All Chapters of ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง: Chapter 251 - Chapter 260

เขาแค่นเสียง “หญิงไร้ยางอาย หญิงเช่นนี้ให้ข้าเปล่า ๆ ข้ายังไม่เอาเลย!”“คิดมากไปแล้ว มิมีผู้ใดอยากให้ท่านเปล่า ๆ หรอก” เชียนอวี่เอ่ยชืด ๆถงจื่อหยาแต่งตัวเรียบร้อยแล้วก็สั่งให้คนเตรียมรถม้า เชียนอวี่เอ่ย “มิจำเป็น ข้าขี่ม้ามา ใต้เท้าถงขี่ม้าตัวเดียวกับข้าก็ได้”ถงจื่อหยาบันดาลโทสะ “ข้างนอกฝนตกหนักออกอย่างนั้น เจ้าจะให้ข้าขี่ม้าไปหรือ? แล้วยังต้องขี่กับหญิงเยี่ยงชายเช่นเจ้า? เจ้าเห็นข้าเป็นใคร? เจ้าเป็นแค่คนต้อยต่ำ แต่ข้าสูงส่งเทียมฟ้า”เชียนอวี่อดทนต่อความวู่วามที่อยากจะผลัวะเขาหนัก ๆ จูงม้ามา พลิกตัวขึ้นหลังม้า ตามด้วยโน้มตัวลงมือฉุดแขนของถงจื่อหยาขึ้นมาทั้งอย่างนั้นถงจื่อหยาตกใจรีบจับแขนเสื้อของเชียนอวี่เอาไว้พร้อมก่นด่ายกใหญ่ แต่เสียงลมดังเกินไป เชียนอวี่จึงถือเสียว่าไม่ได้ยินถ้อยคำของเขาเมื่อถึงริมกำแพงกั้นน้ำ เชียนอวี่ก็ลากเขาไปถึงตรงหน้าใต้เท้าหลี่ ใต้เท้าหลี่ยังมิทันเอ่ยปาก ถงจื่อหยาก็ตบหน้าไปฉาดหนึ่งแล้วใต้เท้าหลี่เอียงศีรษะไปด้านหนึ่ง ก่อนจะหันมาจ้องถงจื่อหยาถงจื่อหยาถุยและกล่าววาจาหยามเหยียด “ทำไม? ยังคิดจะตอบโต้หรือ? เจ้าตีสิ ตี ตีสิ...”เชียนอวี่หวดหมัดใส่เขา ต

คนข้างตัวมู่หรงฉิงเทียนทำงานว่องไวมาก เพียงครึ่งชั่วยามก็เตรียมของที่นางต้องการครบแล้วนางหลบทำระเบิดอยู่ในบ้านหลังหนึ่งตอนนี้นางกำลังห่วงเรื่องหนึ่ง นั่นก็คือข้างนอกฝนตกหนักปานนั้น จะวางระเบิดไว้ใต้หินใหญ่ประตูน้ำได้อย่างไร?นอกเสียจากหาคนจำนวนหนึ่งมามัดระเบิดกับตัวพวกเขา ใช้เรือส่งไป จากนั้นก็จุดชนวน แต่หากทำเช่นนี้... คนพวกนี้ก็จะไม่รอดใครจะยอมสละชีวิตตัวเองเพื่อระเบิดประตูน้ำกัน?นางยอม แต่นางคนเดียวระเบิดไม่ได้ นางประมาณคร่าว ๆ ต้องมีคนแบกระเบิดอย่างน้อยสี่คน จึงจะระเบิดประตูน้ำสำเร็จเมื่อนางบอกเรื่องนี้กับใต้เท้าหลี่ ใต้เท้าหลี่ก็เงียบไปพักหนึ่ง “ข้าไปเอง!”“ไม่!” เชียนอวี่คัดค้านทันใด “ข้าไป!”“ไม่อนุญาต!” ใต้เท้าหลี่ค้านเสียงแข็ง “เจ้ามีวรยุทธ์ สามารถสร้างความผาสุกให้กับราชสำนัก ที่ไร้ประโยชน์คือบัณฑิต หากข้าตายแล้ว ย่อมมีผู้มีความสามารถมาเป็นผู้ว่าการเมืองหลวงแทน”เชียนอวี่ตาแดง “ไม่ อย่างไรข้าก็ตัวคนเดียว ตายแล้วไม่มีใครเสียดาย ใต้เท้ายังมีบุพการีต้องดูแล ต้องเป็นข้าไป”“ใครบอกว่าเจ้าตายแล้วไม่มีคนเสียดาย? ข้าคือผู้บังคับบัญชาของเจ้า คำสั่งของข้า เจ้าต้องปฏิบัติ

