บททั้งหมดของ รั้งรักภรรยาคุณหมอ: บทที่ 31 - บทที่ 40

เมื่อเอ่ยถึงแม่เขา มันเป็นอะไรที่ได้ระบายความเกลียดชังทั้งหมดออกมา เธอจำได้ ในวันที่เธอตัดสินใจเดินออกจากบ้านหลังนี้ คือวันที่เธอได้รับข่าวร้ายที่สุดในชีวิต น้ำหวานโทรมาบอกว่าแม่เสีย วันนั้นเธออยู่คนเดียวในบ้าน คิดอยากจะโทรหาภูริวัฒน์แต่ก็ชินที่เขาไม่เคยอยู่เป็นที่พึ่งให้เธอ เลยตัดสินใจไม่บอก เธอร้องไห้คนเดียวอย่างหนัก ขณะที่ปิดประตูบ้าน ลังเลเล็กน้อยก่อนที่จะก้าวขึ้นรถ เธอหันหลังกลับไปมอง ถามตัวเองว่ากำลังทำอะไรอยู่ จะจากไปโดยที่ไม่บอกให้คนเป็นสามีรับรู้เชียวหรือ แต่เมื่อคิดถึงน้องสาวที่กำลังไม่มีใคร กอปรกับตลอดระยะเวลาเหมือนตัวคนเดียวที่อยู่ที่นี่ เธอเลยตัดสินใจได้ทันที เธอจากไปโดยที่ไม่คิดบอกกล่าวใครสักคน“แม่พี่…” เสียงทุ้มเอ่ยหลังจากเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง เขาส่ายหัวอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ตาล ไม่จริงใช่มั้ย แม่ไม่ได้ทำอะไรแย่ ๆ แบบนั้นกับตาลใช่มั้ย” เขาดูสับสนไม่อยากจะยอมรับ ทั้งที่ใจหนึ่งคล้อยตามสิ่งที่ภรรยาบอกไปแล้วเพราะมันไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอต้องกุเรื่องโกหก แต่มันก็ยังยากจะทำใจยอมรับอยู่ดี“ตาลไม่

ชายหนุ่มยิ้มบาง ยกมือลูบผมนุ่ม “ถ้าตาลยืนกราน…”“ค่ะ” น้ำตาลยิ้ม“พี่ยกโทษให้ตาล แล้วตาลยกโทษให้พี่ที่ไม่ทำหน้าที่สามีให้ดีได้มั้ย”“งานพี่ต้องการความเสียสละ ตาลเข้าใจค่ะ”ภูริวัฒน์ใช้นิ้วหัวแม่มือไล้ริมฝีปากอิ่มที่เจ่อบวมนิด ๆ จากการถูกจูบพร้อมจ้องตาเธอ “พี่ละเลยตาล” เขาพูดเสียงเศร้าน้ำตาลวางมือข้างแก้มเขา “มันผ่านไปแล้วค่ะพี่ภู”นัยน์ตาเข้มมีประกายความหวังขึ้นเล็กน้อย“หมายความว่าตาลจะอยู่กับพี่ใช่มั้ย”น้ำตาลกัดริมฝีปาก แล้วพูดช้า ๆ “ตาลต้องกลับบ้าน”คิ้มเข้มขมวดเป็นปมอีกครั้ง “พี่กลัวว่าตาลจะพูดแบบนี้”“ตาลขอโทษค่ะ แต่โรงเรียนของหวานใกล้จะเปิดแล้ว ตอนนี้หวานต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัย ตาลต้องดูแลน้อง แล้วก็ตาลต้องไปทำเรื่องลาออกจากงานด้วย…” น้ำตาลนึกถึงเหตุผลที่เธอต้องก

