All Chapters of ยั่วรักคุณบอส: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 12ความอ่อนโยน เมื่อรถหรูเคลื่อนล้อมาจอดเทียบหน้าบ้านแล้ว ฉันยังคงนั่งนิ่งไม่ยอมขยับเขยื้อนตัว นั่นเพราะไม่อยากให้เขาเข้าไปในบ้านด้วยเลยสักนิด แม่เดินมายืนจ้องๆ มองๆ ที่หน้ารถเพื่อดูว่าเป็นใคร ก่อนจะยิ้มแก้มฉีกเมื่อเห็นฉันนั่งอยู่ในรถด้วย“จะลงไม่ลง” เขาเอียงหน้ามาถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน แม้จะเห็นว่าตอนนี้หน้าฉันกำลังบึ้งตึงมากแค่ไหน“บอสจะค้างจริงๆ เหรอคะ แค่ทานข้าวเย็นก็พอแล้วมั้ง”“ฉันจะค้าง” เขาเอ่ยเสียงเข้มขึ้น สายตาคมที่มองมาราวกับกำลังสะกดจิตให้ฉันยอมศิโรราบ“เฮ้อ! เอาแต่ใจจริงๆ คอยดูเถอะหนูจะหางานใหม่ บอสจะได้ไม่ต้องบังคับหนูได้อีก”“ถึงเธอจะไปทำงานที่อื่นก็อย่าหวังว่าจะหนีฉันได้ ฉะนั้นอย่าแม้แต่จะคิด จะลงไปได้หรือยังแม่เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่รออยู่แล้วโน่น”เมื่อหันไปมองก็เป็นอย่างที่บอสพูดจริงๆ ลงจากรถไปแล้วคงจะปูพรมแดงต้อนรับบอสซะดิบดีเลยล่ะสิท่า“อย่าทำตัวรุ่มร่ามละกันหนูขอแค่น

บทที่ 14แขกไม่ได้รับเชิญ “ก็หนูนี่ไงคะไม่ได้ชอบผู้ชายรวยๆ” ฉันอยากให้พี่มาร์ครู้ว่ายังมีฉันคนหนึ่ง ที่ไม่ได้มองผู้ชายแค่ความรวย (แม้ว่าจะเคยหลงผิดมาช่วงหนึ่งก็ตามที)“ที่พูดออกมาสาบานว่าเธอไม่ได้โกหก!”นั่นไม่ใช่เสียงพี่มาร์คนะคะ แต่เป็นเสียงบอสที่กำลังเดินตรงมาหาเราที่โต๊ะ แถมไม่ได้มาคนเดียวอีกต่างหาก มียัยหมิวเดินยิ้มปลอมๆ ข้างกายเขาอีกด้วย บอสรู้ได้อย่างไรว่าฉันกับพี่มาร์คมาทานข้าวที่ร้านนี้ ถ้าไม่ได้ตามพวกเรามา จะตามจองเวรจองกรรมกันไปถึงไหนนะผู้ชายคนนี้“อ้าว! บอสมาได้ไงครับ” เมื่อรู้ว่าเป็นบอสพี่มาร์คก็ตกใจเล็กน้อย เพราะคงไม่คิดว่าระดับผู้บริหารจะมาทานอาหารริมทางอย่างนี้“พอดีว่าหมิวชวนมาทานข้าวน่ะ ขอร่วมโต๊ะด้วยคนนายคงไม่มีปัญหานะ” ขอนั่งร่วมโต๊ะแต่ทว่าน้ำเสียงกลับแข็งกระด้าง ไม่มีมารยาทเอาซะเลย“เชิญเลยครับบอส” พี่มาร์คขยับเก้าอี้ให้บอส ส่วนหมิวก็เดินมานั่งฝั่งเดียวกับฉัน นางยังคงยิ้มให้ราวกับนางฟ้าผู้มีจิตใจโอบอ้อมอารี มีเมตตาต่อสัตว์โลกเมื่อทุกคนนั่งร่วมโต๊ะกันแล้วกลับไ

