บททั้งหมดของ บุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง: บทที่ 221 - บทที่ 230

“บางทีอาจมีญาติอยู่ที่เมืองอื่นก็เป็นได้” “ผ่านมาหลายปี เหตุใดพวกเขายังขอทานอยู่อีกเล่า ลุงซ่งท่านมองโลกสวยงามเกินไปแล้ว ข้ารับเลี้ยงดูพวกเขาแล้ว ที่เหลือต้องให้ลุงซ่งช่วยสั่งสอนอีกแรง” เมื่อคิดตามที่หลี่เมิ่งเหยาเอ่ยออกมา ซ่งฉีโหย่งก็เข้าใจและเห็นด้วยกับนาง เด็กสามคนสวมชุดนั

มีหลายเรื่องที่เขาไม่รู้เกี่ยวกับภรรยาของตัวเอง “เมิ่งเหยา” “ขอแค่ท่านไม่ถอดใจ ข้าก็พร้อมสนับสนุนท่านอยู่แล้ว” นางจับมือเขาเอาไว้แน่น ๆ “ตราบใดที่ท่านไม่ปล่อยมือข้า ข้าก็จะไม่ปล่อยมือท่านเช่นกัน” เซี่ยโหวหานเฟิงหัวใจราวกับได้รับการเยียวยา เขาสวมกอดภรรยาเอาไว้แนบอก

สมุนไพรล้ำค่าที่มีอยู่มากมายนั้น ไม่สามารถนำมาวางขายทั่วไปได้ นางจึงต้องเตรียมหาสมุนไพรพื้นฐานทั่วไปมาขายก่อน เมื่อมีคนเจ็บป่วยอาการร้ายแรง ถึงเสนอขายสมุนไพรล้ำค่าเหล่านั้น แต่แม้เป็นยาสามัญทั่วไป เมื่อเติบโตในเรือนโลกันตร์ ย่อมมีสรรพคุณเหนือกว่าข้างนอก ดูเหมือนงานขุดหาสมุนไพรในเรือนโลกั

แม่ครัวใหญ่หันไปทางหลี่เมิ่งเหยา เห็นนางพยักหน้าลงให้ ย่อมหมายความว่าให้รับเงินจากเขามาได้ “สิบอีแปะเท่านั้นเจ้าค่ะ” “นี่ขอรับ” เขาหยิบเงินสามสิบอีแปะยื่นให้แม่ครัวใหญ่ไป เจ้าซาลาเปาน้อยสามคน อยู่ในชุดหมวกขนกระต่ายน่ารักน่าชัง กำลังยืนกัดกินโร๋วเจี๋ยหมัวกันอยู่ ทำ

“พวกเจ้าเป็นใคร กล้ามาขวางทางคุณชายรองฉีของพวกเรา ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วรึ !” มุมปากเซี่ยโหวหานเฟิงกระตุกขึ้นเบา ๆ บุรุษวัยยี่สิบกว่าปีผู้นี้คือฉีถิงซีนี่เอง “ข้าชื่อเซี่ยโหวหานเฟิง บิดาของข้าเปิดร้านอาหารวันนี้ ดูจากท่าทางของพวกเจ้าแล้ว คงไม่ได้ตั้งใจไปอุดหนุนร้านของพวกเรากร