All Chapters of นางบำเรอใต้เงารัก: Chapter 11 - Chapter 20

เรือนร่างของหานหยางนั้นช่างเนียนนุ่มลื่นมือราวกับกำลังลูบไล้หยกเนื้อดี ขณะที่ริมฝีปากของชายหนุ่มประทับลงบนผิวกายของนางอย่างหิวกระหาย ขบเม้มความเนียนละเอียดด้วยความโหยหาความอบอุ่นที่แผ่ซ่านจากร่างของคนทั้งสองดูช่างดูขัดแย้งกับสายลมหนาวเย็นนอกห้องยิ่งนัก ราวกับไฟแห่งความปรารถนากำลังหลอมละลายเหมันต์ฤดูให้หายไปในชั่วขณะปลายลิ้นของทั้งสองคนตวัดรัดรึงดูดดุนปลายลิ้นของอีกฝ่ายอย่างล้นพ้นไปด้วยความเสน่หาที่อัดแน่น ฝ่ามือของหลี่เจ๋อและหานหยางประสานจับกันเอาไว้แน่ เสียงเตียงลั่นและเสียงหนั่นเนื้อกระทบกัน พร้อมกับเสียงครางครวญของสองหนุ่มสาวที่ดังเล็ดลอดออกมาเป็นระยะไม่ว่าจะมองมุมไหน ฟ้อนเฟ้นไปยังสายตา ฝ่ามือเรียวบาง และกลีบปากสีแดงระเรื่อ หานหยางของเขานั้นช่างเปี่ยมล้นด้วยเสน่ห์อันเย้ายวนชวนหลงใหล สะโพกสอบอัดตอกขยับแกนแกร่งเดินหน้าเข้าไปในช่องทางรักที่มีน้ำหวานหลั่งออกมา ซึ่งมันเป็นเหมือนสารรักอย่างดีทำให้แก่นกายของชายหนุ่มเข้าออกได้โดยง่าย หานหยางทนไม่ไหวอีกต่อไป ร่างบางสั่นสะท้านพร้อมกับความเสียวซ่านเกาะกุมครอบครองไปทั้งร่าง นางเผลอไผลแอ่นตัวเด้งส่วนอ่อนนุ่มตรงจุดนั้นขึ้นรับเอาแก่นกายที่แ

ยามสายของวันเดียวกันนั้นเอง เมื่อมู่หรงเฟยบุตรสาวของเจ้าเมืองหนานซานที่พำนักอยู่ที่เรือนอีกหลังได้รับสาส์นจากอิงฮวา ในใจของนางตอนนี้เต็มไปด้วยความริษยาและความมุ่งมั่นที่จะกำจัดหานหยางทิ้งเสียเหลือเกินเดิมที ท่านเป่ยอ๋องได้ทำข้อตกลงกับบิดาของมู่หรงเฟย เกี่ยวกับการปกปิดและกวาดล้างหลักฐานการมีตัวตนของบุคคลหนึ่ง เมื่อมู่หรงเฟยล่วงรู้เรื่องนี้ จึงรบเร้าบิดาของนางให้ส่งนางมาที่นี่ เพราะนางนั้นทะเยอทะยานอยากขึ้นเป็นพระชายาแห่งจวนของเป่ยอ๋องแห่งนี้แต่พอได้มาอยู่ที่นี่จริงๆ สิ่งที่นางคาดหวังกลับพังทลายลง ท่านอ๋องกลับไปเคยดูแลเอาใจนาง ขนาดแค่แวะเวียนมาทักทายกันบ้างก็ยังไม่เคย นางถูกปล่อยให้เฝ้ารออย่างไร้ความหวังครั้งแล้วครั้งเล่าครั้นจะไปพบหน้าท่านอ๋องเหล่าองครักษ์ก็ขัดขวาง บอกแค่ว่าท่านอ๋องไม่ประสงค์จะให้นางเข้าเฝ้าแต่อย่างใด แม้จะเป็นผู้ที่มีชาติตระกูลสูงส่งแต่นางกลับรู้สึกราวกับว่าตนเป็นเพียงเงาที่ไม่มีตัวตนในสายตาของเขาเลย…ยิ่งเมื่อได้ยินแม่นมอิงฮวาเล่าเรื่องราวของหานหยาง นางบำเรอที่ดูเหมือนจะได้รับความโปรดปรานจากท่านเป่ยอ๋อง มู่หรงเฟยก็ยิ่งขุ่นเคืองใจความไม่พอใจที่เคยมีอยู่แล้วกลับพุ่

