ชะตาชีวิตพลิกผันทะลุมิติมาปลูกแตงกวา의 모든 챕터: 챕터 11 - 챕터 19

บทที่ 11 บังอาจมาแตะเนื้อต้องตัวคนของข้าฝั่งด้านอวิ้นหลี่ว์หลังจากที่รู้ว่าจิ้นหยางมิใช่บ่าวรับใช้ในเรือนเขารีบเดินทางมาตามที่บ่าวรับใช้บอกพร้อมกับหลวนเหยาที่ตามคอยคุ้มกัน ทั้งสองควบม้าจนมาถึงท้ายหมู่บ้าน เห็นชาวบ้านเดินไปมาจึงได้เอ่ยถามทางไปที่เรือนของจิ้นหยาง เมื่อรู้ก็ได้พากันควบม้าไปทันทีแต่เมื่อมาถึงหน้ากระท่อมหลังหนึ่งที่อยู่บนเขาดูเหมือนจะไม่ใช่เรือนเสียด้วยซ้ำอวิ้นหลี่ว์ไม่คิดเลยว่าจิ้นหยางจะลำบากถึงเพียงนี้แต่ทว่ายามนั้นไม่ได้มีเพียงแค่ชาวบ้านเขามาถึงเห็นเกี้ยวจอดอยู่จึงไม่ได้เข้าไปแอบอยู่หลังต้นไม้เพื่อดูเห็นว่ายามนี้ชายที่เขากำลังตามหากำลังถูกทุบตี ใจของอวิ้นหลี่ว์ร้อนรุ่มไปหมดอยากเข้าไปจัดการบั่นคอของชายที่ลงมือทำร้ายจิ้นหยางแต่ก็ถูกหลวนเหยาห้ามเอาไว้ก่อน“ท่านเจ้าเมืองอย่าได้วู่วามเลยขอรับ อีกอย่างดูเหมือนว่าผู้ที่ถูกทุบตีนั่นคงเป็นจิ้นหยางที่ท่านตามหา แต่ทว่าผู้ที่สั่งการและยืนอยู่ด้านหน้านั้นคือท่านใต้เท้ามู่ขอรับ” ดวงตาของอวิ้นหลี่ว์จ้องเขม็งกัดฟันกรอดจนคนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ได้ยิน“ใต้เท้ามู่หรือ? ได้ข้าจะไม่วู่วามตามที่เจ้าบอก เจ้าบอกข้าว่าใต้เท้ามู่มีอำนาจทำให้ชาวบ้า

บทที่ 13 เจ้าหนี้คนใหม่ฝั่งด้านหลวนเหยาได้เดินสำรวจตามที่เจ้าเมืองสั่งการที่นี่การป้องกันความปลอดภัยช่างหละหลวมนักคงเป็นเพราะวางใจไม่คิดจะมีผู้มาทำอะไรได้ จึงไม่ได้เกรงกลัวอันตรายทำให้หลวนเหยาสามารถเดินไปมาอย่างไม่ถูกสายตาจับจ้องหรือสงสัย เมื่อเขาเดินผ่านห้องของนอนของใต้เท้ามู่ได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นร้องไห้ เขาจึงแอบแงะหน้าต่างเพื่อมองดูเห็นว่ายามนี้มีสตรีสองนางที่ท่านใต้เท้ามู่พากลับมาจากด้านนอกถูกมัดมือมัดเท้าเอาไว้ไม่ให้หนี สตรีพวกนี้คงไม่พ้นเป็นเครื่องมือปรนเปรอใต้เท้าใจโฉดผู้นี้ หลังจากที่เดินสำรวจจนหมดจึงรีบกลับไปรอเจ้าเมืองอยู่ที่หน้าห้องโถงตามเดิม“นี่ขอรับสัญญาที่จิ้นหยางเป็นหนี้ข้า ในเมื่อท่านใช้หนี้แทนต่อจากนี้เขาคือลูกหนี้ของท่านขอรับ "“ใช่ต่อจากนี้จิ้นหยางคือคนของข้า ยามนี้ท้องฟ้าเริ่มจะคล้อยต่ำแล้วข้าต้องขอตัวกลับเรือนก่อนข้าพึ่งมาไม่กี่วันยังไม่คุ้นชินเส้นทางเดี๋ยวจะหลง ไว้วันหน้าค่อยพบกันใหม่”“เดินทางปลอดภัยนะขอรับ หากชามาถึงข้าจะให้ลี่อินนำไปส่งที่เรือนนะขอรับ เมื่อถึงยามนั้นข้าฝากให้ท่านเจ้าเมืองช่วยเอ็นดูนางด้วย” อวิ้นหลี่ว์ไม่ตอบอันใดลุกขึ้นหยิบ

