LOGINShare
Chapter 61. คืนร่าง
Last Updated:
2025-02-05 01:35:14
Related chapters
ลมหายใจมังกร Chapter 62. เรียกชื่อข้าสิ!
เสียงกรีดร้องด้วยความตื่นตกใจแตกตื่นดังไปทั่วทั้งตำหนักอ๋องหยงอี้ งูยักษ์ขนาดใหญ่สีดำเลื้อยผ่านอย่างรวดเร็ว สะบัดปลายหางทำลายข้าวของ แม้แต่เหล่าทหารยามก็ถูกฟาดบาดเจ็บจนกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งในอากาศ โคมไฟที่ล้มระเนระนาดทำให้เกิดเพลิงไหม้เป็นย่อมๆ ในคืนพระจันทร์เต็มดวงที่ควรงดงามกลับมีเปลวเพลิง คาวเลือด และเสียงหวีดร้องโหยหวนเจ็บปวด เทพมังกรดินโผบินในอากาศ กวาดสายตามองเบื้องล่างที่สองปีศาจงูดำทำลาย ปีศาจงูทั้งสองมุ่งหน้าไปที่สระน้ำขนาดใหญ่ ฮวงหลงเห็นสองปีศาจงูดำนั้นหมายจะลงน้ำ งูเมื่อลงน้ำย่อมเคลื่อนไหวได้รวดเร็วกว่าอยู่บนบก เขาจึงเร่งโผเข้าไปขวาง ใช้เพียงหางมังกรของตนฟาดลงบนพื้นดินจนแผ่นดินแตกกระเด็นทำให้เมิ่งหลานเสวี่ยนชะงักแล้วหมุนตัวไปทางอื่น ปีศาจงูแม้จนตรอกแต่ไม่ยอมรับชะตากรรมความพ่ายแพ้ นางใช้หางตวัดรัดร่างทหารยามคนหนึ่งแล้วขว้างใส่ ฮวงหลงต้องใช้พลังของตนประคองร่างของทหารยามนายนั้นไว้มิให้ได้รับบาดเจ็บ ฮวงหลงผู้อยู่ในร่างของเทพมังกรดินคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว เพียงเสียงคำรามของเขาก็ทำให้แผ่นดินสะเทือน ผิวน้ำเกิดระลอกคลื่นรุนแรง เขาแทบคุมโทสะไม่อยู่ฟาดหางอันทรงพลัง
Last Updated : 2025-02-05ลมหายใจมังกร Chapter 63. เจ็บแปลบในอก
เมิ่งหย่าจิ้งกลับรู้สึกเจ็บแปลบในอก นางรู้ว่าเขาปรายตามองนางเล็กน้อยเท่านั้น เพราะซ่งเหว่ยหนานไม่เคยเห็นร่างมนุษย์ของนางมาก่อน สายตาของเขาที่มองนางอย่างคนไม่รู้จัก ทั้งที่ตลอดสามปีที่ผ่านมา นางอยู่ใกล้ชิดเขามาตลอด “รีบไปเถอะเจ้าค่ะ!” ซิ่วอิ่งทั้งผลักทั้งดันให้เมิ่งหย่าจิ้งรีบไปให้พ้นสายตาของซ่งเหว่ยหนาน ทว่าดวงตาของเหลียงซื่อฮั่นที่กลอกตามร่างของหญิงสาวสอง ทำให้ซ่งเหว่ยหนานก้าวไปขวางซิ่วอิ่งไว้ก่อน “ว้าย!” ซิ่วอิ่งสะดุ้งจนเผลอร้องอุทานแต่กระนั้นยังใช้ร่างของตนบังเมิ่ง-หย่าจิ้งไว้อย่างปกป้อง “จะรีบไปไหนซิ่วอิ่ง!” น้ำเสียงเยียบเย็นพร้อมอายสังหารที่แผ่กระจายออกมาทำให้ซิ่วอิ่งถึงกับกายสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่ได้ เมิ่งหย่าจิ้งกล้ำกลืนความเจ็บปวดลงท้อง ก่อนหน้านี้คนผู้นี้ไหว้ฟ้าดินกับนางแล้วแท้ๆ และที่ผ่านมา นางก็เมตตาเขามากพอที่จะไม่สังหารเขาเพื่อกลืนกินปราณบริสุทธิ์ บุรุษผู้นี้นะหรือ? ที่พี่สาวคิดว่าเขาจะปกป้องดูแลนางได้สักสิบหรือยี่สิบปี นางจ้องมองบุรุษเบื้องหน้าผ่านม่านน้ำตาแห่งความผิดหวัง แล้วแหงนหน้าหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะของนางทำให้ซ
