All Chapters of นางบำเรอใต้เงารัก: Chapter 1 - Chapter 10

“ข้า...อยู่ที่ไหนกัน?” หานหยางตกใจเป็นอย่างมากกับภาพแรกที่ได้พบเห็นเมื่อนางได้สติกลับคืนมา ห้องนอนใหญ่ที่ประดับไปด้วยเครื่องเรือนไม้แกะสลักชั้นดีผนวกกับผ้าไหมทอมือสีม่วงอ่อนสลับเข้ม กลางห้องมีโต๊ะกลมใหญ่ตัวหนึ่งซึ่งมีแสงไฟจากตะเกียงส่องสะท้อนหานหยางก้าวเท้าอย่างระมัดระวัง กระแสลมเย็นเยียบมิอาจหยุดยั้งความพยายามของหานหยางได้ ร่างบอบบางของนางสั่นสะท้าน ไม่รู้ว่าเพราะอากาศหนาวหรือเพราะความหวาดกลัวที่แทรกซึมเข้าไปถึงหัวใจ แววตาสีนิลคู่งามกำลังสอดส่องเพื่อหาทางหนี มือเรียวบางจับขอบหน้าต่างเตรียมพร้อมที่จะกระโดดออกไป แต่ทันใดนั้น...เสียงฝีเท้าหนักเสียงหนึ่งเดินเข้ามาใกล้ประตูเรื่อยๆจากนั้นเสียงดาลประตูถูกเปิดออกอย่างรุนแรง กลิ่นสุราชั้นดีถูกสายลมหนาวพัดกรูเข้ามาในห้อง พร้อมกับเอกบุรุษรูปงามคนหนึ่งในอาภรณ์ชั้นดีสีน้ำเงินเข้ม ดวงหน้าของเขางดงามมากแต่ทว่าดวงตาสีน้ำตาลทองนั้นคมกริบราวกับเหยี่ยวร้ายและมันทำให้หานหยางสั่นสะท้านไปทั้งกาย“เจ้าคิดจะหนีข้าหรือ หานหยาง” น้ำเสียงของเขาช่างเยียบเย็นและมันก็ทำให้หานหยางนั้นกดดันได้อย่างดี“ท่านอ๋อง ข้า...” หญิงสาวพยายามรวบรวมความกล้าเพื่อขออิสรภาพของต

ไม่นานนักอาเฟิ่งก็กลับมาหาผู้เป็นนายพร้อมกับพู่กันด้ามใหม่ หานหยางจึงก้าวเท้าออกไปจากจวนใหญ่พร้อมกับกระเป๋าย่ามใบหนึ่งแต่แล้วโชคชะตากลับเล่นตลกกับตระกูลหาน ระหว่างที่หานหยางออกไปเที่ยวเล่นนอกจวน กลับมีเหล่าทหารหลวงนับสิบบุกเข้ามาอย่างกระทันหันพร้อมกับมอบข้อหาสมคบคิดกับกลุ่มกบฏแก่ตระกูลหาน คนในตระกูลถูกจับกุมแถมยังถูกยึดทรัพย์สมบัติทั้งหมดไปเป็นของท้องพระคลังบุรุษผู้สูงศักดิ์ผู้หนึ่งก้าวเท้าเข้ามาในจวนของคหบดีตระกูลหาน ร่างสูงโปร่งกำยำในอาภรณ์ชั้นดีสีนำเงินเข้มเดินสำรวจจวนใหญ่โดยมีคนผู้หนึ่งซึ่งดูแล้วคล้ายจะเป็นผู้ติดตามเดินรั้งท้ายตลอดการสำรวจจนถึงห้องๆ หนึ่งที่เต็มไปด้วยภาพวาดสวยงาม แต่ทว่าคนที่เป็นเจ้าของห้องนั้นกลับหายตัวไปจากจวน ไม่อยู่รวมกลุ่มกับผู้ที่ถูกจับกุม“ท่านอ๋อง หรือว่าจะเป็นนาง” เฟิงอี้เอ่ยถามผู้เป็นนายด้วยความสงสัยงอี้เอ่ยถามด้วยความสงสัย เขาเฝ้าสังเกตผู้เป็นนายที่ดูร้อนใจผิดปกติ แม้ภารกิจครั้งนี้จะเป็นการตามจับกบฏตามราชโองการ แต่ความเร่งร้อนในท่าทางของท่านอ๋องกลับแฝงความไม่ปกติ “มิผิด เป็นนางอย่างไม่ต้องสงสัย” บุรุษผู้สูงศักดิ์ตอบกลับด้วยเสียงทุ้มต่ำ แววตาสีทองทอ

