ลิขิตปรารถนากากีข้ามภพ のすべてのチャプター: チャプター 81 - チャプター 90

จะกล่าวถึงทางด้านเมืองพาราณสี หลังจากอดีตพระมเหสีกากีศิริพิลาศ ถูกลอยแพเสี่ยงทายจนหายไปในทะเล พระเจ้าพรหมทัตผู้แก่ชราลงทุกวันในอัตราความเร็วที่เรียกได้ว่าแก่วันแก่คืนก็วนเวียนเพียรเสด็จออกไปที่ริมชายฝั่งทะเล เฝ้ารอคอยชะเง้อชะแง้หาวี่แววของแพกากีจะลอยกลับเข้าฝั่งอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ด้วยดวงใจแห้งโหย จนเมื่อครบเจ็ดวัน ตามธรรมเนียมนับว่ากากีนั้นสิ้นวาสนาบารมี เทพ เทวดาไม่ปกป้องคุ้มครองให้กลับมาเห็นพระมเหสีได้อีก พระเจ้าพรหมทัตก็สิ้นหวังไปด้วย กลับตำหนิติโทษตนเองว่าตนนี้แหละที่เป็นผู้ด้อยวาสนา ไม่มีบุญบารมีที่จะได้ครองนางอีก พระเจ้าเหนือหัวแห่งพาราณสีประชวรหนักด้วยความตรอมใจ ไม่ค่อยยอมเสวยกระยาหารและน้ำท่า กระทั่งหยูกยาที่หมอหลวงจัดหามาถวาย กลืนน้ำลายยังขืนคอเหมือนกลืนกรวดทราย หายใจเหนื่อยหอบ ชีพจรอ่อนเบา เมื่อเสลดหางวัวใหญ่หนาขึ้นพันในลำคอ หายใจครืดคราดติดขัด ธาตุต่างๆในร่างกายกำลังใกล้จะแตกดับ พระเจ้าพรหมทัตที่หายใจเข้า ออก เป็นนางกากีอยู่ทุกเมื่อ ก็ได้แต่กอดผ้านุ่งผ้าห่มเก่าของดรุณีแรกสาวผู้งามหยาดสวรรค์ไว้กับอก นึกถึงใบหน้าแช่มช้อย ดวงตาหวานฉ่ำแวววาว และริมฝีปา

โดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย กลางดึกคืนหนึ่ง ชาวเมืองไพศาลีก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้น เผ่นโผนลงจากที่นอน เสียงหวีดร้องด้วยความตกใจกลัวดังอึกทึกครึกโครมไปทั่ว ต่างพากันอุ้มบุตรหลานวิ่งหนีเอาชีวิตรอด เกิดโกลาหลอลหม่าน เมื่อกองทัพทหารจากเมืองพาราณสีกว่าหนึ่งแสนคนพากันบุกเข้าล้อมเมืองและตีประชิดจับชาวเมืองเป็นตัวประกัน ตีโอบล้อมเข้าใกล้กำแพงพระราชวังเข้ามาเรื่อยๆ แสงไฟที่เกิดจาเปลวไฟลุกไหม้บ้านเรือนประชาชนบางส่วน มองเห็นแวบวาบอยู่ไกลๆ ท้าวทศวงศ์ด้วยธรรมชาติของพระองค์เป็นผู้ที่ตื่นจากการหลับใหลได้ง่ายอยู่แล้ว เมื่อมีเสียงผิดปกติเกิดขึ้นเช่นนี้ก็รีบลุกขึ้น สวมชุดทรงกระฉับกระเฉงแลคว้าดาบคู่ใจทันที กากีที่นอนอยู่ข้างๆผุดลุกขึ้น “เกิดอะไรขึ้นเพคะ” เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นเปลวไฟก็นึกรู้ขึ้นมาได้ทันที “นาฏกุเวร...” กษัตริย์หนุ่มเจ้าเมืองไพศาลีหันมามองหน้ากากี “พระเจ้านาฏกุเวร แห่งพาราณสีหรือ เจ้ารู้ได้อย่างไรกากี” แต่เมื่อหยุดคิดครู่สั้นๆ พระองค์ก็เข้าใจกระจ่าง “กองทัพทหารจากพาราณสีมาตีเมืองเราทั้งที่ไม่เคยมีเรื่องขุ่นข้องหมองใจกันมาก่อนตั้งแต่สมัยพระเจ้าพรหมทัต ครานี้

จนถึงสุดถนนที่เป็นชายป่า เมื่อก้าวพ้นหมู่บ้านออกไปแล้ว ดูเหมือนทุกอย่างที่ปั่นป่วนอยู่ก่อนหน้าก็สงบลง หญิงสาวรู้สึกโล่งใจที่กลับมาได้ยินเสียงนกร้อง และภาพต้นไม้ใบหญ้ารอบตัวชัดเจนไม่พร่าเลือนเหมือนเมื่อครู่ ยกมือทั้งสองข้างขึ้นดูก็ยังเห็นชัดปกติ ลูบไล้ดูรูปร่างหน้าตาตนก็ยังเป็นนางกากีวิไลโฉม กลิ่นกายลึกล้ำหอมรื่น แปลกจัง ทำไมมันไม่เลือนไปเหมือนตอนแรกล่ะ หรือว่าสถานที่นี้อยู่นอกเหนือขอบเขตของเรื่องราวในหนังสือไปแล้ว เธอเลยปลอดภัยงั้นเหรอ หญิงสาวใช้เวลาเดินครุ่นคิดตามลำพังอยู่พักใหญ่ แต่คิดไม่ตกว่าจะออกไปจากที่นี่ได้ยังไง จนในที่สุดเธอก็คิดว่า ในเมื่อเนื้อเรื่องในหนังสือมาถึงตอนจบแล้ว ไม่มีตอนให้ไปต่อ หากจบชีวิตในโลกนี้ได้ อาจหลุดออกไปก็ได้ นึกแล้วก็มองหาคบไม้เหมาะๆ เจอกิ่งไม้ที่ทอดตัวขนานพื้นอยู่สูงไปราวสี่เมตรแล้วปีนขึ้นไปด้านบนปลดผ้าคลุมหน้าออกมัดเข้ากับคบไม้แล้วผูกคอตัวเอง เอามันง่ายๆแบบนี้แหละ หญิงสาวรูปโฉมงามสะคราญหายใจเข้าลึก รวบรวมพลังใจ เอาเถอะ ไม่เห็นมีใครเคยบอกเลยว่าถ้าตายในหนังสือนี่จะทำให้ตัวตนข้างนอกตายไปด้วย บางทีนี่อาจจะเป็น

