All Chapters of ปักษา(ภาคชั่วช้า): Chapter 11 - Chapter 20

ปักษาแทบบ้าเมื่อแดงกลับมาบอกว่าไม่เจอจินตนา ให้คนของตัวเองไปตามหาทั่วเชียงใหม่แล้วก็ไม่เจอ เขาอยากจะบ้าตาย ผู้หญิงตัวเล็กๆ แค่นี้จะหนีไปไหนรอด สั่งให้คนไปสืบดูที่บ้านของหล่อนที่จังหวัดอุตรดิตถ์ก็ยังเงียบ จ้างนักสืบสืบตามหาแกะรอย ตอนนี้ผ่านมาเกือบเดือนแล้วก็ยังเงียบไร้วี่แววของคนตัวเล็ก“คุณลุงขา เมื่อไหร่พี่จินจะกลับมาคะ” ส้มหวานเลิกเรียนกลับมาก็วิ่งมากอดขาคุณลุงที่ยืนต้อนรับอยู่ที่เชิงบันไดขึ้นบ้าน“พี่จินจะกลับมาหาส้มหวานแน่นอนค่ะ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ ว่าแต่วันนี้ที่โรงเรียนส้มหวานกินข้าวเที่ยงกับอะไรคะ”ย่อตัวลงเอ่ยกับหนูน้อยพร้อมช้อนอุ้มขึ้นแนบอกเดินเข้าไปในบ้าน ดอกไม้กับแดงก็เดินตามเข้าไป แดงหันไปมองสบตาดอกไม้แม่ของตนแล้วส่ายหน้าไปมาโดยไม่พูดอะไรสักคำ แค่นั้นดอกไม้ก็รู้แล้วว่ายังหาจินตนาไม่เจอ“วันนี้ที่โรงเรียนมีแกงจืดหมูสับกับไข่เจียวค่ะคุณลุงขา” ส้มหวานตอบพร้อมกับหอมแก้มสากของคุณลุง“น่าอร่อยจัง ลุงขาอยากกินแบบส้มหวานบ้างจังค่ะ” เขาเอ่ยเสียงนุ่มเอาใจหลานสาว“ลุงขาอยากกินเหรอคะ ทำไงดีคะ พี่จินไม่อยู่บ้าน ให้คุณยายดอกไม้

        ผ่านมาจนตอนนี้ ลูกน้อยได้เจ็ดเดือนสามสัปดาห์แล้วที่เธอใช้ชีวิตเป็นคุณครูที่นี่ และไม่แพ้ท้องแล้ว อยากรู้เหลือเกินว่าพ่อของลูกจะเป็นยังไงบ้าง แม้ปากจะบอกว่าเกลียด ว่าไม่ต้องการให้ปักษาเป็นพ่อของลูกน้อย แต่ในทุกๆ คืนเธอมักพูดคุยกับลูกเสมอว่าเขามีพ่อ แต่ไม่ได้บอกว่าเพราะอะไร ทำไมไม่มีพ่อมาอยู่ด้วยในทุกๆ วัน        “คิดอะไรอยู่แก แล้วนี่ทำเรื่องลาคลอดแล้วใช่ไหม”สุจิตถามเพื่อนรักเมื่อเห็นจินตนานั่งเหม่อตั้งแต่เช้า วันนี้วันเสาร์วันหยุดเป็นวันหยุดที่สองสาวมักจะอยู่บ้านพักผ่อนและช่วยกันทำงานบ้าน แต่ส่วนใหญ่จะเป็นสุจิตทำมากกว่า เพราะตอนนี้จินตนาท้องแก่ใกล้คลอดเต็มทีแล้ว เธอจึงไม่อยากให้เพื่อนช่วยงานยกของก้มๆ เงยๆ บ่อยๆ เดี๋ยวจะเป็นอันตรายถึงเจ้าตัวเล็กในท้อง“ไม่มีอะไรหรอกแก แค่คิดถึงลูกน่ะ” เธอบอกเพื่อน“คิดถึงลูกหรือพ่อของลูกเอาให้แน่”“ไม่คุยกับแกแล้ว หิวรึยังเดี๋ยวฉันทำมื้อเที่ยงให้ เป็นรางวัลของคนทำงานบ้าน”“เปลี่ยนเรื่องแถไปก็ไม่รอดหรอก ฉันเป็นเพื่