คนบนฝั่งมองไม่เห็นเขา ที่นี่มิอาจจุดตะบันไฟ การส่องสว่างจากกู้ภัยล้วนแล้วแต่อาศัยแสงจากโคมไฟอันน้อยนิดแม้จะเป็นเชียนอวี่ที่ขี่ม้าเรียบชายฝั่งตามเรือไปก็มองไม่เห็นเหมือนกัน ได้แต่มองเงาราง ๆ นางเป็นห่วงมาก เพราะนางไม่ค่อยได้เห็นวรยุทธ์สมัยโบราณของจริงสักเท่าไร นางคิดว่าคนเพียงคนเดียวไม่สามารถโยนระเบิดสี่ลูกได้ในเวลาเดียวกัน เพราะก้อนหินแต่ละก้อนห่างกันประมาณหนึ่ง จะต้องเป็นความเร็วแบบอัศจรรย์ถึงจะทำได้ อีกอย่าง ระเบิดที่ทำจากดินปืนชนิดนี้จะมีอานุภาพรุนแรง แค่โยนไปก็ระเบิด เซ่อเจิ้งอ๋องจะออกมาอย่างปลอดภัยได้หรือไม่? เขาจะโดนหินที่แตกตัวจากการระเบิดหรือไม่? ต่อให้เขากระโดดลงน้ำทันที แต่เนื่องจากประตูน้ำถูกระเบิดเปิดออก น้ำจะหลากลงที่ต่ำ เขาต้องถูกน้ำพัดไปแน่หลังจากฮุ่ยอวิ่นสงบสติได้แล้วก็วิเคราะห์ความร้ายแรงของเรื่องเช่นนี้ เขาขี่ม้ากวดเชียนอวี่ ใบหน้ารับกับลมฝน เอ่ย “เจ้าบอกข้ามา ผลลัพธ์ที่ร้ายแรงที่สุดคืออะไร?”เชียนอวี่หันไปมองเขา บนใบหน้าแยกแยะไม่ออกว่าเป็นน้ำฝนหรือน้ำตา แต่เสียงกลับสั่นเครือผิดปกติ “ผลลัพธ์ที่ร้ายแรงที่สุด ก็คือกลับมาไม่ได้ และประตูน้ำก็ระเบิดไม่สำเร็จ”“เจ

