เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 16 โชคดีของเราจริง ๆ
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-24 09:35:16
บทที่เกี่ยวข้อง
ชะตาชีวิตพลิกผันทะลุมิติมาปลูกแตงกวา บทที่ 17 ข้ามีค่าตัวนะขอรับ
บทที่ 17 ข้ามีค่าตัวนะขอรับดวงอาทิตย์ลับลาขอบฟ้าจิ้นหยางอาบน้ำล้างกายเลือกเสื้อผ้าที่มีเพียงไม่กี่ชุดตัวดูดีที่สุดสวมใส่ก่อนจะเดินทางไปที่เรือนของท่านเมืองหลังจากที่กินอาหารเย็นพร้อมท่านแม่เสร็จสิ้น ก่อนจะเดินออกจากเรือนจิ้นหยางเดินเข้ามาจับมือหญิงชราที่นั่งอยู่บนเตียงกำลังจะเย็บเศษผ้าเพื่อนำมาสวมใส่จนจิ้นหยางสะท้านใจ แม้กระทั่งเสื้อผ้าชุดใหม่ท่านแม่ยังไม่มีเงินซื้อ“ท่านแม่ข้าจะไปทำงานแล้ว ท่านแม่พักผ่อนเถิดนะขอรับ ส่วนผ้านี้เอาไว้รุ่งสางค่อยทำ ดวงตาของท่านแม่เริ่มพร่ามัวจะถูกเข็มตำมือเอาได้ ข้าสัญญานะขอรับหากข้าพอเก็บเงินได้จะซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ให้ท่านได้สวมใส่ จะได้ไม่ต้องคอยเย็บเศษผ้าพวกนี้มาสวมใส่อีก”“จิ้นหยางเจ้าอย่าสิ้นเปลืองเลยชีวิตของข้านั้นอีกไม่นานก็คงโรยรา เสื้อผ้าเป็นเพียงของนอกกายที่ห่อหุ้มเราไว้เท่านั้นข้ามิได้ยึดติด ไม่ต้องเป็นห่วงข้าออกเดินทางไปทำหน้าที่ของเจ้าเถิดหากไปช้ากว่านี้จะมองไม่เห็นทางเอาได้”“ขอรับท่านแม่” จิ้นหยางโอบกอดท่านแม่อย่างทราบซึ้งการถูกรักและเป็นห่วงเป็นเรื่องที่เขาไม่เคยได้รับมาก่อน หลังจากนั้นเขาได้เดินออกมาจากเรือนปิดประตูให้ท่านแม่ครั้นนั้นเส
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-26ชะตาชีวิตพลิกผันทะลุมิติมาปลูกแตงกวา บทที่18 อุ่นเตียง
บทที่18 อุ่นเตียง"ฮึ ฮึ อะไรของเจ้ากัน!! หากเจ้าต้องการข้าเองจะไม่สนใจเสียงที่ร่ำร้องอยากให้ข้าหยุดกระทำเตรียมใจรับสิ่งที่เจ้าเรียกร้องได้เลย " เขายันกายลุกขึ้นก้มหน้าลงมองจิ้นหยางที่นอนราบอยู่บนเตียง แววตาราวสัตว์ป่าที่กำลังหิวโหยจ้องมองเนื้อโอชะน่ากินอยู่ตรงหน้า ก้มลงประกบปากดูดดื่มมิให้อีกคนได้เอ่ยออกมาสักครึ่งคำ"อึก อื้อ ๆ " จิ้นหยางหลับตาลงปริ่มใช้มือโอบคอของอีกฝ่ายแน่นนัวเนียกันอย่างดุเดือด ลิ้นสากกวาดเอาความหอมหวานจากปากของจิ้นหยางราวกับดูดวิญญาณ ก่อนจะถอดริมฝีปากออกให้อีกฝ่ายได้หายใจเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าหายใจติดขัดยันกายขึ้นคร่อมร่างของจิ้นหยางก่อนจะใช้มือทั้งสองฉีกเสื้อผ้าของจิ้นหยางออกจากร่างกายจนหมด ก่อนจะปลดเสื้อผ้าตนเองออกเช่นเดียวกัน บัดนี้แท่งร้อนของอวิ้นหลี่ว์แข็งตัวอย่างเห็นได้ชัด เลือดลมในร่างกายของจิ้นหยางร้อนผ่าววาบหวิวสั่นสะท้าน สายตาจับจ้องไปที่แก่นกลางที่กำลังขยับเคลื่อนเข้ามาใกล้หน้า"จิ้นหยางในเมื่อข้าต้องจ่ายเจ้าอย่างคณิกาเจ้าจงช่วยทำให้สมกับค่าตัวของเจ้าทุกครา ตอนนี้ข้ารู้สึกว่ามังกรของข้าเหนียวเนอะนะเจ้าช่วยใช้ปากของเจ้าชำระล้างให้สะอาดที" จิ้นหยางได้ยิน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-26ชะตาชีวิตพลิกผันทะลุมิติมาปลูกแตงกวา บทที่ 19 ห้ามรู้สึก
