All Chapters of สถานะเมียขัดดอก: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 15 รู้ตัวเมื่อสาย 1/2รถกระบะคู่ใจของพ่อเลี้ยงไร่จิตรลดาขับเข้ามาจอดหน้าบ้านหลังหนึ่ง ฝุ่นที่ตลบรอบด้านบ่งบอกได้ดีว่ารถคันดังกล่าวพุ่งมาด้วยความเร็วแค่ไหน เจตนิพัทธ์รีบก้าวลงจากรถแล้วตรงไปยังหน้าประตูบ้านหลังเล็กตรงหน้า"บัว อยู่รึเปล่า บัว"เขาทั้งเคาะประตู ทั้งเรียกอยู่หลายครั้งก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา ร่างสูงโปร่งจึงเดินดูรอบบ้านซึ่งไม่ได้กว้างขวางอะไรมาก และมันก็ดูเงียบราวกับร้างคนอยู่มานานแล้ว"มาหาใครล่ะคุณ"อรรถพลเห็นว่ามีคนมาด้อม ๆ มอง ๆ อยู่ที่บ้านพ่อกับแม่ก็อดไม่ได้ที่จะเข้ามาถาม และเมื่ออีกฝ่ายหันมาชายวัยกลางคนก็จำได้ทันทีว่าคนตรงหน้าคือลูกชายของคุณนายจิตรลดา เห็นอย่างนั้นก็คิดจะหนีเพราะเกรงว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะมาทวงหนี้"เดี๋ยวก่อนครับลุง คือ...ผมมาหาบัว ลุงเห็นเธอกลับมาที่บ้านบ้างไหมครับ" เจตนิพัทธ์ถามไปโดยไม่รู้เลยว่าคนตรงหน้า คือพ่อของหญิงสาวที่เขากำลังตามหาตัวอยู่ในตอนนี้"บัวมันไม่ได้ไปอยู่กับพวกคุณเหรอครับ อย่าบอกนะว่ามันหนีไปแล้ว นะ...นี่คุณจะมาทวงหนี้ใช่ไหม" คนมีชนักติดหลังออกอาการร้อนรนใจ กลัวไปหมดว่าจะถูกซ้อมเพื่อทวงหนี้อีก "ลุงรู้เรื่องบัวได้ยังไง แล้วรู้เห

บทที่ 16 คืนไร้คุณ 1/2"คำก็เมีย สองคำก็เมีย กูถามมึงจริง ๆ เถอะไอ้เจต มึงเคยทำอะไรให้สมกับคำว่าเมียที่มึงเรียกเขาไหม ให้น้องนอนห้องคนใช้ พูดจาดูถูกเหยียดหยาม ไม่เคยให้เกียรติ ไม่เคยเชื่อใจ ไม่เคยพาออกหน้าออกตาให้ใครรู้จัก เก็บเขาไว้เป็นแค่ของเล่นในมุมมืดของมึงก็เท่านั้น ถามจริง แบบนี้มึงยังกล้าเรียกน้องบัวว่าเมียอีกเหรอวะ"เจตนิพัทธ์สะอึกไปกับคำต่อว่าของเพื่อนสนิท เขาเหมือนคนน้ำท่วมปากพูดอะไรไม่ออก จะเถียงก็หาคำใดมาแก้ต่างให้ตัวเองไม่ได้เลยสักคำ เขาทำแบบนั้นจริง ๆ ใจร้ายกับบัวบูชาหลายอย่าง มิหนำซ้ำยังใช้ถ้อยคำรุนแรงทำร้ายจิตใจเธอไปอย่างไม่น่าให้อภัย อีกทั้งเรื่องวันนั้นเจตนิพัทธ์ก็ได้ฟังจากทั้งแม่และลุงกรแล้วว่า