All Chapters of ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง: Chapter 161 - Chapter 170

ซูกงกงเอ่ยเสียงเย็นเยียบ “ท่านแม่ทัพหลง พวกเราแจกแจงเรื่องนี้อย่างละเอียดกันดีกว่า”“ข้าไม่เคยทำ!” หลงฉางเทียนเอ่ยด้วยโทสะฮูหยินผู้เฒ่าลุกขึ้นยืน ใช้ไม้เท้าหัวมังกรปัดมือของซูกงกง ตามด้วยพูดเสียงเย็นชืด “คำพูดของนักฆ่าก็เชื่อถือได้หรือ? อีกอย่าง แม่หนูเหยียนเป็นเด็กของบ้านเรา ออกเรือนเข้าวังบัดนี้เป็นถึงไทเฮาผู้สูงศักดิ์ เป็นเกียรติของสกุลหลงเรา เหตุใดลูกชายข้าต้องฆ่านางด้วย? ไม่มีสาเหตุในการฆ่า การกล่าวหานี้จะเป็นผลหรือ? เสียทีที่ซูกงกงดูแลคุกทักษิณ ที่แท้ก็เห็นชีวิตคนดังผักปลา!”ครั้นฮูหยินผู้เฒ่าใช้ไม้เท้ากระแทกมือของซูกงกง ซูกงกงก็อดประหลาดใจไม่ได้ ไม่นึกว่ายายแก่ผู้เป็นไม้ใกล้ฝั่งนี้ กลับยังมีกำลังมากเช่นนี้ ดูท่าที่ข้างนอกลือว่านางป่วยนอนติดเตียงมานานจะมิเป็นความจริงจิ้นหรูกล่าวแทรกขึ้นมาอย่างพอเหมาะพอเจาะ “บ่าวก็คิดว่าไม่น่าใช่ท่านแม่ทัพหลงเช่นกัน เพราะคืนนี้มิได้มีนักฆ่ามาแค่กลุ่มเดียว นับจากวันที่ไทเฮาเสด็จกลับจวน นักฆ่าก็มาอยู่เนือง ๆ ครั้งแรกเกือบทำให้ไทเฮาจมน้ำสิ้นแล้ว กัวกูกูยังบาดเจ็บเพราะเหตุนี้อีกด้วย และอย่างเช่นคืนนี้ เรือนถูกวางเพลิง ทั้งยังถูกมือธนูกลุ่มหนึ่งล

ฮูหยินผู้เฒ่าแค่นเสียงทีหนึ่ง แล้วถึงกลับเอ่ยขึ้นมาอย่างหัวเสีย “จวนแม่ทัพข้าอบรมดี ในฐานะที่เป็นหลานสาว จะกตัญญูต่ออาสะใภ้ก็สมควรแล้วมิใช่หรือ?”ใต้เท้าหลี่เอ่ย “สมัยก่อนเป็นอย่างไร ข้าไม่มีสิทธิ์ถาม แต่ตอนนี้เล่า? ที่ให้ไทเฮาทรงหิวก็เพราะกตัญญูหรือ?”“เรื่องในคืนนี้เกิดขึ้นกะทันหัน จะลืมก็มีเหตุผลให้อภัยได้ อีกอย่าง ไทเฮาพาพ่อครัวมาจากวังด้วยมิใช่หรือ?” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยอย่างเดือดดาล“เรื่องเกิดขึ้นกะทันหัน เช่นนั้นขอถามฮูหยินผู้เฒ่า ท่านรับมื้อเย็นแล้วหรือ? ไทเฮาเสด็จออกจากวัง เหตุใดต้องพาพ่อครัวมาด้วย? หรือเบื้องหลังจะมีจุดใดที่ควรแก่การพิจารณาเชิงลึก? แต่ไหนแต่ไรข้าไม่ก้าวก่ายเรื่องของผู้อื่น แต่... พฤติกรรมเช่นนี้ของฮูหยินผู้เฒ่า พฤติกรรมเช่นนี้ของจวนตระกูลหลง จะรังแกคนเกินไปหรือไม่?!”ใต้เท้าหลี่รู้สึกสลดใจนัก ไทเฮาผู้ทรงเกียรติแห่งแคว้นต้าโจวเสด็จออกจากวัง แม้แต่ข้าวปลาอาหารก็ยังไม่ได้กิน ยังถูกคนบ้านมารดาลอบสังหารอีก นี่มันโลกธรรมอันใดกันแน่?ฮูหยินผู้เฒ่าปากแข็งเสมอมา ยามนี้ก็ปราศจากถ้อยคำโต้แย้งเช่นกัน ได้แต่มองใต้เท้าหลี่ด้วยความเคียดแค้นจ่านเหยียนใช้ดวงตาเศร้าสร้อยด