บทที่ 19 ห้ามรู้สึกแสงอรุณรุ่งส่องสว่างเข้ามาในห้องสองร่างกายบึกบึนนอนโอบกอดกันอยู่บนเตียงด้วยความเหน็ดเหนื่อยจิ้นหยางได้ยินเสียงเจี้ยวจ้าวของสาวใช้เขาสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมองเห็นท่านเจ้าเมืองที่นอนกอดตนอยู่ในอ้อมแขนกวาดสายตาจ้องมองคนตรงหน้าอย่างตั้งใจไม่ว่าจะเป็นคิ้วที่คมเข้มดวงตาที่เหมาะเจาะเข้ากับใบหน้าจมูกโด่งเป็นคมสัน ปากอวบอิ่มที่ชวนให้หลงไหลชวนทำให้หัวใจของจิ้นหยางสั่นไหว'ไม่ได้นะ! ห้ามรู้สึกสิตอนนี้้ฉันเป็นแค่คนขายตัวไม่มีสิทธิ์มารู้สึกดี ๆ ต่อคนตรงหน้าอย่างนี้เมื่อไหร่ที่หมดหนี้ฉันเองก็คงหมดความหมาย ตอนนี้ท้องฟ้าก็สว่างแล้วรีบลุกดีกว่า ' จิ้นหยางส่ายหน้าไปมาพลางครุ่นคิดหักห้ามใจไม่ให้หวั่นไหวกับคนตรงหน้า แต่เมื่อเขากำลังจะยกแขนของอวิ้นหลี่ว์ออกจากอ้อมแขนกลับถูกเขากอดรัดแน่นมากกว่าเดิม"เจ้าจะรีบไปที่ใดนอนกับข้าอยู่ที่นี่ก่อนมิได้หรือไง! "เสียงงัวเงียแหบพร่าเอ่ยขึ้นมาพร้อมทั้งโอบกอดจิ้นหยางให้นอนอยู่ท่าเดิม"เมื่อคืนทั้งคืนท่านใช้เวลาอยู่กับข้ายังไม่เพียงพอหรือ ปล่อยข้าเถอะขอรับอีกไม่นานสาวใช้คงเข้ามาทำความสะอาดและรับใช้ท่านเจ้าเมือง จริงสิอีกอย่างท่านเจ้าเมืองหลี่ว์อย่าลืมส
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-26ชะตาชีวิตพลิกผันทะลุมิติมาปลูกแตงกวา บทที่ 20 ท่านแม่ไม่สบาย
บทที่ 20 ท่านแม่ไม่สบายฝั่งด้านเจ้าเมืองหลี่ว์หลังจากที่ส่งจิ้นหยางกลับเขานั่งกินอาหารเช้าอยู่หลวนเหยาที่กลับมาจากส่งจิ้นหยางได้เข้ามาหาพร้อมแจ้งเรื่องที่เขาให้ไปสืบมา"เรียนท่านเจ้าเมืองเรื่องของใต้เท้ามู่ที่ท่านให้ข้าไปสืบตั้งแต่คราวก่อน พอได้รับรู้อะไรเพิ่มเติมมาบ้าง เรื่องที่เขาทำกับชาวบ้านมีใต้เท้าชั้นผู้น้อยที่อยู่ระแวกนี้รู้เห็นหลายคนและโดนใต้เท้ามู่ใช้อำนาจหากผู้ใดไม่เห็นด้วยพยายามใช้อำนาจตนบีบบังคับออกจากหน้าที่ หากผู้ใดที่ปิดปากราวกับเป็นใบ้หลับตาให้กับความผิดราวกับคนตาบอดเมื่อถึงยามเก็บเกี่ยวหรือเก็บดอกเบี้ยจากชาวบ้านได้มาก เขามักจะมีของเล็ก ๆ น้อย ๆ ส่งไปที่เรือนของใต้เท้าชั้นผู้น้อยพวกนั้นด้วยขอรับ เรื่องฉาวโฉวที่เขาทำจึงไม่ถึงทางการของเมืองหลวงขอรับ และอีกเรื่องท่านเจ้าเมืองคนก่อนเองเป็นคนซื่อตรงรักความยุติธรรมพยายามช่วยเหลือชาวบ้านแต่ทว่าไม่สามารถต่อต้านอำนาจของใต้เท้ามู่ได้จึงถูกกลั่นแกล้งโจมตีสารพัดและย้ายไปที่อื่นขอรับ " อวิ้นหลี่ว์คีบเนื้อเข้าปากหูยังคงรับฟังคำพูดของหลวนเหยา ก่อนจะวางตะเกียบลงหยิบจอกน้ำขึ้นมากินและเช็ดปาก"เรื่องเป็นอย่างนี้นี่เอง หากข้าไปขัดขวางเส
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-14ชะตาชีวิตพลิกผันทะลุมิติมาปลูกแตงกวา บทที่ 21 เจ็บที่หัวใจ
