บททั้งหมดของ My Honey ซูมี่จอมดื้อ: บทที่ 11 - บทที่ 20

จากวันนั้นที่ซูมี่พยายามหาทางไปเจออลัน ทั้งคู่ก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นกว่าแต่ก่อน อลันพาเธอไปส่งถึงบ้านด้วยความเป็นห่วงในเรื่องความปลอดภัยหลังจากที่สอนการบ้านเสร็จ ในคืนนั้นตระกูลหลินอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาพอดิบพอดี ในช่วงเวลาที่ทุกคนกำลังจะรับประทานอาหารเย็น คุณชางอีจึงชวนอลันทานข้าวด้วยกันที่บ้านก่อนกลับ ซึ่งอลันก็พยายามพูดว่าไม่เป็นไรด้วยความเกร็งใจผู้ใหญ่ แต่หญิงสาวตัวแสบดันลากแขนเขาให้ไปนั่งเก้าอี้ที่ยังว่างอยู่ข้างเธอ ซึ่งอันที่จริงแล้วที่นั่งตรงนั้นเป็นของซิงอี แต่น้องชายตัวดีดันมาทีหลังจึงโดนแย่งที่นั่งและให้ไปนั่งข้างคุณแม่แทน บทสนทนาภายในโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยหัวข้อสนุกสนานและเบาสมองโดยไม่มีการพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องงานเลย ชายหนุ่มได้สร้างความประทับใจให้คุณชางอีในเรื่องทัศนคติที่ดีของเขาจากการถามตอบเรื่องต่าง ๆ ที่คิดตรงกันเมื่อรับประทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อย ซูมี่ก็ไปส่งอลันที่รถเหมือนดังเคย แต่ครั้งนี้พิเศษกว่าตรงที่ว่าสาวน้อยรวบรวมความกล้าขอเบอร์ติดต่อและไลน์ส่วนตัวของเขาไว้ และอลันก็เต็มใจให้เพราะเห็นว่าเป็นน้องสาว เผื่อมีอะไรฉุกเฉินจะได้ติดต่อพี่ชายคนนี้ให้ช่วยเหลือได้1 สัปดา

1 สัปดาห์ต่อมาหลังจากที่ครอบครัวของอลันและครอบครัวของซูมี่ไปเที่ยวพักผ่อนกันเป็นเวลา 2 วัน 1 คืน ทุกคนต่างดูมีความสุขชื่นมื่นเหมือนได้เอาความเหน็ดเหนื่อยออกจากการทำงานและการเรียนซูมี่เริ่มกล้าที่จะคุยกับอลันผ่านข้อความแชตบ่อยขึ้น แต่ก็ไม่ได้ส่งข้อความไปรบกวนเขาตลอดเวลาเพราะรู้ว่าเขาต้องทำงานและกำลังจะมีข่าวดีในวันพรุ่งนี้อลันจะเข้าพิธีการแต่งตั้งเป็นประธานกรรมการบริษัท (CEO) ขึ้นแท่นแทนคุณอคิณที่กำลังจะเกษียณอายุโดยงานจะจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้ช่วงค่ำ ซูมี่ได้แต่คอยให้กำลังใจอยู่ห่าง ๆ อันที่จริงเธออยากจะมีส่วนร่วมภายในงานที่จะจัดด้วย ถึงกับร้องขออลันปลอมตัวเป็นเด็กเสิร์ฟในโรงแรมอีกครั้ง แต่เขายั้งเธอไว้พร้อมกับสอนว่าไม่ควรทำอะไรที่สุ่มเสี่ยงอีก ขอแค่เธอมาร่วมงานในฐานะแขกเขาก็ดีใจแล้ววันต่อมา เวลา 20.00 น.@ HTND Hotel, Bangkokบรรยากาศหวนคืนเหมือน 12 ปีก่อนอีกครั้ง แขกทั้งหลายทยอยเดินเข้างานกันหนาแน่น ไม่มีแขกเพียงคนไทยเท่านั้น ยังมีชาวต่างชาติอีกหลายสัญชาติมาร่วมแสดงความยินดีกับ CEO คนใหม่อลันปรากฏตัวในชุดสูทสีดำเข้ม ทรงผมด้านหน้าถูกเซตขึ้นเปิดโชว์โหงวเฮ้งของผู้นำรุ่นใหม่ นอกจากหน้

“เล่นแล้วเป็นไงบ้างสนุกไหม” อลันหันไปถามหญิงสาวที่นั่งข้างกัน“สนุกค่ะ ถ้ามีพี่อลันเล่นด้วย”ซูมี่เอ่ยพลางฉีกยิ้มให้เขา รอยยิ้มของเธอทำให้โลกดูช่างสดใส นี่สินะสิ่งที่ช่วยฮีลความเหนื่อยล้าจากการทำงานของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าได้“ถ้ามีพี่อลันเล่นด้วย”ซิงอีเลียนแบบคำพูดของซูมี่ด้วยน้ำเสียงแหลมราวกับเป็นสตรีศรีสยาม“จ่ายเงินมา แกลอกเลียนคำพูดของฉัน” ซูมี่ชะโงกหัวหาน้องชายที่นั่งอยู่อีกฝั่งพร้อมแบมือขอเรียกเก็บค่าลิขสิทธิ์จากเขา“ไถเงินขนาดนี้ ใครได้เป็นแฟนมีหวังเป็นหนี้เป็นสินแน่”“หลิน ซิงอี!”ซูมี่ทนไม่ไหวกับความกวนอวัยวะเบื้องล่างของน้องชายจนถึงขั้นลุกพรวดจากโซฟาวิ่งเข้าประชิดตัวและเขย่าไหล่ของน้องเป็นจังหวะสามช่า ซิงอีตะโกนส่งเสียงให้อลันช่วยเขาให้หลุดพ้นจากพี่สาวจอมโหด ทว่าอลันดันเลือกที่จะเข้าข้างพี่สาวของเขามากกว่า ชายหนุ่มอายุมากที่สุดได้แต่นั่งยิ้มและหัวเราะให้กับทั้งคู่ จนกระทั่งซูมี่ยอมปล่อยมือออกจากไหล่เอง“เฮียสองมาตรฐานมาก ๆ”ซิงอีพูดเชิงน้อยใจพี่ชายสุดที่รักเล็กน้อย เขาก็เป็นน้องของอลันเหมือนกัน แต่ทำไมอภิสิทธิ์ช่างน้อยกว่าพี่สาวของตัวเองเหลือเกิน“ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ เฮี

