All Chapters of ภรรยาตรอมใจ: Chapter 21 - Chapter 30

“ตายจริง! ฉันต้องขอโทษด้วยค่ะ คุณ...คุณกล้องภพ!” หญิงสาวก้มหน้าขอโทษอีกฝ่ายก่อนจะเงยหน้าขึ้น และตกใจสุดขีดเมื่อพบกับใครบางคนที่ไม่คิดว่าจะได้เจอกันที่นี่ในวันนี้ “คุณมัท! โลกกลมจริง ๆ เลยนะครับเนี่ย คุณมัทเองก็มาทานข้าวกลางวันที่ร้านนี้เหมือนกันเหรอครับ” กล้องภพถามขึ้นอย่างสุขล้น ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะบังเอิญมาพบกับหญิงสาวที่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ไม่สามารถลบใบหน้าอ่อนหวานของเธอออกไปจากใจได้เลยสักนาทีเข้า ชายหนุ่มส่งยิ้มหวานละมุนไปให้ก่อนจะมองสำรวจอีกฝ่ายด้วยความพึงพอใจอย่างไม่คิดปกปิด สายตาของเขาทำให้มัทนาเริ่มรู้สึกประหม่า เธอจึงเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบด้วยตัวเองอีกครั้งหนึ่ง “ใช่ค่ะ พอดีว่ามัทออกมาทานข้าวกลางวันกับคุณวินค่ะ มัทต้องขอโทษจริง ๆ นะคะที่มัทเดินไม่ระวัง คุณกล้องภพไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหนใช่ไหมคะ” หญิงสาวถามพร้อมทั้งจ้องมองอีกฝ่ายขึ้นลงเพื่อดูให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหน “ไม่หรอกครับ ตัวคุณมัทเล็กแค่นิดเดียวเอง อีกอย่างเรียกผมว่ากล้องเฉย ๆ ก็ได้นะครับ” “ก็ได้ค่ะคุณกล้อง ถ้ายังไงมัทขอตัวก่อนนะคะ” ว่าพร้อมทั้งหมุนตัวจะเ

เช้าวันใหม่เป็นเช้าที่ไม่สดใสเอาเสียเลยสำหรับมัทนา ที่ต้องตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองกำลังหลับอยู่ในอ้อมกอดของคนใจร้ายที่ปล่อยให้เธอนั่งรอมาทั้งคืนเธอจำได้ลาง ๆ ว่านั่งรอการกลับมาของเขาอยู่ที่โซฟาชั้นล่าง แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมตื่นขึ้นมาอีกครั้งเธอถึงได้มานอนอยู่บนเตียงในอ้อมกอดของเขาไปซะได้ในตอนนี้ แถมยังอยู่ในห้องนอนส่วนตัวของเขาด้วยอีก และคำตอบก็คงจะมีแค่อย่างเดียวเท่านั้น แต่นั่นมันกลับไม่ได้ช่วยทำให้ความรู้สึกผิดหวังเสียใจที่เขาโกหกกันเมื่อวานลดน้อยถดถอยลงไปได้เลยแม้แต่นิดเดียว “ลืมเอาปากมาด้วยรึไง!” คำประชดประชันของคนที่กำลังทำหน้าที่ขับรถอยู่ข้าง ๆ ทำให้หญิงสาวฟื้นสติก่อนจะรีบหันขวับไปมองเขาแทบจะทันที “เปล่าค่ะ” หญิงสาวตอบกลับไปเพียงสั้น ๆ พยายามทำตัวให้ปกติมากที่สุดเท่าที่จะพอทำได้ แต่นั่นมันก็ยากเย็นเหลือเกินในตอนนี้ ตอนที่มีสายตาดุ ๆ ของคนเจ้าอารมณ์จ้องมองมาไม่ยอมละห่างไปไหน “แล้วจะเงียบไปถึงเมื่อไร ไม่อยากรู้เหรอว่าเมื่อคืนหลังจากที่คุยงานกับลูกค้าแล้วฉันไปที่ไหนต่อ แล้วไปกับใคร” เขาถามทั้ง ๆ ที่น่าจะรู้แก่ใจตัวเองว่าเมื่อวานเขาไปไหนและไปกับใค