"ข้าพยายามให้โอกาสเจ้าแล้ว แต่เจ้ากลับไม่เห็นค่าใดของมัน เจ้าอยากลองดีกับข้าใช่หรือไม่?"หานหยางเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา แม้ใจจะสั่นด้วยความกลัวแต่เรื่องที่บิดาอยู่ฝั่งกบฏนั้นนางไม่เคยรับรู้มาก่อน ส่วนที่ว่าภาพวาดหุบเขาไป๋หูนั้นคือเขาลูกไหน นางก็จำได้เพียงลางๆ เพราะตอนนั้นนางยังเป็นเด็ก และอีกอย่างหุบเขาในหนานซานมีตั้งมากมายหลายแห่ง“ท่านอ๋อง ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่รู้ ข้าจำไม่ได้จริงๆ ว่าเขาลูกนั้นอยู่ที่ไหน" หานหยางยังคงยืนกรานปฏิเสธ แต่คำพูดของนางราวกับการราดน้ำมันลงในกองไฟหลี่เจ๋อกระแทกโต๊ะจนเสียงดังลั่น สายตาอันดุดันของเขายิ่งกดดันนางจนแทบจะทำให้นางหายใจไม่ออก"ข้าเกลียดนักคนที่ชอบปฏิเสธโดยไม่มีเหตุผล เจ้ารู้หรือไม่ว่าตั้งแต่เล็กจนโตนั้นข้าไม่เคยถูกผู้ใดปฏิเสธ? และเจ้าเพิ่งทำสิ่งที่ข้าไม่อาจยอมรับได้ลงไป"ท้ายที่สุดน้ำตาหยดสุดท้ายของหานหยางก็หลั่งออกมาพร้อมกับสติที่ดับวูบไป...แต่ก่อนที่ร่างของหานหยางจะร่วงลงบนพื้นเย็นเฉียบกลับมีอ้อมแขนอบอุ่นประคองนางไว้ ดวงตาสีน้ำตาลทองพินิจไปยังไปหน้างามที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ดูท่าว่าหญิงสาวในอ้อมกอดของเขาคงผ่านเรื่องร้ายแรงมามากภายในวันเดียวอ๋องห

หลี่เจ๋อสูดลมหายใจลึกเพื่อสงบจิตใจก่อนจะหันหลังเดินก้าวออกจากห้องนอนที่เขาจัดเตรียมไว้สำหรับหานหยาง ทิ้งความรู้สึกสับสนและสิ่งที่เกิดขึ้นไว้เบื้องหลัง เขากลับไปสู่หน้าที่สำคัญที่ยังคั่งค้างนั่นคือการสะสางงานปราบกบฏในส่วนที่เหลือยามเช้าของเหมันต์ฤดู แม้จะยังไม่ถึงคราที่หิมะแรกจะโปรยปรายก็ตาม แต่มันกลับสามารถเยือกหัวใจของหานหยางได้เป็นอย่างดีโฉมสะคราญค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ทุกข้อต่อของร่างกายนั้นปวดร้าวราวกับถูกบีบคั้นด้วยโซ่ตรวนที่มองไม่เห็น เรื่องเมื่อคืนยังคงเด่นชัดอยู่ในความทรงจำในความเงียบงันของห้องนอนหรูหราของหานหยาง เสียงฝีเท้าหนึ่งกลับทำลายความสงบลงเมื่อสตรีวัยกลางคนได้ย่างเท้าเข้ามาในห้อง“ดื่มน้ำแกงนี่เสีย นางคณิกาชั้นต่ำอย่างเจ้าไม่สมควรได้ร่วมเตียงกับองค์ชายของข้า!” พูดจบนางก็วางน้ำแกงกระแทกลงบนโต๊ะด้วยความเดือดดาล พร้อมกับแววตาที่จ้องมองมาที่หานหยางด้วยท่าทางรังเกียจ“ท่านคิดว่าท่านสูงส่งนักหรือถึงเที่ยวมาด่ากราดว่าผู้อื่นเป็นคนชั้นต่ำ” แม้จะถูกซื้อตัวมาจริงแต่นางก็เป็นถึงบุตรสาวของคณบดีหาใช่คนที่โตมากับหอนางโลม ถูกเหยียดหยามขนาดนี้ก็ย่อมต้องมีโทสะเป็นธรรมดา“ข้าพูดผิดตรงไหน

เขาหลับตาลงพร้อมกับความทรงจำหนึ่งผุดขึ้นในใจ วันนั้นที่เขาได้สบตากับหญิงสาวผู้มีดวงตาสีนิลคู่งามเป็นครั้งแรก ภาพแห่งความอ่อนโยนของนางยังคงติดตรึงในหัวใจ แม้เวลาจะผ่านไปนานเท่าใดก็ตามสามปีก่อน ขณะที่เขายังเป็นเพียงองค์ชายสาม ผู้ได้รับมอบหมายให้ปราบปรามกลุ่มพ่อค้าเกลือเถื่อนในเมืองหนานซาน หลี่เจ๋อจึงต้องเข้ามาสอดแนมในโรงน้ำชาที่พลุกพล่านแห่งหนึ่ง ในมุมหนึ่งของโรงน้ำชา ดรุณีน้อยนางหนึ่งกำลังนั่งวาดภาพด้วยความมุ่งมั่นเกินวัย รอบกายของนางมีผู้ติดตามมากมายบ่งบอกชัดเจนว่านางเป็นบุตรสาวของผู้มีอันจะกิน แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาของเขาไม่ใช่ฐานะของนางแต่อย่างใด หากแต่เป็นดวงตาสีนิลคู่งามที่เปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวา และท่าทีการตวัดพู่กันที่สง่างามมากต่างหากแม้จะได้แค่เฝ้ามองจากระยะไกล แต่ความมุ่งมั่นในแววตาและการเคลื่อนไหวขณะวาดภาพของหานหยางนั้นกลับสะกดใจหลี่เจ๋อได้อย่างน่าประหลาด เส้นสายที่วาดบนผืนผ้าใบสอดประสานกับบรรยากาศรอบตัวของนางอย่างลงตัว เขาไม่อาจละสายตาจากนางได้ แม้ต้องรักษาความลับของตนในฐานะผู้สอดแนมก็ตามตั้งแต่วันนั้น หลี่เจ๋อรู้เพียงว่าเขาต้องการครอบครองทุกอย่างที่เป็นของหานหยาง ดังนั้น