        แล้ววันที่รอคอยก็มาถึง จินตนาคลอดลูกน้อยออกมา หนูน้อยเป็นผู้ชายมีหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับผู้เป็นพ่อราวกับแกะ หล่อนอุ้มท้องมาเองแท้ๆ แต่ลูกกลับออกมาหน้าตาเหมือนพ่อ เธอจึงตั้งชื่อให้ลูกชายว่า “วายุ อุ่นใจ ชื่อเล่นก็วายุ” ตอนนี้หนูน้อยเพิ่งอายุได้หนึ่งเดือนสามสัปดาห์        จินตนาโชคดีเหลือเกินที่มีสุจิตอยู่ด้วย หล่อนลาเลี้ยงลูกสามเดือนกับทางโรงเรียน และช่วงเย็นก็มีสุจิตมาช่วยดูแลเลี้ยงดูลูกน้อย เรื่องลูกเธอยังไม่บอกที่บ้าน หล่อนยังไม่พร้อมจะบอกเรื่องนี้กับพ่อแม่ด้วยกลัวว่าพวกท่านทั้งสองจะเสียใจและรับไม่ได้ แต่ยังไงก็ต้องบอก เพราะเธอไม่อยากจ้างพี่เลี้ยงมาเลี้ยงลูกในช่วงที่ไปสอน เธออยากให้พ่อกับแม่มาอยู่ด้วยและช่วยเลี้ยงลูกมากกว่า แต่ตอนนี้ยังก่อน ใกล้ๆ หมดวันลาเธอค่อยโทรบอกที่บ้านเรื่องของเธอ        อุแว้! อุแว้! อุแว้!        เสียงเด็กชายวายุร้องไห้งอแงเมื่อผู้เป็น

“ป้ามาแล้วค่ะคุณปัก” ดอกไม้เดินเข้ามาเห็นภาพน่ารักของสองพ่อลูกก็อดยิ้มไม่ได้ แต่จะดีกว่านี้ถ้ามีแม่มาอยู่ด้วย“ไปอยู่กับยายดอกไม้นะครับ พ่ออาบน้ำเสร็จจะตามไป ไปอยู่กับพี่ส้มหวานนะครับ ป้าครับเตรียมมื้อเช้าให้ส้มหวานรึยังครับ” พูดกับลูกน้อยพร้อมช้อนอุ้มขึ้นแนบอกส่งให้แม่บ้านเก่าแก่ของตัวเองพร้อมถามถึงมื้อเช้าของนางฟ้าตัวน้อยของตัวเอง“ตอนนี้หนูส้มหวานกำลังทานมื้อเช้าค่ะ คุณปักจะไปส่งหนูส้มหวานเหรอคะ”“ครับ ผมจะไปส่งส้มหวานแล้วจะไปเหมืองแร่เลยครับ วันนี้ป้าเลี้ยงวายุได้ไหมครับ หรือถ้าไม่ได้ยังไงผมจะได้หาพี่เลี้ยงมาช่วยครับ”“ทำไมคุณปักไม่พาหนูจินมาด้วยคะ เธอเป็นแม่...”“อย่าพูดถึงผู้หญิงคนนั้นเลยครับ เธอแค่อุ้มท้องและคลอดวายุ ผมไม่ให้เธอเป็นแม่ของลูกผม และผมก็ไม่ต้องการเธอด้วย” พูดตรงข้ามกับความต้องการส่วนลึกของหัวใจ ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าตัวเองนั้นโหยหาจินตนามากแค่ไหน แต่ปักษาก็จะเลือกปฏิเสธความปรารถนานั้นออกไปเมื่อคิดว่าเธอจงใจพรากลูกไปจากตน“แต่ยังไง...”“ผมจะอาบน้ำแล้วครับ ป้าพาวายุลงไปข้างล่างดูส้มหวานกินข้าวเถอะครับ เดี๋ยวผมอาบ

“ฉันไม่สนใจหรอกนะว่าเธอมาห้องฉันได้ยังไง เมื่อมาแล้วก็ต้องรับโทษ และตอนนี้ฉันก็อยากเอาเธอจนจะบ้าตายอยู่แล้ว ฉันต้องการได้ยินไหมจิน ฉันต้องการกระแทกแรงๆ ในความคับแน่นของเธอ” พูดจบก็ไม่รอช้าจึงกระชากเสื้อยืดสีขาวของหล่อนขาดครึ่ง แล้วดึงรั้งออกโยนทิ้ง โดยไม่สนใจมือเล็กที่ปัดป่ายผลักเขาออกห่าง“ไม่นะ! คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้ ครั้งแรกคุณก็ข่มขืนฉันแล้ว คุณจะเลวไปถึงไหนคุณปัก” แม้ว่าปักษาจะกระชากเสื้อขาด เธอก็ไม่มีวันยอมแน่ เธอไม่ต้องการอีกแล้ว เธอไม่อยากเจ็บปวดเหมือนที่ผ่านมา“ทำไมฉันจะบังคับและข่มขืนเธอครั้งที่สองอีกไม่ได้ล่ะจิน อีกอย่างจะเรียกข่มขืนไม่ได้ เพราะเธอครวญครางตอบรับฉันและครางร้องเรียกให้ฉันช่วยเธอไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่เชื่อก็ตั้งกล้องอัดคลิปไว้ก็ได้” เขาพูดพร้อมกับแสยะยิ้มและรวบมือน้อยทั้งสองไว้ด้วยมือข้างเดียว จากนั้นเคลื่อนตัวเข้าไปแทรกกลางหว่างขาน้อยแล้วใช้ขาแข็งแรงข้างซ้ายกดขาของเธอแยกแนบไปกับอ่างล้างหน้า“ไม่จริง! ฉันไม่เคยต้องการ แต่เพราะคุณหลอกฉัน” เธอร้องปฏิเสธเสียงดังหึหึ“ฉันหลอกเธอตอนไหน เห็นทุกครั้งเธอก็อ้าขาให้ฉันเอา และบางวันก็ขึ