Last Updated : 2025-02-05ลมหายใจมังกร Chapter 64. เหตุใดข้าจะอุ้มเจ้าไม่ได้
ถ้อยคำของจวิ้นอี้ทำให้ฮวงหลงกวาดตามองโดยรอบ เมื่อเมฆเคลื่อนคล้อยผ่านดวงจันทร์ทำให้แสงจันทร์สาดแสงสว่างเบื้องล่าง ปรากฏภาพความโกลาหลและเสียงกรีดร้องโหยหวนผสานกับเปลวเพลิงที่ลุกไหม้ สมองอื้ออึ้งด้วยเพียงต้องการได้ยินเสียงของซิ่นฮวา เขาหลับตาตั้งสติครู่หนึ่งแล้วลืมตาขึ้นโผบินในอากาศวนรอบสระน้ำกระจ่างใส ใช้หางทรงพลังฟาดลงในสระน้ำอย่างแรงทำให้น้ำในสระน้ำแตกกระจาย สายน้ำเหล่านั้นสาดใส่กองเพลิงที่ลุกไหม้มอดดับลงทีละน้อย เพื่อให้ดับไฟทั้งหมดฮวงหลงต้องฟาดหางมังกรอยู่หลายครั้งจนน้ำแทบหมดสระ ทว่าทำให้เขาเห็นปราการเวทมนตร์ เทพมังกรหนุ่มไม่สนใจคำห้ามปรามของเทพมังกรอีกตน เขาโผลงไปด้านล่าง ไม่นึกว่าสระน้ำนี่จะลึกขนาดนี้ เขากลายร่างเป็นมนุษย์และหยุดมองกระท่อมหลังน้อย ใช้ดวงตามังกรจ้องมองจึงรู้ว่าสถานที่นี้ถูกร่ายมนตร์สร้างขึ้นมา เขาจึงยื่นมือออกไปแตะปรากฏมนตร์ดำนั้น เพียงครู่เดียวกำแพงน้ำแตกสลายทำให้เขาก้าวเข้าไปได้ ซิ่นฮวารับรู้ทุกแรงสั่นสะเทือนที่เกิดขึ้น นางหวาดกลัวเกินกว่าจะกล้าออกไปมองด้านนอก ได้แต่ขดกายซ่อนเร้นอยู่ในมุมหนึ่งของเตียงนอน ในบ้านหลังนี้ไม่มีที่ให้นางได้ซ่อนกายได
Last Updated : 2025-02-05ลมหายใจมังกร Chapter 65. ร้องเสียงหลง
“ซิ่นฮวา” ฮวงหลงร้องขึ้นอย่างตกใจไม่คิดว่าหญิงสาวจะโผเข้ามาขวาง ลิ้นงูของเมิ่งหลานเสวี่ยนตวัดรัดรอบคอของหญิงสาวแน่นและลากนางถอยห่างจนถลาล้มไปกับพื้น มือเล็กจับลิ้นเป็นเมือกลื่นที่รัดรอบคอของตน ใบหน้าเริ่มเขียวคล้ำเพราะหายใจไม่ออก ฮวงหลงซัดฝ่ามือออกไปทำให้ลิ้นงูนั้นขาดกระเด็น เมิ่งหลาน-เสวี่ยนกรีดร้องเจ็บปวด เลือดงูของนางเปื้อนเปรอะร่างของซิ่นฮวา หญิงสาวร้องแต่ไร้เสียงเพราะเลือดของเมิ่งหลานเสวี่ยนนั้นราวกับน้ำกรดทะลุเสื้อผ้าที่นางสวมแตะถูกผิวกายทำให้นางแสบร้อน “เลือดพิษ” จวิ้นอี้สบถ “เจ้าดูแลนาง ข้าจัดการปีศาจงูดำนี่เอง” ฮวงหลงพยักหน้ารับ เขาไม่สนใจแล้วว่าจวิ้นอี้ผู้ดูเกียจคร้านจะจัดการกับปีศาจงูอย่างไร เขารีบเข้าไปอุ้มซิ่นฮวาไว้แนบอก “อดทนไว้ ข้าจะรักษาเจ้าเอง” เขากระซิบปลอบเตรียมจะกลายร่างเป็นมังกรเพื่อกลับตำหนักของตน อาการเช่นนี้ไม่มียาตัวใดบนโลกมนุษย์รักษาได้ ทว่าเขาต้องชะงักเมื่อซ่งเหว่ยหนานก้าวเท้ามาขวางไว้ก่อน “หลีกไป!” “ข้าเป็นห่วงนาง” ซ่งเหว่ยหนานจ้องตากับดวงตาสีอำพันไร้แววความหวาดกลัว เขาเป็นห่วงซิ่นฮวาด้วยใจจริง หาก