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา@ ห้องทำงานของอลัน“คุณอลันคะ มีนจองตั๋วเครื่องบินและที่พักไว้ให้เรียบร้อยแล้วค่ะ”เลขาส่วนตัวยื่นแฟ้มเอกสารข้อมูลต่าง ๆ เกี่ยวกับการเดินทางไปสาธารณรัฐประชาชนจีน – เมืองเซี่ยงไฮ้ให้อลันดูข้อมูล“ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมเช็กอีกทีนะ” อลันหยิบมาเปิดเพียงไม่กี่วินาทีจากนั้นเขาก็วางมันลงบนพื้นที่ว่างบนโต๊ะทำงาน“คุณอลันไม่สบายหรือเปล่าคะ สีหน้าดูไม่โอเคเลยค่ะ” เลขาสาวถามด้วยความเป็นห่วง“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมน่าจะพักผ่อนน้อยไปหน่อย”“มีนว่าคุณอลันกลับไปพักก่อนไหมคะ ช่วงบ่ายไม่มีตารางนัดหมายอะไรแล้วค่ะ”“ดีเหมือนกันครับ ขอบคุณนะครับ”เมื่อบทสนทนาจบลง เลขาก็เดินออกจากห้องทำงานของเจ้านายไป อลันที่ดูสีหน้าไม่ค่อยดีราวกับคนเป็นไข้พลางถอนหายใจลากยาว คำพูดเรื่องนอนพักผ่อนน้อยที่เขาบอกเลขาเป็นเพียงส่วนหนึ่งที่ทำให้เขามีสีหน้าแบบนั้น ทว่าอีกส่วนกลับดันเป็นเรื่องที่กวนใจเขามาตลอดตั้งแต่สัปดาห์ก่อนเขาจะหาทางบอกกับเด็กดื้อคนนั้นอย่างไร ทั้งที่พึ่งเดินทางกลับประเทศไทยมาได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องเดินทางไกลอีกครา แถมครั้งนี้ไปตั้ง 2 เดือน แล้วตอนนี้เวลาก็เหลือน้อยเต็มที ถ้าไม่บอกตอนนี้เห็นทีไม่ดีแ

สัปดาห์ต่อมา...@ สนามบิน“บ้าเอ๊ย!”ซูมี่รีบก้าวเท้าลงจากวินมอเตอร์ไซค์รับจ้างสับขาวิ่งเข้าตัวอาคารสนามบินราวกับแข่งวิ่งมาราธอนชิงแชมป์เหรียญทองระดับโลก เธอลงตารางตัวเองไว้เรียบร้อยว่าจะมาส่งอลันที่สนามบินหลังเลิกเรียนคลาสตอนเช้า แต่อาจารย์ดันสอนเกินเวลาไปเกือบชั่วโมงแถมต้องทำควิซก่อนเลิกด้วยเลยทำให้เธอต้องนั่งพี่วินฝ่ามรสุมการจราจรติดขัดช่วงพักเที่ยงในกรุงเทพฯ เธอรีบกดโทรหาเขาทันทีที่เข้ามาในตัวอาคารพลางกวาดสายตามองหาตัว“ว่าไงซูมี่”“พี่อลันอยู่ตรงไหนคะ ซูมี่จะไปหา”“พี่อยู่ตรง Row H เราอยู่ตรงไหน เดี๋ยวพี่เดินไปหาเองง่ายกว่า”“ไม่ต้องค่ะ ๆ ซูมี่ใกล้ถึงละ” เธอเร่งฝีเท้าเดินไวมุ่งไปตรงที่อลันบอกโดยยังถือสายเขาไว้จนกว่าจะเจอตัวในที่สุดก็พบตัวชายหนุ่มเพราะสไตล์การแต่งตัวของเขา หญิงสาวจำได้ดี ชุดเสื้อคลุมสีดำแขนยาวกางเกงสีครีมและรองเท้าหนังคู่โปรด“พี่อลันคะ!”เธอตะโกนเรียกชื่อก่อนจะเดินไปถึง เจ้าตัวที่ถูกเรียกชื่อรีบหันไปตามทิศทางของเสียง สภาพที่เขาเห็นคือซูมี่วิ่งเร็วยิ่งกว่าเสือชีตาห์ขณะที่ใส่ส้นตึกสูงเกือบ 3 เซนติเมตร“ซูมี่ ไม่ต้องวิ่งเดี๋ยวล้ม!”อลันก็เป็นห่วงว่าเธอจะล้มหัวทิ่มบ