บทที่ 16

เสื้อผ้าสีสันฉูดฉาดดูแปลกตาแต่ทุกอย่างกลับลงตัวเมื่อมีโรสรินเป็นนางแบบ หญิงสาวออกอาการขัดเขินเล็กน้อยยิ่งสบตากับภูภูมิด้วยแล้วใบหน้าสวยก็เห่อร้อน จากนั้นเขาก็พาเธอไปทานอาหารไทย แม้จะต้องใช้เวลาขับรถนานหลายชั่วโมงรสชาติก็ตาม

“รสชาติของอาหารเป็นไง” 

“ก็อร่อยดีค่ะ แม้จะแปลกๆ ไปหน่อยแต่ก็ช่วยให้หายคิดถึงเมืองไทยได้”

“อยู่ไม่ถึงเดือนก็คิดถึงบ้านแล้วเหรอ” 

“นิดหน่อยค่ะ” 

“แต่คุณเก่ง ปรับตัวได้มากกว่าที่ผมคิด”  คำชมของภูภูมิทำให้โรสรินรู้สึกภูมิใจในตัวเอง เพราะยอมรับว่าการใช้ชีวิตทุกวันที่นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่ในเมื่อเธอตัดสินใจทำงานนี้แล้วก็คงต้องไปให้สุดทางเช่นกัน

“ส่วนคุณก็เก่งที่มาบุกเบิกที่นี่”

“จุดเริ่มต้นเพราะมันคือความฝันของคุณพ่อผมนะคุณ แต่พอได้ลองทำจริงๆ ผมเองก็ชอบมันด้วย ให้ความรู้สึกสนุกเหมือนได้ออกผจญภัยดี ยิ่งได้เห็นผลของความทุ่มเทที่เป็นทองด้วยแล้ว ก็ยิ่งคิดว่านี่แหละคืองานที่ใช่” ภูภูมิเอ่ยอย่างมีความสุข ซึ่งทุกอย่างถ่ายทอดออกมาให้โร