Last Updated : 2025-02-05ลมหายใจมังกร Chapter 66. ลมหายใจอุ่นร้อน
น้ำอุ่นร้อนกำลังดีทำให้ร่างกายทุกส่วนผ่อนคลาย นางเคลื่อนกายลงไปในน้ำให้น้ำท่วมถึงลำคอ ความเจ็บปวดคล้ายเจือจางไปกับน้ำอุ่นที่โอบล้อมกายเกือบเปลือยเปล่า มือเรียวยกขึ้นแตะศีรษะที่เคยถูกหินกระทบใส่ในวันพิธีบวงสรวง นางสางเส้นผมยาวสลวยด้วยนิ้วมือของตนแล้วกลั้นหายใจดำน้ำไปครู่หนึ่ง ฮวงหลงกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมเสื้อผ้าชุดใหม่ในมือ เขาไม่ต้องการให้ใครเข้ามาเห็น ‘ผู้หญิงของเขา’ จึงนำมาให้นางด้วยตนเอง แต่สองเท้าต้องชะงักไปเมื่อไม่เห็นร่างบางที่ตนเป็นห่วง กวาดสายตามองเห็นเพียงเสื้อผ้าเปื้อนเลือดวางอยู่ข้างสระน้ำ สองมือทิ้งอาภรณ์ลงพื้นทันทีที่เห็นเพียงเงาลางๆ ในสระน้ำกว่าจะรู้ตัวเขาก็ก้าวลงไปในสระน้ำอย่างรวดเร็ว สระน้ำพิเศษกว่าที่อื่นเพราะน้ำในสระสามารถรักษาบาดแผลหรือพิษต่างๆ ได้ แม้น้ำในสระไม่ลึกมากพอได้แหวกว่ายเล่นเพื่อผ่อนคลาย แต่เขาไม่รู้ว่านางอาจเป็นตะคริวหรือเพราะบาดเจ็บจนหมดสติไป นางไม่อาจส่งเสียงเรียกเขาได้เช่นแต่ก่อน ในใจที่สงบไปครู่หนึ่งกลับรุ่มร้อนด้วยความกังวลขึ้นมาอีกระลอก เขามองในน้ำอุ่นเห็นร่างของนางอยู่นิ่งๆ ใต้ผิวน้ำก็ผวายื่นมือไปคว้าเอวบางของนางไว้ พลิกตัวนาง
Last Updated : 2025-02-07ลมหายใจมังกร Chapter 67. รักษาบาดแผล
เขากำลังรักษาบาดแผลให้นาง ทว่าช่องท้องที่รู้สึกวะหวิวจนอยากจะส่งเสียงครวญครางออกมา นางไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้แต่นางก็อับอายจนต้องยกมือปิดปากตนเอง สายตาของนางมองเห็นจุดแดงเล็กๆ ที่โคนขาด้านในจึงรีบหนีบขาไว้ก่อนแต่ยังช้าเกินกว่าสายตาช่างสำรวจของเขามองเห็นก่อนแล้ว นางฝืนหนีบขาตัวเองไว้แน่นทำให้บุรุษหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเงินยวงเงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่พอใจพร้อมกล่าวตำหนินาง “อย่าดื้อ ข้าต้องรักษาบาดแผลให้เจ้า” ซิ่นฮวาส่ายหน้าไปมาไม่ว่าอย่างไรนางไม่อยากอ้าเรียวขาออกเด็ดขาด “ข้าทำเช่นนี้ให้เจ้าตั้งแต่เจ้าเป็นเด็กเล็กๆ” มือแกร่งยื้อเรียวขาของนางไว้ แล้วแยกขางามออกอย่างใจเย็น กลิ่นกายของนางหอมหวานชวนให้มึนเมายิ่งนัก เขาต้องทุ่มเทสมาธิเพื่อรักษาบาดแผลบนร่างกายของนางมิให้ทิ้งรอยตำหนิใดไว้ ร่างหญิงสาวอ่อนระทวยดุจเดียวกับขี้ผึ้งต้องความร้อน ริมฝีปากของเขากดลงบนโคนขาด้านใน จุดอ่อนนุ่มบนร่างถูกสัมผัสอย่างตั้งใจ สองขาถูกเขาแยกออกจากกันและร่างของเขาอยู่ตรงกลางหว่างขาของนาง หญิงสาวพยายามกระถดตัวถอยหนีแต่มือแกร่งรั้งจับสะโพกนางไว้มั่น มุ่งมั่นก