พร้อมพงษ์เข้าไปในห้องของบัวบูชาเพื่อที่จะช่วยเปลี่ยนหลอดไฟให้ก็เท่านั้น ทั้งคู่ไม่ได้นัดกันไปทำเรื่องไม่ดีอย่างที่เขาคิด มีแค่เขาที่บ้าหึงหวงจนหน้ามืดตามัว และไม่เคยคิดจะเชื่อใจในตัวผู้หญิงที่หลับนอนด้วยกันแทบทุกคืนเป็นเขาเองที่ผิด เขาแค่คนเดียวสีหน้าที่ดูซึมลงไปและไม่เกรี้ยวกราดเหมือนเดิมของคนที่เป็นทั้งเพื่อนและเจ้านาย ทำเอาอารมณ์ของพร้อมพงษ์อ่อนลงไปด้วย อย่างน้อยเจตนิพั

บทที่ 17 อาการเหม็นผัว 1/2เจตนิพัทธ์รอฟังคำตอบจากเพื่อนสนิทอย่างตั้งใจ แม้ทางปลายสายจะมีเสียงดนตรีดังแทรกรบกวนจนแทบฟังไม่ออกก็ตาม"อยากรู้มากก็ไปถามแม่มึงสิ"คนฟังเกือบหลุดด่าเพื่อนตำรวจของตัวเองแล้ว ถ้าอีกฝ่ายไม่รีบพูดสวนขึ้นมาก่อน"อันนี้กูไม่ได้ด่านะ มึงอย่าเพิ่งด่ากูกลับ กูหมายถึงให้มึงลองไปถามแม่มึงดู ดูเหมือนคุณป้าจะรู้ว่าเมียมึงอยู่ที่ไหนกันแน่"ได้ยินแบบนั้นพ่อเลี้ยงเจตนิพัทธ์ก็กดวางสายแล้วลงมายังชั้นล่างของบ้าน สายตารีบสอดส่องมองหาผู้เป็นแม่ และก็เห็นว่าท่านกำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ที่ห้องนั่งเล่น"แม่!""ตกใจหมดเลย ลูกคนนี้จะให้แม่หัวใจวายตายให้ได้ใช่ไหม ทำไมต้องเสียงดังขนาดนั้น" คนเป็นแม่ถึงกับยกมือขึ้นมาตบอกตัวเองเพราะตกใจเสียงเรียกของลูกชาย"แม่เอาบัวไปซ่อนใช่ไหมครับ" เจตนิพัทธ์เริ่มเชื่อแบบนั้นแล้วจริง ๆ หากเป็นฝีมือแม่เขาก็คงไม่แปลกที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเข้าจะไม่ได้ข้อมูลเรื่องบัวบูชาเลย เพราะคนที่เขาติดต่อไปให้ช่วยตามหาล้วนรู้จักกับแม่ทั้งสิ้น"ถ้าจะมาคุยกันด้วยอารมณ์ร้อน ๆ แม่ไม่คุยนะ"คนเป็นลูกได้ยินแบบนั้นท่าทีไม่พอใจก็ดูอ่อนลงมาก เขาเดินไปนั่งยังโซฟาเดี่ยวซึ่งอยู่ไม่ไ

บทที่ 18 ขอโอกาส 1/3เจตนิพัทธ์อาบน้ำใหม่อีกรอบ หรือจะเรียกให้ถูกคงเป็นสามรอบมากกว่า รอบแรกเขาขัดตัวแล้วล้างออก จากนั้นก็ดมเช็กดูแม้จะหอมกลิ่นสบู่แล้วก็ตาม แต่ก็กลัวคนท้องจะยังเหม็นอีกจึงได้อาบซ้ำไปอีกสองรอบ อาบน้ำเสร็จจนคิดว่าตัวหอมก็รีบเดินออกมาตามหาคนที่เขาอยากพูดคุยด้วยมากที่สุดในตอนนี้ เมื่อเห็นว่าบัวบูชากำลังยืนดื่มนมอยู่ในห้องครัวก็รีบก้าวไปหา ทว่าดูเหมือนไอ้อาการแปลก ๆ ที่เรียกว่า 'เหม็นผัว' มันจะร้องเตือนคนท้องก่อนเจตนิพัทธ์จะได้เข้าใกล้เสียอีก ใบหน้าหวานจึงดูเหมือนพะอืดพะอมขึ้นมา ซึ่งอาการเหล่านั้นมันก็อยู่ในสายตาคู่คมตลอด เขาจึงต้องถอยออกมายืนในระยะที่ไม่ใกล้บัวบูชามากจนเกินไป"ยังเหม็นอยู่เหรอ""ก็ถ้าอยู่ห่าง ๆ ก็ไม่ได้กลิ่นแล้วค่ะ" "แต่ฉันอาบน้ำใหม่แล้วนะ""บัวไม่ทราบเหมือนกันค่ะว่าทำไมถึงยังเหม็นอยู่ แต่บัวไม่ได้แกล้งคุณนะคะ" คนท้องเริ่มมีสีหน้าคล้ายหงุดหงิดขึ้นมาดื้อ ๆ ทั้งที่เขายังไม่ได้พูดหรือกล่าวหาว่าเธอแกล้งเลยสักคำตอนนี้บัวบูชาเริ่มรู้สึกแล้วว่าการพูดคุยกับเจตนิพัทธ์ทำให้เธออารมณ์ไม่ดีอย่างบอกไม่ถูก อาการไม่ต่างจากที่ป้าชื่นว่าไว้เลย ยิ่งใกล้ยิ่งเหม็นและยิ่งอาร

บทที่ 18 ขอโอกาส 3/3"ไหนว่าให้โอกาสเรื่องลูกไง ในท้องก็ลูกพี่นะ พี่ก็อยากจะดูแลเหมือนกัน"บัวบูชาถอนหายใจออกมาอย่างยอมแพ้ สุดท้ายเธอก็ยอมใจอ่อนให้เขาตามเคย"งั้นก็แล้วแต่คุณเจตค่ะ เดี๋ยวบัวไปหาผ้าปูกับหมอนมาให้""ไม่เป็นไร ๆ" ร่างสูงโปร่งรีบมาขวางคนท้องไว้ เขาจะไปใช้งานคนท้องลงได้อย่างไรกัน "เดี๋ยวพี่ไปหาเอง แต่อย่าล็อกห้องนะ ถ้าเธอล็อกห้องคืนนี้พี่จะพังประตูเข้ามาจริง ๆ ด้วย""เอาแต่ใจที่สุด"เธอบ่นเขาอย่างไม่จริงจังนัก และมันก็เรียกเสียงหัวเราะของเจตนิพัทธ์ได้ ปกติเธอเคยบ่นเขาที่ไหนกัน พอได้มาฟังและเห็นกับตาก็เป็นภาพที่แปลกไม่น้อย แต่ก็นับว่าเป็นสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก"เพราะเป็นห่วงต่างหาก""อยากทำอะไรก็เชิญค่ะ บัวไม่สนใจคุณแล้ว บัวง่วง" คนท้องที่ตาแทบปิดพูดตัดบท ก่อนจะหมุนปลายเท้าไปทางเตียงนอน"โอเค ๆ ป่ะ ไปนอนกัน" คนฉวยโอกาสเก่งรีบเข้าไปประคองเอวของบัวบูชาและพาเดินกลับไปที่เตียง เมื่อเธอล้มตัวนอนก็ช่วยดึงผ้าห่มมาห่มให้ทว่าเขายังไม่ยอมออกไปหาผ้าและหมอนอย่างที่พูดไว้ก่อนหน้า ร่างสูงโปร่งนั่งลงข้าง ๆ เตียงคนท้อง คราแรกสายตาก็จ้องมองใบหน้าหวานอยู่อย่างนั้นจนบัวบูชาต้อ