“ตกลงพี่ตาลจะกลับมาอยู่กับพี่ภูใช่มั้ย”“น่าจะเป็นอย่างนั้น”“แต่พี่จะยังกลับบ้านเราก่อนใช่มั้ย หวานดีใจกับพี่ตาลมาก ๆ แต่ว่าหวานไม่อยากอยู่คนเดียวจนกว่าจะเรียนจบ”“ไม่ต้องห่วง พี่จะกลับบ้านเราพร้อมกับหวาน พี่จะทิ้งหวานได้ยังไง จะไปจัดการเรื่องงานด้วย และจะไม่ย้ายจนกว่าหวานจะเรียนจบแน่นอน” น้ำตาลยืนยัน“ขอบคุณค่ะพี่ตาล” น้องสาวยิ้มแล้วคว้ามือพี่สาวมาบีบเบา ๆ “หวานมีความสุขจริง ๆ ดีใจที่พวกพี่สองคนคืนดีกัน พี่ภูเป็นคนดี หวานดูออกว่าเขารักพี่ตาลมาก แล้วพี่ตาลก็รักพี่ภูอยู่”“ทำเป็นรู้ดี” เมื่อน้องสาวพูดตรง ๆ แบบนี้ น้ำตาลรู้สึกอายเล็กน้อย แต่ก็ยอมรับ “พี่ก็รักเขา ขอบคุณนะหวานที่วันนั้นหวานโทรหาพี่ภู”ถ้าวันนั้นน้ำหวานไม่โทรหาภูริวัฒน์ วันนี้เขากับเธอก็ไม่สามารถปรับความเข้าใจและได้คืนดีกัน การได้พบเจอกัน ได้ใช้เวลาร่วมกัน เตือนให้นึกถึงช่วงเวลาดี ๆ ในอดีต ที่ทำให้รู้ว่ามีความสุขมากแค่ไหน

ภูริวัฒน์กระวนกระวายใจ และยังอึ้งไม่หายที่จู่ ๆ แม่กลับบ้านก่อนกำหนด ตลอดสองวันที่ผ่านมาเขากับน้ำตาลมีช่วงเวลาที่พิเศษกันมาก แต่พอแม่ปรากฏกาย การกระทำและการพูดจาของหล่อนทำให้เขาขบคิดเรื่องที่น้ำตาลบอก“ภูยอมให้นังเด็กชั้นต่ำนั่นกลับเข้ามาในชีวิตลูกได้ยังไง” แม่ตะคอกเมื่อเห็นหน้าเขา“แม่ครับ แม่ไม่ควรพูดถึงตาลแบบนี้นะครับ ตาลเป็นภรรยาผม” เขาไม่ชอบใจที่แม่จิกหัวเรียกภรรยารักแบบนี้ เขาพยายามอดกลั้นให้ถึงที่สุดเพราะไม่อยากแสดงความไม่เคารพบุพการี“ลูกยังเรียกมันว่าเมียอีกเหรอ มันทิ้งลูกไปตั้งสามปีแล้ว ไม่ใช่แค่สามวันหรือสามเดือน แต่นี่สามปี มันไม่เหลียวตาแลลูกเลยว่าลูกจะเป็นยังไงบ้าง แล้วลูกยังยอมให้มันกลับเข้ามาง่าย ๆ ได้ยังไง”“ตาลเป็นภรรยาผมครับ” สันกรามภูริวัฒน์ขบกันแน่น เขายังยืนยันคำเดิม“มันไม่ใช่เมียลูกตั้งแต่ตอนที่มันทิ้งลูกไปแล้ว เหลือแค่ให้มันเซ็นใบหย่าให้ลูกซะนั่นแหละ คิดดูดี ๆ นะภู”

น้ำตาลเหลียวกลับมามองขณะที่กำลังจะผ่านประตูเข้าไปขึ้นเครื่อง โล่งอกที่กำลังจะกลับบ้าน แต่รู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูกที่ต้องแยกจากภูริวัฒน์ ครั้งนี้มันทำใจได้ยากเหลือเกิน โดยเฉพาะหลังจากช่วงเวลาอันแสนพิเศษเมื่อคืน เขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนเป็นผู้หญิงเต็มตัวอีกครั้ง เขาตอกย้ำความเป็นสามีของเธอในทุกทาง ซึ่งเธอยังรู้สึกจนถึงตอนนี้ หลักฐานก็คือตรงนั้นของเธอรู้สึกเจ็บแปลบเวลาขยับตัว แถมยังเปียกชุ่มจากความรักที่เขาบรรจงรดน้ำพรวนดินสร้างความสุขสมให้เธอครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้ร่างกายร่ำร้องหาเขาราวกับเสพติด และรวดร้าวต้องการสัมผัสจากเขาอีกครั้งและอีกครั้ง เธอต้องพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด กลัวว่าคนอื่นจะรู้โดยเฉพาะน้องสาว เธออาย“ตาลสัญญากับพี่นะว่าจะไม่หายไปอีก”ภูริวัฒน์บอกกับเธอเมื่อเช้าก่อนจากกัน เขาเชื่อใจเธอ แต่ก็กลัว ครั้งนี้เขาคงรับมันไม่ไหว สองแขนโอบรัดเธอแน่น“ตาลสัญญาค่ะ ตาลจะไม่ไปไหนอีกแล้ว” น้ำตาลจ้องตาเป็นคำมั่นแล้วยิ้มให้เขาจูบเธออย่างด