บทที่ 15 ข้อตกลง"ท่านเจ้าเมืองจะลงโทษข้าอย่างไรก็ได้แต่ข้าขอเพียงสิ่งเดียวอย่าบอกเรื่องนี้ต่อมารดาของข้าได้หรือไม่ขอรับ เพียงเท่านี้นางก็มีเรื่องให้ทุกข์ใจมากพอแล้ว "เมื่อมาถึงแคร่อวิ้นหลี่ว์นั่งลงจ้องมองสายตาไปจนทั่วก่อนจะหันมามองคนที่ยืมกุมมือแน่นใบหน้าก้มต่ำกำลังอ้อนวอนเขาอยู่"ให้ลงโทษเจ้าหรือ ข้าย่อมทำเช่นนั้นอยู่แล้วแต่เมื่อคิดว่าคืนนั้นเข้าเองก็ปรนนิบัติข้าเป็นอย่างดีและข้าเองก็พึงพอใจ เรื่องที่เจ้าแอบเข้าไปในเรือนถือว่าหายกัน "อวิ้นหลี่ว์โหยหาคนตรงหน้าจนแทบเก็บอาการไม่อยู่คว้าแขนของเขาให้มานั่งใกล้ ๆ ตนก่อนจะถลกเสื้อขึ้นดูรอยบาดแผลใต้ลมผ้า"ท่านเจ้าเมืองทำอะไรขอรับ ไม่ได้นะที่นี่คนอื่นอยู่มากมายแถมยังอยู่ด้านนอกอีกด้วย " จิ้นหยางสะดุ้งตกใจเมื่อจู่ ๆ เขาถลกเสื้อของจิ้นหยางขึ้นอย่างนี้"เฮ้อ! เจ้าคิดว่าข้ามีแต่ความคิดเช่นนั้นหรือ ข้าแค่ดูบาดแผลของเจ้าเท่านั้นคงจะเจ็บมากสินะ ข้าน่าจะเข้ามาใช้ดาบตัดมือคนที่ทำร้ายเจ้าเสียตั้งแต่แรก ทำไมข้าถึงไม่ทำเช่นนั้นนะ! มาทำให้แขนของเจ้าหลังของเจ้าได้รับรอยพกช้ำเต็มไปหมด ""ท่านเจ้าเมืองรู้ได้อย่างไรว่าข้าได้รับบาดเจ็บอีกอย่างอาหารกับยาสมุนไ