Last Updated : 2025-02-07ลมหายใจมังกร Chapter 68. กระซิบปลอบโยน
‘ฮวงหลง’ นางอ้าปากที่ไร้เสียงเรียกชื่อเทพมังกรดิน ห้องที่นางนอนอยู่ตกแต่งงดงามราวกับนางนิทราในสวนดอกไม้ แต่นางกลับไม่มีสายตาเหลือไว้ชื่นชมสิ่งรอบข้างเพราะใจของนางพะวงถึงบุรุษเจ้าของเส้นผมสีเงินยวงที่นางมักใช้นิ้วเกี่ยวพันไว้อยู่เสมอ ‘ฮวงหลง’ นางเรียกเขาอีกทั้งที่รู้ว่าไม่มีเสียงใดหลุดรอดจากริมฝีปากของนาง หญิงสาวหมุนตัวมองรอบกาย นางกลัวว่าตนเองฝันไป หรือนางยังไม่ตื่น อาจยังอยู่ในกระท่อมใต้สระน้ำนั้นก็เป็นได้ จิตใจที่ว้าวุ่นทำให้นางไม่รู้ว่ามีคนก้าวเข้ามาใกล้และยืนซ้อนอยู่ด้านหลังจนกระทั่งนางหมุนตัวกลับมา ใบหน้าเกือบปะทะกับแผ่นอกกำยำ นางผงะไปด้านหลังครึ่งก้าว มือแกร่งข้างหนึ่งยื่นมาโอบแผ่นหลังของนางไว้ไม่ให้หงายหลังและดันร่างนางกลับเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดใบหน้าของนาง บุรุษหนุ่มกวาดสายตามองหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้า เขาส่ายหน้าไปมาส่งเสียงตำหนิไม่จริงจังนัก “เหตุใดเจ้าไม่สวมรองเท้า” ฮวงหลงเอ่ยถาม มือข้างหนึ่งของเขาถือถ้วยยานำเข้ามาให้นาง แม้ว่ามืออีกข้างจะโอบประคองแผ่นหลังของนางอยู่ แต่ยาในชามก็ไม่กระฉอกออกมาแม้แต
Last Updated : 2025-02-07ลมหายใจมังกร Chapter 69. ข้อเสนอ
ข้อเสนอของเขาทำให้นางพยักหน้ารับ ฮวงหลงเห็นบุปผาน้อยยินดีทำตามกฎก็โน้มหน้าลงยื่นปลายจมูกกดที่แก้มเนียนของหญิงสาว ‘ท่าน!’ ดวงตาเป็นประกายฉายแววตื่นตระหนก สองแขนของเขาคร่อมร่างของนางไว้ ร่างเล็กเอนหลังหนีปลายจมูกที่ยื่นมาซุกไซ้ใบหน้าของนางแต่กลายเป็นว่านางหงายหลังลงบนเตียงนอนโดยมีร่างของบุรุษหนุ่มตามลงไปทาบทับ ‘หยุดนะ! ท่านทำอะไร!’ สองมือยื่นไปยันกายของเขาไว้ แต่พอเจอสายตาจริงจังของเขาแล้ว นางกลับลืมถ้อยคำของตนไปหมดสิ้น “คราวนี้เข้าใจหรือไม่ แต่ก่อนที่เจ้าร้องขอให้ข้าพาเจ้ามาตำหนักแล้วข้าไม่สามารถพามาได้เพราะอะไร” ชายหนุ่มแสร้งทำเสียงตำหนิ “เจ้าไม่คิดหรือว่าข้าเป็นผู้คุมกฎต้องมาละเมิดกฎเสียเองเป็นเรื่องไม่สมควร” ถูกตำหนิต่อว่าเช่นนี้แล้ว นางจึงไม่กล้าขยับตัวอีกแต่มิอาจสบตาดวงตาลึกล้ำของอีกฝ่ายได้ นางจึงกลอกตาไปทางอื่นยอมให้ ‘กำจัด’ กลิ่นอายมนุษย์ของนาง เพราะนางหลบตาจึงไม่อาจเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขาได้ ฮวงหลงเพียงแค่อยากหยอกล้อนางเล่น ทว่าเมื่อตนเองก้มลงกดปลายจมูกดอมดมกลิ่นอายของหญิงสาวกลับเป็นฝ่ายถอนใจมิได้ ผิวกายเนียนนุ่มและกลิ่นหอมอ
Last Updated : 2025-02-07
Latest chapter
ลมหายใจมังกร Chapter 92. จบ.