บทที่ 21 เจ็บที่หัวใจเรือนท่านเจ้าเมือง เพียงใช้เวลาไม่นานจิ้นหยางมาถึงเรือนของท่านเจ้าเมืองเมื่อบ่าวรับใช้เห็นก็จำได้ว่าจิ้นหยางคือใครจึงไม่ได้ห้ามที่ไม่ให้เข้า และเสมือนคนในเรือนรับรู้ถึงการมีอยู่ของจิ้นหยางและรู้ว่าเขากับท่านเจ้าเมืองมีความสัมพันธ์กันเช่นไร แต่ก็ไม่มีผู้ใดปริปากเอ่ยไปทางใดเพราะถูกหลวนเหยาข่มขู่หากผู้ใดนำเรื่องของเจ้านายไปพูดและนินทาจะถูกลงโทษโดยการตัดลิ้นจนกระทั่งถึงขั้นบั่นคอ หากผู้ใดไม่เกรงกลัวก็ลองฝ่าฝืนดู จึงไม่มีผู้ใดนำไปพูดสักคน จิ้นหยางเดินไปที่ห้องของอวิ้นหลี่ว์แต่ไม่พบ หันซ้ายหันขวามองหาหลวนเหยาก็ไม่พบหรือว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่จนกระทั่งเห็นสาวใช้เดินออกมาจากห้องของอวิ้นหลี่ว์หลังจากเก็บกวาดห้องเสร็จ จิ้นหยางจึงได้เข้าไปถาม"นี่เจ้าท่านเจ้าเมืองไปที่ใดหรือ? ""ท่านเจ้าเมืองหรือ ? ข้าได้ยินว่าคุณหนูลี่อินเข้าพบอยู่ที่ห้องโถงเจ้าค่ะ ""ขอบใจเจ้ามาก" เมื่อรู้คำตอบจิ้นหยางรีบเดินไปห้องโถงทันที สายตาเหลือบไปเห็นสตรีที่งดงามอยู่ในห้องโถงกำลังนั่งจิบน้ำชาสายตาที่อวิ้นหลี่ว์มองนางราวกับสนใจทำให้หัวใจของจิ้นหยางสั่นระรัวเจ็บแปล๊บลึกลงกลางใจ'
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-14ชะตาชีวิตพลิกผันทะลุมิติมาปลูกแตงกวา บทที่ 22 ข้ากลัวความมืด
บทที่ 22 ข้ากลัวความมืดลี่อินยืนบิดใบหน้าแดงระเรื่อมองด้านหลังของจิ้นหยางที่เดินจากไปด้วยหัวใจเต้นตึกตัก"คุณหนูทำไมถึงได้ให้เงินชายผู้นั้นไปมากขนาดนั้นกันเจ้าคะ หากนายท่านรู้จะดุเอาได้นะอีกอย่างคุณหนูไม่น่ามายุ่งวุ่นวายกับคนที่เป็นบ่าวเช่นนี้สิเจ้าคะ ท่านเจ้าเมืองทั้งหล่อเหลาทั้งบึกบึนคุณหนูไม่เห็นมีสีหน้าแววตาเช่นกับมองบ่าวคนเมื่อครู่เลย""เจ้าเงียบไปเถอะน่า อีกอย่างท่านพ่อไม่เคยต่อว่าข้าอยู่แล้ว บ่าวเมื่อครู่เพียงข้ามองหัวใจของข้าก็สั่นไหว เป็นบ่าวแล้วอย่างไรข้าไม่สนเพราะตระกูลของข้ารวยอยู่แล้วสิบชาติก็ใช้ไม่หมด ต่อจากนี้ข้าจะไถ่ตัวของจิ้นหยางและคอยสนับสนุนเรื่องเงินให้แก่เขาเอง เมื่อครู่ข้าน่าจะให้ไปเยอะกว่านั้น เพียงแค่สองตำลึงเงินจะพอค่ายามั้ยนะ ! ไม่ได้การพรุ่งนี้ข้าจะนำยาสมุนไพรซื้ออาหารและนำเงินไปให้จิ้นหยางที่เรือนด้วยตัวเอง ข้าทำถึงเพียงนี้เขาคงจะเห็นความดีในตัวของข้าจนตกหลุมรักและมาเป็นสามีสตรีที่ร่ำรวยอย่างข้าราวกับตกถังข้าวสาร แค่คิดก็มีความสุขแล้วรีบกลับเรือนกันเถิดพรุ่งนี้ข้าจะนำเงินไปสักสิบก้วนดีมั้ยนะหรือว่าน้อยไปต้องพกไปสักสิบตำลึงทองถึงจะพอ ฮ่า ฮ่ายิ่งคิดยิ่งตื่น
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-14ชะตาชีวิตพลิกผันทะลุมิติมาปลูกแตงกวา บทที่ 23 ลี่อินมาเยือน
