Tous les chapitres de : Chapitre 261 - Chapitre 270

"ยังมีอีกคน"แก้มหวานว่าพร้อมกับตบมือขึ้นสามครั้ง ฉันก็เงยหน้าไปมองเธอและก็มีผู้ชายผมเผ้ารกรุงรังหัวฟูสวมใส่เสื้อผ้าขาดๆเนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบอะไรไม่รู้สีดำฟันของมันดำทุกซี่ หน้าตาเป็นขี้กลากขี้เกลื้อนมันกำลังเดินมาหาฉันด้วยท่าทางที่เหมือนคนไม่เต็มเต็งอย่าบอกนะว่าเป็นคนสติไม่ดีเป็นคนบ้า"ผัวแกก็มีคนบ้าด้วย..ลูกแกต้องเกิดมาเป็นบ้าแน่เลยฮ่าๆๆๆๆๆ"แก้มหวานเอ่ยออกมาพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างสะใจฉันก็กำหมัดแน่นด้วยความคับแค้นใจ และโกรธเธอคนนี้คนที่ฉันไม่เคยคิดที่จะโกรธ แต่ครั้งนี้ฉันโกรธเธอและจะไม่มีวันให้อภัยเธอเด็ดขากเพราะเธอคิดไม่ดีกับลูกของฉัน ฉันไม่ยอม!!!!!"เจ๊ให้พวกผมก่อน.....ผมไม่อยากใช้ของต่อจากไอ้บ้านี้!!"ชายคนหนึ่งที่จับขาฉันยึดไว้หันไปบอกแก้มหวาน"ได้....ไอ้บ้าแกออกมาก่อน!!"แก้มหวานรับคำชายชุดดำก่อนจะหันไปเอ่ยบอกคนบ้า คนบ้าก็เหมือนจะพูดรู้เรื่องและมันก็หยุดอยู่กับที่"ให้พวกกูก่อน....เสร็จแล้วค่อยคิวมึง"ชายคนที่ถือเข็มฉีดยาเอ่ยขึ้น ตอนนี้มันนำยาไปไว้ในเข็มแล้วและมันก็ดันก้นสปริงออกมานิดหน่อยทำให้ตัวยาที่อยู่ด้านบนพุ่งออกมาเล็กน้อยก่อนที่มันจะเดินมาหาฉันพร้อมกับทำส

เธอกลับแสยะยิ้มขึ้นมาก่อนจะเชิดหน้าขึ้น และเธอก็เอื้อมมือไปด้านหลังของเธอและจับปืนพกสั้นสีดำเช่นกันขึ้นมาเล็งจ่อไปที่หน้าของขุนศึก"แกคิดว่าแกทำแค่นั้นจะชดเชยสิ่งที่ฉันเสียไปได้เหรอ?""ถ้าไม่ใช่ความมักง่ายที่เห็นแก่ตัวของแกที่ให้เพื่อนแกมารุมโทรมฉัน""เรื่องแบบนี้มันก็คงจะไม่เกิดขึ้น"แก้มหวานเอ่ยออกมา"ผิดแล้วล่ะถ้าเธอไม่ไปบอกผู้หญิงพวกนั้นโดยใส่ไฟเรื่องเอริที่หาว่าเอริไปนินทาคนพวกนั้นและดูถูกพวกนั้น.....พวกนั้นก็ไม่เข้าใจผิดจนมารุมตบเอริแบบนี้หรอก"ขุนศึกเถียงเธอ ทำให้แก้มหวานสีหน้าตรึงขึ้นมาอย่างไม่พอใจ"ผู้หญิงแบบเธอ.....ไม่ว่าใครก็ไม่มีวันรักเธอ""ทำไม.....ฉันทำอะไรผิดมากเลยเหรอ....ผู้หญิงแบบฉันมันทำไมถึงที่จะไม่มีใครมารัก!!"แก้มหวานตะโกนเสียงดังใส่ขุนศึกทำให้ฉันหวาดเสียวว่าเธอจะเผลอลั่นไกปืนยิงใส่ขุนศึกไปด้วย"ขุน!"ฉันเอ่ยเรียกขุนศึกไปเสียงสั่น เพราะกลัวว่าแก้มหวานจะยิงปืนใส่เขา"ไม่เป็นไรเอริ.....ขุนมันเป็นคนก่อก็ให้มันแก้เอง...."คุณจอมพลเอ่ยบอกฉันด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลก่อนจะหาอะไรมาตัดโซ่ตรวนให้ฉันฉันก็มองขุนศึกกับแก้มหวานอย่างไม่วางตา แต่เอ๊ะมีบุคคลหนึ่งที่หายไปนามิ เธอหายไปไห