ยังไม่ทันเอ่ยถามสิ่งใด นางรู้สึกว่าร่างของตนถูกส่งขึ้นบนหลังม้า คล้ายได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายของซาโม่ ตามด้วยเสียงของซิ่นหลิงห้ามไม่ให้ติดตามนางมา ม้าควบทะยานไปในความมืดมีแสงจันทราเต็มดวงส่องนำทาง สายลมปะทะร่างของนางแต่ไม่ได้ทำให้นางเหน็บหนาวเพราะผู้ที่บังคับม้านั้นกระชับเสื้อคลุมห่อหุ้มนางไว้มิดชิด นางแนบหน้ากับอกอุ่นวางความไว้ใจไว้ในอุ้งมือของชายที่ตนรัก ไม่ถึงครึ่งชั่วยามม้าก็ชะลอฝีเท้าลงจนหยุดนิ่ง ร่างของนางถูกประคองลงจากหลังม้าแล้วจึงแกะผ้าผูกตาของนางออก ซิ่นฮวาประหลาดใจกับภาพกระโจมเบื้องหน้า นางกวาดตามองไปรอบๆ กระโจมหลังใหญ่ตั้งใกล้สระน้ำขนาดใหญ่คล้ายจันทร์เสี้ยวที่ยามนี้ผิวน้ำสะท้อนแสงจันทรางดงาม “อ๊ะ!” ซิ่นฮวาหลุดปากหวีดร้องด้วยความตกใจที่จู่ๆ ร่างของนางก็ถูกแบกขึ้นบ่า นางเห็นรอยยิ้มและเสียงอวยพรของผู้คนที่ก้มศีรษะให้ระหว่างที่บุรุษหนุ่มแบกร่างเจ้าสาวเข้ากระโจมที่ถูกเตรียมไว้ ใบหน้าของชายหนุ่มเปี่ยมรอยยิ้มแห่งความสุข เขาพานางเข้ามาด้านในแล้ววางนางลงบนเตียงที่ปูด้วยผ้าไหมเรียบรื่น ภายนอกเป็นกระโจมที่แลดูเรียบง่ายแต่ด้านในมีเครื่องใช้หรูหราและอบอุ่
ลมหายใจมังกร Chapter 91. ความปรารถนาของเจ้าสาว
“ข้าไม่ปรารถนาพิธีใหญ่โต ขอแค่ท่านพ่อท่านแม่ยอมรับก็พอ” ความปรารถนาของเจ้าสาวคือพิธีแต่งงานอย่างเรียบง่าย ทว่าในเวลาเพียงเจ็ดวันตระกูลได้แสดงให้เห็นถึงความมั่งคั่งร่ำรวยจัดงานแต่งงานขึ้นที่ตุนหวงตามคำร้องขอของบิดาเจ้าสาว เมื่อเสร็จพิธีจึงเดินทางกลับแคว้นหาน เจ็ดวันที่ตระเตรียมงานมงคล หญิงสาวไม่ได้รับอนุญาตให้พบหน้าบุรุษที่จะเป็นสามีในอนาคต ซิ่นหลิง ซิ่นสือ กันอี๋ และซาโม่ที่คอยส่งข่าวให้นางรู้ว่าเขาสบายดี ว่านหนิงเหมยมองดูบุตรสาวที่ยามนี้สวมชุดเจ้าสาวสีแดงมงคล หากจะกล่าวว่านางเตรียมชุดมงคลนี้ไว้ให้บุตรสาวนานแล้วก็เกรงว่าจะเป็นที่หัวเราะ คนเป็นมารดาหวังเพียงเห็นลูกๆ มีความสุขในชีวิตคู่ ครั้งที่นางแต่งงานนั้นเป็นสมรสพระราชทาน มารดาของนางไม่ได้ช่วยเหลือใดๆ ไม่มีสินเดิมให้ติดตัวมากนัก เมื่อถึงคราวลูกสาวของตนแต่งงาน นางจัดเตรียมไว้เต็มที่ มิใช่เพื่ออวดความร่ำรวยแต่เพื่อให้ลูกสาวไม่ลำบากในภายภาคหน้า ทว่านางมั่นใจว่าเจ้าบ่าวหรือว่าที่ลูกเขยคนนี้จะรักและดูแลแก้วตาดวงใจนางอย่างดียิ่ง นางเชื่อใจว่าเพราะคนผู้นั้นได้ยอมสละลมหายใจของตนเองเพื่อรักษาชีวิตของซิ
ลมหายใจมังกร Chapter 90. สามีกอดภรรยาจะเป็นอะไรไป
