All Chapters of พิศวาส 3000 ปี: Chapter 41 - Chapter 50

ภายในศาลากลางน้ำ ร่างระหงของเฉินวาวาถือจานขนมเดินกินไปตามทางเดินที่ทอดยาว หญิงสาวค่อยๆ เดินทอดน่องมาตามทางเชื่อมต่อไปยังศาลากลางน้ำด้วยความสบายใจ ในเวลานี้ไม่มีผู้ใดคอยตามมู่อิงและลู่เหอออกนอกวังเพราะเธอไหว้วานให้ไปซื้อของที่จำเป็นในการแปลงโฉม อีกทั้งยังไม่ใช่เวลาที่รัชทายาทจื่อถงจะเสด็จมาหาที่ตำหนักรับรอง จึงทำให้หญิงสาวรู้สึกผ่อนคลายและปลอดโปร่งอย่างยิ่งยวด ร่างอรชรค่อยๆ ก้าวเข้าไปหยุดยืนมองโต๊ะที่วางกระดานหมากล้อมเอาไว้ ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นมาทันทีก่อนจะยกแขนทั้งสองข้างขึ้นกอดอกเมื่อเห็นหมากบนกระดานที่ถูกอีกฝ่ายแก้เกมจนสามารถเอาชนะได้อีกแล้ว อีกทั้งวางกลหมากท้าทายจงใจเปิดศึกการประลองหมากเห็นได้อย่างชัดเจน “จุ๊!จุ๊!จุ๊!” หญิงสาวส่งเสียงพลางส่ายหน้าไปมาวางจานขนมลงข้างๆ ตัว “เจ้าของหมากท้าประลองแล้วหรือนี่! ฝีมือการวางหมากเยี่ยมยอดมากเลย แบบนี้รอยหยักในสมองของฉันต้องพากันทำงานหนักอีกแล้วล่ะสิ” หญิงสาวกล่าวพร้อมทรุดกายลงนั่งบนตั่งที่ประทับหันหลังให้ตำหนักใหญ่ มือเรียวสวยเอื้อมหยิบตัวหมากมาถือเอาไว้ในมือพร้อมเริ่มแก้กลหมากบนกระดานด้วยความเพลิดเพลิน ในขณะที่พระวรกายใหญ่ของจอมมารเ

เฉินวาวาชูนิ้วนางและนิ้วชี้ขึ้นพร้อมกันพลางชี้ไปที่ดวงตาของเธอก่อนจะหันไปชี้พระเนตรของจอมมารสลับไปมา เป็นกิริยาซึ่งคนในยุคอนาคตนิยมใช้กันเป็นสัญลักษณ์ว่าทั้งสองต่างอยู่ในสายตาซึ่งกันและกัน ในขณะที่จอมปีศาจมีพระอาการงงงันและเต็มไปด้วยความแปลกพระทัยยิ่งนักกับกิริยาดังกล่าวของเธอ “กิริยาเช่นนี้ของเจ้าหมายถึงสิ่งใดรึ ช่างแปลกประหลาดชอบกลนัก” รับสั่งถามด้วยความสงสัย “ลักษณะอาการแบบนี้หมายถึงท่านเห็นข้า… และข้าก็เห็นท่าน แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อยจะได้เสมอภาคกัน อีกอย่างข้าก็ไม่ปวดคอด้วยเพราะท่านสูงเกินไปต้องแหงนหน้ามองท่านตลอด... คราวนี้ท่านเข้าใจหรือยัง” เฉินวาวาบ่นกระปอดกระแปดท่ามกลางเสียงพระสรวลของจอมมารเมื่อได้ยินถ้อยเจรจาพร่ำบ่นของโฉมตรู “เป็นเช่นนี้เอง… อ่อ... ยังไม่ตอบคำถามเมื่อครู่นี้ของข้าเลย... เจ้าคิดเช่นไรหากเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นมา” รับสั่งพร้อมทอดพระเนตรใบหน้าแสนสวยงามลึกล้ำด้วยสายพระเนตรที่เต็มไปด้วยแรงพิศวาสอย่างยิ่งยวด “คำตอบของข้าก็ยังเหมือนเดิม ต่อให้ชินอ๋องผู้นั้นต้องการที่จะแต่งงานกับข้าเชื่อเถอะต้องเปลี่ยนใจแน่นอน หากจะต้องมีพระชายาสุดแสนอัปลักษณ์ ขึ้นชื่อว่าบุรุษย่อมปร

