All Chapters of รักของยัยเด็กดื้อกับนายขี้งอน : Chapter 21 - Chapter 30

22"มานี่!!""ปล่อยนะ ปล่อย ไอ้บ้า ""จะเดินมาดีๆหรือจะเดินด้วยน้ำตา" ผมสบตากับเธอนิ่ง ตาตอนนี้แทบลุกเป็นไฟอยู่แล้ว ยัยปีศาจสงบลงแล้วเดินตามออกจากผับเงียบๆพลักปัง!ผมเหวี่ยงเธอขึ้นรถแล้วปิดประตูอย่างแรง"เจ็บนะไอ้บ้า!" ผมอ้อมขึ้นมานั่งฝั่งคนขับยัยปีศาจก็แวดเสียงใส่ทันที"แค่นี้มันยังน้อยไปเหอะ!" ผมสตาร์ทรถแล้วออกตัวอย่างแรงทำให้หัวของคนที่นั่งข้างๆชนกับคอนโซนหน้ารถอย่างจังโอ้ยย..."คาดเบลท์สิยัยบ้า! ไหนเจ็บมากมั้ย" ตอนท้ายน้ำเสียงแผ่วลงอย่างเห็นได้ชัด โมโหก็โมโหแต่ตอนนี้เป็นห่วงมากกว่า ผมหักรถเข้าจอดข้างทางทั้งที่ยังไม่ออกจากหน้าผับ "ไม่ต้องมาแตะ" เธอปัดมือผมออก"อยู่นิ่งๆถ้าไม่อยากเจ็บตัว" ผมตวัดสายตาดุส่งไปให้เป็นครั้งแรก "..." นิ่ง นิ่งมากฟู~~ ฟู~~~ผมเป่าหัวที่เริ่มปูดขึ้นให้เบาๆเป็นการปลอบ แม่ชอบทำแบบนี้ให้ผมตอนเด็ก"เดียวไปทายาที่ห้องนะ" ผมว่าแล้วเอื่อมมือไปคาดเบลท์ให้เธอ ผมออกรถอย่างนุ่มนวลต่างจากตอนแรกลิบลับ รถเคลื่อนตัวไปตามท้องถนนเรื่อยๆ ภายในรถเงียบกริบใครตดนี่ได้ยินชัดเลย ไม่นานก็ถึงคอนโดผมหักรถเข้าจอดประจำที่ปัง! เสียงปิดประตูรถของยัยปีศาจ ผมยังไม่ดับเครื่องด้วยซ

24ฉันนั่งมองเมมโมรี่การ์ดอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นจากโซฟาเดินออกจากห้อง ฉันขับรถมุ่งหน้าตรงมาที่คอนโด ฉันอดใจทนรอไม่ไหวอยากรู้ว่าอะไรอยู่ในเมมโมรี่การ์ดกันแน่ พอมาถึงห้องฉันก็จัดการเปิดโน้ตบุ๊คเสียบเมมโมรี่การ์ด คลิกเปิดไฟล์ข้อมูลต่างๆในเมมโมรี่การ์ดปรากฏข้อมูลลูกค้าของบริษัท ยังมีข้อมูลโปรเจคต่างๆที่ยังไม่ได้เปิดตัวข้อมูลและอะไรต่อมิอะไร ยัยป้านั้นคิดจะทำอะไรนะ ไม่ใช่สิ่งที่ดีแน่นอน แล้วไบรอันต์รู้รึยังเนี่ย เขามันโง่จริงๆ ไลน์~เสียงไล์ดังขึ้นเรียกร้องความสนใจ ฉันละจากจอโน้ตบุ๊คเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู จะใครที่ไหนล่ะ ไบรอันต์ ไบรอันต์ 'ทำไมไม่รอ อยากเห็นหน้า' นี้เขารู้หรอว่าฉันไปที่บริษัท ยัยป้านั้นนะน่ะจะบอก???นินิว    'รู้ได้ไง'

26เบื่อ!เบื่อ!เบื่อโว้ยยยย!!!ตลอดระยะหนึ่งเดือนที่ผ่านมาที่ฉันมาอยู่บ้านไบรอันต์ก็ไม่ได้ออกไปไหนคนเดียวเลย ไปมหาลัยก็ต้องมีคนไปรับไปส่ง จะออกไปไหนก็มีบอดี้การ์ดคอยตามตลอดฉันกระดิกไปไหนไม่ได้เลยจริงๆ จะแอบหนีก็ไม่ได้เพราะอยู่กับพ่อแม่ไบรอันต์ฉันต้องเชื่อฟังท่านทุกอย่าง ท่านดีกับฉันมากๆอยากได้อะไรก็แค่บอกท่านจัดให้ได้ทุกอย่าง ขอแค่ทำตามที่ไบรอันต์บอก ฉันรู้ว่าบริษัทมีปัญหา แต่ไม่รู้ว่าปัญหาอะไรแล้วร้ายแรงแค่ไหน ทำไมถึงต้องมีการ์ดตามฉันตลอด ไบรอันต์นานๆนานๆเนี่ยสองอาทิตย์เลยนะเขาถึงจะทักหาฉันด้วยตวามที่ฉันน้อยใจฉันจะเปิดอ่านแต่ไม่ตอบ เขาโทรมาก็ไม่รับ เขาเลยโทรหาแม่เขาแล้วขอคุยกับฉันเหมือนตอนนี้ แค่เวลาไม่กี่นาทีเขาจะไม่มีเวลาขนาดนั้นเลยหรอ เขาทิ้งฉันไว้ที่นี่ไม่มาดูดำดูดีเลย"นิวคุยกับพี่เขาหน่อยลูก" คุณแม่ยื่นโทรศัพท์มาให้ฉันที่นั่งดูหนังกับท่านอยู่ห้องนั่งเล่น"ค่ะ" ฉันรับโทรศัพท์จากมือท่านแล้วเดินออกมาหน้าบ้าน ที่มีการ์ดยืนประจำการอยู่"นิวครับ ทำอะไรอยู่" ปลายสายส่งเสียงทุ้มนุ่มถาม แค่ได้ยินเสียงมันก็ทำให้น้ำตาฉันไหลเป็นทาง เขาไม่รู้หรอกว่าฉันคิดถึงเขาแค่ไหน เขาไม่รู้หรอกว่าแต่ล

