All Chapters of หวงรักจอมบัญชา: Chapter 1 - Chapter 10

เกิดกลายเป็นความอึดอัดขึ้นทันทีที่ภาพของใครบางคนปรากฏตัวขึ้นที่โต๊ะอาหารในช่วงสายของวัน ทั้งๆ ที่ความจริงแล้ว สถานที่ที่เขาควรอยู่ในตอนนี้นั้น คือโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งสถานที่ที่ใครบางคนเพิ่งจะให้กำเนิดทายาทของตระกูล ‘สิรินมันตรา’ ตระกูลเก่าแก่ที่ทำธุรกิจโรงแรมห้าดาวหลายแห่งทั่วประเทศ และนั่นยังไม่รวมไปถึงอสังหาริมทรัพย์อีกมากมายที่ตระกูลครอบครองเป็นเจ้าของอยู่ ทว่าข่าวการให้กำเนิดทายาทของหนึ่งในหลานชายของท่าน ‘สันติ’ หัวเรือใหญ่ของบ้านนั้นกลับเงียบเชียบ ราวกับว่ามีใครบางคนจงใจกลบฝังความจริงในเรื่องนี้ ให้มิดชิด ไม่ให้ข่าวแพร่สะบัดออกไปไกลเกินกว่าที่เป็นอยู่ก็ไม่ปาน! และใครบางคนที่ว่า ก็คงไม่พ้นไอ้หลานชายคนโตตรงหน้า “จนป่านนี้แล้วทำไมแกยังอยู่ที่นี่อีก เมียคลอดลูกทั้งคนไม่คิดจะไปดูดำดูดีบ้างเลยรึไง!” สันติ ประมุขใหญ่สุดของบ้านเป็นคนแรกที่ตวาดถามขึ้น ยามเมื่อเห็นภาพของไอ้หลานชายตัวดีที่กระทั่งตอนนี้ก็ยังนั่งซดข้าวต้มสบายใจเฉิบ ทั้งๆ ที่ค่ำคืนที่ผ่านมาแม่ของลูกมันเจ็บท้องคลอด จนเกือบๆ จะเอาชีวิตไม่รอด นับว่าโชคดีแค่ไหนแล้วที่คนสนิทของมันกับหลานชายคนรองขับรถไปด

เสียงเปิดประตูเบาๆ ที่ดังขึ้นมานั้น ทำให้คนที่กำลังจมดิ่งอยู่กับอดีตอันขื่นขมของตัวเองต้องหันไปมอง ก่อนที่รอยยิ้มบางเบาจะค่อยๆ เผยขึ้น ยามเมื่อได้เห็นหน้าของผู้มาเยือนอย่างชัดๆ “คุณท่าน…” “บอกให้เรียกฉันว่าปู่ไงเด็กคนนี้” ท่านสันติตอบรับอย่างไม่คิดถือสาหาความอะไร เพราะว่าสายตาของท่านในตอนนี้นั้น มันกำลังพุ่งตรงไปยังเจ้าตัวเล็ก ที่กำลังนอนหลับสบายในอ้อมแขนของผู้เป็นแม่เสียมากกว่า ยิ่งได้เห็นหน้าใกล้ๆ ก็ยิ่งหลงรัก “หน้าตาเหมือนพ่อมันตอนเด็กๆ ไม่มีผิด แล้วนี่ตั้งชื่อรึยัง” ถามออกไปแล้วก็อดลุ้นไม่ได้ เพราะท่านเตรียมชื่อดีๆ มาด้วย และหากคนตรงหน้าอนุญาต ก็อยากเป็นคนตั้งชื่อให้กับเหลนคนแรก แต่เรื่องนั้นจะทำได้ก็ต้องได้รับอนุญาตจากแม่เด็กเสียก่อน “ยังเลยค่ะ” “พ่อชื่อคชา แม่ชื่อพรรณรี ชื่อคชาลีเป็นไง ชื่อเล่นก็หนูรินแล้วกัน”หญิงสาวได้แต่ยิ้มรับทั้งน้ำตา แน่นอนว่าเธอชอบชื่อนี้ และก็คิดว่าลูกสาวเองนั้นก็น่าจะชอบชื่อที่คุณปู่ปวดตั้งให้เช่นกันชายชราอยู่เล่นกับเหลนที่แสนจะน่ารักน่าชังราวกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบตัวน้อยตลอดว