นหนึ่งขณะฝนตกหนัก แม่งามกากีวิ่งออกไปเก็บกระจาดสมุนไพรที่ตากแห้งไว้ หมอหนุ่มกาฬปักษีก็แสร้งรีบตามออกไปบ้าง แสร้งลื่นล้มจนเสื้อผ้าเลอะเทอะดินโคลนและเปียกปอนน่าสงสาร กากีเห็นดังนั้นก็ตกใจ รีบวิ่งเข้าไปประคองขึ้น “จะวิ่งออกมาทำไมกัน สมุนไพรพวกนี้จะมีค่าเทียบเท่าเจ้าหรือก็หาไม่ มารีบเข้าอาศรมเถิด ข้าจะช่วยผลัดผ้าและเช็ดตัวให้” เป็นครั้งแรกตั้งแต่เข้ามาในหนังสือเล่มนี้ และเป็นครั้งแรกในชีวิตของสีฝุ่นเองด้วย ที่เป็นฝ่ายเปลื้องผ้าบุรุษ การที่ชายหนุ่มท่วงทีผึ่งผายสมส่วนยืนตระหง่านนิ่งอยู่ โดยที่เขาไม่อาจมองเห็นนางได้ กลับกลายเป็นเรื่องน่าตื่นเต้น กากีค่อยๆเปลื้องผ้าโพกหัวและเสื้อสีดำสนิทดั่งขนนกกาออก ในแสงสว่างยามฝนตกพร่างพราวด้านนอก แสงตกกระทบนุ่มนวลมองเห็นรายละเอียดของผิวเนียนเรียบสวยสีน้ำผึ้ง ใต้เสื้อผ้าเหล่านี้ซ่อนปิดกล้ามเนื้อหน้าอกและต้นแขนเป็นลอนกล้ามกำยำชวนสัมผัส กลิ่นผิวเนื้อบุรุษโชยหอมคล้ายกลิ่นผ้าห่มตากแดดผสมกลิ่นไอน้ำ นางกายหอมพินิจดูอย่างพินิจพิจารณาโดยไม่ต้องกังวลสายตาของเขา ความรู้สึกอ่อนไหวทางกามารมณ์เริ่มบ่มขึ้น นางได้แต่กัดปากตนเองไว้ด้วยค

ตอนนั้นเป็นเวลาเย็นย่ำ พระอาทิตย์กำลังทอแสงสุดท้าย พระเจ้านาฏกุเวรก็มาถึงอาศรมของหมอเทวดากาฬปักษี กำลังพลต่างโอบล้อมอยู่ห่างๆ ส่วนตัวคนธรรพ์ลงจากหลังม้าเดินเข้าไปคนเดียว กากีและกาฬปักษีได้ยินเสียงม้ามาแต่ไกล แต่ไม่ได้เอะใจว่าอาจเป็นผู้ที่นำอันตรายมาให้เข้าใจว่าเป็นผู้ทุกข์จะมาขอความช่วยเหลือรักษาโรค จึงไม่ได้หนีไปทางไหนได้แต่เตรียมหยูกยาอยู่ที่ชานหน้าบ้าน นาฏกุเวรเมื่อเห็นร่างตะคุ่มๆสวมชุดดำอยู่คู่กัน ร่างอรชรนั้น ต้องเป็นกากีไม่ผิดแน่ หัวใจแทบกระดอนออกมาจากอกด้วยความตื่นเต้น “กากี พี่มาแล้ว” นาฏกุเวรร้องเรียกเสียงสั่น กากีที่โพกผ้าคลุมหัวปิดใบหน้าอยู่ครึ่งหนึ่งเย็นวาบจากท้ายทอยไปถึงเท้า เพราะจำได้ดีว่านั่นคือเสียงใคร นางเงยหน้าขึ้นมองด้วยใจหวาดหวั่น กาฬปักษีเงยหน้าขึ้นดูด้วยดวงตาข้างที่ได้มาจากกากี เมื่อเห็นบุรุษรูปกายงามราวเทพบุตรลงมาจากสวรรค์ เสียงไพเราะอ่อนหวาน และเครื่องทรงทองอร่ามสว่างไสวไปหมดทั้งตัวก็นึกรู้ได้ทันที “พระเจ้านาฏกุเวรหรือนั่น” เขารำพึงพลางรีบดึงตัวกากีให้ถอยไปอยู่ด้านหลังตน พระเจ้านาฏกุเวรตวาด