All Chapters of พ่ายรักแม่หม้ายป้ายแดง: Chapter 21 - Chapter 30

 ปิญชาน์เดินมาจนชิดดันให้ไอรดาหลังชนกับประตูห้องแล้วกักเธอไว้ด้วยสองแขน“หมอชาน์คะ เปิดประตูให้อัยย์หน่อยได้ไหมคะ” ไอรดาเริ่มอ้อน“ชอบจังเวลาที่คุณเรียกผมด้วยเสียงแบบนี้ แต่ผมว่าคุณพลาดแล้วล่ะ ตอนแรกผมแค่คิดจะจูบแล้วปล่อยคุณไปแต่เสียงหวานๆ ของคุณมันทำให้น้องชายผมตื่นแล้วคุณก็รู้นะครับว่าต้องรับผิดชอบยังไง”“ปล่อยนะอัยย์กลับไปเถอะค่ะ นะยังไงอัยย์ก็ไม่หนีคุณไปไหนอยู่แล้ว อัยย์ยังต้องพึ่งพาคุณเรื่องคุณยาย”“อัยย์ก็รู้ว่าตอนนี้ผมทรมานแค่ไหน นะครับอัยย์ คุณไม่คิดถึงผมบ้างเหรอ ไหนคุณบอกว่ารักผม แล้วทำไมต้องทำท่าทางรังเกียจแบบนี้ด้วย”“อัยย์ได้รังเกียจคุณนะคะ”“คุณกลัวอะไร” ปิญชาน์ถามขณะที่ยังคงกักตัวเธอไว้อย่างเดิม“คุณตรวจเลือดครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่”“โธ่ เรื่องนี้เอง ผมปริ้นผลเลือดเตรียมให้คุณดูแล้ว แต่ไม่รู้เอาไปเก็บไว้ที่ไหน ผมไม่มีโรคติดต่ออย่างที่คุณกังวลหรอกครับอัยย์ ผมไม่เคยมั่วกับใคร ไม่เคยสดกับใครนอกจากคุณ”คำพ

ผลการผ่าตัดของคุณยายนวลแขเป็นที่น่าพอใจมาก หมอปิญชาน์และหมออีกท่านที่เข้าผ่าตัดด้วยสามารถเอาเซลล์มะเร็งและเลาะต่อมน้ำเหลืองบริเวณอุ้งเชิงกรานออกจนหมด เพราะคุณยายอายุมากแล้วแผนที่อาจารย์หมอสุชาติวางไว้ก็คือจะเอามดลูกของคุณยายออกด้วย และจากนั้นจะนัดตรวจอาการทุกหกเดือนเพื่อดูว่าเซลล์มะเร็งจะกลับมาอีกไหน เพราะเป็นการผ่าตัดใหญ่คุณยายนวลแขเลยต้องอยู่ที่โรงพยาบาลนานเป็นสัปดาห์ระหว่างนี้อติรุจน์ก็แวะมาเยี่ยมอยู่หลายครั้ง รวมถึงบิดามารดาของชายหนุ่มที่มาทีไรก็พูดถึงแต่เรื่องอยากอุ้มหลานทุกที “ผมชักเห็นใจยัยอัยย์แล้วล่ะครับยาย” “เห็นใจน้องเรื่องอะไร น้องเป็นอะไรเหรอเจ้าณัฐทำไมยายไม่รู้เรื่อง” “น้องไม่ได้เป็นอะไรหรอกครับยาย แต่พ่อกับแม่สามีของยัยอัยย์ต่างหากละที่เป็นเอามาก มาทีไรพูดถึงแต่เรื่องหลาน น้องผมไม่ใช่แม่วัวนะครับที่นึกอยากจะให้ตกลูกตอนไหนก็ได้” “ตาณัฐทำไม่พูดน่าเกลียดแบบนั้น” อรอินปรามบุตรชาย แต่เธอก็แอบเห็นด้วยกับศุภณัฐ เพราะทุกครั้งที่สองสามีภรรยามาเยี่ยมก็เอาแต่พูดถึงเรื่องเดิมบางครั้งพวกเขาแทบไม่สนใจถามไถ่อาการของคนไข้เลยด้