“อย่ากลัว มันจะปกป้องเจ้า” ดวงตางดงามเบิกตากว้าง น้ำตาที่เหือดแห้งไปหลั่งออกมาอีกระลอก “เป็นท่าน” ซิ่นฮวาจ้องมองเขา ระหว่างที่นางคลุกคลีในบ้านตระกูลเยี่ยน นางลอบถามบรรดาบ่าวไพร่ รับรู้มาว่าเยี่ยนหรงเหยาหมดสติไปนานห้าวัน ท่านหมอไม่อาจรั้งชีวิตได้ พลันจู่ๆ เขาก็ฟื้นขึ้นมา และร่างกายเกือบจะแข็งแรงดี ห้าวันที่เขาหมดสติไปคือวันที่เทพมังกรดินสูญสลายกลายเป็นหมอกสีเงินสลายมนตร์ดำที่ปกคลุมแคว้นหาน “ใจร้าย!” นางต่อว่าแล้วทำมือทุบแผ่นอกของเขาหลายครั้ง “ไยท่านไม่บอกข้าตั้งแต่แรก” ฮวงหลงเพิ่งรู้ว่ามือเรียวของนางมีน้ำหนักไม่น้อย แต่เขายอมให้นางทุบตีอยู่เช่นนั้นโดยไม่ปัดป้อง “สภาพข้าเช่นนี้ เจ้ายอมรับได้หรือ?” “ข้าเคยพูดแล้ว” นางฝืนกลั้นเสียงสะอื้น “ข้ารักท่านไม่ว่าท่านจะเป็นอย่างไรก็ตาม ข้ารักที่จิตใจของท่าน...แต่ท่าน...ท่านอยู่ตรงหน้าข้าแท้ๆ แต่ไม่ยอมเปิดเผยตัวเองแก่ข้า” “ฮวาเอ๋อร์ เขาเรียกนางอย่างอ่อนโยน รวบมือน้อยๆ ของนางไว้แล้วถอนหายใจแผ่วเบา “ข้ากำลังรับเคราะห์กรรมที่ทำไว้กับเจ้า ข้าเห็นเจ้า จดจำเจ้าได้ แต่เจ้ามองข
ลมหายใจมังกร Chapter 89. ไม่มีวันลืม
“ข้าจะไม่วันลืม” “อืม” ซ่งซีเหมยพยักหน้าและยิ้มรับถ้อยคำของเขา หัวใจเด็กหญิงพองโตอย่างน่าประหลาดใจ นางกลอกตาไปมาแล้วคิดได้ว่าเสร็จสิ้นภารกิจของตนแล้ว จึงหมุนตัวเดินออกมา แต่เดินจากมาได้ไม่กี่ก้าว นางก็นึกได้ว่าลืมกล่าวลาเขาจึงหมุนตัวกลับไปโบกไม้โบกมือ แล้วรีบหมุนตัวกลับออกวิ่งทันที กันอี๋ลุกขึ้นยืนช้าๆ มองร่างเล็กวิ่งไปจนสุดสายตา เขากังวลว่านางจะหกล้มอีก แต่ครั้งนี้นางวิ่งไปทางบุรุษผู้หนึ่งที่เหมือนจะยืนรออยู่นานแล้ว แม้จะเห็นไกลๆ แต่กันอี๋ก็เห็นสายตาของซ่งเหว่ยหนานจ้องมองมาทางเขา ก่อนจะยื่นมือไปรับน้องสาวให้เดินไปพร้อมกัน เด็กคนนั้นอายุเท่าไรกันนะ อายุสิบสองใช่ไหม? อายุน้อยกว่าเขาตั้งห้าปี เขาตบอกตัวเองเบาๆ ปิ่นหยกธรรมดาแต่เมื่อคนที่มอบให้เขานั้นไม่ธรรมดาเอาเสียเลย หรือว่าเขาควรจะสมัครเป็นองครักษ์ของเด็กน้อยคนนั้นดีนะ “เราไม่ได้เดินเล่นกันแบบนี้นานแค่ไหนแล้วนะ” ซ่งซีเหมยส่งเสียงเจื้อยแจ้วถามซ่งเหว่ยหนานที่จูงมือนางเดินดูโคมไฟหลากสีสันและน่าตาแปลกประหลาด “นั่นสินะ นานเพียงใดกันหนอ” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ “พี่ช่างเป็นพี่ชายที่ไม่
ลมหายใจมังกร Chapter 88. ไฉนกลับรู้สึกอาลัยอาวรณ์
“พบสหายรู้ใจถือเป็นวาสนา” ฮวงหลงยิ้มบางๆ เขาไม่กล้าหาญพอที่จะเอ่ยกับนางว่าเขาคือ ‘ฮวงหลง’ และด้วยสภาพร่างกายที่อาศัยอยู่นี้ เส้นผมสีขาวโพลนเหมือนคนแก่ชรา ร่างกายยังอ่อนแอ และฐานะด้อยกว่านางมาก แม้รู้ว่านางไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยเรื่องเหล่านี้ ทว่า นางคิดว่าเขาจากนางไปแล้ว นางมีคนให้เลือกเคียงข้างมากนัก เขาได้แต่หวังว่าจะ...