Semua Bab ทะลุมิติไปเปลี่ยนนางร้ายในนิยายยุค80: Bab 1 - Bab 10

บทที่2“ฟางเออร์เป็นอะไรไปเล่าลูก ไม่ใช่ลูกหรอกหรือที่บอกว่าที่ยังไม่ต้องการมีคู่หมั้นคู่หมายหรือคนรักก็เพราะอยากจะเลือกคนที่มาเป็นสามีให้ดีที่สุดน่ะ” คำของแม่ทำให้ฟางเหนียงยิ่งมั่นใจ คำพูดมั่นอกมั่นใจอย่างนี้เป็นของแม่ของหลินเฟยนางร้ายในหนังสือแน่ ๆ แต่ทำไมถึงไม่ให้เธอเป็นหลินเฟย แต่กลับให้เธอเป็นตัวของเธอเอง นี่คงเป็นของขวัญที่สวรรค์มอบให้แก่คนใกล้ตายสินะไม่สิเธอคงตายไปแล้วถึงได้มาอยู่ที่นี่ แต่ไม่ว่าเรื่องนี้จะจริงหรือไม่เธอก็จะพยายามทำให้มันดีที่สุด ในแบบที่ไม่เหมือนเดิม ในแบบที่ดีกว่าเดิม“ไม่แล้วค่ะ หนูไม่อยากคิดแบบนั้นอีกแล้ว” ฟางเหนียงเอ่ยก่อนจะลุกออกไป พ่อแม่ได้แต่สงสัยกับอาการราวผีเข้าของลูกสาว แล้วยังคำแทนตัวนั่นอีก “คุณไม่ใช่ปกติลูกเรียกตัวเองฟางฟางเหรอ” คนเป็นพ่อก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่ก็ต้องตกใจเมื่อลูกสาวเดินกลับมาหา“ตอนนี้ปีอะไรคะ”“1982ไงลูก” คนเป็นแม่ตอบฟางเหนียงฟังคำตอบแล้วก็กลับขึ้นไปห้องของตัวเอง ถ้าหากเธอไม่ทำอะไรเลย ชีวิตของเธอก็หมายถึงหลินเฟยที่เธอเข้ามาสวมบทบาทอยู่ในตอนนี้ก็จะต้องแต่งงานกับลูกชายคนโตของตระกูลหวังที่เป็นเศรษฐีใหม่ หลังจากปี 1979 ที่ทางรัฐ

บทที่4ยุคนี้การแต่งงานไม่ได้ดูยุ่งยากวุ่นวายเหมือนแต่ก่อน ก็แค่กินเลี้ยงกันในบ้านไม่ได้มีพิธีมากมาย แค่จดทะเบียนถ่ายรูปเอาไว้เป็นหลักฐานเท่านั้นก็ถือว่าสมบูรณ์ เรื่องราวระหว่างฟางเหนียงและไห่ฮวนเกิดขึ้นรวดเร็วจนทุกคนในหมู่บ้านไม่อาจจะห้ามตัวเองไม่ให้นินทาเรื่องของทั้งสองคนได้ถึงขั้นมีคนบอกว่าสินสอดก็คงมีแค่กระต่ายตัวนั้นในวันนั้นนั่นแหละ อันที่จริงมันก็ถูกประมาณนั้น เพราะฟางเหนียงบอกกับไห่ฮวนว่าไม่ต้องจ่ายสินสอดให้กับเธอแม้ไห่ฮวนจะบอกว่าตนเองเอาของไปขายแค่ไม่กี่อย่างก็พอแล้วก็ตามเธออ่านนิยายเรื่องนี้มาแล้วย่อมรู้ว่าเขามีสมบัติมากกว่าที่คิด นั่นก็เพราะว่าระหว่างที่คน ๆ นี้โตขึ้น ในนิยายเขียนเอาไว้ว่าเขาจับสัตว์ที่สามารถใช้เป็นอาหารไปแลกกับของมีค่าในบ้านของคนในหมู่บ้านปัญหาก็คือหากอยู่ดี ๆ นำของเหล่านั้นไปขายช่วงนี้เรื่องเก่าของเขาอาจจะแดงขึ้นมา เพราะในเวลานั้นการล่าสัตว์ผิดกฎหมาย แต่เพราะในนิยายนั้นเจ้าตัวนำของเหล่านั้นไปขายเพื่อช่วยเหลือนางร้ายของเรื่องตอนที่นางร้ายบาดเจ็บเพราะถูกสามีอย่างคุณชายหวังซ้อม ยอมเปิดเผยความผิดของตนเพื่อช่วยเหลือหญิงสาวที่แต่งงานไปแล้ว แต่เขายอมทำไปเพื