บทที่ 23 ลี่อินมาเยือน“ดีสิ ยิ่งเตียงเล็กเท่าไหร่ข้าก็จะได้ใกล้ชิดเจ้ามากกว่าเดิม ต่อให้นอนบนโขกหินหากมีเจ้าเคียงข้างข้าก็สามารถหลับได้อย่างสบาย ” อวิ้นหลี่ว์เดินเข้ามาใกล้ใช้มือลูบไล้ใบหน้าของจิ้นหยางพร้อมส่งยิ้มหวานเยิ้มทำให้ใจของจิ้นหยางสั่นไหวใจเต้นแรง วูบวาบรีบปัดมือของท่านเจ้าเมืองออกก่อนจะหันหลังให้“หากท่านเอ่ยมาเช่นนั้นก็เข้าไปรอข้าที่เตียงของข้าเถอะ ข้าจะไปอาบน้ำล้างกายเสียก่อน ”“อาบน้ำหรือ ? ข้าอาบด้วยสิข้ารีบร้อนออกมาจนไม่ได้ล้างเนื้อล้างตัวหากนอนเช่นนี้คงเหนียวตัวแย่ ”“ในเรือนของข้าไม่มีอ่างอาบน้ำนะขอรับ และต้องไปอาบที่คลองด้านหลังนู้น ท่านมั่นใจหรือขอรับ?”“อย่างนั้นข้ายิ่งชอบ อาบน้ำพร้อมกับเจ้าใต้แสงจันทร์เป็นอะไรที่ดีที่สุด คิดไม่ผิดเลยที่ข้ามาในครั้งนี้ ไปเถอะไปอาบน้ำกัน” สายตาเป็นประกายของอวิ้นหลี่ว์พอให้จิ้นหยางได้รู้ว่าเขานั้นกำลังคิดอะไรอยู่ และแล้วคืนนี้จิ้นหยางเองก็คงต้องปรนนิบัติเขาเช่นอย่างเคยภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา เสียงน้ำแข่งกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังกระฉ่อนทั้งสองผสานกายเป็นหนึ่งเดียวเมื่อสำเร็จความสุขจิ้นหยางพาอวิ้นหลี่ว์มานอนลงบนเตียงเดียวกับตน
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-14ชะตาชีวิตพลิกผันทะลุมิติมาปลูกแตงกวา บทที่ 24 ร่องเรือ
บทที่ 24 ร่องเรือจิ้นหยางเดินจนทั่วตลาดไม่ว่าร้านใดก็เป็นเพียงร้านเล็ก ๆ ไม่รับของจากผู้อื่นส่วนมากจะเป็นของที่ตนเองปลูกและนำมาขายได้ยินมาจากทุกคนว่ามีเพียงเจ้าเดียวเท่านั้นที่รับซื้อของทุกคนที่นี่คือร้านค้าผักของใต้เท้ามู่ ที่ให้บ่าวคอยดูแลและทำงานให้ไม่เพียงแต่ร่ำรวยเพราะคิดดอกเบี้ยแพงแต่ยังกดราคาของชาวบ้านอีกมากมาย หากไม่ขายของก็เน่าเสีย หากยิ่งเป็นหนี้ยิ่งถูกหักจนแทบไม่เหลือเงินกลับเรือน จิ้นหยางเหน็ดเหนื่อยเดินจนท้อมาหยุดพักที่โรงน้ำชา เพื่อหาอะไรรองท้องก่อนจะกลับเรือน"เถ้าแก่ข้าขอซาลาเปาสองลูกพร้อมน้ำชาขอรับ" ตั้งแต่ทะลุมิติมาอยู่ที่นี่ นี่เป็นครั้งแรกที่จิ้นหยางได้เข้ามานั่งที่โรงน้ำชาผู้คนมากมายมากหน้าหลายตากันพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ก่อนจะได้ยินมาจากปากของชาวบ้านอีกกลุ่มที่นั่งอยู่ด้านหลังของจิ้นหยาง"วันนี้มีงานเทศกาลที่หมู่บ้านฝั่งเหนือเห็นว่าครั้งนี้จัดงานอย่างยิ่งใหญ่ มีการแสดงมากมายแถมยังมีขุนนางใหญ่ ๆ พากันมาร่วมงานด้วยข้าจะไปเที่ยวเล่นพวกเจ้าไม่ไปหรือได้ยินว่าสตรีหมู่บ้านฝั่งนั้นมีแต่ผู้งาม ๆ ไม่แน่ค่ำคืนนี้ข้าได้เมียกลับเรือนกับเขาสักคน ""เอาสิ อย่างนั้นข้าจะต้องรีบ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-14
บทล่าสุด
ชะตาชีวิตพลิกผันทะลุมิติมาปลูกแตงกวา บทที่ 30 ฮูหยินของท่านเจ้าเมือง