เพราะคำพูดของฮูหยินผู้เฒ่า จ่านเหยียนนิ่งไปนานกว่าจะคืนสตินางเดินวนอยู่กับพื้น รู้สึกในหัวมีไฟโกรธพวยพุ่งขึ้นมาไม่หยุด รู้สึกเหมือนตัวเองจะถูกไฟเผาไหม้อยู่แล้ว“อาซาน อาซาน!” นางตะโกนออกไปข้างนอกอาซานเดินพรวดพราดเข้ามา กระบี่ยาวออกจากฝักดังชิ้ง กวาดสายตาดุจสายฟ้ามองทุกซอกทุกมุม“เกิดอันใดขึ้นหรือพ่ะย่ะค่ะ?” ครั้นเห็นว่าไม่มีนักฆ่า อาซานจึงเก็บกระบี่เข้าฝักแล้วถามจ่านเหยียนจ่านเหยียนมองเขาด้วยสายตาที่ลุกเป็นไฟ “ถอดรองเท้า!”นางเดินไปหยิบกระดาษขาวบนโต๊ะ แล้วใช้กรรไกรตัดเป็นรูปคน ครั้นเห็นอาซานยังยืนอึ้งไม่ถอดรองเท้าก็สับขาเดินไปดึงเท้าของเขา “ถอดรองเท้าสิ!”อาซานเดินถอยหลังสองก้าว “จะทำอันใด๋หรือพ่ะย่ะค่ะ?”“ถอด!” จ่านเหยียนเอ่ยด้วยโทสะอาซานสงบจิตใจครู่หนึ่ง “เช่นนั้น... คุณหนูใหญ่อุดพระนาสิกไว้นะพ่ะย่ะค่ะ” กล่าวจบจึงถอดรองเท้ากลิ่นปลาเค็มขึ้นราปะทะใบหน้ามา ทำจนจ่านเหยียนอาเจียนแห้งพักหนึ่ง ก่อนจะเอามือขยี้ดวงตาที่ถูกกลิ่นรมจนแสบไปหมดแล้วนางเซถอยหลังเนือง ๆ อุดจมูกแล้วตะคอกไปอย่างไร้เรี่ยวแรง “เร็ว! ใส่รองเท้า! หายใจไม่ออกแล้ว!” นางเปิดหน้าต่างออกหมดแล้วชะโงกศีรษะออกไปหอ

