บททั้งหมดของ ลมหายใจมังกร: บทที่ 61 - บทที่ 70

เสียงกรีดร้องด้วยความตื่นตกใจแตกตื่นดังไปทั่วทั้งตำหนักอ๋องหยงอี้ งูยักษ์ขนาดใหญ่สีดำเลื้อยผ่านอย่างรวดเร็ว สะบัดปลายหางทำลายข้าวของ แม้แต่เหล่าทหารยามก็ถูกฟาดบาดเจ็บจนกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งในอากาศ โคมไฟที่ล้มระเนระนาดทำให้เกิดเพลิงไหม้เป็นย่อมๆ ในคืนพระจันทร์เต็มดวงที่ควรงดงามกลับมีเปลวเพลิง คาวเลือด และเสียงหวีดร้องโหยหวนเจ็บปวด เทพมังกรดินโผบินในอากาศ กวาดสายตามองเบื้องล่างที่สองปีศาจงูดำทำลาย ปีศาจงูทั้งสองมุ่งหน้าไปที่สระน้ำขนาดใหญ่ ฮวงหลงเห็นสองปีศาจงูดำนั้นหมายจะลงน้ำ งูเมื่อลงน้ำย่อมเคลื่อนไหวได้รวดเร็วกว่าอยู่บนบก เขาจึงเร่งโผเข้าไปขวาง ใช้เพียงหางมังกรของตนฟาดลงบนพื้นดินจนแผ่นดินแตกกระเด็นทำให้เมิ่งหลานเสวี่ยนชะงักแล้วหมุนตัวไปทางอื่น ปีศาจงูแม้จนตรอกแต่ไม่ยอมรับชะตากรรมความพ่ายแพ้ นางใช้หางตวัดรัดร่างทหารยามคนหนึ่งแล้วขว้างใส่ ฮวงหลงต้องใช้พลังของตนประคองร่างของทหารยามนายนั้นไว้มิให้ได้รับบาดเจ็บ ฮวงหลงผู้อยู่ในร่างของเทพมังกรดินคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว เพียงเสียงคำรามของเขาก็ทำให้แผ่นดินสะเทือน ผิวน้ำเกิดระลอกคลื่นรุนแรง เขาแทบคุมโทสะไม่อยู่ฟาดหางอันทรงพลัง

ถ้อยคำของจวิ้นอี้ทำให้ฮวงหลงกวาดตามองโดยรอบ เมื่อเมฆเคลื่อนคล้อยผ่านดวงจันทร์ทำให้แสงจันทร์สาดแสงสว่างเบื้องล่าง ปรากฏภาพความโกลาหลและเสียงกรีดร้องโหยหวนผสานกับเปลวเพลิงที่ลุกไหม้ สมองอื้ออึ้งด้วยเพียงต้องการได้ยินเสียงของซิ่นฮวา เขาหลับตาตั้งสติครู่หนึ่งแล้วลืมตาขึ้นโผบินในอากาศวนรอบสระน้ำกระจ่างใส ใช้หางทรงพลังฟาดลงในสระน้ำอย่างแรงทำให้น้ำในสระน้ำแตกกระจาย สายน้ำเหล่านั้นสาดใส่กองเพลิงที่ลุกไหม้มอดดับลงทีละน้อย เพื่อให้ดับไฟทั้งหมดฮวงหลงต้องฟาดหางมังกรอยู่หลายครั้งจนน้ำแทบหมดสระ ทว่าทำให้เขาเห็นปราการเวทมนตร์ เทพมังกรหนุ่มไม่สนใจคำห้ามปรามของเทพมังกรอีกตน เขาโผลงไปด้านล่าง ไม่นึกว่าสระน้ำนี่จะลึกขนาดนี้ เขากลายร่างเป็นมนุษย์และหยุดมองกระท่อมหลังน้อย ใช้ดวงตามังกรจ้องมองจึงรู้ว่าสถานที่นี้ถูกร่ายมนตร์สร้างขึ้นมา เขาจึงยื่นมือออกไปแตะปรากฏมนตร์ดำนั้น เพียงครู่เดียวกำแพงน้ำแตกสลายทำให้เขาก้าวเข้าไปได้ ซิ่นฮวารับรู้ทุกแรงสั่นสะเทือนที่เกิดขึ้น นางหวาดกลัวเกินกว่าจะกล้าออกไปมองด้านนอก ได้แต่ขดกายซ่อนเร้นอยู่ในมุมหนึ่งของเตียงนอน ในบ้านหลังนี้ไม่มีที่ให้นางได้ซ่อนกายได

