All Chapters of คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ: Chapter 81 - Chapter 90

หวังกังหันหลังเตรียมจะเดินออกไป “เดี๋ยวก่อน!” กู้เป่ยเฉินตะโกนเรียกหวังกังไว้ หวังกังชะงักฝีเท้า กู้เป่ยเฉินหันไปมองฉือหว่านด้วยสายตาโกรธจัด ก่อนกล่าวตำหนิเธอเสียงดัง “ฉือหว่าน! เธอยังเป็นคนอยู่ไหม!? นี่คือพ่อบุญธรรมของเธอนะ แต่เธอกลับไม่ยอมรับเขา!” กลุ่มทายาทเศรษฐีที่ยืนอยู่ต่างพากันเห็นด้วยและมองฉือหว่านด้วยสายตาเหยียดหยาม “ฉือหว่าน เธอมีพื้นเพแย่ก็ว่าแย่แล้ว ไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นคนเห็นแก่ตัวขนาดนี้! เธอเป็นพวกดูถูกคนจน อยากเข้าหาแต่คนรวย!” “ประธานฮั่วไปแต่งงานกับเธอได้ยังไงกัน? เธอเป็นแค่จุดด่างพร้อยของเขาเท่านั้น!” เสียงตำหนิติเตียนดังระงมไปทั่ว ฉือหว่านกลายเป็นเป้าหมายของทุกคน ฉือเจียวที่ยืนอยู่ข้างกู้เป่ยเฉิน แอบยิ้มอย่างพอใจ ซูเสี่ยวฝูอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ฉือหว่านยกมือขึ้นรั้งเธอไว้ ขณะนั้นเอง หลี่หลันเดินเข้ามาข้างหน้า เธอมองฉือหว่านด้วยสีหน้าแสร้งทำเป็นห่วงใย “หวานหว่าน ที่จริงเรื่องนี้เธอผิดจริงๆ นะ หวังกังเป็นพ่อบุญธรรมของเธอ เธอควรจะพาเขากลับไปดูแลที่บ้าน” หลี่หลันและฉือเจียวมั่นใจว่าฉือหว่านจะไม่กล้าเปิดเผยความเลวร้ายของหวังกัง พวกเธอรู้ดี

แต่เขาจำได้ว่า ตอนที่ฉือเจียวเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ เธอหมายตากระเป๋าชาแนลรุ่นหนึ่ง เขาจึงให้ เลขาจ้าว ไปซื้อมา เลขาจ้าวนำกระเป๋านั้นไปส่งที่ซีย่วน และฉือหว่านเห็นเข้า ฉือหว่านมองกระเป๋าใบนั้นด้วยความตื่นเต้น ดวงตาเธอเป็นประกาย ก่อนจะหันมายิ้มให้เขา "กระเป๋าใบนี้สวยมากเลย" เธอดูเหมือนจะชอบมันมาก ฮั่วซือหานกล่าวเรียบๆ “เธอชอบกระเป๋าชาแนล” ลู่หนานเฉิงยกมุมปากขึ้น “ชอบกระเป๋าก็ง่ายเลย ขอบใจมาก” ขณะนั้นเอง กู้เป่ยเฉินเดินเข้ามา “พี่รอง พี่หนานเฉิง พวกพี่อยู่ที่นี่กันหมดเลย” ลู่หนานเฉิงมองไปทางกู้เป่ยเฉิน “เป่ยเฉิน นายไปเล่นที่บ้านตระกูลฉือไม่ใช่เหรอ?” “ใช่แล้ว! ฉันยังเจอฉือหว่านกับพ่อบุญธรรมของเธอด้วย พี่รอง พี่หนานเฉิง พวกพี่รู้ไหม ฉือหว่านถึงกับรังเกียจพ่อบุญธรรมของตัวเอง! เธอปฏิเสธที่จะยอมรับเขา!” กู้เป่ยเฉินเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่บ้านตระกูลฉือให้ฟังอย่างละเอียด “พี่หนานเฉิง พี่ยังจะชอบฉือหว่านอีกเหรอ หวังดีกับผู้หญิงแบบนั้นไปก็เสียเปล่า! ตอนนี้พี่คงได้เห็นธาตุแท้ของเธอแล้วใช่ไหม? เธอมันก็แค่ผู้หญิงหน้าเงิน รักแต่คนรวย ดูถูกคนจน!” ลู่หนานเฉิงขมวดคิ้วแน่น ก

