All Chapters of ภรรยาตรอมใจ: Chapter 31 - Chapter 40

“ถ้างั้นเธอก็ทำให้ฉันพอใจสิมัท รับรองได้ว่าฉันจะไม่ทำอะไรแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนอีกเลย” ไม่รู้ว่าเผลอไปจ้องตาเขาเอาตั้งแต่เมื่อไร รู้เพียงแต่ว่าในสายตาคู่สวยดุดันนั้นเต็มไปด้วยความต้องการอันร้อนแรงที่ทำให้เธอไม่กล้าแม้แต่จะขัดขืนหรือดิ้นรนให้หลุดพ้น นั่นเลยทำให้คนที่เฝ้ารอจังหวะนี้อยู่นานแล้วยิ้มหวานก่อนจะอุ้มร่างบอบบางของภรรยาสาวเข้าไปยังตัวบ้าน และตรงดิ่งขึ้นไปที่ชั้นสองมุ่งหน้าสู่ห้องนอนกว้างอย่างรวดเร็วกว่าความพอใจของกวินภพจะหมดลง มัทนาก็แทบจะฝังร่างตัวเองอยู่บนเตียงโดยมีมือหนาของคนที่เริ่มต้นรังแกเธอตั้งแต่ประตูหน้าห้องนอนจนกระทั่งถึงเตียงหนาโอบรอบเอวเอาไว้อย่างแน่นหนาเสียงที่เขาคำรามบอกกันยามเมื่อร่างกายของทั้งสองสอดประสานร่วมเป็นหนึ่งนั้นยังคงดังอยู่ในหูไม่ยอมจางหายไปง่าย ๆ ทั้ง ๆ ที่พายุรักอันเร่าร้อนผ่านพ้นไปนานหลายชั่วโมงแล้วแท้ ๆ “อื้ม...เมียใครทำไมสวยจัง ทั้งสวยทั้งหวาน อื้ม...ขยับแบบนั้นแหละคนดี” ใบหน้าอ่อนหวานเห่อร้อนขึ้นอีกรอบยามคิดไปถึงบทเรียนราคาแพงที่ต้องจ่ายด้วยร่างกายที่กวินภพเพิ่งจะสอนให้เธอได้ลองทำ ซึ่งบทเรียนในครั้งแรกนี้ก็ทำเอาชายหนุ่มเอ่ยปากชม

ตลอดทั้งวันมัทนาไม่มีสมาธิในการทำงานเท่าไรเนื่องจากพ่อสามีจอมเอาแต่ใจของเธอที่โทร.มาเช็กอยู่ทุก ๆ สิบนาทีว่าหญิงสาวยังคงนั่งทำงานอยู่ในห้องทำงานของตัวเองดีหรือเปล่า ก่อนที่เจ้าตัวจะพาตัวเองมาปรากฏตัวลงตรงหน้า เมื่อถึงเวลาพักเที่ยงตามที่เขาได้บอกกันเอาไว้“หิวข้าวหรือยัง” คนที่ปรากฏตัวตรงเวลาถามขึ้นก่อนจะสาวเท้าเดินเข้ามาหาพร้อมรอยยิ้มสดใส ที่ไม่รู้ว่าทำไมหมู่นี้เขาถึงได้มอบมันให้เธอแทบจะทุกครั้งที่เจอหน้ากัน“นิดหน่อยค่ะ แล้วคุณวินล่ะคะ”“หิว แต่หิวอย่างอื่นมากกว่าข้าวนิดหน่อย” สายตาที่ส่องประกายถึงบางสิ่งที่เขาว่า ทำให้มัทนาไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากถามว่าสิ่งนั้นที่ว่าคืออะไร จำต้องหลบสายตาเจ้าเล่ห์ก่อนจะยืนขึ้น และเดินนำกวินภพออกมาจากห้องทำงานโดยไม่พูดอะไร“เอ่อ…อุษากำลังจะเข้าไปบอกคุณมัทอยู่พอดีเลยค่ะว่า...” เลขาฯ สาวที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องเอ่ยขึ้นเบา ๆ ก่อนจะปรายตามองไปด้านหลังของตัวเองเพื่อให้เจ้านายเห็นสิ่งที่อยากจะพูดต่อประโยคด้วยตัวเอง“คะ...คุณกล้อง” มัทนาเอ่ยชื่อของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ไม่ไกลเสียงสั่น ก่อนที่เธอจะรับรู้ได้ถึงแรงบีบเคล้นจากฝ่ามืออุ่น ๆ ของกวินภพที่บีบม