ฮุ่ยอวิ่นปรึกษาหารือการรับมือกับฉีชินอ๋องในจวน เวลานี้ไม่ว่าเรื่องใดก็ไม่สำคัญแล้ว ที่สำคัญคือต้องทำอย่างไรจึงจะรักษาชีวิตของมู่หรงฉิงเทียนได้“ไปเชิญพระอาจารย์เป่ากวงมา!” ฮุ่ยอวิ่นสั่งกับอาซิ่นอาซิ่นขานรับก็ออกจากเรือน พร้อมปิดล้อมเรือนหลิงอวิ๋นซึ่งเป็นที่พักของมู่หรงฉิงเทียนเอาไว้จะให้เรื่องที่ท่านอ๋องเกิดเรื่องแพร่งพรายออกไปไม่ได้เด็ดขาด“นี่จะทำอย่างไรดี?” ฉีชินอ๋องจนหนทางแล้วเหมือนกัน ครั้นเห็นคนนอนหมดสติอยู่บนเตียง หัวใจของเขาก็ราวกับมีมีดกรีด หลายปีก่อนเขาเคยสูญเสียเสด็จพี่ไปหนหนึ่งแล้ว ตอนนี้จะต้องเกิดเรื่องซ้ำสองอีกหรือ?ไม่ ลำบากนักกว่าเขาจะรอดต่อไปได้“ลองถามพระอาจารย์เป่ากวงก่อนเถอะพ่ะย่ะค่ะ” ฮุ่ยอวิ่นเอ่ยด้วยความกังวล“เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ไปได้?” ฉีชินอ๋องถามฮุ่ยอวิ่นฮุ่ยอวิ่นเล่าเรื่องรอบหนึ่ง ก่อนจะกัดฟันเอ่ยว่า “หากรู้ว่าฟางจี้จื่อนั่นจะเชื่อถือไม่ได้เช่นนี้ พูดอย่างไรข้าก็ไม่เห็นด้วยให้ยืนวิญญาณมังกรไปเด็ดขาด!”“เขาไปกำจัดปีศาจที่ไหน?” ฉีชินอ๋องเอ่ย“ตอนที่เขาไป ข้าสั่งให้คนสะกดรอยตามเขา เขาเข้าจวนตระกูลหลง ภายหลังได้ยินว่าปีศาจจิ้งจอกเข้าสิงร่างไทเฮา กำจั

ฮุ่ยอวิ่นมีกะจิตกะใจคิดเรื่องนี้ที่ไหนกัน แต่ในเมื่อฉีชินอ๋องหลงเอ่ยถึง เขาจึงคิดสักหน่อยแล้วตอบว่า “กล่าวตามตรง ไทเฮาต่างจากจ่านเหยียนที่พวกเรารู้มาเมื่อก่อนหน้านี้มาก บางทีนางอาจเป็นปีศาจจริง ๆ ก็ได้”“แต่... ปีศาจจิ้งจอกถูกกำจัดแล้ว” ฉีชินอ๋องต้องฮุ่ยอวิ่นตาเขม็ง“อื่ม!” ฮุ่ยอวิ่นพยักหน้า“แต่... แน่ใจหรือว่ามีปีศาจจิ้งจอก? เรื่องนี้จะเหลวไหลเกินไปแล้ว”ฮุ่ยอวิ่นนิ่งงันครู่หนึ่ง “โลกกว้างใหญ่ไพศาล มีเรื่องอัศจรรย์มากมาย สิ่งที่พวกเราไม่รู้ ไม่หมายถึงว่าไม่มีอยู่จริง”ฉีชินอ๋องหดหู่ใจ “หากยึดตามการพูดของเจ้า เช่นนั้นก็คือมีปีศาจจิ้งจอกอยู่จริง ๆ ยามนี้ปีศาจจิ้งจอกถูกกำจัดแล้ว เช่นนั้นหลงจ่านเหยียนจะกลับไปเป็นลูกอนุที่ขี้ขลาดเหมือนมุสิกเช่นเมื่อก่อนนี้หรือไม่?”“ก็เป็นไปได้!” ฮุ่ยอวิ่นตอบแบบใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว บางทีนี่อาจเป็นเรื่องดี อย่างน้อยก็ควบคุมง่ายไทเฮาที่เขารู้จักในเวลานี้ปราดเปรื่องเกินไป จิตใจล้ำลึกเกินไป แม้จะมีด้านดีอยู่ กลับไม่สามารถใช้ประโยชน์จากนางได้ง่ายแต่การพูดเรื่องพวกนี้ในเวลาเช่นนี้จะมีความหมายอันใด? หากพี่ชายเกิดเรื่อง แผนการทุกอย่างก็จบสิ้นลงแล้ว