บทที่ 17 ข้ามีค่าตัวนะขอรับดวงอาทิตย์ลับลาขอบฟ้าจิ้นหยางอาบน้ำล้างกายเลือกเสื้อผ้าที่มีเพียงไม่กี่ชุดตัวดูดีที่สุดสวมใส่ก่อนจะเดินทางไปที่เรือนของท่านเมืองหลังจากที่กินอาหารเย็นพร้อมท่านแม่เสร็จสิ้น ก่อนจะเดินออกจากเรือนจิ้นหยางเดินเข้ามาจับมือหญิงชราที่นั่งอยู่บนเตียงกำลังจะเย็บเศษผ้าเพื่อนำมาสวมใส่จนจิ้นหยางสะท้านใจ แม้กระทั่งเสื้อผ้าชุดใหม่ท่านแม่ยังไม่มีเงินซื้อ“ท่านแม่ข้าจะไปทำงานแล้ว ท่านแม่พักผ่อนเถิดนะขอรับ ส่วนผ้านี้เอาไว้รุ่งสางค่อยทำ ดวงตาของท่านแม่เริ่มพร่ามัวจะถูกเข็มตำมือเอาได้ ข้าสัญญานะขอรับหากข้าพอเก็บเงินได้จะซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ให้ท่านได้สวมใส่ จะได้ไม่ต้องคอยเย็บเศษผ้าพวกนี้มาสวมใส่อีก”“จิ้นหยางเจ้าอย่าสิ้นเปลืองเลยชีวิตของข้านั้นอีกไม่นานก็คงโรยรา เสื้อผ้าเป็นเพียงของนอกกายที่ห่อหุ้มเราไว้เท่านั้นข้ามิได้ยึดติด ไม่ต้องเป็นห่วงข้าออกเดินทางไปทำหน้าที่ของเจ้าเถิดหากไปช้ากว่านี้จะมองไม่เห็นทางเอาได้”“ขอรับท่านแม่” จิ้นหยางโอบกอดท่านแม่อย่างทราบซึ้งการถูกรักและเป็นห่วงเป็นเรื่องที่เขาไม่เคยได้รับมาก่อน หลังจากนั้นเขาได้เดินออกมาจากเรือนปิดประตูให้ท่านแม่ครั้นนั้นเส

บทที่ 19 ห้ามรู้สึกแสงอรุณรุ่งส่องสว่างเข้ามาในห้องสองร่างกายบึกบึนนอนโอบกอดกันอยู่บนเตียงด้วยความเหน็ดเหนื่อยจิ้นหยางได้ยินเสียงเจี้ยวจ้าวของสาวใช้เขาสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมองเห็นท่านเจ้าเมืองที่นอนกอดตนอยู่ในอ้อมแขนกวาดสายตาจ้องมองคนตรงหน้าอย่างตั้งใจไม่ว่าจะเป็นคิ้วที่คมเข้มดวงตาที่เหมาะเจาะเข้ากับใบหน้าจมูกโด่งเป็นคมสัน ปากอวบอิ่มที่ชวนให้หลงไหลชวนทำให้หัวใจของจิ้นหยางสั่นไหว'ไม่ได้นะ! ห้ามรู้สึกสิตอนนี้้ฉันเป็นแค่คนขายตัวไม่มีสิทธิ์มารู้สึกดี ๆ ต่อคนตรงหน้าอย่างนี้เมื่อไหร่ที่หมดหนี้ฉันเองก็คงหมดความหมาย ตอนนี้ท้องฟ้าก็สว่างแล้วรีบลุกดีกว่า ' จิ้นหยางส่ายหน้าไปมาพลางครุ่นคิดหักห้ามใจไม่ให้หวั่นไหวกับคนตรงหน้า แต่เมื่อเขากำลังจะยกแขนของอวิ้นหลี่ว์ออกจากอ้อมแขนกลับถูกเขากอดรัดแน่นมากกว่าเดิม"เจ้าจะรีบไปที่ใดนอนกับข้าอยู่ที่นี่ก่อนมิได้หรือไง! "เสียงงัวเงียแหบพร่าเอ่ยขึ้นมาพร้อมทั้งโอบกอดจิ้นหยางให้นอนอยู่ท่าเดิม"เมื่อคืนทั้งคืนท่านใช้เวลาอยู่กับข้ายังไม่เพียงพอหรือ ปล่อยข้าเถอะขอรับอีกไม่นานสาวใช้คงเข้ามาทำความสะอาดและรับใช้ท่านเจ้าเมือง จริงสิอีกอย่างท่านเจ้าเมืองหลี่ว์อย่าลืมส