All Chapters of ภรรยาตรอมใจ: Chapter 11 - Chapter 20

กวินภพขับรถพาภรรยาป้ายแดงกลับมาส่งที่บ้านมลทนาพรในช่วงสายของวันก่อนที่เขาจะขับออกไปอีกครั้ง ทิ้งให้มัทนาต้องทำหน้าที่ขนข้าวของเพื่อย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านอีกหลังที่อยู่อีกฟากของบ้านใหญ่ตามคำสั่งในพินัยกรรมตามลำพังแต่ถึงกระนั้นก็ยังดีที่คุณหญิงลัดดาวัลย์มาเห็นเข้าซะก่อน จึงได้เรียกเอาสาวใช้และคนขับรถส่วนตัวให้มาช่วยหญิงสาวขนของด้วยอีกหลายคน “ให้ตายสิตาวิน แล้วนี่พี่เขาได้บอกหรือเปล่ามัทว่าออกไปไหน ไปกับใคร แล้วจะกลับมากี่โมง” เสียงแข็ง ๆ ที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจหน่อย ๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้มัทนาต้องหยุดมือจากการจัดเก็บข้าวของพร้อมกับหันไปมองแม่สามีที่เพิ่งจะเดินตามเข้ามาสมทบกับเธออีกคน “ไม่ได้บอกค่ะคุณหญิง เอ่อ…คุณแม่” หญิงสาวตอบไปตามความจริง และมันก็เป็นแบบนั้นมาแต่ไหนแต่ไรแล้วที่กวินภพมักจะไม่ชอบให้ใครเข้าไปยุ่งวุ่นวายเรื่องของเขา “ปล่อยไปแบบนั้นไม่ได้นะมัท เราเป็นภรรยา ทีหลังต้องรู้จักถามสามีด้วยว่าเขาจะออกไปไหนหรือไปกับใคร เข้าใจไหมลูก” มัทนารับคำด้วยรอยยิ้ม ในความเป็นจริงนั้นเธอคงไม่มีสิทธิ์ทำหน้าที่ภรรยาได้ทุกเรื่อง และแน่นอนว่าหญิงสาวคงไม่มีวั

เขาขบเม้มเรียวปากสวยอย่างมันเขี้ยวในความหอมหวานของมันก่อนจะเอื้อมมือไปประคองใบหน้าของคนตัวเล็กเอาไว้ด้วยมือแกร่ง ฝืนบังคับให้เธอรับจูบที่แสนยาวนานของตัวเองจวบจนกระทั่งหญิงสาวเริ่มที่จะขาดอากาศหายใจระดมทุบไหล่ของเขาหลายครั้งนั่นเองคนเอาแต่ใจตัวเองถึงได้ยอมถอนริมฝีปากออกไปอย่างอ้อยอิ่ง ราวกับสิ่งที่กำลังทำอยู่ขัดกับความต้องการภายในใจของเขาก็ไม่ผิด มัทนานั่งหอบหายใจอยู่นานโดยมีร่างสูงใหญ่ของกวินภพนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ข้าง ๆ ไม่ยอมไปไหน ครั้นเมื่อเริ่มตั้งสติได้หญิงสาวจึงรวบรวมความกล้าผลักอกคนขี้แกล้งให้ล้มลงก่อนจะเป็นฝ่ายลุกขึ้นและวิ่งหนีออกมาเสียเอง หญิงสาวยกมือขึ้นกุมอกของตัวเองที่จนป่านนี้มันก็ยังคงเต้นเร็วแรงไม่หาย เธอไม่รู้ว่าจะกลับไปสู้กับคนใจร้ายที่เอาแต่คอยหาเรื่องแกล้งกันอยู่เรื่อยอย่างไร จึงพาตัวเองหนีหายเข้าไปในครัว “มีอะไรให้มัทช่วยหรือเปล่าคะป้าแจ่ม” หญิงสาวเอ่ยทักทายหญิงชราที่นับถือและรักมากกว่าใคร ๆ เมื่อพบหน้า แต่สิ่งที่ได้กลับมานั้นกลับกลายเป็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของบรรดาสาวใช้รอบข้างแทน “ไม่มีหรอก แล้วนี่มาทำอะไรในนี้ เอ็งน่ะไม่ใช่สาว

หลังจากพากันไปรับประทานอาหารเย็นที่เรือนใหญ่กวินภพและมัทนาก็พากันกลับมาที่บ้านหลังเล็กของตัวเองพร้อมกันอีกครั้ง ก่อนต่างฝ่ายจะแยกย้ายกันเข้าไปยังห้องนอนของตัวเองที่อยู่ติดกันแค่ไม่กี่ก้าวมัทนาไม่รีรอที่จะรีบอาบน้ำและเตรียมเข้านอนเหมือนอย่างทุกวัน ติดแค่ว่ายังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ล้มตัวลงบนเตียงเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นขัดจังหวะเข้าซะก่อน หญิงสาวรู้ได้ในทันทีเลยว่าใครเป็นเจ้าของฝ่ามือหนัก ๆ ที่กำลังทุบประตูห้องนอนของตัวเองราวกับพร้อมจะพังมันเข้ามาได้ทุกเมื่อ ครั้นพอแกล้งจะเงียบเสียงทำเป็นเข้านอนไปแล้วเสียงเข้ม ๆ จากคนด้านนอกกลับดังขึ้นเข้าซะก่อนราวกับตาเห็น “ฉันรู้ว่าเธอยังไม่หลับ เปิดประตูเดี๋ยวนี้มัทนา” คนอะไรรู้ดีไปเสียหมด หญิงสาวต่อว่าพร้อมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่หลังจากทำใจอยู่ครู่จึงยอมเดินไปเปิดประตูห้อง “คุณวินมีอะไรกับมัทหรือเปล่าคะ” หญิงสาวตัดสินใจเป็นฝ่ายเอ่ยถามหลังจากต่างฝ่ายต่างยืนนิ่งอยู่กับที่ไปนาน เพราะถ้ารอให้เขาพูด เห็นทีว่าเธอคงจะต้องยืนรอต่อไปทั้งคืนไม่ผิดแน่ “ไฟที่ห้องฉันเสีย” เสียงเข้มตอบกลับมาโดยที่เจ้าของคำพูด