“ขอบคุณนะคะ หมอชาน์ที่ให้อัยย์นั่งรถมาด้วย ถ้าเมื่อคืนคุณไม่ค้างที่บ้านคุณยายอัยย์ก็คงต้องนั่งรถตู้กลับมาเอง” “ผมต้องขอบคุณอัยย์ต่างห่างละครับที่ให้ผมได้ทำหน้าที่แฟน” “ไม่อยากคุยกับคุณเรื่องนี้แล้ว” “แต่ผมอยากคุยนี่ ผมได้ยินว่าอดีตสามีคุณจะไปเวียดนามเหรอครับ” “ค่ะ ใครบอกคุณคะ” “คุณยายครับ ท่านฝากให้ผมช่วยดูแลคุณด้วยนะอัยย์” “ทำไมคุณยายต้องฝากอัยย์ให้คุณดูแลด้วยล่ะคะ ฟังดูไม่มีเหตุผลเลย” “ผมบอกท่านเองว่างานเราคาบเกี่ยวกันถ้าผมทำคลอดคุณก็ต้องไปรับเด็กที่ห้องคลอด ถ้าผมผ่าตัดคุณก็ต้องไปรับเด็กที่ห้องผ่าตัด” “มันก็ไม่ทุกครั้งนี่คะ หมอเด็กไม่ได้มีแค่อัยย์คนเดียวสักหน่อย” “แต่เวรผมกับเวรของอัยย์มันตรงกันนะครับ ทั้งเวรตรวจผู้ป่วยนอกและเวร Counsult” “หมอชาน์แอบไปเปลี่ยนตารางเวรหรือเปล่าคะ” “ผมจะทำแบบนั้นได้ยังไง คุณลืมไปหรือเปล่าว่าผมเพิ่งรู้ว่าคุณเป็นหมอก็วันที่เจอคุณในห้องผ่าตัดและตอนนั้นตารางเวรของหมออย่างพวกเราก็ออกแล้วนะครับ ผมว่าระหว่างเราน่ะพรหมลิขิตชัวร์ๆ ครับ”

ศุภณัฐมาเที่ยวกลางคืนที่ผับของเพื่อนหลังจากที่ไม่ได้มานานเกือบสองเดือนเพราะยุ่งทั้งงานและเป็นห่วงคุณยายนวลแขจนไม่มีอารมณ์ออกมาเที่ยว “เฮ้ย ไอ้ณัฐออกจากถ้ำแล้วเหรอวะ” เพื่อนคนหนึ่งตะโกนถามแข่งกับเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม “เออ กูไม่ได้มาเกือบสองเดือนทำไมร้านมึงดูแปลกๆ วะ” เขาถามปกรณ์เจ้าของร้านที่เป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย เพราะสังเกตว่าในร้านมีผู้ชายมากกว่าผู้หญิงอยู่เกือบเท่าตัว “ก็หุ้นส่วนคนใหม่ของกูเขาเป็นเกย์ ที่เห็นนั่นก็เพื่อนเขาทั้งนั้น” “อ้อ แต่ละคนนี่ดูไม่ออกเลย” “อือ กูก็ดูไม่ออกบางคนก็แต่งงานแล้วแต่หนีเมียมา” “เฮ้ยได้ไง ทำแบบนี้มันไม่ถูกนะ” “กูก็รู้ว่ามันถูกแต่เขาเป็นลูกค้า กูก็ต้องปิดเป็นความลับ” “น่าสงสารเมียเขานะ กูไม่ได้รังเกียจพวกเขาเลยนะแต่กูว่าที่เขาทำมันไม่ถูกต้อง มันก็เหมือนกับผู้ชายมีชู้นั่นแหละ” “แต่ชูเขาเป็นผู้ชายไง เมียที่บ้านก็เลยจับไม่ได้ เดี๋ยวนี้โลกมันไปถึงไหนแล้วเรื่องแบบนี้ควรจะยอมรับกันได้สักทีจะได้ไม่มีใครต้องเจ็บปวด” “เฮ้อ นี่กะว่าจะออกม

งานเลี้ยงวันเกิดของคุณยายนวลแขจัดอย่างเรียบง่ายที่บ้านเรือนไทย แขกที่มาก็เป็นลูกหลานและญาติสนิทเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ไอรดากับสามีก็มาร่วมงานนี้ด้วย หลังจากเป่าเค้กและอวยพรวันเกิดให้กับคุณยายแล้วหญิงสาวก็ชวนอติรุจน์มาหาที่เงียบๆ คุยกัน “พี่ติจะกลับไปเวียดนามอีกทีวันไหนคะ” “ครั้งนี้คงอยู่สักสองอาทิตย์ ต้องเข้าไปเคลียร์งานที่บริษัทก่อน อัยย์มีอะไรเปล่า” “อัยย์อยากบอกเรื่องของเรากับคุณยายค่ะ” “แต่เราเพิ่งแต่งงานกันได้สามเดือนเองนะอัยย์ มันยังไม่ครบกำหนดที่เราคุยกันไว้เลย อัยย์มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” “เรื่องของเราพี่ณัฐรู้แล้วค่ะ” “อัยย์บอกเขาเหรอ” “เปล่าค่ะ เขาไปที่บ้านพี่แล้วไม่เจออัยย์” “แค่นั้นเองอัยย์ก็บอกเขาไปสิว่าอัยย์ออกมาทำธุระหรือออกมาค้างคอนโดเวลาที่พี่ไปเวียดนาม” “มันไม่แค่นั้นหรอกค่ะเพราะพี่ณัฐเห็นพี่กับคุณพนาไปเที่ยวที่ผับด้วยกัน” “มันก็แค่เที่ยวเองนะอัยย์” “พี่ลองนึกดูดีๆ ว่าตอนที่อยู่ในผับพี่กับคุณพนาไม่ได้ทำอะไรให้คนอื่นเข้าใจผิด เรื่องนี้พี่ณัฐสื