บทที่ 30 ฮูหยินของท่านเจ้าเมืองรุ่งเช้าวันต่อมา เจียวซิ่งรู้ว่าเรือนของจิ้นหยางถูกวางเพลิงจนไม่เหลือแม้กระทั่งเสาเรือนรีบเดินทางมาที่เรือนของท่านเจ้าเมืองเพื่อกับจิ้นหยาง และเมื่อจิ้นหยางได้ยินรีบไปดูเรือนด้วยความเสียใจ เรือนทั้งหลังมีเพียงขี้เถ้าเท่านั้นและเขาเองก็รู้ดีว่าต้องเป็นฝีมือของใต้เท้ามู่จึงรีบเดินทางไปหาใต้เท้ามู่ที่เรือนเรื่องในครั้งนี้เขาจะไม่น้อยอยู่นิ่งเฉยอีกต่อไป แม้ตายก็ไม่กลัวแต่ทว่าเมื่อมาที่เรือนของใต้เท้ามู่กลับไม่อยู่และรู้มาว่าท่านเจ้าเมืองได้จัดการจับกุมใต้เท้ามู่ไปยังวังหลวงเพื่อรับโทษ จิ้นหยางครุ่นคิดก็นึกออกว่าที่เขาไม่ให้ตนเองไปหาเมื่อคืนนี้เพราะต้องออกมาจัดการใต้เท้ามู่ทำให้จิ้นหยางทราบซึ้งน้ำใจของเขายิ่งนัก กลับเรือนท่านเจ้าเมืองเพื่อรอเขากลับจากวังหลวง ยิ่งเขาทำดีด้วยเท่าไหร่หัวใจของจิ้นหยางยิ่งเจ็บปวดที่ต้องคอยอาศัยท่านเจ้าเมืองอยู่เรื่อย แม้จะไม่มีเรือนให้อยู่แต่ว่าวันนี้เขาจะใช้หนี้ท่านเจ้าเมืองและพาท่านแม่ออกไปอยู่ที่อื่น หากอยู่ที่นี่ต่อมีแต่หัวใจของจิ้นหยางที่ต้องเจ็บปวดเพียงผู้เดียว เรื่องของท่านใต้เท้ามู่ถูกฝ่าบาทตัดสินความผิดให้ค
ชะตาชีวิตพลิกผันทะลุมิติมาปลูกแตงกวา บทที่ 29 จัดการใต้เท้ามู่
บทที่ 29 จัดการใต้เท้ามู่ ฝั่งด้านบ่าวรับใช้ของใต้เท้ามู่ที่เตรียมการเดินทางมายังเรือนของจิ้นหยางเพื่อมาทำลายแปลงผักพร้อมเผาเรือนตามคำสั่งของใต้เท้ามู่เมื่อเห็นว่าดวงตะวันตกดินถึงเวลาที่พวกเขาต้องลงมือจัดการจึงพากันเดินทางมาจัดการตามคำสั่งทันที แต่ทว่าเมื่อมาถึงกลับพบว่าแตงกวาของจิ้นหยางถูกเก็บเกี่ยวไปหมดแล้วมีเพียงเรือนที่เงียบสนิท“ทำไมเรือนถึงได้ไร้แสงไฟอย่างนี้นะ ! ” ชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งได้เอ่ยขึ้น อีกคนจึงแย้งขึ้นมา“ในเรือนมีเพียงหญิงชรากับบุตรชายไม่ใช่หรือ ? คงเป็นเพราะเก็บแตงเหน็ดเหนื่อยพากันพักผ่อนเร็วล่ะมั่ง รีบจัดการตามคำสั่งของท่านใต้เท้าเถิดจะได้รีบกลับกันหากผู้อื่นมาเห็นเขาจะเป็นเรื่องใหญ่”“นี่เจ้าจะกลัวอันใด ! ในหมู่บ้านนี้ไม่มีผู้ใดไม่เกรงกลัวใต้เท้ามู่หรอกและไม่มีผู้ใดกล้าท้าทายอำนาจของท่านหรอกนะ เช่นนั้นเจ้านำไฟนี่ไปโยนใส่หลังคาเรือนสิจะได้รีบกลับ” ชายคนเดิมเอ่ยขึ้นอีกครั้งพร้อมยื่นโคมไฟให้แก่เขาเพื่อโยนใส่หลังคาที่ทำด้วยฟางเท่านั้น หากโดนไฟเพียงเล็กน้อยก็ลุกไหม้ทันที“ก็ได้จะได้รีบกลับไปพัก” ชายอีกคนคว้าจับโคมไฟโยนใส่กระท่อมของจิ้นหยางเปลวไฟลุกขึ้นโหมกระหน่ำภายในพริบ
ชะตาชีวิตพลิกผันทะลุมิติมาปลูกแตงกวา บทที่ 28 ข้ารักบุตรชายของท่าน
บทที่ 28 ข้ารักบุตรชายของท่าน ฝั่งด้านใต้เท้ามู่เมื่อกลับถึงเรือนเขาร้อนใจโมโหโกรธเกรี้ยวที่ถูกท่านเจ้าเมืองชี้ดาบมาหาตนเช่นนี้อีกทั้งยังช่วยเหลือจิ้นหยางที่เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาเท่านั้น เขาเสียทั้งเงินทั้งผลประโยชน์ใต้เท้ามู่ไม่อาจจะอยู่นิ่งอีกต่อไป จึงสั่งการให้คนของตนไปจัดการกับเรือนของจิ้นหยางและหาทางกำจัดเจ้าเมืองหลี่ว์ไม่ให้อยู่ที่นี่ได้"เป็นเพียงท่านเจ้าเมืองคิดว่าข้าจะเกรงกลัวหรือไง