มีเยื่อใยใดบ้างที่นางจะสัมผัสถึงตัวเขาได้ ซ่งซีเหมยนั่งใกล้ๆ ซิ่นฮวา นางจิบน้ำชาและกินของว่างอย่างเพลิดเพลิน ช่วงเวลาที่นางป่วยอยู่นั้นกินอะไรไม่ค่อยได้มากนัก ซ้ำยังรู้สึกขมปลายลิ้นตลอดเวลาทำให้เบื่ออาหารไปด้วย แต่หลังจากปีศาจงูดำตายไป ร่างกายของนางก็ดีขึ้นหลายส่วน นางกลับมากินอาหารได้ปกติ อีกไม่นานร่างกายผ่ายผอมเหมือนเด็กโตไม่เต็มวัยนั้นคงสมบูรณ์ดีแลเป็นหญิงสาวกับคนอื่นบ้างกระมัง เด็กหญิงคิดในใจแอบลอบมองทางองครักษ์ของซิ่นฮวาหลายครั้ง เมื่อครู่นางแย่งปิ่นที่ซื้อมาจากมือแม่นมเก็บไว้ในอกเสื้ออย่างดี หวังใจว่าตัวเองจะมีความกล้าพอที่จะมอบให้... ซ่งเหวยหนานเดินเข้ามา สีหน้าอิดโรยอยู่บ้างแต่ยังคงประดับรอยยิ้ม ในฐานะผู้ปกครองแคว้นหาน แม้รับหน้า
ลมหายใจมังกร Chapter 87. สีหน้าเขินอายของเด็กหญิง
“หายตกใจแล้วหรือไม่” กันอี๋เอ่ยขึ้นแต่ยังยืนนิ่ง ใบหน้าและน้ำเสียงเรียบเฉย เขาคว้าเอวบางของเด็กหญิงไว้ได้ทันก่อนที่หน้าคว่ำลงพื้นไป “อืม” ซ่งซีเหมยพยักหน้าหงึกหงัก คำตอบของนางทำให้สองมือที่จับเอวของนางอยู่นั้นยกตัวนางให้ปลายเท้ายืนบนพื้นดินแล้วค่อยคลายมือออก แต่ยังคงรอจนนางยืนได้มั่นคงแล้วจึงถอยออกไป เด็กหญิงทำตาปริบๆ นอกจากพี่ชายและท่านพ่อแล้ว นางไม่เคยใกล้ชิดบุรุษใดเช่นนี้มาก่อน กันอี๋ถอยห่างออกมารอจนเด็กหญิงตัวน้อยยืนได้มั่นคง ทว่าดวงตาคู่นั้นที่จ้องมองเขาและตามด้วยพวงแก้มที่แดงระเรื่อขึ้นมาอย่างช้าๆ ทำให้เขาเผลอขมวดคิ้ว ‘นางบาดเจ็บหรือไร?’ ขยับตัวเข้าไปใกล้หมายจะเอ่ยถาม แต่เด็กหญิงถอยหลังแล้ววิ่งไปหลบอยู่ด้านหลังของซิ่นฮวา ทำให้เขาได้แต่อ้าปากค้างอย่างงุนงง “เป็นอะไรไปรึซีเหม่ย” ซิ่นฮวากลั้นหัวเราะ เข้าใจว่าเด็กน้อยคงเขินอายที่ตัวเองซุ่มซ่ามต่อหน้าผู้อื่น “ไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ” นางส่ายหน้าไปมาเร็วๆ ไม่กล้ามองไปทางองครักษ์ของซิ่นฮวา “ได้ยินว่าพี่สาวจะไปงานเลี้ยง ข้าจึงมาขอติดตามไปด้วย” “พี่ชายเจ้ารู้หรือไม่ที่จะไปกับข้า”
ลมหายใจมังกร Chapter 86. ใจอ่อน
“ข้าเดินกับสหายผู้หนึ่ง” เขาเอ่ยตอบไม่ได้โกหก เขาชอบเดินหมาก นอกจากมารดาของซิ่นฮวาที่เขาเองก็ไม่ได้เดินหมากกับนางมาหลายสิบปี เขาก็บังเอิญพบเยี่ยนหรงเหยาที่กลายเป็นสหายร่วมเดินหมาก เขาเอ่ยตอบแล้วประคองไหล่กลมมนให้นั่งลงที่เก้าอี้กลม เยี่ยนหรงเหยามิให้ใครแตะต้องหมากกระดานนี้ เฝ้ารอเพียงเดินหมากกับเขาเท่านั้น “ท่านหญิง เดินหมากกับข้าสักกระดานได้หรือไม่” นางเงยหน้าขึ้นมองเขา น้ำเสียงราบเรียบแต่ฟังแล้วชวนให้รู้สึกใจอ่อน นางพยักหน้ารับกวาดตามองหมากขาวดำบนหมากกระดาน กลวิธีเดินหมากวางเม็ดหมากตีวงล้อมก่อนค่อยๆ กินพื้นที่อีกฝ่ายอย่างใจเย็น ใบหน้าหวานระบายยิ้มอย่างไม่รู้ตัว หลายวันมานี้นางร้องไห้จนแทบหลงวันคืน นางไม่ได้ถามเขาว่าสหายที่เขาเดินหมากด้วยเป็นใคร แต่นางไม่แปลกใจถ้าสหายที่เคยเดินหมากกระดานนี้คือคนเดียวกับที่สอนนางจับเม็ดหมาก “เจ้าอยากเดินต่อจากหมากกระดานนี้หรือ?” เขาถามแล้วหันไปพยักหน้าเรียกบ่าวรับใช้ให้นำน้ำชาเข้ามา “จะดีหรือ?” “เจ้าเดินหมากขาว ข้าเดินหมากดำ” “ได้!” นางเงยหน้าขึ้นยิ้มด้วยดวงตาพราวระยับ นางรู้ว่ามันไม่เหมาะไม่ควร แต่การได้เดินหมากกระดานเดียวกับคนที่นางคิดถ