“ผมหมายถึงผมกับมัทเราสองคนคุยกันเสร็จแล้วครับ ไม่มีอะไรหรอก หันกลับมากันเถอะ” ครั้งนี้ไม่พูดเปล่า แต่เขากลับผละตัวออกห่าง และไม่ลืมที่จะรั้งคนที่เอาแต่นอนนิ่งจ้องหน้ากันอย่างคาดโทษให้ลุกขึ้นมานั่งข้างกันด้วยอีกคน “คุณผู้หญิงให้ป้ามาดูค่ะว่าคุณวินเป็นยังไงบ้าง ตายแล้ว! ทำไมหน้าช้ำเยอะถึงขนาดนั้นล่ะคะ ไปทำอะไรมากันคะเนี่ย” หญิงชราอดไม่ได้ที่ต้องร้องถาม เมื่อเริ่มสังเกตเห็นรอยบอบช้ำบนใบหน้าของคุณชาย ที่ตนเลี้ยงดูฟูมฟักมาตั้งแต่อ้อนแต่ออกเข้า “ไม่มีอะไรหรอกครับป้า แล้วนั่นถืออะไรมาด้วยครับนั่น” “นี่เหรอคะ พอดีวันนี้ป้ากับคุณผู้หญิงทำบัวลอยไข่หวานของโปรดของคุณวินค่ะ คุณผู้หญิงเลยให้ป้าแวะมาดู เพราะเห็นพวกสาวใช้มันพูดกันว่าคุณวินได้แผลกลับมาบ้าน คุณผู้หญิงเป็นห่วงเลยให้ป้าแวะมาดูค่ะ ป้าเลยถือวิสาสะให้เด็กเอาบัวลอยไข่หวานที่คุณวินชอบทานมาให้ด้วยเลย” กวินภพยิ้มรับความห่วงใย ก่อนจะสั่งให้สาวใช้ นำขนมหวานของโปรดของตัวเองไปไว้ในครัว “ฝากป้าบอกคุณแม่ให้ผมด้วยนะครับว่าไม่ต้องเป็นห่วง เพราะว่าผมมีพยาบาลส่วนตัวอย่างมัทดูแลอยู่แล้ว อี

ประมุขของบ้านหันกลับมาเอ่ยถามพ่อลูกชายตัวดีที่เอาแต่นั่งเงียบอ่านหนังสือไม่ยอมพูดยอมจาทันทีที่สังเกตเห็นว่ากล้องภพในตอนนี้เหมือนกำลังตั้งท่าจะออกไปไหนสักแห่ง เลยพลอยทำให้คนที่ถูกเรียกเงยหน้าขึ้น ก่อนจะจัดการพับหนังสือพิมพ์ในมือเข้าที่พร้อมเอ่ยตอบ “ผมจะเข้าบริษัทฯ ครับ ไม่ต้องตักส่วนของผมนะครับป้าสมร ผมกินไม่ลง ขอตัวก่อนนะครับพ่อ” กล้องภพตอบรวดเดียวก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกมาทันทีที่พูดจบ ท่าทีเย็นชาและคำพูดร้ายกาจของเขาที่ทิ้งเอาไว้ให้กันทำให้รุจิราแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ เมื่อคิดขึ้นมาได้ว่าเขาคงโกรธเธอมากถึงขนาดไม่อยากจะอยู่ร่วมทานข้าวเช้าด้วยกัน “อย่าไปสนใจไอ้กล้องมันเลยนะหนูรุ้ง มาเถอะ ทานข้าวกับลุงก็ได้ แล้วนี่คืนนี้ใช่ไหมวันเกิดเพื่อนที่หนูบอกลุงเมื่อวันก่อน” “ค่ะคุณลุง รุ้งจะรีบไปรีบกลับคุณลุงไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ” “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวลุงสั่งให้เจ้ากล้องไปเป็นเพื่อนหนูดีกว่า” “อย่าเลยค่ะคุณลุง คุณกล้องกว่าจะกลับมาจากที่ทำงานเขาก็คงเหนื่อยมากแล้ว รุ้งว่าเราปล่อยให้เขาพักผ่อนดีกว่านะคะ รุ้งไปคนเดียวได้จริง ๆ ค่ะ” เมื่

รุจิราเป็นคนแรกที่ตื่นขึ้นมาพร้อม ๆ กับความบอบช้ำจากร่างกายที่ถูกกระทำอย่างรุนแรงป่าเถื่อนมาตลอดทั้งคืน หญิงสาวนอนหันหลังสะอื้นไห้จนตัวโยน โดยมีคนใจร้ายที่แทบจะสะดุ้งตื่นตามทันทีที่เธอเริ่มขยับกายถอยห่างออกจากอ้อมกอดของเขา ที่ตอนนี้มันไม่ให้ความรู้สึกอบอุ่นหัวใจอีกต่อไป “หนูรุ้ง” น้ำเสียงอ่อนโยนที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนดังขึ้นพร้อม ๆ กับอ้อมแขนที่วาดมากอดกระชับกันเอาไว้เบา ๆ จากทางด้านหลัง แต่แค่เพียงสัมผัสนั้นก็ทำให้หญิงสาวแทบจะออกแรงดิ้นรนขัดขืนขึ้นมาแทบจะทันที “ปล่อยฉัน อย่ามาถูกตัวฉัน ฉันเกลียดคุณ ปล่อย!” “ไม่ปล่อย! แล้วอย่ามาเที่ยวพูดว่าเกลียดผัวให้ได้ยินอีก ห้ามเกลียดผัวรู้ไหม” กล้องภพตวาดลั่นพร้อมทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับเสียงโวยวายของคนในอ้อมแขนด้วยการกอดรัดร่างของเธอแน่นยิ่งขึ้นเข้าไปอีก ให้มันรู้กันไปเลยว่าแรงเท่าลูกแมวอย่างเธอจะมาสู้อะไรกับเขาได้ “ฉันจะพูด! คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาออกคำสั่งกับฉัน ฉันจะไปจากที่นี่จะบอกให้คุณพ่อยกเลิกงานหมั้นที่กำลังจะเกิดขึ้นนี้ด้วย!” “ไม่ได้! พี่ไม่ยอมให้หนูรุ้งไปไหนทั้งนั้น งานหมั้นจะยังคงมี