ไม่พ้นวันดีด้วยซ้ำ ใครบางคนก็ปรากฏตัวต่อหน้ากันในรอบหกเดือน มันเป็นหกเดือนที่เขาปล่อยให้เธออยู่ที่นี่เพียงลำพัง ในขณะที่ตนเองนั้น ก็มีข่าวกับผู้หญิงมากหน้าหลายตาไปเสียทั่ว “คุณคีคงทราบเรื่องแล้ว ไม่ทราบว่าคุณสะดวกไปหย่า…” “ฉันบอกตอนไหนว่าจะหย่า!” กลับกลายเป็นเสียงเย็นชาที่ดังสวนขึ้น ก่อนที่เขาจะจ้องมองกันด้วยสายตาไม่สบอารมณ์อย่างหนัก ให้กับความคิดอะไรโง่ๆ ไม่สมกับที่น้าสาวผู้ลาลับของหล่อนวาดฝันเอาไว้ก่อนตาย ถึงปรารถนาครั้งสุดท้ายของตนเอง! ชีวิตคู่ของเขาต้องพังทลายลงเพราะความเชื่อใจที่เขามอบให้สองน้าหลาน โดยเฉพาะคนน้าที่เขาเคยไว้ใจมากกว่าใครๆ แต่อีกฝ่ายกลับตอบแทนความไว้ใจของเขา ด้วยการกระทำที่สิ้นคิด ซึ่งหากขอร้องกันดีๆ เขาเชื่อว่าตัวเองมีทางออกที่ดีมอบให้ อย่างน้อยๆ หลานสาวของอีกฝ่ายจะไม่มีวันลำบาก ตราบใดที่เขายังให้ความสำคัญ แต่พูดอะไรไปตอนนี้คนที่จากไปแล้วก็คงไม่ได้ยินมันอยู่ดี สิ่งที่หลงเหลืออยู่คือความชิงชังเท่านั้น! “คุณคี…หมายความว่ายังไงคะ” เธอไม่ได้คิดไปเองว่าเขาน่าจะต้องการอิสระ ไม่อย่างนั้นเขาจะย้ายตัวเองไปอยู

“ผมว่า…คุณมลเอาไปให้แกด้วยตัวเองดีกว่า ดีไหมครับ” “มล…ไปได้เหรอคะ” “ได้สิครับ ในเมื่อคุณมลเป็นคนสำคัญของผม..ทำไมจะไปเยี่ยมลูกสาวผมไม่ได้ จริงไหมครับ” คำตอบของนายทำให้ดนุเริ่มรู้สึกถึงลางร้ายบางอย่าง แต่กระนั้นด้วยหน้าที่เขาจึงทำได้แค่เพียงเงียบ ไม่กล้าพอที่จะสอนสั่งใครคนไหน ถึงความเหมาะสม ภาพของสามีที่เดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับใครบางคนนั้นทำให้พรรณรีเจ็บร้าวที่หัวใจเป็นอย่างมากเมื่อได้เห็น แต่กระนั้นเธอก็ต้องฝืนยิ้มให้ เมื่ออีกฝ่ายชี้แจ้งการมาของตัวเองว่าเพียงแค่ต้องการแวะเวียนมาเยี่ยมลูกสาวตัวน้อยของเธอเท่านั้น ซึ่งว่ามาเสียขนาดนั้นแล้ว ครั้นจะให้เธออุ้มลูกหนีไปให้ไกลอย่างที่ใจต้องการก็คงทำไม่ได้แน่ เพราะว่าพ่อของลูกนั้นคงไม่มีวันยอมปล่อยให้เธอทำเรื่องแบบนั้นต่อหน้าแขกคนสำคัญของเขาเป็นแน่ “แกน่ารักน่าเอ็นดูมากเลยค่ะ คุณนาจะว่าอะไรไหมคะถ้ามลอยากขอลองอุ้มแกดูบ้าง” ถามออกไปแล้วก็อดตื่นเต้นไม่ได้ เธอไม่รังเกียจเลยสักนิดหากวันหนึ่งจะได้อยู่ในสถานะแม่เลี้ยงของเด็กคนนี้ เพราะยิ่งมาเห็น ก็ยิ่งรู้สึกว่าแกช่างน่ารักเหลือเกิน เก

“นอน! หรืออยากให้ฉันกล่อมนอนแบบคืนนั้น” คนถูกถามสะบัดหน้าไปมาแทบจะทันทีก่อนจะค่อยๆ หลับตาลงยามเมื่อเผลอนึกไปถึงคืนนั้นที่ว่า ซึ่งมันเป็นคืนที่เธอแทบไม่ได้นอนทั้งคืน หลังจากได้หลับพักผ่อนอย่างเต็มอิ่ม พรรณรีกับคชาก็กลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้งในช่วงค่ำเพื่อเปลี่ยนให้คุณสินีนาถกลับไปพักบ้าง ในส่วนของคนอื่นๆ นั้นก็เพิ่งจะทยอยกลับไปก่อนหน้าพวกเขาได้ไม่นาน เพราะนายหญิงของบ้านบอกว่าเอาอยู่ ซึ่งก็เหมือนว่าท่านนั้นจะเอาอยู่ ตามที่ลั่นวาจาเอาไว้จริงๆ “แม่ให้กินนม นี่ก็เพิ่งจะหลับไปก่อนหน้าพวกเธอจะเข้ามาได้ไม่นาน หมอมาตรวจแล้ว บอกว่าไข้เริ่มลดลงบ้างแล้ว อีกวันสองวันคงกลับบ้านได้”เป็นคชาที่พยักหน้ารับพร้อมกล่าวขอบคุณแทนอีกคน ที่ก็ได้แต่พนมมือไหวแม่ของเขาไม่ยอมหยุด “ขอบคุณครับแม่” “พรุ่งนี้แม่จะมาแต่เช้า” พรรณีไม่ได้พูดอะไรนอกจากยืนรอจนกระทั่งแม่สามีเดินออกไปจากห้อง เธอถึงขยับเข้าไปหาลูก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมีโอกาสได้เห็นแกล้มป่วย ใจคนเป็นแม่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดจนพาลไปถึงขั้นโทษตัวเองที่ดูแลแกไม่ดี “ร