ลมหายใจมังกร Chapter 85. ของที่นางโปรดปราน
ซิ่นฮวาออกจะแปลกใจที่เห็นอาหารเบื้องหน้ามีแต่ของที่นางโปรดปราน นางชอบกินของทอดเป็นที่สุด ชอบมากพอๆ กับกินเนื้อแพะตุ๋นเครื่องยาจีนดีๆ ที่ทำให้เนื้อนุ่มจนแทบละลายในปาก และนางชอบกินผลไม้สดมากกว่าผลไม้ที่นำไปทำเป็นของหวาน เมื่อครั้งที่ลอบหลบหนีไปเที่ยวเล่นกับเทพมังกรดิน เขาจะนำผิงกั๋ว (แอปเปิ้ล) สีแดงสุกให้นางกัดกินบนหลังมังกรเสมอ แคว้นหานเพิ่งผ่านภัยแล้งมาได้ไม่กี่วัน แต่บ้านสกุลเยี่ยนดูจะไม่ขาดแคลนอาหารการกิน แน่นอนว่ายอมมีพอเหลือแจกจ่ายในช่วงเวลาที่ผ่านมา ก่อนหน้าที่ถูกเชื้อเชิญในมานั่งกินอาหารมื้อเที่ยงกับเยี่ยนหรงเหยา บิดาของเขาได้เข้ามาพูดคุยกับนางเล็กน้อยแต่ท่าทางเกรงอกเกรงใจเสียจนนางรู้สึกย่ำแย่เสียเอง กระนั้นนางย่อมเข้าใจดี ลูกชายเพียงคนเดียวของตระกูลเพิ่งฟื้นจากอาการเจ็บป่วยหนักที่เรียกว่าได้ไปก้าวเท้าข้างหนึ่งข้ามประตูปรโลกแล้วนั้น คนเป็นบิดาย่อมต้องเอาใจใส่มากเป็นพิเศษ นางเองไม่คิดว่าการกินอาหารมื้อเที่ยงร่วมกันจะเป็นเรื่องสลักสำคัญอันใด จึงมิได้ปฏิเสธ นัยต์ตาดำขลับคู่นั้นทอดมองอย่างอ่อนโยน ให้ความรู้สึกแปลกประหลาดในใจของหญิงสาวไม่น้อย ไม่ใช่สิ่งท
ลมหายใจมังกร Chapter 84. เคยพบกันมาก่อน
“นางเคยพบคุณชายเยี่ยนมาก่อนรึ” “เคยพบขอรับ” กันอี๋ตอบพลางระบายลมหายใจ ‘แต่ไม่คิดว่าจะยอมรั้งอยู่แคว้นหานเพื่อคนที่พบหน้าเพียงครู่เดียว’ ซิ่นหลิงได้แต่พยักหน้ารับ “นางเป็นคนใจอ่อน เห็นผู้อื่นเดือดร้อนย่อมยื่นมือช่วยเหลือ และในเวลาเช่นนี้ หากนางทำสิ่งใดแล้วสบายใจก็ปล่อยให้นางทำเถิด อย่างไรเจ้าช่วยดูแลนางด้วย เข้าใจหรือไม่ กันอี๋” “รับทราบ” กันอี๋รับคำหนักแน่นแต่ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอไม่พอใจของซาโม่ “เจ้ามันก็ตามใจนางนัก” ซาโม่พ่นลมออกทางจมูก “เจ้าไม่ได้เป็นแค่องครักษ์ของนาง แต่ยังเป็นสหายอีกด้วย สหายที่ดีย่อมค่อยตักเตือนกันมิใช่หรือ” ซาโม่ตำหนิต่อหน้าและรู้ดีว่ากันอี๋ไม่โต้ตอบ เขาโคลงศีรษะอย่างหงุดแล้วก้าวออกไปอย่างรวดเร็วราวกับภูติผีวิญญาณที่ไร้ร่องรอย ซิ่นหลิงยื่นมือไปแตะไหล่กันอี๋เป็นเชิงปลอบใจ เขารู้ดีว่ากันอี๋คิดอย่างไรกับซิ่นฮวาและความรู้สึกของกันอี๋นั้นเขาเชื่อเหลือเกินว่ากันอี๋จะไม่มีวันให้ซิ่นฮวารับรู้ เพราะสหายผู้นี้เจียมเนื้อเจียมตนยิ่งกว่าผู้ใด เขาไม่ได้สนับสนุนหรือส่งเสริมและไม่ได้ขัดขวาง แต่ด้วยนิสัยของกันอี๋ เข