ไม่ว่ากี่คนต่อกี่คนข้าก็ไม่กลัวและข้าจะทำให้ได้รู้ว่าเข้ามายุ่งกับข้าจะเจอดีอย่างไรน่าเจ็บใจนักที่ข้าไม่ได้แตงกวาของเจ้าจิ้นหยาง ในเมื่อข้าไม่ได้ผู้อื่นจะต้องไม่ได้เช่นกัน ผู้ใดอยู่ข้างนอกเข้ามาหาข้าเดี๋ยวนี้"“ขอรับท่านใต้เท้ามีเรื่องอะไรหรือขอรับ”“ข้ามีเรื่องให้เจ้าไปทำเมื่อท้องฟ้าไร้แสงดวงอาทิตย์เมื่อไหร่พาบ่าวรับใช้ไปจัดการแปลงผักของจิ้นหยางให้เสียหายให้หมดและจัดการเผาไฟในเรือนของจิ้นหยางด้วย ข้าเคยเตือนแล้วว่าอย่าได้แข็งข้อกับข้า เมื่อไม่เกรงกลัวจะต้องเจอบทลงโทษเช่นนี้ ”“ได้ขอรับแต่ว่าในเรือนมีหญิงชราอยู่ด้วย จะไม่เป็นอะไรหรือขอรับ ”“ก็ดีนะสิ ! ให้พวกนั้นตายให้หมดล้วนเป็นเรื่องที่ดีต่อข
ชะตาชีวิตพลิกผันทะลุมิติมาปลูกแตงกวา บทที่ 27 มาช่วยไว้ทัน
บทที่ 27 มาช่วยไว้ทันเสียงของอวิ้นหลี่ว์ดังกึกก้องควบม้ามาด้วยความรวดเร็วดวงตาแข็งกร้าวจ้องมองจิ้นหยางด้วยความเป็นห่วงก่อนจะหันมามองใต้เท้ามู่ด้วยสายตาเกรี้ยวกราด กระโดดลงจากม้าชักดาบชี้ไปยังหน้าของใต้เท้ามู่อย่างไม่เกรงกลัว โดยมีหลวนเหยาตามมาคอยอารักขาอีกคน เมื่อจิ้นหยางเห็นท่านเจ้าเมืองหลี่ว์ความหวาดกลัวภายในใจหายไปทันที“อะไรกัน ! ท่านเจ้าเมืองท่านกล้าหันปลายดาบมาทางข้าอย่างนั้นหรือ ? ข้าเพียงแค่สั่งสอนชาวบ้านที่โกงคนอื่นเท่านั้นเอง” ใต้เท้ามู่ใบหน้าถอดสีแต่ก็ไม่ได้มีท่าทางหวาดกลัวอะไรเลยแม้แต่น้อยแถมยังเอ่ยถามอวิ้นหลี่ว์อย่างไม่ร้อนตัวอีกด้วยซ้ำ“ไม่จริง! ข้าไม่เคยไปโกงอะไรท่านสักอย่าง มีแต่ท่านที่โกงชาวบ้าน ขู่เข็นทำร้ายร่างกาย” จิ้นหยางผลักร่างของบ่าวรับใช้ให้ออกห่างตนเพราะยามนี้มีทั้งอวิ้นหลี่ว์ที่คอยปกป้องยังมีหลวนเหยาอีกคน"ใต้เท้าสิ่งที่ท่านทำอยู่มิใช่สั่งสอนแล้วกระมั่ง เพราะเมื่อครู่ข้าได้ยินคำพูดของท่านทั้งหมดแล้ว " อวิ้นหลี่ว์เอ่ยน้ำเสียงทุ่มต่ำต่อว่าใต้เท้ามู่"ท่านเจ้าเมืองหลี่ว์ เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับท่านสักนิด อย่าได้มาใส่ใจเลยขอรับกลับไปใช้ชีวิตเป็นท่านเจ้าเม
ชะตาชีวิตพลิกผันทะลุมิติมาปลูกแตงกวา บทที่ 26 ยอมตายดีกว่า
บทที่ 26 ยอมตายดีกว่าผ่านมาหลายวันฝั่งด้านลี่อินเมื่อกลับเรือนวันนั้นได้ไปถามท่านพ่อเกี่ยวกับจิ้นหยางจึงได้รู้ว่าตอนนี้จิ้นหยางไม่ได้เป็นหนี้ท่านพ่อแล้ว จึงไม่รู้จะเข้าหาจิ้นหยางเช่นไรเลย วัน ๆ เอาแต่นั่งถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายจนใต้เท้ามู่เดินผ่านมาเห็น“ช่วงนี้เจ้าเป็นอะไรไปไม่เห็นจะออกไปเที่ยวเล่นเหมือนอย่างแต่ก่อน แล้วเจ้าไปพบท่านเจ้าเมืองเป็นเช่นไรบ้างถูกใจเจ้าหรือไม่ ?”