28กว่าจะออกจากห้องน้ำมาได้ฉันแทบคลานออกมาเลยถ้าไม่มีไบรอันต์อุ้มออกมาคลานออกมาแน่ๆ ไบรอันต์เอาแต่ใจ ไปเอาแรงมาจากไหนก็ไม่รู้ ถ้าฉันไม่มีสภาพแบบนี้เขาคงมาต่อที่เตียงแน่นอน"ไบรอันต์" ฉันเอยเสียงเรียกคนที่ให้ฉันหนุนแขนนอนกอด"หึ" เขาตอบทั้งที่หลับตาอยู่"ลืมตาก่อนนน" ฉันยกมือขึ้นถ่างตาไบรอันต์ให้ลืมตา"กวนจัง จัดอีกสักยกดีมั้ยเนี่ย" เขาลืมตาขึ้นมาพูดพร้อมกับสายตาเจ้าเลห์ ยิ้มบางๆส่งมาให้"ไม่เอา ไม่ไหวแล้ว" ฉันทำหน้างอน ขยับเข้าไปกอดไบรอันต์แน่นขึ้นทั้งที่มันแน่นอยู่แล้ว"ก็เห็นแรงดี ปากนี้พูดแจ้วๆ" คนที่โดนกวนเอามือมาเขี่ยปากฉันเล่น หน้านี้ยิ้มมีความสุขตลอด"ก็เรื่องที่หายไปเดือนหนึ่งอะ เล่าให้ฟังหน่อยได้มั้ย นะ " ฉันยกมือขึ้นจับแก้มเนียนๆของไบรอันต์ลูบไปมา ส่งสายตาอ้อน"...""เกี่ยวกับคนชื่อเหมยใช่มั้ย" ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบไบรอันต์ไม่ยอมตอบจนฉันต้องทำลายความเงียบเสียเอง"อือ" เขาตอบแล้วพลิกตัวนอนหงายไม่ยอมสบตากับฉัน เขาจะไม่พูดให้ฉันฟังเลยหรอ ทำไมล่ะ? "นะ นะ นะๆ เล่าให้ฟังหน่อย" ฉันไม่ลดความพยายามฉันปีนขึ้นนอนเกยอยู่บนตัวไบรอันต์เอาคางเกยหน้าอกเขาแล้วกอดทำตาปริบๆ"ไม่ต้องรู้หรอ

30รุ่งเช้าที่แสนจะสดใสลืมตาตื่นขึ้นมาก็เจอกับนางฟ้าของผมนอนหลับตาพริ้มซุกหน้าอยู่กับอก นานแค่ไหนแล้วที่ตื่นมาบนเตียงว่างเปล่าไม่มีคนตัวเล็กนอนข้างๆแบบนี้ ไม่เสียงแจ้วๆบ่นนั้น บ่นนี้ อ้อนนั้น อ้อนนี้ให้ฟัง ตั้งแต่ไปส่งยัยปีศาน่ารักไว้ที่บ้าน ผมก็ไม่มีเวลาไปหาเลย ไม่ใช่แต่ไปหาเวลาทักไลน์ โทรหาก็ยังไม่มี เธอไม่รู้หรอกว่าผมคิดถึงแค่ไหนได้แค่ดูรูปในเวลาเหนื่อยมากๆแค่ไม่กี่นาทีก็ต้องทำงานต่อ จะเล่าเรื่องมันก็ยาวแต่ผมจะสรุปให้ฟังแล้วกัน'เหมย'ทุกคนคงรู้จักเธอดี เธอคือแฟนเก่าที่กลับมาจากต่างประเทศและมาขอคืนดีกับผมแต่ผมไม่ได้ตกลงนะบางคนยังอาจจะงงกับเรื่องนี้อยู่ ผมไม่ได้ตอบตกลงคืนดีกับเธอแค่รู้สึกดีใจมั้งที่ได้เจอกับเธออีกครั้งอารมณ์มันก็เลยพาไปนิดหน่อยผมไม่ได้แก้ตัว ผมเลวจริง! จนยัยปีศาจเข้าโรงพยาบาลแต่ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลยนั้นแหละผมถึงคิดได้ว่าคนที่ผมต้องการจริงๆคือยัยปีศาจ'อาแสบ'เป็นกรรมการในบริษัท นับถือพ่อผมเป็นพี่แท้ๆ ผมเลยเรียกว่าอาแต่ก็นั้นแหละขนาดเลือดเนื้อเชื้อไขเดียวกันยังหักหลังกันได้จะมานับอะไรกับอาแสบ อาแสบเป็นคนให้ทุนไปเรียนต่อต่างประเทศกับเหมย เรียกว่าเหมยเอาตัวเข้าแรกก็ว่าได