All Chapters of อามาร์: Chapter 11 - Chapter 20

       “คุณขับรถเป็น?”       “ข้าอยู่มาตั้งหลายพันปี มิมีอะไรที่อมนุษย์เยี่ยงข้าทำไม่เป็น” เขาตอบกลับประชดแล้วติดเครื่องยนต์แล้วออกตัวรถยนต์อย่างรวดเร็ว       บรื้น!       แล้วบรรยากาศในรถก็เงียบสนิท ไม่มีใครคนใดปริปากพูด พุฒิตาเองก็ได้แต่นั่งเม้มปากแน่น ส่วนอามาร์ก็ได้แต่มองถนนตรงหน้าแล้วเร่งเครื่องยนต์ด้วยความเร็วสูงพานางอันเป็นที่รักกลับส่งถึงบ้านอย่างปลอดภัย        พอมาถึงบ้าน อามาร์หาได้ยอมจอดหน้าประตูรั้วให้เธอเดินเข้าบ้านไม่ เขารอให้เด็กในบ้านของนางมาเปิดประตูรั้วแล้วพารถหรูของตัวเองเข้าไปในบ้านแล้วจอดสนิทดับเครื่องยนต์ตรงเชิงบันไดเดินเข้าไปในตัวบ้าน       “คุณดับรถทำไม?”       “ก็จะเข้าบ้านไปส่งเจ้าไงเล่าพุฒิตา มาถึงบ้านเจ้าแล้วจักมิให้น้ำข้าดื่มสักแก้วเลยรึ” เขาตอบพร้อมส่งยิ้มกรุ้มก

       “ชูว์...ข้าชอบที่เจ้าแทนชื่อเล่นตัวเองกับข้าเช่นนี้ ทำให้ข้ารู้สึกใกล้ใจเจ้ายอดรัก”อามาร์ลากไล้ปลายลิ้นอุ่นร้อนผ่านหน้าท้องแบนราบไปยังความเป็นสาวโหนกนูนที่กำลังฉ่ำแฉะรอท่าตนเอง และเขาไม่รอช้าที่จักสอดเร่าปลายลิ้นอุ่นร้อนตัวเองถูไถกลีบสวาทอวบอิ่มฉ่ำแฉะของพุฒิตาพร้อมขบเม้มหยอกเย้าเม็ดเกสรกลางกายของนางสลับกับลากลิ้นเลียกลืนกินน้ำสวาทเหนียวข้นของนาง       “อะ...อื้อ คุณได้โปรด...ตาไม่ไหวแล้ว อะ...อื้อ” เอวเล็กคอดแอ่นเด้งโยกเร่าตอบสนองเงอะงะไร้เดียงสา สองมือน้อยของเธอก็ทำตามสัญชาตญาณ ร่างกายกดคลึงหัวทุยบุรุษโยกเร่าพร้อมเอวเล็กยกเด้งขึ้นหา โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะมีร่างเป็นอะไรในตอนนี้       “อ่า...ยอดรักของข้า” อามาร์ผละปากเงยขึ้นจากความเป็นสาวหวานฉ่ำของนางอันเป็นที่รักเมื่อถูกตอบสนองกลับอย่างยั่วยวน       “โอว์...ทูนหัวของอามาร์ อื้ม...” แล้วเขาก็ก้มลงดูดกลืนกินน้ำหวานของพุฒิตาอีกครั้งพร้อมกับปีกทั้งสองกางกว้างออกเต็มปีกแล้วก็ผละหน้