น้ำอุ่นร้อนกำลังดีทำให้ร่างกายทุกส่วนผ่อนคลาย นางเคลื่อนกายลงไปในน้ำให้น้ำท่วมถึงลำคอ ความเจ็บปวดคล้ายเจือจางไปกับน้ำอุ่นที่โอบล้อมกายเกือบเปลือยเปล่า มือเรียวยกขึ้นแตะศีรษะที่เคยถูกหินกระทบใส่ในวันพิธีบวงสรวง นางสางเส้นผมยาวสลวยด้วยนิ้วมือของตนแล้วกลั้นหายใจดำน้ำไปครู่หนึ่ง ฮวงหลงกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมเสื้อผ้าชุดใหม่ในมือ เขาไม่ต้องการให้ใครเข้ามาเห็น ‘ผู้หญิงของเขา’ จึงนำมาให้นางด้วยตนเอง แต่สองเท้าต้องชะงักไปเมื่อไม่เห็นร่างบางที่ตนเป็นห่วง กวาดสายตามองเห็นเพียงเสื้อผ้าเปื้อนเลือดวางอยู่ข้างสระน้ำ สองมือทิ้งอาภรณ์ลงพื้นทันทีที่เห็นเพียงเงาลางๆ ในสระน้ำกว่าจะรู้ตัวเขาก็ก้าวลงไปในสระน้ำอย่างรวดเร็ว สระน้ำพิเศษกว่าที่อื่นเพราะน้ำในสระสามารถรักษาบาดแผลหรือพิษต่างๆ ได้ แม้น้ำในสระไม่ลึกมากพอได้แหวกว่ายเล่นเพื่อผ่อนคลาย แต่เขาไม่รู้ว่านางอาจเป็นตะคริวหรือเพราะบาดเจ็บจนหมดสติไป นางไม่อาจส่งเสียงเรียกเขาได้เช่นแต่ก่อน ในใจที่สงบไปครู่หนึ่งกลับรุ่มร้อนด้วยความกังวลขึ้นมาอีกระลอก เขามองในน้ำอุ่นเห็นร่างของนางอยู่นิ่งๆ ใต้ผิวน้ำก็ผวายื่นมือไปคว้าเอวบางของนางไว้ พลิกตัวนาง

‘ฮวงหลง’ นางอ้าปากที่ไร้เสียงเรียกชื่อเทพมังกรดิน ห้องที่นางนอนอยู่ตกแต่งงดงามราวกับนางนิทราในสวนดอกไม้ แต่นางกลับไม่มีสายตาเหลือไว้ชื่นชมสิ่งรอบข้างเพราะใจของนางพะวงถึงบุรุษเจ้าของเส้นผมสีเงินยวงที่นางมักใช้นิ้วเกี่ยวพันไว้อยู่เสมอ ‘ฮวงหลง’ นางเรียกเขาอีกทั้งที่รู้ว่าไม่มีเสียงใดหลุดรอดจากริมฝีปากของนาง หญิงสาวหมุนตัวมองรอบกาย นางกลัวว่าตนเองฝันไป หรือนางยังไม่ตื่น อาจยังอยู่ในกระท่อมใต้สระน้ำนั้นก็เป็นได้ จิตใจที่ว้าวุ่นทำให้นางไม่รู้ว่ามีคนก้าวเข้ามาใกล้และยืนซ้อนอยู่ด้านหลังจนกระทั่งนางหมุนตัวกลับมา ใบหน้าเกือบปะทะกับแผ่นอกกำยำ นางผงะไปด้านหลังครึ่งก้าว มือแกร่งข้างหนึ่งยื่นมาโอบแผ่นหลังของนางไว้ไม่ให้หงายหลังและดันร่างนางกลับเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดใบหน้าของนาง บุรุษหนุ่มกวาดสายตามองหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้า เขาส่ายหน้าไปมาส่งเสียงตำหนิไม่จริงจังนัก “เหตุใดเจ้าไม่สวมรองเท้า” ฮวงหลงเอ่ยถาม มือข้างหนึ่งของเขาถือถ้วยยานำเข้ามาให้นาง แม้ว่ามืออีกข้างจะโอบประคองแผ่นหลังของนางอยู่ แต่ยาในชามก็ไม่กระฉอกออกมาแม้แต

ครั้งนี้ เขาไม่ลังเลที่จะ ‘รัก’ นางอีกแล้ว ไม่ว่าจะมีเวลาสำหรับเขาและนางมากน้อยเพียงใด เขาจะถนอมเวลาที่ได้อยู่กับนาง ยอมรับทุกความรู้สึกที่เกิดขึ้นไม่หวั่นเกรงสิ่งใดอีกแล้ว ผ้าห่มที่ถูกดึงมาจนปิดใบหน้าค่อยๆ ถูกเลื่อนออกจนเห็นดวงหน้าแดงระเรื่อของหญิงสาว ซิ่นฮวาเห็นเขาส่ายหน้าไปมาแล้วพึมพำเหนือใบหน้าของนาง “หน้าเจ้าแดงอีกแล้ว ไข้ขึ้นแล้วหรือ?” เขากระซิบใกล้ริมฝีปากของนาง ลมหายใจอุ่นรินรดใบหน้าของหญิงสาว นางตกตะลึงไม่ทันตั้งสติ เขาก็ประทับจูบลงที่ริมฝีปากอ่อนนุ่มของนางอีกครั้ง ครั้นนางได้จังหวะหอบหายใจ เขาก็ฉวยโอกาสแทรกลิ้นเปียกร้อนเข้าไปลิ้มรสความหวานในปากของนาง คล้ายลมหายใจร้อนของเขาไหลเวียนในกายนาง ร่างกายของนางร้อนรุ่มโดยเฉพาะช่องท้องที่เคร่งเครียดและหวามไหว ความปรารถนาแสนหวานก่อตัวขึ้นอีกระลอกทำให้ร่างกายบิดเร่าไปมาโดยไม่รู้ตัว รสจูบของเขาทวีความร้อนแรงขึ้น ดูดดื่มมากขึ้น จนนางแทบหมดเรี่ยวแรง สมองขาวโพลน เรียวลิ้นยั่วเย้าของเขาเรียกร้องให้นางตอบรับ ความไม่ประสีประสาทำให้นางเงอะงะ แต่นั่นยิ่งทำให้บุรุษหนุ่มเพลิดเพลินกับการสอนนางให้เรียนรู้การจ