บทที่ 90

หวังกังออกแรงกระชาก “แควก!” เสียงเนื้อผ้าขาดดังขึ้น คอเสื้อของฉือหว่านถูกฉีกออกเผยให้เห็นผิวกายขาวเนียนส่วนใหญ่ที่ปรากฏต่ออากาศเย็น

ฉือหว่านถูกดึงกลับไปสู่ความทรงจำเมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นก็อยู่ในถ้ำแบบนี้ เธอถูกหวังกังกดอยู่ใต้ร่าง กลิ่นสกปรกจากตัวเขาอบอวลมา ความสิ้นหวังและความหวาดกลัวซัดเข้ามาราวกับคลื่นลูกใหญ่ เธอรู้สึกเหมือนกำลังจะตาย

เด็กหญิงฉือหว่านในวันนั้นกำลังจะตายจริงๆ

เธอคิดถึงพี่ชายของเธอ ทำไมพี่ชายถึงไม่มาช่วยเธอ?

ร่างของเธอหนักอึ้งขึ้น หวังกังทาบทับลงมาแล้ว เธอหลับตาลง และพบว่าหลายปีผ่านไป เมื่อเธอต้องเผชิญชะตากรรมแบบเดิม เธอกลับคิดถึง ฮั่วซือหาน

เธอเติบโตขึ้นแล้ว… แต่ก็เหมือนจะไม่โตเลย เธอยังคงหวังว่าฮั่วซือหานจะมาช่วยเธอ

แต่เธอก็รู้ดี… เขาจะไม่มีวันมา

ฉือหว่านเอื้อมมือไปที่เอวของตัวเอง…

แต่ในวินาทีถัดมา มีเท้าข้างหนึ่งถีบกระแทกเข้าใส่! แรงกดทับบนร่างของเธอหายไปทันที หวังกังที่ยังอยู่บนตัวเธอเมื่อครู่ ถูกเตะจนกระเด็นไป

"โครม!" เสียงกระแทกหนักดังลั่น หวังกังลอยไปชนเข้ากับผนังถ้ำเต็มแรง ก่อนจะกระอักเลือดออกมา

ฉือหว่านชะงัก ดวงตาเบิกกว้าง เธอเงย