บทที่ 16จบสิ้นกันที @คอนโดคุณบอสเข้ามาในห้องแล้วบอสก็ลากตัวฉันไปที่โซฟาหน้าจอทีวีขนาดยักษ์ ฉันนั่งหน้างองุ้มทำเป็นไม่มองเขา นั่นเพราะความโกรธแค้นยังไม่ลดดีกรีลงเลยสักนิด หลังจากเปิดทีวีแล้วบอสก็นั่งลงข้างกัน ทั้งที่โซฟามีพื้นที่เหลือตั้งเยอะแยะ ไม่รู้ทำไมต้องทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดด้วยก็ไม่รู้“จะมาเบียดทำไมเนี่ยยยย!!!” ฉันชักสีหน้าใส่บอส ก่อนจะผลักต้นแขนเขาสุดแรงเพื่อให้ออกห่างจากตัว“ก็อยากนั่งใกล้มีปัญหารึไง” เขาตีหน้านิ่งยิ้มร้ายๆ อย่างน่าหมั่นไส้“มีสิ! หนูไม่อยากนั่งใกล้คนเลวๆ อย่างบอส สิ่งที่บอสทำมันมากเกินกว่าจะอภัยให้รู้ไว้ด้วย”“จะให้ฉันทำยังไงเธอถึงจะยอมหายโกรธล่ะ” เขาเขยิบก้นเข้ามาใกล้อีกรอบ ทำหน้ายียวนกวนประสาท คงหวังจะให้ฉันยอมใจอ่อนล่ะสิท่า ไม่มีทางหรอก ต่อให้เขาทำดีแค่ไหน ฉันก็ไม่มีทางยอมยกโทษให้เด็ดขาด“ไม่มีทาง! ความรู้สึกคนเรามันเสียไปแล้วเอาคืนมาไม่ได้หรอก รู้ไหมว่าตั้งแต่เกิดมาหนูกับแม่เราไม่เคยทะเลาะกันเลย แม่ไม่เคยตบหนูเลยสักครั้ง ตั้งแต่บอสเข้ามาในครอบครัวเร

บทที่ 18ร้ายนักใช่ไหม ใครต่างก็บอกว่ารักแท้แพ้ใกล้ชิด ก่อนหน้าฉันอาจจะเชื่อ แต่เมื่อได้เข้ามาทำงานใกล้ชิดกับบอส ทำให้ความคิดฉันเปลี่ยนในทันที เพราะดูท่าแล้วมันอาจจะมีแต่ย่ำแย่ลงเรื่อยๆการทำหน้าที่เลขามันไม่ได้ยากสำหรับฉันเลยสักนิด แต่ทว่าสิ่งที่ยากกว่านั่นคือการต้องมานั่งคอยรองรับอารมณ์ของบอส เขาทำตัวราวกับเด็กน้อยเอาแต่ใจเป็นที่สุด ไม่รู้ว่านั่งเก้าอี้ประธานบริษัทมาได้อย่างไรกันโต๊ะทำงานฉันตั้งอยู่ตรงข้ามกับเขา ฉันพยายามจ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ ทำเป็นไม่สนใจเขาให้รำคาญใจ แต่ก็รู้ว่าบอสพยายามจ้องมองมาอยู่บ่อยๆ บ่อยจนน่ารำคาญ“อิงดาว...มาหาฉันหน่อยสิ” เมื่อได้ยินเสียงเรียก ฉันก็ละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ ขมวดคิ้วมองหน้าเขาอย่างหงุดหงิด จะเรียกอะไรนักหนาทุกครึ่งชั่วโมง“มีอะไรให้รับใช้คะ” ฉันกระแทกเสียงใส่เพื่อต้องการประชดประชัน“บอกให้มาก็มาสิจะถามทำไม”“ก็หนูอยากรู้ ทำไมจะถามไม่ได้” ฉันยังคงนั่งที่เดิมไม่ลุกขึ้นไปตามคำสั่ง“เธอเป็นเลขาไม่ได้เป็นแม่ฉันนะ เลขาก็ต้องทำตามค

บทที่ 20ก็แค่คนเคยรู้จัก ฉันออกมาจากบริษัทโดยไม่ได้บอกใครแม้แต่คนเดียว ตั้งใจจะบอกเดอะแก๊งเรื่องลาออก เมื่อไปพร้อมหน้ากันที่ร้านคาราโอเกะ อีกอย่างในตอนนั้นฉันก็ไม่มีอารมณ์จะพูดคุยกับใครด้วยล่ะ กลัวว่าหากโดนซักถามหนักๆ จะปล่อยโฮออกมาน่ะสิในระหว่างนั่งรถกลับฉันก็ส่งไลน์บอกที่มาร์คให้มารับที่บ้าน โดยให้เหตุผลว่ามีธุระต้องกลับมาก่อนเวลาเลิกงาน พี่มาร์คไม่ได้ถามอะไรต่อ เพราะปกติแล้วเขาไม่ใช่คนจู้จี้จุกจิก นั่นคือข้อดีที่ทำให้ฉันสบายใจทุกครั้งที่อยู่กับเขาแต่คนที่ฉันกลัวมากที่สุดในตอนนี้ก็คือแม่ ท่านคงจะด่าว่าฉันหนักมาก หากรู้ว่าลาออกจากที่นั่นแล้ว แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อฉันไม่มีความสุขเลย ที่ต้องทนเห็นหน้าเขาทุกวัน ผู้ชายที่เห็นฉันเป็นแค่ของเล่น เป็นแค่เมียบำเรอระบายความใครเท่านั้นเองหลังจากจ่ายเงินพี่วินแล้วฉันก็เดินเอื่อยๆ มาที่หน้าบ้าน หัวใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ เมื่อเห็นแม่กำลังเตรียมของขายในช่วงเย็น“หวัดดีจ้ะแม่” ฉันยกมือไหว้ยืนมองหน้าแม่อย่างรู้สึกผิด ฉันเลือกหนีปัญหาด้วยการลาออก แม่คงจะรู้สึก