บททั้งหมดของ บุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง: บทที่ 201 - บทที่ 210

110 : ลิ่มเลือดอุดตันสลายไปหมดแล้ว เรือนของตระกูลเซี่ยโหวพบปัญหาขึ้น ในยามที่ต้องแบ่งห้องกันจริง ๆ แม้ว่าเรือนที่พวกเขาซื้อจะมีขนาดใหญ่ แต่ก็ไม่ใช่จวนของขุนนาง มีห้องจำนวนไม่มากอย่างที่คิด ตอนแรกพวกเขาคิดว่าจะสามารถให้บ่าวไพร่ นอนรวมในห้องเดียวกันได้ แต่กระนั้นบางคนก็มีครอบครัว

111 : เจ้าคิดว่านางแสร้งปล่อยเพื่อจับหรือไม่ “เมิ่งเหยาเจ้าหมายความว่าอย่างไร” จู่เพ่ยอันถามนางเพื่อความแน่ใจ “ไม่มีอะไรหรอกเจ้าค่ะ ท่านป้าเรื่องนั้นเอาไว้เป็นปัญหาของข้าก็พอเจ้าค่ะ ข้ามานานแล้วเห็นทีต้องขอตัวกลับก่อน” “อย่าเพิ่ง ๆ ข้ายังไม่ได้มอบค่ารักษาให้เจ้าเล

112 : ใครมันไม่กลัวตายก็มาสิ ดวงตาของชายชราหรี่แสงลง พยายามมองนางใหม่อีกครั้ง “เจ้าเป็นนักโทษที่ถูกเนรเทศ มากับตระกูลเซี่ยโหวใช่หรือไม่” หลี่เมิ่งเหยาเบื่อหน่ายจะคุยด้วยแล้ว “ท่านไม่อยากค้าขายกับข้า เลยหาเรื่องข้าหรือ” “ไม่ใช่ว่าไม่อยากค้าขาย แต่ว่าเจ้

113 : คนแซ่ฉีเข้าไปชิงเอาเนื้อสัตว์มา หลังกินอิ่มกันแล้วทั้งคู่ก็ออกจากหอฝูหลงฮาวไป ระหว่างที่เฟ่ยเฉียงฮุยไปเอารถม้าจากพวกเขา กลับสังเกตเห็นบุรุษกลุ่มหนึ่ง ดูคุ้นหน้าคุ้นตาเขาอยู่ “ฮูหยินน้อย คนพวกนั้นดูคุ้นหน้ามาก” เขาบอกหลี่เมิ่งเหยา ขณะบังคับรถม้ามารับนางตรงหน้าประตู

114 : ข้าอยากเป็นเจ้าของเฉย ๆ ไม่ได้รึ ขณะที่ร้านอาหารกำลังดำเนินไปได้ด้วยดี หอโอสถของหลี่เมิ่งเหยาก็เพิ่งหาสถานที่ได้ นางแอบเคืองทั้งคู่เล็กน้อย เหตุใดถึงได้ชักช้าเพียงนี้ “ฮูหยินน้อยอย่าได้โกรธพวกเราไปเลย หอโอสถนั้นหาทำเลที่ตั้งยากจริง ๆ เลยใช้เวลาหาร้านอยู่หลายวัน”