หลี่เจ๋อหัวเราะเย็นชา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก ถ้าหากว่าข้างกายของเขาไม่มีหานหยางยืนอยู่ เกรงว่าสตรีหยาบคายเบื้องหน้าคงจะถูกกระบี่บั่นคอเข้าให้แล้ว ละเว้นโทษงั้นหรือ“ข้อตกลงนั้นถูกยกเลิกไปแล้ว คนของเจ้าเมืองกำลังมารับเจ้ากลับไป เจ้ามิใช่ว่าที่พระชายาของข้า คนอย่างเจ้า…ไม่คู่ควรแม้แต่จะอยู่ในจวนนี้ ไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็ตาม!”คำพูดของหลี่เจ๋อทำให้มู่หรงเฟยหน้าซีด แต่หลี่เจ๋อไม่สนใจแต่อย่างใด สิ่งที่เขาสนใจในตอนนี้มีเพียงแค่หานหยางและน้องสาวของเขาก็เท่านั้น“ไสหัวไปซะ ก่อนที่ข้าจะหมดความอดทน!”มู่หรงเฟยที่ไม่อาจโต้แย้งได้อีก ต้องก้มหน้ายอมรับความพ่ายแพ้ จากนั้นไม่นานนักเจ้าเมืองหนานซานจึงต้องรีบมาพาบุตรสาวของตนกลับเมืองไปทันที แม้จะไม่พอใจมากแค่ไหน แต่เขาก็ยังหาวิธีเล่นงานอ๋องนั่งเมืองคนนี้ไม่ได้ยามเย็นในจวนเป่ยอ๋อง หานหยางนั่งอยู่ในห้องนอนด้วยความรู้สึกสับสน มือเรียวขยำผ้าคลุมบนตักแน่น ความรู้สึกสับสนและว้าวุ่นในใจแทบทำให้นางหายใจไม่ออก หลังจากได้ยินความจริงเรื่องข้อตกลงระหว่างหลี่เจ๋อกับเจ้าเมืองหนานซาน นางแทบไม่อยากจะเชื่อว่าสิ่งที่เขาทำลงไปเป็นเรื่องจริงที่หลี่เจ๋อจำต้อ

ในยามสายของวันหนึ่ง ในวันนี้ไม่มีงานอันใดให้ต้องออกไปทำนอกจวน หลี่เจ๋อจึงหยิบคันธนูและลูกศรและนำมันมามอบให้กับหานหยาง“วันนี้ข้าจะสอนเจ้ายิงธนู”หานหยางขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมเอียงคอด้วยความสงสัย“เหตุใดท่านถึงต้องการสอนข้ากัน?”“ในสถานการณ์เช่นนี้ เจ้าจำเป็นต้องรู้วิธีป้องกันตัวเอง ข้าไม่อาจอยู่ข้างเจ้าได้ตลอดเวลา”หานหยางมองเขาด้วยความประหลาดใจ แม้เขาจะยังคงรักษาท่าทีสุขุมเยือกเย็น แต่นางเริ่มมองเห็นถึงความใส่ใจเล็กๆ น้อยๆ ที่เขามีต่อนางในช่วงหลายวันมานี้หลี่เจ๋อยืนอยู่ด้านหลังของหานหยาง มือใหญ่ของเขาจับมือของนางเพื่อช่วยประคองคันธนู“ยกคันธนูขึ้น... อย่างนี้” เขากระซิบบอกเบาๆ เสียงทุ้มนุ่มลึกของเขาทำให้หัวใจของหานหยางสั่นไหวเล็กน้อย“มองตรงไปยังด้านหน้า เล็งไปที่เป้าหมายและดึงสายแบบนี้” หลี่เจ๋อคอยกระซิบใกล้ๆ หูของนาง หานหยางต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างมากในการประคองสติของตนไม่ให้กระเจิงกับสัมผัสนี้ของเขาเมื่อลูกธนูถูกปล่อยออกไป มันพุ่งตรงไปยังเป้าทันที แม้จะไม่ค่อยแม่นยำนัก แต่ว่าฝีมือของนางก็ยังพอถูไถ ด้วยความที่หานหยางเป็นคนที่หัวไว เรียนรู้อะไรได้เร็ว หลี่เจ๋อแอบลอบมองด้วยความประ

“ในวัยเด็ก ท่านพ่อมักจะทุ่มเทเวลาให้กับงานจนไม่สนใจข้ากับท่านแม่ ข้าจึงต้องคอยแอบหนีเพื่อไปติดตามท่านพ่อ ข้าจำได้ว่าท่านพ่อมักเดินทางไปยังภูเขาและหุบเขามากมาย เพื่อดูแลธุรกิจหรือเจรจาค้าขาย ข้าเองก็มักจะคอยจดจำภาพของหุบเขาและก็จะแอบนั่งวาดภาพเหล่านั้น แต่ไม่ได้คาดคิดว่ามันจะเป็นหลักฐานมัดตัวพวกกบฏไปได้ ข้าทำลายครอบครัวของข้าด้วยน้ำมือของข้าเอง เป็นข้าเองที่ผิดทั้งหมด”“ข้าคิดว่าหลิวจินหลันนั้นคงไม่ปรารถนาจะให้เจ้าเป็นเช่นนี้ นางคงอยากเห็นเจ้ากลับมายืนหยัดได้อย่างเข้มแข็ง และตามหาครอบครัวที่แท้จริงของเจ้าให้พบ”หัวใจของนางยังคงสั่นไหวเมื่อสายตาของหลี่เจ๋อจับจ้องมาที่นางอย่างลึกซึ้ง“ข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้า จับกลุ่มกบฏมาลงโทษ และช่วยเจ้าตามหามารดาของเจ้าให้พบ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นข้าจะไม่ทิ้งเจ้า หยางเอ๋อร์”หลี่เจ๋อยื่นมือไปแตะที่แก้มของหานหยางอย่างแผ่วเบา แม้คำว่า “รัก” จะยังไม่ออกมาจากปากของเขา ด้วยปณิธานว่าหากเรื่องทุกอย่างยังไม่จบ เขาจะไม่บอกความในใจอออกไป แต่ทุกการกระทำของเขานั้นมันคงจะชัดเจนยิ่งกว่าคำพูดเสียอีกสัมผัสนั้นทำให้หานหยางตัวแข็งทื่อ ดวงตาคู่งามหลุบลงอย่างเขินอาย แต่ก็ไม