"อย่าพูดมาก คืนนี้เอาห้าพันล้านมาให้ฉันด้วยตัวเอง ถ้าไม่งั้น พรุ่งนี้รูปของเธอจะถูกส่งไปทั่วทั้งไห่เฉิง คืนนี้ฉันจะรอ!" หวังกังวางสายไปทันที ฉือหว่านกำโทรศัพท์ไว้แน่น ขณะนั้นเอง เสียงของฮั่วซือหานดังขึ้นจากด้านหลัง "เธอคุยโทรศัพท์กับพ่อบุญธรรมของเธอเหรอ?" ฉือหว่านหันกลับมา ฮั่วซือหานกลับมาที่ห้องแล้ว สายตาของฮั่วซือหานมองไปที่กล่องในมือเธอ ร่างสูงสง่าของเขาทอดเงาทับเธอไว้ "คุณย่าบอกว่าพ่อบุญธรรมของเธอส่งรูปมาให้ รูปอะไร?" ฉือหว่านมองเขา เธอควรบอกเขาเรื่องพ่อบุญธรรมของเธอไหม? ถ้าเธอบอก เขาจะมีปฏิกิริยายังไง? ฉือหว่านเปิดปากพูด "รูปนี้คือ..." แต่ยังไม่ทันพูดจบ โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นสายจากลู่หนานเฉิง ฉือหว่านกดรับ ลู่หนานเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น "หวานหว่าน รีบออกมาเร็ว ผมมีของขวัญให้คุณ" ฉือหว่านขมวดคิ้ว "คุณชายลู่ ตอนนี้ฉันไม่สะดวก..." "หวานหว่าน ตอนนี้ผมอยู่หน้าคฤหาสน์ตระกูลฮั่ว ถ้าคุณไม่ออกมา ผมจะเข้าไปเอง" ฉือหว่านยอมจำนนทันที "คุณไม่ต้องเข้ามา ฉันจะออกไปเอง" ฮั่วซือหานมองเธอ "เป็นสายจากหนานเฉิงเหรอ?" ฉือหว่านพยักหน้า "ใช่ ฉ

ฮั่วซือหานไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น “ว่ามา” “สิบปีก่อน หวังกังถูกจำคุกในข้อหาล่วงละเมิดและทารุณกรรมเด็ก รวมถึงพยายามข่มขืน” ปลายปากกาที่อยู่ในมือหยุดชะงักลงบนเอกสารทันที ฮั่วซือหานเงยหน้าขึ้นอย่างตกตะลึง มองไปที่เลขาจ้าว “คนที่ถูกกระทำคนนั้นคือฉือหว่าน?” เลขาจ้าวพยักหน้า “ใช่ครับท่านประธาน พ่อบุญธรรมของคุณผู้หญิงเป็นทั้งโรคจิตและเศษสวะโดยแท้” เส้นกรามอันคมเข้มของฮั่วซือหานบีบรัดแน่นทันที แท้จริงแล้วเขาเคยสงสัยว่าฉือหว่านกับพ่อบุญธรรมของเธออาจมีเรื่องราวบางอย่างที่ปกปิดไว้ แต่เขาไม่คิดเลยว่าจะเป็นเรื่องที่โหดร้ายถึงเพียงนี้ ทันใดนั้น เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือดังขึ้น มีสายเข้า ฮั่วซือหานกดรับสาย และปลายสายเป็นเสียงร้อนรนของซูเสี่ยวฝู “ประธานฮั่ว แย่แล้ว! หวานหว่านเกิดเรื่องแล้ว!” ฮั่วซือหานกำโทรศัพท์แน่นขึ้น “ฉือหว่านเป็นอะไร?” “หวานหว่านถือเช็คไปที่ไนต์คลับเพื่อพบกับพ่อบุญธรรมสารเลวนั่น ฉันไม่วางใจเลยแอบตามไป แต่พอฉันเข้าไปข้างใน หวานหว่านก็หายไปแล้ว! เธอถูกพ่อบุญธรรมสารเลวนั่นพาตัวไป!” อะไรนะ? ฮั่วซือหานก้าวขายาวออกจากห้องทำงานทันที เขาผลักประตูห้องนอนอ

หวังกังออกแรงกระชาก “แควก!” เสียงเนื้อผ้าขาดดังขึ้น คอเสื้อของฉือหว่านถูกฉีกออกเผยให้เห็นผิวกายขาวเนียนส่วนใหญ่ที่ปรากฏต่ออากาศเย็น ฉือหว่านถูกดึงกลับไปสู่ความทรงจำเมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นก็อยู่ในถ้ำแบบนี้ เธอถูกหวังกังกดอยู่ใต้ร่าง กลิ่นสกปรกจากตัวเขาอบอวลมา ความสิ้นหวังและความหวาดกลัวซัดเข้ามาราวกับคลื่นลูกใหญ่ เธอรู้สึกเหมือนกำลังจะตาย เด็กหญิงฉือหว่านในวันนั้นกำลังจะตายจริงๆ เธอคิดถึงพี่ชายของเธอ ทำไมพี่ชายถึงไม่มาช่วยเธอ? ร่างของเธอหนักอึ้งขึ้น หวังกังทาบทับลงมาแล้ว เธอหลับตาลง และพบว่าหลายปีผ่านไป เมื่อเธอต้องเผชิญชะตากรรมแบบเดิม เธอกลับคิดถึง ฮั่วซือหาน เธอเติบโตขึ้นแล้ว… แต่ก็เหมือนจะไม่โตเลย เธอยังคงหวังว่าฮั่วซือหานจะมาช่วยเธอ แต่เธอก็รู้ดี… เขาจะไม่มีวันมา ฉือหว่านเอื้อมมือไปที่เอวของตัวเอง… แต่ในวินาทีถัดมา มีเท้าข้างหนึ่งถีบกระแทกเข้าใส่! แรงกดทับบนร่างของเธอหายไปทันที หวังกังที่ยังอยู่บนตัวเธอเมื่อครู่ ถูกเตะจนกระเด็นไป "โครม!" เสียงกระแทกหนักดังลั่น หวังกังลอยไปชนเข้ากับผนังถ้ำเต็มแรง ก่อนจะกระอักเลือดออกมา ฉือหว่านชะงัก ดวงตาเบิกกว้าง เธอเงย