"คุณเควินคะปล่อยนามิไปเถอะนะคะ""ถ้าเธอให้การกับตำรวจว่าเเก้มหวานให้เธอทำอะไรบ้าง.....ฉันจะกันเธอให้เป็นพยาน"คุณเควินเอ่ยขึ้นบอกนามิไปที่ตอนนี้เธอก็ถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจคุมตัวอยู่เช่นกัน"ก็ได้ค่ะ.....นามิจะแฉความชั่วของนางผู้หญิงคนนั้นให้หมดเปลือกไปเลยค่ะ""ก็ดี.....หวังว่าคุณจะทำตามที่พูดนะ....ไม่ใช่เห็นเงินแล้วตาลุกวาวแบบที่ผ่านมา"คุณเควินเอ่ยบอกนามิไปอย่างรู้ทัน เธอก็ยิ้มอ่อนๆให้เขาและไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรต่อ คุณเควินก็ทำมือให้ตำรวจพาตัวนามิออกไปได้แล้วเป็นจังหวะเดียวกับที่ฉันเดินมาถึงที่คุณจอมพลกับขุนศึกอยู่พอดี ฉันก็นั่งยองๆลงตรงข้างกับขุนศึก"ริไม่เป็นอะไรใช่ไหม....ขุนขอโทษนะที่เกือบทำให้ริกับลูกเดือดร้อนอีกแล้ว"ขุนศึกเงยหน้ามามองฉันแล้วเอ่ยบอกฉันด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด ใบหน้าหล่อของเขาอาบไปด้วยหยาดน้ำสีใส ดวงตาแดงก่ำ บ่งบอกได้ว่าเขากำลังร้องไห้ ไม่รู้ว่าร้องไห้เพราะฉันหรือคุณจอมพลกันแน่"ริไม่โกรธขุนหรอก.....แล้วนี่คุณจอมพลเป็นบังไงบ้าง?"ฉันเอ่ยบอกขุนศึกไปอย่างไม่ใส่ใจกับเรื่องที่ผ่านมาแต่กลับให้ความสนใจคุณจอมพลแทนขุนศึกก็ละสายตาจากใบหน้าฉันกลับไปมองแผลที่ด้านหลังของคุณจอมพล

ผมยินดีที่ชดใช้ความผิดทุกอย่างแค่ให้แก้มหวานเลิกทำร้ายเอริกับคุณแม่ของผมแม้กระทั่งชีวิตของผม ผมก็ยินดีที่จะให้เพื่อแลกกับความปลอดภัยของผู้หญิงสองคนที่ผมรักมากแต่ผมคิดไม่ถึงว่าจะมีคนกล้าบ้าบิ่นมารับลูกกระสุนแทนผมแบบไอ้จอมผมอึ้งตกใจและคาดไม่ถึงว่าคนอย่างมันจะยอมสละชีวิตตัวเองเพื่อปกป้องคนที่คอยหาเรื่องและด่ามันมาตลอดตั้งแต่วันแรกที่มันเข้ามาในบ้านของผม ในฐานะลูกชายคนโตของพ่อผม ซึ่งเป็นพี่ชายต่างแม่ผมผมเกลียดมันมาตลอดและก็คิดว่ามันเองก็เกลียดผมมาตลอดด้วยเช่นกัน แต่วันนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างมันกลับบอกผมว่า ผมมีพี่ชายที่แสนดีของผมคนนี้ ที่เขาไม่ได้คิดที่จะเกลียดผมแบบที่ผมเกลียดเขาเลยสักนิดผมมองมันผิดมาตลอด.....มันไม่เคยที่จะคิดร้ายกับผม....."คุณขุนณรงค์เดินไหวไหมคะจะนอนพักที่ห้องนี้ก่อนก็ได้นะคะ...."นางพยาบาลที่เป็นคนเจาะเลือดผมเอ่ยขึ้นในขณะที่เธอมาเก็บอุปกรณ์การเจาะเลือดเพื่อบ่งบอกว่า ถุงเลือดถุงนี้เป็นถุงสุดท้ายแล้วที่ผมจะต้องบริจาค"แล้วเลือดพอแล้วเหรอครับ.....คนไข้เป็นยังไงบ้างครับ....พ้นขีดอันตรายแล้วหรือยัง?"ผมเอ่ยถามพยาบาลไปรัวเร็วด้วยความเป็นห่วงไอ้จอมพลโดยไม่ได้เว้นวรรคให้เธอตอบผ

เมื่อขุนศึกเห็นฉันหิ้วของมามากมายเขาก็รีบวิ่งถลาเข้ามาช่วยฉันถือของโดยที่เขาแย่งเอาไปถือเองหมดเลย"ขุนบอกริแล้วไงว่าไม่ต้องเอาของอะไรมาเยอะแยะ""ดูสิเนี่ยถือมาหนักแย่เลย""ถ้าเผลอหกล้มขึ้นมาจะเป็นยังไง"ขุนศึกเอาของไปเก็บที่ห้องครัวของห้องพักฟื้นและบ่นฉันมาเป็นชุดฉันก็ยิ้มกริ่มให้เขาอย่างมีเลศนัย"ริไม่ได้เป็นคนซื้อและเพิ่งจะมาถือแค่หน้าห้องเอง"ฉันเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงขำขันขุนศึกที่เดินกลับมาพอดีก็ต้องมองฉันด้วยสีหน้าสงสัย ฉันก็ยิ้มให้เขาก่อนจะหันไปยังนอกห้องเพื่อให้ใครอีกคนได้เข้ามา"สวัสดีครับ....คุณขุนณรงค์"คุณเควินเดินมายืนข้างฉันพร้อมกับเอ่ยทักทายขุนศึกไปด้วยท่าทางที่เป็นมิตรขุนศึกเองก็ยิ้มให้คุณเควินก่อนจะเอ่ยทักทายเขากลับไปด้วยท่าทางที่เป็นมิตรเช่นกัน"สวัสดีครับคุณเควิน""ผมเป็นคนซื้อของมาทั้งหมดเองครับ....และผมก็เป็นคนหิ้วมาทั้งหมดด้วย....แต่"คุณเควินหยุดอธิบายพลางหันมามองหน้าฉัน ฉันก็ฉีกยิ้มให้คุณเควินไปพลางเลิกคิ้วให้เขาข้างหนึ่งอย่างกวนๆ"ริเป็นคนขอเขามาถือเองแหละเมื่อมาถึงหน้าห้อง.....อยากแกล้งขุนเฉยๆอ่ะ"ฉันเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงขำขันก่อนจะเบะปากให้คุณเควินและเดินมาที่เต