ตำหนักรับรอง พระวรกายสูงโปร่งของรัชทายาทจื่อถงเสด็จพระดำเนินกลับไปกลับมาด้วยความร้อนพระทัย เมื่อพระองค์เสด็จมาเยี่ยมว่าที่พระชายาเอกแต่กลับไม่พบแม้เพียงเงาพาดผ่าน อีกทั้งนางกำนัลและองครักษ์คนสนิทขององค์หญิงแคว้นฉู่ก็หายไปเช่นเดียวกัน ความอลหม่านจึงบังเกิดขึ้นทันทีเมื่อทรงมีพระบัญชาสั่งให้ค้นหาให้ทั่วตำหนักรับรอง“พวกเจ้าหาองค์หญิงพบหรือยัง!” รับสั่งสุรเสียงเต็มไปด้วยความกังวลบรรดาทหารองครักษ์ต่างพากันส่ายหน้าไปมาติดๆ กันหลังจากพยายามค้นหาจนทั่วตำหนัก“ค้นจนทั่วตำหนักรับรองแล้วพ่ะย่ะค่ะ ไม่ปรากฏว่าองค์หญิงทรงประทับอยู่ที่ไหนเลย ค้นหาไปจนถึงศาลากลางน้ำที่พระนางทรงโปรดไปประทับบ่อยครั้งก็ไม่พบเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ” ทหารองครักษ์กราบทูลรายงาน“อะไรกัน! องค์หญิงจะหายไปได้อย่างไร พื้นที่ก็มีเพียงแค่นี้เท่านั้น แล้วเข้าไปค้นที่ตำหนักใหญ่ก็ไม่พบอย่างนั้นเลยรึ” รับสั่งถามถึงตำหนักที่ประทับส่วนพระองค์ของชินอ๋องเสด็จอาของพระองค์บรรดาทหารองครักษ์ต่างหันกลับมามองหน้ากันทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น“กระหม่อมมิกล้าเข้าไปค้นตำหนักที่ประทับของชินอ๋องพ่ะย่ะค่ะ เกรงกลัวจะถูกลงพระราชอาญาสถานหนักเพราะเป็นที่ประทับส

ในขณะเดียวกันในขณะที่หญิงสาวให้คำมั่นสัญญากับจอมมาร เสียงฝีเท้าคนพลันปรากฏขึ้นให้ได้ยินก่อนจะพากันวิ่งกรูมาถึงหน้าห้องพระบรรทม“องค์หญิงเพคะ! ทรงประทับอยู่ในนี้ใช่ไหม” เสียงนางกำนัลมู่อิงดังอยู่หน้าห้อง“องค์หญิงทรงเป็นอะไรหรือเปล่าพ่ะย่ะค่ะ ทรงเปิดประตูให้พวกกระหม่อมเข้าไปภายในห้องด้วยเถิด” เสียงองค์รักษ์ลู่เหอเอ่ยขึ้นตามติดมาด้วยความเป็นห่วงและนั่นทำให้ดวงตากลมโตของเฉินวาวาเบิกกว้างขึ้นมาทันทีเมื่อเธอนึกขึ้นได้ว่ามาหลบอยู่ในห้องพระบรรทมของชินอ๋องและเผลอหลับใหลไปเสียนี่“แย่แล้วพี่ชาย เห็นทีข้าต้องขอตัวกลับตำหนักรับรองก่อนแล้ว... ขืนอยู่นานกว่านี้ข้าจะทำให้ท่านเดือดร้อน คนสนิทของข้ามาตามแล้วคงหาข้าอยู่นานเลยเชียวแหละ ฟังเสียงก็รู้” หญิงสาวกล่าวพร้อมหันหลังกลับเดินจากไปทันที“หมับ!” พระหัตถ์หนาตรงเข้าคว้าแขนเรียวของหญิงสาวเอาไว้อย่างรวดเร็วพร้อมลากกลับมาหาพระองค์ดั่งเดิม“เจ้าไม่ต้องกลับไปตำหนักรับรองแล้วเสี่ยววาวา ชินอ๋องมีรับสั่งให้ปิดตำหนักที่เจ้าพำนักอยู่ แล้วให้ย้

พระตำหนักพายัพตำหนักที่ประทับโจวฟางหยางฮ่องเต้พระเนตรสีดำสนิทของฮ่องเต้แคว้นเทียนโจว ฉายแววที่เต็มไปด้วยความแปลกพระทัยอย่างยิ่งยวด พระขนงขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัยเมื่อพระองค์ได้รับพระราชสาสน์จากพระอนุชาต่างพระมารดา ว่าในยามนี้กำลังติดตามบุคคลต้องสงสัยอยู่นอกวังหลวงและมิได้ประทับอยู่ในพระตำหนักบูรพา อีกทั้งไม่ประสงค์ที่จะเข้าพิธีอภิเษกสมรสกับองค์หญิงจากแคว้นเยว่อีกต่อไป ด้วยพระนางไม่มีคุณสมบัติที่จะมาเป็นพระชายาเอกจึงขอพระราชทานคืนให้แก่พระองค์ตามเดิม“เหตุใดจู่ๆ ชินอ๋องจึงส่งสาสน์มาเยี่ยงนี้ ยกเลิกไม่เข้าพิธีอภิเษกกับองค์หญิงแคว้นเยว่ทั้งๆ ที่ทำการเลือกเฟ้นด้วยตัวเอง เช่นนี้แล้วองค์หญิงแคว้นเยว่จะมิเสียหน้าหรอกรึที่ถูกชินอ๋องกระทำการเยี่ยงนี้ ใช่ว่านางจะเสียหน้าเพียงผู้เดียวเสียเมื่อไรแต่ข้าก็เสียหน้าด้วยเช่นกัน ไม่ว่าข้าจะทำอะไรหรือพูดอะไรชินอ๋องหาได้ใส่ใจไม่” รับสั่งเต็มไปด้วยสุรเสียงขุ่นเคือง ก่อนจะได้ยินสุรเสียงขององค์รัชทายาทมีรับสั่ง “ขอเสด็จพ่อทรงพระทัยเย็นก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ อาจเป็นเพราะเส