ตากฝนมาทั้งคืน แล้วยังต้องวิ่งไปวิ่งมาอีกหลายหน นางไร้เรี่ยวแรงสนับสนุนนานแล้ว กำลังราวกับเชือกที่พันธนาการมือขาของนางเอาไว้ ในที่สุดนางก็ไม่มีแรงว่ายต่อนางมองไปทางฮุ่ยอวิ่นอย่างสิ้นหวัง ฮุ่ยอวิ่นดีกว่านางหน่อย แต่สุดท้ายก็ว่ายอยู่ได้ไม่นาน คืนนี้เขาช่วยคนขึ้นจากน้ำ ผลาญกำลังภายในไปมาก ตอนนี้ยังทานแรงน้ำที่หลากมาได้อย่างไร?ก็ขณะที่ทั้งสองกำลังจะจมลงไปก็มีมือมากด้วยกำลังมือหนึ่งฉุดพวกเขาไว้ จากนั้นก็พุ่งขึ้นฟ้าแล้วร่อนตัวตกลงริมฝั่ง“เทียน!” ฮุ่ยอวิ่นโพล่งปากอุทาน “ท่านไม่เป็นไรนะ?”มู่หรงฉิงเทียนมิได้ตอบเขา แต่เงยหน้าไปมองฟ้า “ฝนหยุดแล้วหรือ?”ฝนหยุดแล้ว? ฮุ่ยอวิ่นกับเชียนอวี่ยื่นมือออกไป ในใจดีใจลิงโลด ฝนหยุดแล้วจริง ๆ สวรรค์มีเมตตา ฝนหยุดแล้วจริง ๆฮุ่ยอวิ่นพูดทั้งตาแดง “ข้ายังนึกว่าท่าน...”เมื่อบรรดาเจ้าหน้าที่และทหารที่ถือคบเพลิงอยู่ในมือเข้ามาหา โดยรอบก็ถูกส่องสว่างทันที ส่องราตรีมืดมิดให้สว่างราวกับทิวากาล“ท่านอ๋อง ท่านไม่เป็นไร ยอดไปเลยพ่ะย่ะค่ะ!” ใต้เท้าเหลียงดีใจจนน้ำตาร้อนคลอเบ้า ทุกคนเห็นภาพไฟระเบิดเมื่อครู่กันหมด หัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเดิมยังคิด ถึงท่านอ๋องจะไ

“คุณชายมิใช่ไปจวนอ๋องแล้วหรือ?” ผู้ที่เอ่ยก็คืออาหู นางถูกจ่านเหยียนทิ้งอยู่ที่นี่ไม่ได้พาไปด้วยอาซิ่นเห็นฝนท่าทางจะหนักมากขึ้นเรื่อย ๆ จึงถามอาหู “ไม่ทราบว่าข้าจะเข้าไปได้หรือไม่?” ถ้าสุดท้ายก็ยังช่วยนางไม่ได้ เขาก็หวังว่าจะหาที่หลบฝนให้นางสักแห่ง ให้นางไปสบายหน่อยอาหูลังเลเล็กน้อย “แต่คุณชายบ้านข้าไม่อยู่”“ขอร้องละ ข้าแค่อยากหลบฝนสักหน่อย” อาซิ่นเอ่ยอาหูกำลังพิจารณาก็เห็นเด็กผู้หญิงในอกของเขา “สวรรค์! นางเป็นอะไรไปน่ะ?”“นางบาดเจ็บ หาหมอรักษาไม่ได้!” อาซิ่นเอ่ย“รีบเข้ามา!” อาหูยื่นมือไปทดสอบลมหายใจ ยังมีลมอยู่“ได้!” อาซิ่นรีบลุกขึ้นมา “ขอบคุณแม่นาง”อาหูพาอาซิ่นเข้าไป ให้เขาวางเด็กผู้หญิงไว้บนตั่งนอน จากนั้นก็รีบวิ่งออกไปผ่านไปพักหนึ่งก็ถือขวดใบหนึ่งกลับมา “นี่คือยารักษาแผลชั้นดีที่คุณชายบ้านข้าทำขึ้น รักษาแผลภายในโดยเฉพาะ”นางเทใส่ฝ่ามือสี่เม็ด คิดครู่หนึ่ง “คุณชายเคยบอกว่าเด็กลดครึ่งหนึ่ง” นางเทกลับเข้าไปสองเม็ด เหลืออยู่ในฝ่ามือสองเม็ดนางใส่ยาลงในถ้วย ละลายด้วยน้ำร้อน แล้วใช้ช้อนคันเล็กเทลงปากของเด็กผู้หญิงช้า ๆปากของนางค่อย ๆ อ้าออก นางไม่รู้ว่ากลืนอะไรลงไป ค