี้เธอจะไม่ได้ร้องไห้แต่ร่องรอยความเสียใจอย่างหนักก็ยังคงอยู่ในแววตาและสีหน้า“ฉันเสียใจด้วยนะหนู”“ขอบคุณมากค่ะ” โรสรินยกมือไหว้ขอบคุณอีกครั้ง ก่อนจะเงยหน้ามองแขกทั้งสองคนที่แต่งตัวภูมิฐาน ทันทีที่ได้สบตาโรสรินกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

  เพราะเป็นครั้งแรกภูภูมิจึงบอกให้ตัวเองใจเย็น ค่อยๆ กลืนกินโรสรินอย่างช้าๆ ไม่บุ่มบ่ามเอาแต่ใจ ดวงตาคู่คมกวาดมองร่างกายสวยงามของเธออย่างหลงใหลก่อนจะอ้าปากครอบครองหน้าอกคู่สวย   “อะ…อา” โรสรินแอ่นตัวขึ้นสูงอย่างเสียวซ่าน ยิ่งถูกชายหนุ่มสัมผัสมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งเร่าร้อนจนต้องขบเม้มริมฝากตัวเอง ริมฝีปากและฝ่ามือร้อนๆ ของภูภูมิเคลื่อนไหวไปทุกตารางนิ้วบนร่างกายหอมหวานของ    โรสริน  เธอยอมแล้วจริงๆ ยอมเป็นของเขาทั้งกายและใจ สายตาของภูภูมิที่จ้องมองร่างกายเปลือยเปล่าของเธออย่างชื่นชมนั้นทำให้เจ้าของร่างอย่างโรสรินขนลุกเกรียว พอสายตาคู่นั้นหันมาสบกันเขาก็มอบจูบที่ดูดดื่มให้ ขณะที่ร่างกายกลับมีปฏิกิริยาปวดร้าวคล้ายรอคอยอะไรบางสิ่งบางอย่าง ที่เวลานี้เธอยังไม่เข้าใจว่าคืออะไร    หัวใจของโรสรินเต้นรัวเมื่อภูภูมิค่อยๆ แทรกตัวลงไประหว่างเรียวขาทั้งสองข้างของเธอพร้อมกับค่อยๆ แยกให้มันออกห่างจากกัน ลำคอของเธอแห้งผากเฝ้ารอสิ่งที่จะเกิดขึ้นไม่แพ้ภูภูมิ  

เพื่อจะได้มีเวลาเตรียมตัว ภูภูมิและโรสรินกลับมาเมืองไทยก่อนวันแต่งงานของภูเมฆและเภตราหลายวัน ทันทีที่มาถึงก็เข้าไปหารังสรรค์และอำพรที่บ้านก่อน ออกไปกินข้าวกับพวกท่าน ก่อนจะตัดสินใจนอนค้างด้วยที่บ้าน ส่วนว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวก็ง่วนอยู่กับการเตรียมตัวเช่นกัน กระทั่งถึงวันสำคัญภูภูมิก็ตาโตเมื่อเห็นโรสรินในชุดเพื่อนเจ้าสาว เธอดูสวยและอ่อนหวานไม่เหมือนภาพปกติที่เห็นในทุกๆ วัน “หลงเลยสิ”“หลงเมียไม่ผิดนี่พี่” ภูภูมิหันมายิ้มให้พี่ชายคนกลางอย่างภูตะวัน ที่ก็คงทั้งรักทั้งหลงนับพันดาวไม่น้อยเลยเพราะเห็นถ่ายรูปให้ไม่หยุดแถมยังชมว่าสวยอย่างนั้นสวยอย่างนี้ นี่ถ้าไม่ได้เห็นกับตาเขาไม่เชื่อจริงๆ ว่าพี่ชายสายบู๊จะเข้าสู่โหมดมุ้งมิ้ง“ปากหวาน”“แล้วพี่อ่ะ เมื่อไหร่จะแต่งงานกับคุณนับ”“เร็วๆ นี้ คุณแม่กำลังหาฤกษ์อยู่ ถามแต่พี่แล้วนายเมื่อไหร่จะแต่งงานกับคุณโรส” ภูตะวันเอ่ยถามกลับมาบ้างเพราะอยากให้ทั้งคู่แต่งงานกัน&