Caged by the Possessive Billionaire의 모든 챕터: 챕터 81 - 챕터 90

KABANATA 82“Hi, Kuya! Good afternoon po,” bati ko sabay ngiti kay Kuya. Nagulat pa ito at tumingin kay Colton mula sa salamin, bago siya tumingin sa ‘kin at bumati pabalik. “Goodafternoon, Ma’am,” halatang pilit ang ngiti. Marahil ay hindi talaga madalas magsalita lalo na kapag nandiyan ang boss pero ayoko naman kausapin pa si Colton dahil badtrip na nga siya. “Pwede po bang makausap kayo? Kung okay lang po?” halos nagmamakaawa na ang boses ko. Muli ay napatingin si manong kay Colton na nasa tabi ko, siguro ay kailangan pa ng permission ni Colton kapag magsasalita sila? Kanina ko pa rin kase napapansin na panay ang sulyap ni manong sa boss naming dalawa. “I think manong needs your permission in talking? Can you let him talk please? I just want to talk with manong,” saad ko kay Colton at tumingin sa kanya. Sumulyap lang ito ng isang beses sa akin bago niya kinausap si manong, “Hindi ko pinagbabawalan magsalita ang mga tauhan ko, Fily. Kaya pwede mo siyang kausapin Manong Senti,”

KABANATA 84: Hindi na ako bumaba sa canteen dahil alam ko namang wala rin akong kasabay doon. Dito ko na lang binuksan ang baon ko sa pantry, pwede rin namang kumain dito. “Sana pala sumabay na akong kumain kina Max at Amy kanina,” nanghihinayang na bulong ko at sumubo na gamit ang kutsara na hawak ko. Ang sarap ng adobo pero iba pa rin kung kasama kong kumain yung dalawa. Akala ko ay sasabay si Colton na kumain pero mukhang yung ulam lang pala ang gusto niya. “Just wait, Vernon. Kukuha lang ako ng softdrinks kase ang sarap ng ulam ko ngay-”Nagkatinginan kami ni Colton ng pumasok siya sa pantry, mukhang kausap niya pa si Vernon sa phone dahil nakaipit pa yun sa balikat at panga niya. Kakain pa lang din siya? “Uhm, sorry, dito na ako kumain kase I figured out tapos na rin pala kumain sina Max at Amy sa canteen,” mahinang saad ko at napatingin na lang sa ulam at kanin ko. “Fuck! Go eat at my office now,” galit na saad niya. Bakit galit siya? May ginawa na naman ba akong ikakaga

KABANATA 86Sakto pang umuulan ng lumabas siya sa building ng resort. Mabilis akong tumakbo at at naghintay sa waiting shed. Hindi ko pa nga na-check ang location ng lugar ni Colton dahil sa pagmamadali, pero heto ako at parang magmumukhang basang sisiw pa dahil sa ulan na ‘to. Nang makasakay ako ng jeep ay tsaka ko lang nakita ang text niya at malapit lang iyon sa amin. Actually along the way lang, sa may bayan lang talaga. Hindi ko alam kung coincidence ba o ano, pero hindi ko na pinansin at mas gusto ko na lang tapusin ang papapirmahan ko ng makapagpahinga na ako. Pagbaba ng jeep ay nakita ko na agad siyang nakatayo sa 1 storey house na may maliit na gate. Sakto lang sa isang tao pero modernong moderno ang kulay, style at design ng kabuuan. Sobrang linis din kaya halata mong bago pa lang ang nakatira. Walang kahit anong dumi sa paligid na akala mo ay palaging may naglilinis sa bahay. “Wala ka man lang payong? Wala bang payong sa resort?” masungit na tanong niya ng salubungin n

KABANATA 88Napangisi si Colton at may nilapag na usb sa harapan ko. “Hindi kaya itong usb ang hinahanap mo? Rinig na rinig ko sa boses mo,” sarkastikong sambit niya at nilakasan ang boses ko habang kausap ang sarili. Ang bobo! Bakit kasi kinakausap ang sarili? Hindi na ako tuluyang nakapagsalita dahil sa takot lalo na at nanlilisik ang mga mata niya. Parang kahit anong oras ay pwede niya na akong lapain ng buhay sa kinauupuan ko. “Do you remember everything?” Nanlamig ako sa klase ng tanong niya, hindi sa ganitong paraan ko ninais na ipaalam sa kanya na nakakaalala na ako. Kailangan ko pa palang galingan at maging mas maingat sa mga kilos ko simula ngayong araw. “Of course.” “Of course I want to remember everything, Colton,” mahinang sambit ko. Nakita kong lumamlam ang mata niya, kailangan kong gamitin ng maayos ang sitwasyon na ito para hindi niya maisip na nakakaalala na ako. Humaba ang katahimikan pagkatapos kong sabihin ang mga katagang iyon. Alam kong nasagot na ang tanon

KABANATA 90Napatingin din ako sa labas at nakitang sobrang lakas nga ng ulan, magpapaalam na lang ako kay inay. Mabilis kong kinuha ang cellphone ko at tinawagan ang inay. “Anak, nasaan ka na? Bakit hindi ka pa rin nakakauwi? May payong ka ba? Baka basang basa ka na ha,” Hindi pa man ako nakakapagsalita ay madami na agad katanungan si inay, natawa na lang ako pero tumikhim din ng makitang nakatitig si Colton. “Nay, nasa maayos na kalagayan po ako. Hindi po ako makakauwi ngayon dahil ang lakas ng ulan at may tinatapos pa po akong approval sheets. Kailangan na po ito bukas ng umaga kaya kailangan ko pong magpuyat,” pagpapaliwanag ko. Aangal pa sana si inay ng marinig ko ang boses ni itay na hayaan na raw ako. Narinig ko na lang ang buntong hininga ni inay at hindi na rin nang-usisa sa gagawin ko at bakit hindi ako nakauwi. Mabilis naman akong bumalik sa lamesa pagkatapos kausapin sina inay at tulungan si Colton sa kanyang ginagawa. Naka-focus na siya ngayon sa pagpirma habang dino