“คะ...คุณแม่ว่าอะไรนะคะ ฮันนีมูนเหรอคะ” มัทนาย้อนถามขึ้นด้วยท่าทีตกใจ เพราะทันทีที่เธอกับกวินภพกลับมาจากที่ทำงานทั้งคู่ก็ถูกคุณหญิงลัดดาวัลย์เรียกให้ไปพบทันทีพร้อมกับเอ่ยทวงถามถึงเรื่องที่ทั้งคู่ยังไม่มีโอกาสได้ทำหรือแม้แต่พูดถึงหลังจากที่ตัดสินใจแต่งงานกันมาแล้ว คำตอบนั้นทำเอาทั้งสองต่างตกอยู่ในภวังค์ความคิดไปนาน จนกระทั่งคนกลางที่นั่งยิ้มอยู่เอ่ยตอบขึ้นมาอีกหน “ใช่จ้ะ นี่เราสองคนก็แต่งงานกันมาได้สักพักแล้วนะ แม่ว่าควรจะพากันไปฮันนีมูนได้แล้ว ส่วนเรื่องงานไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวแม่จะส่งคนไปดูแลให้ระหว่างที่เราสองคนไม่อยู่” คุณหญิงลัดดาวัลย์ว่าพร้อมทั้งส่งยิ้มละมุนที่แอบแฝงความหมายหนึ่งซ่อนเอาไว้ในนั้นไปให้ลูกชายเมื่อกล่าวจบ “แต่มัทว่า...” “ก็ดีเหมือนกันนะครับคุณแม่ ผมเองก็อยากจะไปพักสมองอยู่พอดี” กวินภพเป็นคนที่เอ่ยขัดขึ้นมาก่อนที่มัทนาจะได้ทันพูดอะไรออกมา เขารู้ดีว่าเธอกำลังจะพูดอะไร และเรื่องอะไรที่เขาจะยอมให้เธอได้ตามที่ใจหวัง ในเมื่อทุก ๆ อย่างการตัดสินใจของเขาก็ต้องถือว่าเด็ดขาดกว่าเธออยู่วันยังค่ำอยู่ดี “ถ้าอย่างนั้นไปภูเก็ตกันดีไ

ตลอดการเดินทางกลับภายในรถนั้นเต็มไปด้วยความเงียบงันที่น่าอึดอัด ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลยจนกระทั่งมัทนาเป็นคนแรกที่เริ่มขยับตัวขึ้นก่อนจะยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมากระชับเสื้อคลุมของคนข้างกายเข้าหาตัวเพื่อคลายความหนาวที่เริ่มจะมาเยือนร่างกาย “หนาวเหรอ” เสียงอ่อนโยนที่ดังถามขึ้นทำให้เธอต้องเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของคำพูดนั้นอย่างไม่เชื่อหู เพราะนอกจากเขาจะถามแล้วยังเอื้อมมือไปลดแอร์ลงให้ตามลำดับราวกับจะเป็นห่วงกันไม่มีผิด “ขอบคุณค่ะ” “ง่วงก็นอนไปก่อนเลย เดี๋ยวถึงฉันปลุกเอง” มัทนาพยักหน้ารับช้า ๆ แต่ก็ยังไม่ยอมหลับไปง่าย ๆ เพราะอยากนั่งเป็นเพื่อนเขาไปจนถึงบ้านพักมากกว่า หญิงสาวใช้เวลาที่เหลือในรถที่เงียบงันจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่เธอหลงรักมาช้านานอย่างไม่คิดปกปิด มันจะดีสักแค่ไหนกันนะถ้าหากว่าเขารักเธอบ้างแต่สิ่งที่คาดหวังอยู่นั้นมันคงไม่ได้ต่างอะไรกับการละเมอเพ้อฝันที่ในโลกของความจริงนั้นคงไม่มีวันเกิดขึ้น กวินภพที่นอกจากจะไม่มีวันมารักผู้หญิงอย่างเธอแล้วนั้นเขายังเกลียดเธอมาก มากเสียจนเธอไม่รู้ว่าต้องทำยังไงความเกลียดที่อยู่ในใจของเขามันจะหมดไปเสียที“มองหน้าค

ชายหนุ่มประกาศก้องถึงความเป็นเจ้าของเรือนร่างตรงหน้า ก่อนจะแนบชิดกายเข้าหาอย่างแรงอีกครั้งพร้อมกับสายธารที่ไหลเข้าสู่ร่างบอบบางอย่างไม่คิดที่จะป้องกันเหมือนอย่างที่แล้ว ๆ มา มัทนาหลับไปในทันทีที่บทรักอันร้อนแรงสิ้นสุดลง ต่างจากกวินภพที่ยังคงมีความต้องการหลงเหลืออยู่อีกมาก แต่เขาจำต้องหยุดทุกอย่างเอาไว้เพราะไม่อยากทำให้ครั้งแรกของมัทนากลายเป็นฝันร้ายที่ทำให้เธอต้องหวาดกลัว ชายหนุ่มรั้งคนที่หลับสนิทคาอกเข้าหาตัวเบา ๆ จูบซับน้ำตาให้อย่างอ่อนโยนก่อนจะหลับตาและผล็อยหลับตามคนตัวเล็กไปอย่างเหนื่อยอ่อน มัทนาขยับตัวต้อนรับอรุณของเช้าวันใหม่อย่างเชื่องช้า สิ่งแรกที่พบคือความปวดเมื่อยขบไปทั่วทั้งร่างกาย ยิ่งโดยเฉพาะส่วนที่ลึกที่สุดแล้วนั้นเธอแทบจะส่งเสียงร้องไห้ขึ้นมาทันทีที่ขยับ หญิงสาวจึงเปลี่ยนมาเป็นนอนนิ่ง ๆ จ้องมองใบหน้าคมคายของคนที่เป็นต้นเหตุทำให้เธอต้องตื่นมาพบเจอกับความปวดร้าวไปทั่วร่างแทน กวินภพยังคงหลับสนิท ซึ่งเธอเองก็อ่อนเพลียไม่ต่างกัน เพราะเมื่อคืนกว่าเขาจะยอมปล่อยก็เกือบเช้า ไม่รู้ว่าไปเอาเรี่ยวแรงมาจากที่ไหนนัก ถึงได้รักกับเธอยาวนานถึงขนาดนั้น