บทที่ 3 ข้อเสนอที่ไม่อยากรับ

คเชนทร์ไม่ได้โกรธเกลียดอะไรในตัวของพี่สะใภ้ที่อายุน้อยกว่าเขาอยู่หลายปีเหมือนกับคนอื่นๆ ในบ้าน เพราะหากใช้สมองตรองดูสักนิด ก็จะเข้าใจว่าพรรณรีไม่ผิด น้าสาวของอีกฝ่ายต่างหากที่เห็นแก่ตัว พอรู้ว่าตัวเองจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นานก็พยายามทำทุกทางเพื่อให้หลานสาวของตัวเองมีชีวิตที่สุขสบายด้วยการจับพี่ชายของเขาทำผัว ซึ่งเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นเลยหากไอ้พี่ชายตัวดีของเขาป้องกันตัวเอง ไม่ใช่ปล่อยเนื้อปล่อยตัว!

            เพราะอย่างนั้นถ้าหากจะให้โทษว่าเป็นความผิดของใคร ก็ต้องโทษทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้   ไม่ใช่แค่ใครคนใดคนหนึ่ง!

            “หน้าเหมือนตาคีไม่มีผิด…”

            คุณปองกูลอดไม่ได้ที่จะพยักหน้าเห็นด้วยต่อคำพูดของภรรยา กระทั่งเมื่อวินาทีที่หลานลืมตาขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มให้ ใจคนเป็นปู่และย่านั้น ก็แทบละลายในความน่ารักน่าชังของอีกฝ่าย

            “คุณพ่อบอกพวกฉันว่าเธอต้องการหย่า แล้วยัยหนูนี่ล่ะจะทำยังไงกับแกดี” เป็นเสียงของคุณสินินาถที่เอ่ยถามขึ้นหลังจากช้อนอุ้มหลานติดมือมาที่โซฟาด้วย กลิ่นหอมๆ จากแป้งเด็กที่โชยมาตามลมให้ได้สัมผัสนั้น บ่งบอกให้รู้ว่าแม้จะอายุน้อย แต่ลูกสะใภ้ก็เหมือนว่าจะทำหน้าที่แม่ได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

            ไหนจะเรื่องที่อีกฝ่ายรองรับทุกๆ อารมณ์ของบุตรชายของนางได้นั่นอีก หากเป็นคนอื่นแล้วโดนกระทำเช่นนั้นมาเป็นระยะเวลายาวนาน นางเองก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะมีใครทนเหมือนอย่างที่คนตรงหน้าทนรึเปล่า แต่แค่เพียงความอดทนที่มี  มันก็ไม่ได้เป็นตัวแปรว่าอีกฝ่ายจะเป็นที่ยอมรับของทุกคนในบ้าน

            ซึ่งหากถามนาง ลองถ้าเด็กนั่นไม่ทำเรื่องแบบนั้นกับลูกชายคนโตของนาง  บางทีนางอาจก็คงนึกเอ็นดูได้ไม่ยากเย็นเลย!

            ปากนิด จมูกหน่อย แถมงานบ้านงานเรือนก็ไร้ที่ติ ว่าอะไรไปก็เอาแต่ก้มหน้ารับฟังเงียบๆ ไม่เคยแม้แต่จะเอ่ยปากเถียงกันสักคำ นี่มันคุณสมบัติลูกสะใภ้ในฝันของใครหลายๆ คนชัดๆ เลย

            “หนูขอแค่ทะเบียนหย่ากับลูกค่ะ ส่วนอย่างอื่นหนู…ไม่ต้องการ” ในเมื่อเธอเดินเข้ามาในชีวิตของคชาแต่ตัว เธอก็หวังว่าตัวเองจะไปจากเขาแต่ตัวเช่นกัน ซึ่งคงไม่มีเวลาไหนที่จะเหมาะสมได้เท่ากับเวลานี้อีกแล้ว   ที่เธอจะคืนอิสรภาพให้แก่เขา

            คนที่ต้องทุกข์ทรมาน กับชีวิตคู่ที่เขาไม่ได้ต้องการแต่แรก!

            “แล้วถ้าฉันเสนอเงินให้เธอหนึ่งก้อน เพื่อแลกกับหลานแล้วก็ใบหย่าล่ะ เธอจะว่าไง!” เกิดกลายเป็นความตกใจขึ้นทันทีที่แม่สามีกล่าวจบ แน่นอนว่าไม่ได้แค่เธอเท่านั้นตกใจต่อคำพูดนั้นของท่าน    แม้แต่คเชนทร์กับผู้เป็นพ่อเองต่างก็ตกใจไม่แพ้กัน

            “คุณหญิง! / คุณแม่!”

            “เธอยังเด็ก อายุก็เท่านี้จะเลี้ยงเด็กคนหนึ่งให้เติบโตเป็นคนที่ดีพร้อมได้จริงๆ เหรอนารี  สู้ยกแกให้พวกฉันจะไม่ดีกว่ารึไง”

            หากตัดเรื่องปล่อยตัวเองให้ท้องเพื่อหวังจับลูกชายนางออกไปแล้วล่ะก็ เด็กนี่ก็ดูเหมือนจะไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรเลย ติดก็แต่ว่าหล่อนมีแค่ตัว จะเอาปัญญาที่ไหนเลี้ยงเด็กคนหนึ่งให้เติบโตได้กันเชียว ยิ่งเป็นเด็กที่เกิดจากลูกชายของนางยิ่งแล้วใหญ่ นางคนหนึ่งล่ะที่ไม่ยอมให้หล่อนพาหลานนางไปลำบากแน่

            พรรณรียังเด็กมากนักในความรู้สึกของนาง ซึ่งบางทีหากตรองดูให้ดีสักนิด   เด็กนี่อาจจะเข้าใจได้ถึงความหวังดีที่นางมีให้

            ซึ่งหากตกลงกันได้ทุกคนมีแต่จะได้ผลประโยชน์กันทั้งนั้น!

            “หนู…อยู่โดยไม่มีลูกไม่ได้ค่ะ ถ้าต้องให้หนูกับลูกแยกจากกัน…หนูขอตายยังจะดีเสียกว่า” คำตอบที่ได้รับทำให้ทั้งสามตกใจ    ด้วยไม่คิดว่าวัยเพียงเท่านี้ จะกล้าคิดเรื่องความตายแล้ว

            “นี่เธอ!”

            “เอาน่าคุณ เรื่องนี้ให้ตาคีกับหนูนาเขาตกลงกันเองดีกว่า เราคอยดูอยู่ห่างๆ เหมือนที่เคยทำเถอะ” แม้จะไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่ แต่เดิมทีนางก็เป็นคนนอกอยู่แล้ว สินีนาถถึงได้แต่พยักหน้ารับเบาๆ  ก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องไปคุยเรื่องของหลานสาวแทน

หรือแม้แต่ตอนจะกลับ ก็ยังไม่วายหยิบเอากำไรข้อเท้าเพชรน้ำดีออกมาจากกระเป๋าก่อนจะค่อยๆ สวมมันให้กับหลาน ในส่วนของแววตานั้น เต็มไปด้วยความรักและเอ็นดูอย่างเปิดเผย

“เป็นเด็กดี เลี้ยงง่ายๆ นะลูกนะ” ภาพนั้นทำเอาคนเป็นแม่ถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่    ด้วยไม่คิดว่าท่านจะเมตตาลูกสาวเธอ