บทที่6ฟางเหนียงกลับมาบ้านหลังจากเรียนที่มหาวิทยาลัยวันสุดท้าย ทุกอย่างผ่านไปด้วยความวุ่นวายกับการเรียนและพบปะเพื่อนฝูง ใจเธอยังมีความคิดเรื่องแผนการในอนาคตที่ต้องคุยกับไห่ฮวนอีกมากมาย เมื่อกลับถึงบ้าน เธอพบว่าไห่ฮวนกำลังเตรียมอาหารเย็นอยู่ในครัว ชายหนุ่มหันมายิ้มเมื่อเห็นเธอเข้ามา“เหนื่อยไหมครับ วันนี้ที่มหาวิทยาลัยเป็นยังไงบ้าง” เขาถามด้วยความเป็นห่วง“ไม่เหนื่อยเท่าไรค่ะ แค่ยุ่ง ๆ นิดหน่อย” ฟางเหนียงตอบพร้อมกับถอดเสื้อคลุมและวางกระเป๋าลงบนโต๊ะหลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ ฟางเหนียงและไห่ฮวนนั่งลงที่ห้องนั่งเล่น ฟางเหนียงเริ่มต้นพูดถึงแผนการที่เธอคิดไว้“ไห่ฮวนค่ะ ฉันคิดว่าเราน่าจะเริ่มต้นธุรกิจเล็ก ๆ ด้วยกันนะคะ เราสามารถใช้สิ่งที่เรามี เช่น การล่าสัตว์และการขายสินค้าท้องถิ่น เพื่อเริ่มต้น” ฟางเหนียงกล่าวด้วยความมุ่งมั่น“จะขายอาหารป่าอย่างนั้นเหรอ” ไห่ฮวนย้อนคำพูดของภรรยาฟางเหนียงพยักหน้ารับ “ฉันมีสูตร” ชายหนุ่มที่ไม่เคยปล่อยให้ภรรยาทำอะไรเลยแม้แต่งานบ้านก็ทำหน้าไม่แน่ใจ แต่เพราะเขาเป็นคนที่ยอมฟางเหนียงทุกอย่างจึงบอกว่าจะไปหาต้นทุนมาให้แต่ ภรรยาคนสวยกลับบอกว่าเธอมีต้นทุนอยู่แล้ว ที

บทที่8เพราะกำลังลองผิดลองถูกกับสูตรอาหารที่ว่า จึงทำให้ช่วงนี้ฟางเหนียงอยู่ตัวคนเดียวบ่อย แม้ไห่ฮวนจะไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น แต่สุดท้ายชายหนุ่มก็ต้องขึ้นเขาไป และฟางเหนียงก็ไปซื้อของบางอย่างที่ตลาด ของที่หาจากในป่าบนเขาไม่ได้ การได้พบเจอพวกเด็กปากมากที่เอาแต่ล้อเธอว่าเป็นเมียนายพรานตัวเหม็นทำให้แม้แต่พ่อค้าแม่ค้าก็ยังหัวเราะเยาะเธอ แต่ที่พ่อค้าแม่ค้าหัวเราะไม่ใช่เพราะคำว่า เมียนายพรานตัวเหม็น แต่เป็นเพราะไม่ว่าเด็กที่ล้อจะเป็นหญิงหรือชาย ฟางเหนียงก็ไม่ได้กังวลใจแม้แต่น้อยที่จะหยิบเอาไม้หรือก้อนหินข้างทางมาโยนใส่ ก่อนจะตะโกนขู่กลับว่าจะหักขาเด็กเหล่านั้น บางครั้งก็ขู่นัดเด็กชายไปเจอกันตัวต่อตัวในป่า ซึ่งทำให้คนที่พบเห็นบางคนหัวเราะซะด้วยซ้ำเพราะมันน่ารัก“ระวังเอาไว้เถอะ ถ้าจับได้จะหักขาให้ไม่เหลือเลย” ฟางเหนียงตะโกนไล่หลังไป“เด็กพวกนี้ไม่รู้จักไห่ฮวน เขาเก่งจะตายก่อนหน้าจะประกาศค้าเสรีถ้าไม่ได้เจ้าเด็กนั่นป่านนี้ครอบครัวน้าอาจจะแย่แล้วก็ได้” ที่จริงฟางเหนียงก็รู้เรื่องเช่นนี้บ้างอยู่แล้วว่าไห่ฮวนหาของป่ามาแลกกับทุกอย่างไม่ได้ต้องการจะร่ำรวย แต่ต้องการจะให้คนมีกินกันนั่นก็เพราะช่ว

บทที่10เรื่องที่ฟางเหนียงกำลังจะเปิดร้านอาหารในเมืองเริ่มเป็นที่รู้กันทั่วไปมากขึ้น และนั่นก็ยิ่งทำให้คนที่ไม่ชอบฟางเหนียงยิ่งปากเสียมากกว่าเดิมแน่นอนว่าชายหนุ่มที่เมื่อก่อนแสนดีกับทุกคน ตอนนี้คนอย่างไห่ฮวนนั้นดีกับภรรยาเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น“ฝีมือจะกินได้หรือเปล่าก็ไม่รู้มีดีแค่หน้าตา” ไห่ฮวนเดินตรงไปตามเสียงนั่นเขาจ้องเขม็ง “ป้าทำไมถึงได้ปากเสียจังเลย หน้าตาก็ไม่ดี ปากก็ยังไม่ดี อาหารอร่อยหรือไม่ป้าก็ไม่มีทางรู้หรอกเพราะปากป้าเสียไปแล้ว” คำว่าของไห่ฮวนทำเอาฟางเหนียงอึ้งอ้าปากค้าง และอึ้งหนักกว่าเดิมเพราะหลังจากพูดเสร็จชายหนุ่มก็เดินกลับมาหาเธอด้วยรอยยิ้ม คำว่ากล่าวฟางเหนียงจึงน้อยลงเรื่อย ๆ เพราะเหตุนั้นไม่ใช่เพราะไม่อยากว่า แต่ไม่อยากโดนด่ากลับแล้วไม่รู้จะด่าคืนยังไง เพราะจะว่าไปบางครั้งไห่ฮวนก็ไม่ได้ด่า แต่ว่าเสียจนไปไม่เป็น“จะไปในเมืองกันอีกแล้วเหรอ อาไห่แม่ฝากฟางเอ๋อร์ด้วยนะ” ฟางเหนียงได้ยินคำที่แม่ของตัวเองเรียกสามีก็หลุดยิ้มกว้างออกมา เพราะเหมือนความฝันของเธอมันใกล้จะเป็นจริงเรื่อย ๆ แล้ว แต่ดูเหมือนอะไรอะไรก็ไม่ง่ายอย่างที่คิด“หมายความว่าอย่างไรเช่าที่นี่ไม่ได้แล้ว”