“ข้าเบื่อเจ้าค่ะท่านพ่อ ท่านเจ้าเมืองหลี่ว์ก็หล่อเหลาดีแต่ข้าไม่ชอบเขาเจ้าค่ะ ”“ทำไมล่ะในเมื่อเขาเองก็หล่อเหลาแถมยังมีฐานะเป็นถึงท่านเจ้าเมืองข้าว่าคู่ควรกับเจ้ามากที่สุดในย่านนี้แล้ว ”“ไม่เจ้าค่ะ ข้ามีบุรุษที่หมายตาเอาไว้แล้ว” ใบหน้าของจิ้นหยางโผล่เข้ามาในความคิดของลี่อินนางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พร้อมบอกกับบิดาว่ายามนี้ใจของนางมีคนที่หมายเอาไว้แล้ว“ห่ะ! ว่าอะไรนะแล้วเป็นบุตรชายเรือนใต้เท้าผู้ใดกัน หากร่ำรวยพอ ๆ กับตระกูลเราข้าเองก็เห็นด้วย เจ้าลองเอ่ยมา”“จิ้นหยางเจ้าค่ะบุรุษที่ข้าถูกชะตาแม้เขาจะไม่ได้ร่ำรวยแต่ก็ไม่ได้เป็นหนี้ท่านพ่อ แถมยังขยันกตัญญูต่อมารดาเพียงเท่านี้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือเจ้าคะ ”“เฮ้อ ! ข้าจะเป็นล
ชะตาชีวิตพลิกผันทะลุมิติมาปลูกแตงกวา บทที่ 25 ประกายพลุช่างงดงาม
บทที่ 25 ประกายพลุช่างงดงามอวิ้นหลี่ว์ลุกขึ้นเดิมตามจิ้นหยางมายืนอยู่ชานของเรือที่สามารถยืนมองบรรยากาศด้านนอกได้อย่างชัดเจน อวิ้นหลี่ว์เดินเข้าไปสวมกอดจากด้านหลังฝังจมูกเข้าซอกคอของจิ้นหยางพลางชื่นชม“วันนี้อากาศดีเสียจริง ไม่ว่าจะมองไปที่ใดช่างงดงามไปหมด เจ้าว่าอย่างนั้นหรือไม่?”“ไม่เลยขอรับ วันนี้เป็นวันที่อากาศร้อนและมองไปทางใดมีเพียงแสงไฟ ข้าชอบมองดวงจันทร์เสียมากกว่าอีกอย่างท่านเจ้าเมืองหลี่ว์ปล่อยข้าได้หรือไม่ ? ข้าไม่ชอบที่ท่านมาโอบกอดข้าราวกับคู่รักเช่นนี้ และที่นี่ไม่ใช่ที่ที่ข้าจะปรนนิบัติท่านได้”“ไม่ข้าไม่ปล่อยเจ้าจะทำไม ข้าแค่อยากกอดเจ้าเช่นนี้นาน ๆ ไม่ได้หรือ? มองไปบนท้องฟ้ายามนี้น่าจะถึงยามที่เขาจะจุดพลุแล้ว เจ้าคงไม่มีเวลามาเที่ยวเพราะต้องทำงานเลี้ยงมารดารู้หรือไม่ว่าข้าเช่าเรือลำนี้เพราะเจ้าเลยนะ ข้าทำเพียงนี้เจ้ายังไม่รู้ใจข้าอีกหรือ ” จิ้นหยางใจชื้นขึ้นมาเมื่อได้ยินว่าท่านเจ้าเมืองทำเพื่อตนแม้จะไม่อยากคิดไปไกลแต่คำพูดของเขายิ่งตอกย้ำทำให้จิ้นหยางคิดเข้าข้างตนเองไม่สนอะไรอีกต่อไป เขาหันกลับมาจ้องมองใบหน้าของอวิ้นหลี่ว์สายตาจ้องตาก่อนจะโอบกอดเขาแน่น จู่ ๆ ก็รู้สึกได
ชะตาชีวิตพลิกผันทะลุมิติมาปลูกแตงกวา บทที่ 24 ร่องเรือ
บทที่ 24 ร่องเรือจิ้นหยางเดินจนทั่วตลาดไม่ว่าร้านใดก็เป็นเพียงร้านเล็ก ๆ ไม่รับของจากผู้อื่นส่วนมากจะเป็นของที่ตนเองปลูกและนำมาขายได้ยินมาจากทุกคนว่ามีเพียงเจ้าเดียวเท่านั้นที่รับซื้อของทุกคนที่นี่คือร้านค้าผักของใต้เท้ามู่ ที่ให้บ่าวคอยดูแลและทำงานให้ไม่เพียงแต่ร่ำรวยเพราะคิดดอกเบี้ยแพงแต่ยังกดราคาของชาวบ้านอีกมากมาย หากไม่ขายของก็เน่าเสีย หากยิ่งเป็นหนี้ยิ่งถูกหักจนแทบไม่เหลือเงินกลับเรือน จิ้นหยางเหน็ดเหนื่อยเดินจนท้อมาหยุดพักที่โรงน้ำชา เพื่อหาอะไรรองท้องก่อนจะกลับเรือน"เถ้าแก่ข้าขอซาลาเปาสองลูกพร้อมน้ำชาขอรับ" ตั้งแต่ทะลุมิติมาอยู่ที่นี่ นี่เป็นครั้งแรกที่จิ้นหยางได้เข้ามานั่งที่โรงน้ำชาผู้คนมากมายมากหน้าหลายตากันพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ก่อนจะได้ยินมาจากปากของชาวบ้านอีกกลุ่มที่นั่งอยู่ด้านหลังของจิ้นหยาง"วันนี้มีงานเทศกาลที่หมู่บ้านฝั่งเหนือเห็นว่าครั้งนี้จัดงานอย่างยิ่งใหญ่ มีการแสดงมากมายแถมยังมีขุนนางใหญ่ ๆ พากันมาร่วมงานด้วยข้าจะไปเที่ยวเล่นพวกเจ้าไม่ไปหรือได้ยินว่าสตรีหมู่บ้านฝั่งนั้นมีแต่ผู้งาม ๆ ไม่แน่ค่ำคืนนี้ข้าได้เมียกลับเรือนกับเขาสักคน ""เอาสิ อย่างนั้นข้าจะต้องรีบ