“ผมรู้สึกพอใจกับแผนงานของคุณมากครับคุณวิน มันยอดเยี่ยมและไร้ที่ติมาก”ชายหนุ่มเอ่ยชมคนตรงหน้า ที่ดูจากสายตาแล้วไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาจะมีความสามารถในหลาย ๆ ด้านพอ ๆ กับผู้เป็นปู่จนทุก ๆ คนในห้องประชุมต่างก็อดไม่ได้ที่ต้องเอ่ยปากชมอย่างไม่ขาดสาย “ผมดีใจที่คุณชอบครับ” “ถ้ายังไงวันนี้ผมคงต้องขอตัวกลับก่อน หวังว่าเราคงมีโอกาสได้เจอกันบ่อย ๆ นะครับคุณมัท ผมอยากฟังความเห็นของคุณเรื่องกลิ่นน้ำหอมแบรนด์ใหม่ที่คุณเสนอมาในที่ประชุม ผมเห็นด้วยและคิดว่ามันเข้าท่ามาก ขอตัวก่อนนะครับ”มัทนาไม่ได้ตอบกลับอะไรออกไป เพราะรู้สึกได้ถึงรังสีอันน่ากลัวที่กำลังแผ่ซ่านอยู่ข้าง ๆ ตัวได้ดีก่อนใคร หญิงสาวทำได้เพียงยิ้มส่งจนกระทั่งกล้องภพเดินหายไปไกลลับสายตาเท่านั้น “จะมองตามมันอีกนานไหม!” เสียงเข้มจากคนข้างกายตวาดขึ้นจนหญิงสาวสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเข้า “ถ้าไม่มีอะไรแล้วมัทขอตัวก่อนนะคะ” เธอไม่เพียงแต่ไม่ตอบคำถามกันเท่านั้น แต่กลับทำท่าจะเดินหนีกันไปเสียเฉย ๆ เมื่อพูดจบ และคงจะทำเช่นนั้นไปแล้วหากต้นแขนไม่ถูกกระชากจากด้านหลังเข้าซะก่อน “เรามีเรื่องต้องคุยกั

อีกด้านหนึ่ง “นี่มันเลยเวลาเลิกงานมาตั้งนานแล้วนะ ทำไมป่านนี้แล้วสองคนนั่นยังไม่พากันกลับมาอีก เราลองโทร.ไปถามกันดีไหมนวลแจ่ม” ประมุขหนึ่งเดียวภายในบ้านมลทนาพรแทบจะนั่งไม่ติดเมื่อถึงเวลาเลิกงานแล้วยังไม่พบตัวคนสองคนที่น่าจะพากันกลับมาบ้านได้แล้วในตอนนี้ ที่นางกำลังห่วงสุดเห็นทีจะหนีไม่พ้นมัทนา ที่ไม่รู้ว่าตอนนี้เวลานี้ถูกลูกชายตัวดีลากพาไปกลั่นแกล้งที่ไหนอีกหรือเปล่า “ป้าว่าอย่าเพิ่งเลยดีกว่าค่ะคุณผู้หญิง ไม่แน่นะคะว่าบางทีคุณวินอาจจะพามัทนาแวะทานข้าวนอกบ้านก็ได้ค่ะ” แม่บ้านวัยชราเสนอความเห็น แม้ภายในใจจะเป็นห่วงมัทนาและเจ้านายหนุ่มไม่ต่างกัน แต่ก็ไม่อยากจะเข้าไปก้าวก่ายชีวิตคู่ของทั้งสองคนนั้นมากจนเกินไป “ถ้าเป็นแบบที่ป้าว่าก็ดีน่ะสิ แต่ฉันกลัวว่าตาวินจะสร้างเรื่องให้ยัยมัทเสียมากกว่า ขานั้นเป็นคนอ่อนต่อโลกแค่ไหนป้าก็รู้ ฉันล่ะไม่ไว้ใจตาวินเลย” คุณหญิงลัดดาวัลย์พูดพร้อมถอนหายใจออกมาเบา ๆ ไม่นานก็ยิ้มได้เมื่อเห็นดวงไฟจากรถคันหรูของพ่อลูกชายตัวดีที่กำลังขับเข้ามาด้านในตัวบ้าน “นี่แม่เกือบ ๆ จะให้ลุงมั่นเอารถออกไปตามหาอยู่แล้ว ตายแล้ว! นั่