       “ให้พี่ไปด้วยไหมตา พี่ไม่ไว้ใจนายอามาร์นั่น” นับสิบเอ่ยด้วยความเป็นห่วงคู่หมั้นสาว       “ไม่เป็นไรค่ะ เขาไม่ทำอะไรตาหรอก อีกอย่างเรารู้จักกันค่ะ” พุฒิตาเอ่ยตอบแล้วก็เดินจากไปคำว่า ‘รู้จักกัน’ ทำให้นับสิบสงสัยอยากรู้ว่าคู่หมั้นสาวไปรู้จักคนประเภทนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ โดยเฉพาะผู้ชายที่เต็มไปด้วยความลึกลับอันตรายคนนี้ด้วยแล้วยิ่งสงสัย แถมตลอดช่วงชีวิตวัยรุ่นของพุฒิตา เขาก็อยู่ด้วยมาตลอดและเพื่อนทุกคนของเธอ เขาก็รู้จักทุกคน แต่ไม่เคยรู้จักนายอามาร์ลึกลับผู้นี้        พุฒิตาเดินสาวเท้าเร็วๆ ตามเวตาลอามาร์ออกมาจากห้องรับแขก พอเดินออกมาพ้นห้อง อามาร์ก็หยุดเดินแล้วหมุนตัวหันหน้ามาทางเธอแล้วก็เดินเข้ามาหาเธอที่หยุดเท้าเดิน เมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินเข้ามาหาตนเองแล้วก็ก้าวถอยหลังไปทีละก้าวอย่างระวังตัว       “มาคุยเรื่องของเรามิใช่รึ แล้วจักก้าวถอยห่างไปทำไมเล่า” อามาร์เอ่ยเมื่อเห็นนางก้า

       พุฒิตาใช้ชีวิตเจอเพื่อน ทำงาน และกลับบ้าน ไปทานข้าวกับคู่หมั้นเหมือนเดิมเหมือนที่เคยเป็น แต่กลับไม่รู้สึกว่าการได้เจอเพื่อน การได้ทำงานและเจอคู่หมั้นมันไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกมีความสุข เพราะในใจเธอมันเฝ้ารอคอยคนที่บอกจะมาหาในวันนั้น จนวันนี้ผ่านมาหนึ่งเดือน อามาร์ก็ไม่โผล่หน้ามาให้เจอ แม้แต่เสียงก็ไม่มีให้ได้ยิน       “ไอ้เวตาลสารเลว!” เธอฟาดกระเป๋าสะพายตัวเองไปกับเตียงนอนนุ่มแล้วก็เม้มปากแน่นเป็นเส้นตรง แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น       ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!       “มีอะไรคะ” เธอหายใจเข้าปอดแรงๆ แล้วตะโกนถามคนที่มาเคาะประตูห้องของตัวเอง       “พี่นางเองค่ะ คุณท่านให้มาตามลงไปข้างล่างค่ะ”       “ได้ค่ะ เดี๋ยวตาเปลี่ยนชุดแล้วตามลงไปนะคะ”เธอตอบกลับแล้วเสียงหน้าห้องก็เงียบไป แล้วเธอก็รีบเดินไปยังตู้เสื้

       เฮ้อ!       ปพนถอนหายใจก่อนจะพูดต่อ       “ขึ้นมานั่งข้างบนเถอะลูก เมื่อลูกตัดสินใจแล้วพ่อกับแม่ก็ต้องยอมรับ แต่ถ้าลูกเลิกกับนับสิบแล้วไปคบกับเจ้าของโรงแรมนั่น พ่อกับแม่ไม่ยอม เป็นใครก็ได้ ไม่ต้องร่ำรวยก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่ผู้ชายที่มีเมียแบบนั้น เข้าใจไหมยัยตา”       “ใช่ แม่ไม่อยากให้ลูกไปเป็นเมียน้อย เมียเก็บหรือนางบำเรอของใครทั้งนั้นรู้ไหมลูก ส่วนเรื่องพ่อกับแม่ของนับสิบ พ่อกับแม่จะคุยกันเอง ไหนๆ ลูกก็ตัดสินใจแล้ว แม่กับพ่อก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว แต่แม่อยากบอกว่าเสียใจ ทำไมหนูถึงทิ้งผู้ชายดีๆ แบบพ่อนับสิบได้ลูก”แม้จะเสียใจและผิดหวัง แต่ยังไงพุฒิตาก็คือลูกอย่างที่สามีบอกนั่นแหละ ว่าควรปล่อยให้ลูกเลือกทางเดินของตัวเองเองและตอนนี้พุฒิตาก็เลือกแล้วที่จะทิ้งคนดีๆ อย่างนับสิบ       “หนูไม่ได้ถอนหมั้นกับพี่นับสิบเพื่อเลือกเขา แต่ที่หนูถอนหมั้นเพราะหนูไม่ได้ ‘รัก’