ชะตาชีวิตพลิกผันทะลุมิติมาปลูกแตงกวา บทที่ 23 ลี่อินมาเยือน
บทที่ 23 ลี่อินมาเยือน“ดีสิ ยิ่งเตียงเล็กเท่าไหร่ข้าก็จะได้ใกล้ชิดเจ้ามากกว่าเดิม ต่อให้นอนบนโขกหินหากมีเจ้าเคียงข้างข้าก็สามารถหลับได้อย่างสบาย ” อวิ้นหลี่ว์เดินเข้ามาใกล้ใช้มือลูบไล้ใบหน้าของจิ้นหยางพร้อมส่งยิ้มหวานเยิ้มทำให้ใจของจิ้นหยางสั่นไหวใจเต้นแรง วูบวาบรีบปัดมือของท่านเจ้าเมืองออกก่อนจะหันหลังให้“หากท่านเอ่ยมาเช่นนั้นก็เข้าไปรอข้าที่เตียงของข้าเถอะ ข้าจะไปอาบน้ำล้างกายเสียก่อน ”“อาบน้ำหรือ ? ข้าอาบด้วยสิข้ารีบร้อนออกมาจนไม่ได้ล้างเนื้อล้างตัวหากนอนเช่นนี้คงเหนียวตัวแย่ ”“ในเรือนของข้าไม่มีอ่างอาบน้ำนะขอรับ และต้องไปอาบที่คลองด้านหลังนู้น ท่านมั่นใจหรือขอรับ?”“อย่างนั้นข้ายิ่งชอบ อาบน้ำพร้อมกับเจ้าใต้แสงจันทร์เป็นอะไรที่ดีที่สุด คิดไม่ผิดเลยที่ข้ามาในครั้งนี้ ไปเถอะไปอาบน้ำกัน” สายตาเป็นประกายของอวิ้นหลี่ว์พอให้จิ้นหยางได้รู้ว่าเขานั้นกำลังคิดอะไรอยู่ และแล้วคืนนี้จิ้นหยางเองก็คงต้องปรนนิบัติเขาเช่นอย่างเคยภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา เสียงน้ำแข่งกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังกระฉ่อนทั้งสองผสานกายเป็นหนึ่งเดียวเมื่อสำเร็จความสุขจิ้นหยางพาอวิ้นหลี่ว์มานอนลงบนเตียงเดียวกับตน
ชะตาชีวิตพลิกผันทะลุมิติมาปลูกแตงกวา บทที่ 22 ข้ากลัวความมืด
บทที่ 22 ข้ากลัวความมืดลี่อินยืนบิดใบหน้าแดงระเรื่อมองด้านหลังของจิ้นหยางที่เดินจากไปด้วยหัวใจเต้นตึกตัก"คุณหนูทำไมถึงได้ให้เงินชายผู้นั้นไปมากขนาดนั้นกันเจ้าคะ หากนายท่านรู้จะดุเอาได้นะอีกอย่างคุณหนูไม่น่ามายุ่งวุ่นวายกับคนที่เป็นบ่าวเช่นนี้สิเจ้าคะ ท่านเจ้าเมืองทั้งหล่อเหลาทั้งบึกบึนคุณหนูไม่เห็นมีสีหน้าแววตาเช่นกับมองบ่าวคนเมื่อครู่เลย""เจ้าเงียบไปเถอะน่า อีกอย่างท่านพ่อไม่เคยต่อว่าข้าอยู่แล้ว บ่าวเมื่อครู่เพียงข้ามองหัวใจของข้าก็สั่นไหว เป็นบ่าวแล้วอย่างไรข้าไม่สนเพราะตระกูลของข้ารวยอยู่แล้วสิบชาติก็ใช้ไม่หมด ต่อจากนี้ข้าจะไถ่ตัวของจิ้นหยางและคอยสนับสนุนเรื่องเงินให้แก่เขาเอง เมื่อครู่ข้าน่าจะให้ไปเยอะกว่านั้น เพียงแค่สองตำลึงเงินจะพอค่ายามั้ยนะ ! ไม่ได้การพรุ่งนี้ข้าจะนำยาสมุนไพรซื้ออาหารและนำเงินไปให้จิ้นหยางที่เรือนด้วยตัวเอง ข้าทำถึงเพียงนี้เขาคงจะเห็นความดีในตัวของข้าจนตกหลุมรักและมาเป็นสามีสตรีที่ร่ำรวยอย่างข้าราวกับตกถังข้าวสาร แค่คิดก็มีความสุขแล้วรีบกลับเรือนกันเถิดพรุ่งนี้ข้าจะนำเงินไปสักสิบก้วนดีมั้ยนะหรือว่าน้อยไปต้องพกไปสักสิบตำลึงทองถึงจะพอ ฮ่า ฮ่ายิ่งคิดยิ่งตื่น
